Η Δημοκρατία δεν είναι άλλη μια ιδεολογία παραγωγής πολιτικής ταυτότητος, αλλά μηχανισμός πολιτικής αγωγής μέσω διανομής των εξουσιών και της ευθύνης ασκήσεως τους. Ευνοεί την παραγωγή προσωπικοτήτων και τις προάγει στον δημόσιο βίο αλλά δεν τις λατρεύει γιατί η περιφρούρηση του πολιτεύματος εξαρτάται άμεσα από το εύρος της λαϊκής συμμετοχής. Αυτός ο μηχανισμός λοιπόν που προβλέπει την βράβευση των προσωπικοτήτων όταν την στηρίζουν προβλέπει και την δίωξή τους όταν την επιβουλεύονται.
Λέγεται πως η ιστορία γράφεται από τους νικητές και σε αυτήν την πραγματικά εύστοχη ρήση, το δρών υποκείμενο είναι οι νικητές, το αντικείμενο εργασίας των, η ιστορία, αλλά παραγνωρίζεται η μεθοδολογία γραφής της. Οι νικητές, δηλαδή ποιος είναι αυτός που δίνει την δική του εκδοχή της ιστορίας, το τί γράφεται, αλλά το πως γράφεται αυτό, δεν σημειώνεται. Θα ήταν αρτιότερα διατυπωμένη η ρήση ως εξής: Οι νικητές γράφουν την ιστορία τους όπως αυτοί επιθυμούν να είναι.
Το κοινωνικό αποτέλεσμα των γραφομένων τους εστιάζεται ακριβώς στο πώς τα γεγονότα παρουσιάζονται για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Τί γίνεται στην περίπτωση που τα στοιχεία αποτελούν αδιάψευστες μαρτυρίες, όταν οι πηγές συνιστούν ακλόνητα αρχεία και οι ιστορικές μαρτυρίες επιμένουν στην αλήθεια τους; Τότε γίνεται επιτακτική η ανάγκη να κατασκευαστουν τα γεγονότα, και οι ισχυρισμοί ελλείψει στοιχείων να θεωρηθούν σύν των χρόνω συμβάντα ώστε οι επιθυμίες των νικητών να γίνουν αποδοχές. Η ανάγκη λοιπόν του τρόπου συγγραφής γίνεται επιτακτική. Η ιστορία να υποχωρήσει μπροστά στην προπαγάνδα.
Στο διάβα των αιώνων οι νικητές της δημοκρατίας πήραν την σκυτάλη συγγραφής της και οι επερχόμενες γενιές των ιστορικών αναπαρήγαγαν τις θέσεις και τις βλέψεις τους αλλοιώνοντας ή αποκρύπτοντας τα γεγονότα της λαμπρότερης περιόδου της ανθρωπότητας όταν αυτή βίωνε την καθημερινότητα της με ελευθερία, τιμή και αξιοπρέπεια. Οι διαχρονικοί ιστορικοί της ολιγαρχίας παρέδωσαν στις κατοπινές γενεές μια στρεβλή εικόνα του Ισοκρατικού πολιτικού βίου μεσα απο τους παραμορφωτικούς φακούς της πολιτικής τους σκέψης, συσκοτίζοντας επιμελώς τους θεσμούς και την λειτουργία του, μεγεθύνοντας την βαρύτητα συμβάντων, υπερτονίζοντας τον ρόλο κάποιων προσώπων και αποδίδοντας ανθρώπινα λάθη στο ίδιο το πολίτευμα. Με αυτή την μέθοδο παρουσίασης, τον τρόπο γραφής, επέτυχαν την αναπαραγωγή ατεκμηρίωτων κατηγοριών της δημοκρατίας σε πλήρη αντιστροφή της ιστορικής δεοντολογίας που απαιτεί καταγραφή γεγονότων, αντικειμενική αμερόληπτη κρίση και χρονική εγγύτητα στα περιγραφόμενα γεγονότα. Κατόρθωσαν να γαλουχήσουνε γενεές επι γενεών στην πεποίθηση της ανικανότητος να αναλάβουν οι λαοί την ευθύνη της διαχείρισης της πολιτικής και να γίνουν κύριοι της ζωής τους. Κολοβώσανε το ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρισης στερώντας την πολιτική φύση του ανθρώπου και μαζί την πρακτική γνώση της ελευθερίας. Εμφωλιάσανε το αίσθημα της πολιτικής ανεπάρκειας στα άτομα ώστε να νοιώθουνε μειονεκτικά απέναντι στους επαγγελματίες της πολιτικής αναζητώντας χαρισματικές προσωπικότητες που θα τους κυβερνήσουν. Με την συγγραφή τους μετέτρεψαν τους ανθρώπους σε ποίμνια ενοχοποιώντας και την σκέψη αυτοκυβέρνησης βαπτίζοντάς την κατά καιρούς διαβολική, αναρχική η έστω παράλογη. Επιβάλλανε το κόστος της ανθρώπινης ποίμανσης ώς αναγκαίο φόρο που ωφείλεται στους ποιμένες της ολιγαρχίας ακόμα και όταν αυτοί καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο. Ενσταλάξαν την ενοχή στην διεκδίκηση της εξουσίας καλλιεργώντας κοινωνικά συμπλέγματα υποχρεώνοντας ψυχολογικά τους λαούς να νοιώθουν πως είναι αχάριστοι απέναντι στους κυβερνήτες τους. Εκπαίδευσαν τους λαούς μάλλιστα να εκλαμβάνουν την εξουσία τους ως ευεγερσία!
Σε αυτό το πλαίσιο κυμαίνεται η αντιπαράθεση του πολιτεύματος της Δημοκρατίας με τις προσωπικότητες της εποχής της ως αντιπαράθεση ενός «λαού εκτός στάνης», ειδικά του Αθηναϊκού αποκομένου απο την πολιτική πραγματικότητα της εποχής, ενός επηρμένου αγράμματου και άξεστου όχλου που κατά λάθος ενέλαβε την εξουσία, και των αρίστων που είχαν άδοξο ή άδικο τέλος στα χέρια του.
Στο παρόν πόνημα δεν θα επιχειρήσουμε μια απολογητική της Δημοκρατίας για να την αποκαθάρουμε απο την διαχρονική σπίλωση αλλά θα εμμείνουμε στα ιστορικά γεγονότα κατά περίπτωση, με μόνα όπλα τους θεσμούς που διέπουν την λειτουργία της και την κείμενη νομοθεσία. Θα περιοριστούμε να ξεσκεπάσουμε τα κατεστημένα ψεύδη.
Θα αποδείξουμε πως προασπίζοντας την Δημοκρατία υπερασπιζόμαστε την αρχαία Ισοκρατία όλων των πόλεων κρατών με εκκλησία του Δήμου και το σύγχρονο πολιτικό πρόταγμα του Λαϊκού Κράτους.
Ισχυριζόμεθα πως οι μομφές στην Δημοκρατία αποσκοπούν στην ακύρωση του ιερού δικαιώματος στην Ισονομία που εδώθη απο τους Θεούς στους ανθρώπους, την πολιτική δύναμη που επιτρέπει στους λαούς να ζουν με την αξιοπρέπεια που μόνο η ελευθερία τους χαρίζει. Θα αποκαλύψουμε πως η ελευθερία στην Ισοκρατία δεν αποτελεί αφηρημένη ιδέα αλλά συγκεκριμένη πολιτική στάση, δεν είναι κενό γράμμα αλλά κοινός τόπος!
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Πλούταρχος λένε πως ο Μιλτιάδης ρίχθηκε στην φυλακή όπου και πέθανε απο γάγγραινα στο πόδι ένεκα του τραύματος που υπέστη στην πολιορκία της πόλης της Πάρου για την αποτυχία της καταδικάστηκε σε χρηματική αποζημίωση.
Οι συγγραφείς αυτοί όμως είναι κατα πολύ μεταγενέστεροι των γεγονότων που περιγράφουν και αναγκαστικά μας μεταφέρουν την ολιγαρχική επινόηση του τέλους του Μιλτιάδη απο τους σιαδόχους της δημοκρατίας. Το τέλος του Μιλτιάδη μας παρουσιάζεται δραματοποιημένο ώστε να μεφθεί η δημοκρατία και οι πολίτες της για αχαριστία στον μεγάλο στρατηγό.
Αυτό γιατί στο Αθηναϊκό δίκαιο η ποινή της χρηματικής τιμωρίας δεν προυποθέτει φυλάκιση μέχρι την εκτέλεσή της, ειδικά στην περίπτωση του Μιλτιάδη που η κατάστασή του δεν του επέτρεπε να διαφύγει ακόμα και αν το ήθελε. Μάλιστα όταν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο ήταν ήδη κατάκοιτος. ’λλωστε σε όσους καταδικάζονταν σε χρηματική ποινή δινόταν χρόνική προθεσμία μέχρι την καταβολή της.Ο Ηρόδοτος που είναι κοντά στα γεγονότα βεβαιώνει πως ο Μιλτιάδης πέθανε απο γάγγραινα σπίτι του. Το ποσό της αποζημίωσης ήταν 50 τάλαντα που τα πλήρωσε μετά ο γιός του Κίμωνας.
Η καταδίκη πάλι του Μιλτιάδη σε καμιά περίπτωση δεν βαραίνει την Δημοκρατία αλλά τον ίδιο. Η πόλη τον τίμησε όσο κανέναν άλλο άνδρα για τον σχεδιασμό του στον Μαραθώνα αλλά δεν του χαρίστηκε για το εγχείρημα της Πάρου. Η πόλη τον εξετίμησε αλλά και τον τιμώρησε κατά περίπτωση όπως άρμοζε σε κάθε πολίτη της. Το κληρωτό δικαστήριο απεδείχθη με αυτήν την απόφαση άτεγκτο παρά άστατο αφού εφάρμοσε τον νόμο στον Μιλτιάδη όπως σε κάθε άλλο πολίτη χωρίς να του χαριστεί. Ούτε αγνώμονες μπορούν να χαρακτηριστούν αφού ο πρότερος ένδοξος βίος συμπεριλήφθηκε στην απόφαση και μετέτρεψε την θανατική σε χρηματική ανάλογη της οικονομικής δυνατότητος του.
Ο Μιλτιάδης πέθανε στον οίκο του απο επιπλοκές του τραυματισμού του απο μια επιχείρηση που ο ίδιος επέλεξε για προσωπικούς του λόγους και ενέπλεξε σε αυτήν την Πόλη του ζημιώνοντάς την και γιαυτό και καταδικάσθη. Μιά αθώωση του λόγω της νίκης στον Μαραθώνα θα καθιέρωνε το απυρόβλητο των ισχυρών ανδρών και ένα ολέθριο προηγούμενο στην αυθαιρεσία. «άστατη υπήρξε η συμπεριφορά του Μιλτιάδη, ενώ οι Αθηναίοι τίμησαν αυτό που άξιζε να τιμηθεί και τιμώρησαν την πράξη που της άξιζε η τιμωρία. Δεν είναι παράδοξο να πιστεύουμε ότι επιτρέπεται ένας άνδρας που πρόσφερε στην πατρίδα του σπουδαίες υπηρεσίες, στη συνέχεια να προξενεί σε αυτή, χωρίς να τιμωρηθεί, τόσο μεγάλες καταστροφές; Εννοούμε ότι κάτω από τέτοιες οδυνηρές συνθήκες, η ευγνωμοσύνη για το παρελθόν μπορεί να μειώσει την ποινή που πρέπει να επιβληθεί. Αλλά αυτό ακριβώς έκαναν οι Αθηναίοι: δεν ψήφισαν υπέρ της θανάτωσης, αλλά μόνο υπέρ του χρηματικού προστίμου, ποθυ από τη μια ήταν υπέρογκο, αλλά από την άλλη δεν ήταν δυσανάλογο σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία αυτού που καταδικάστηκε, γιατί το πλήρωσε ο γιος του Κίμωνας. Αν πάλι ο Μιλτιάδης πέθανε από την πληγή του, που έπαθε γάγγραινα, γι΄ αυτό δε φταίνε οι Αθηναίοι. Υποθέστε ότι ο Μιλτιάδης δεν πληγωνόταν. Τότε, θα πλήρωνε το χρηματικό πρόστιμο χωρίς να πάθει τίποτα άλλο. Η τραγικότητα με την οποία προβάλλουν στα μάτια μας τα γεγονότα που αφορούν στο θάνατο του πηγάζει, κυρίως, από το ότι τραυματίστηκε και πέθανε από αυτό το τραύμα. Κατά συνέπεια, αν εξετάσουμε πιο ψύχραιμα τα γεγονότα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι Αθηναίοι έκαναν ό,τι όφειλαν να κάνουν και ότι, αν απάλλασσαν εντελώς το Μιλτιάδη, θα ενθάρρυναν την εγωιστική συμπεριφορά των πολιτικών ανδρών και θα καθιέρωναν προηγούμενο τόσο πολύ καταστροφικό όσο και οι νέοι και πιο φοβεροί κίνδυνοι που παραμόνευαν στην πόλη” [Κων/ νος Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 3, σελίδες 89-91,
Στο γνωστό ανέκδοτο του Πλουτάρχου ένας αγράμματος δημοκράτης, πλανημένος απο τους δημαγωγούς, οστρακίζει τον δίκαιο Αριστείδη ζητώντας την βοήθεια του αφού δεν ήξερε να χαράξει ούτε το όνομα του. Μια χαρακτηριστική απεικόνηση που σκοπό είχε να ευτελίσει, να λασπωσει τους θεσμούς των ελευθέρων, να προβάλει μια εικόνα αγνωμοσύνης που χαρακτηρίζει το πλήθος και έτσι να το χαρακτηρίσει ακατάλληλο να αυτοκυβερνιέται.
Ας εξετάσουμε την αληθοφάνεια του περιστατικού και της κατάστασης που περιγράφει.
Για το στοιχείο του αναλφαβητισμού που το ανέκδοτο του Πλουτάρχου δείχνει να διακρίνει το πλήθος, το μόνο που μπορούμε να παραθέσουμε είναι πως η λειτουργία της Δημοκρατίας στηρίχθηκε ακριβώς πάνω στην φωνητική γραφή και ανάγνωση που έδωσε την δυνατότητα σέ όλους να μπορούν να διαβάσουν τα ψηφίσματα της πόλης σε κάθε δήμο της Αττικής για να γίνουν αυτά γνωστά και σεβαστά. Οι πολυάριθμες σοφιστικές σχολές λειτουργούσαν ως φροντιστήρια για την εκμάθιση του ρητορικού λόγου και της πολιτικής τέχνης, ενώ η γραφή εδιδάσκετο σε όλα τα παιδιά απο δασκάλους ή απο τους γονείς τους.
Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος πως εκείνη την εποχή θα υπάρχει πολίτης, που μάλιστα συμετέχει και στις ετήσιες συνελεύσεις για την απόφαση η μη εξοστρακισμού, και να μην γνωρίζει τον Αριστείδη μια απο τις πιό διάσημες προσωπικότητες της εποχής του! Αυτό γιατί ήταν ο αρχηγός της ολιγαρχικής μερίδας του Δήμου. Είναι σαν να λέμε σήμερα πως κάποιος που μαλιστα συμετέχει ενεργά στην πολιτική δεν γνωρίζει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης! Οι πολίτες στην Αθήνα αυτοί που ήταν εκλέξιμοι και κληρώσιμοι με συμμετοχή στην Εκκλησία του Δήμου ποτέ δεν υπερέβησαν τους 50.000. Δεδομένου πως αναφερόμαστε σε πολίτες με δικαστική νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι αδύνατον να σκεφτούμε πως υπάρχει καποιος που να μην γνώριζε τον Αριστείδη όταν ανέβαινε στο βήμα, τις θέσεις του οποίου θα επιδοκίμαζε ή αποδοκίμαζε με την ψήφο του.
Ο Αριστείδης οστρακίστηκε το 483πχχ. Λίγα χρόνια νωρίτερα είχε διατελέσει ένας εκ των 10 στρατηγών στην πιό διάσημη μάχη του Μαραθώνα το κλέος της πόλης των Αθηνών, την πρώτη μεγάλη στρατιωτική νίκη της Δημοκρατίας. Είναι εξωφρενικό να πιστεύει κάποιος ότι ήταν άγνωστο ακόμα και το όνομά του όταν μάλιστα είχε υποστηρίξει την θέση του Μιλτιάδη να δοθεί εκεί η μάχη;
Αλλά ας εξετάσουμε τώρα κατά πόσο ο εξοστρακισμός του Αριστείδη ήτο άδικος, αποτέλεσμα ζηλοφθονίας αφού σύμφωνα με το ανέκδοτο του Πλουτάρχου ο λαός είχε βαρεθεί να ακούει να τον λένε δίκαιο! Βέβαια το επιχείρημα αυτοκαταργείται μόνο του αφού σημαίνει πως δεν θα ψήφιζε ενάντια στα νομιζόμενα του. Ποιός λοιπόν ζήτησε τον εξοστρακισμό του και γιατί;
Όταν ο Θεμιστοκλής πρότεινε στην εκκλησία του δήμου το πλεόνασμα απο τα κέρδη του Λαυρίου να μην μοιραστεί στους πολίτες ως αργομισθία αλλά να επενδυθούν στην ναυπήγηση στόλου για την άμυνα της πόλης ο Αριστείδης αντιτάχθηκε. Αυτό δεν το έκανε απο φιλολαϊκά αισθήματα αλλά για να μην αναπτυχθεί περαιτέρω η δύναμη των θητών που θα επάνδρωναν τα πλοία και αποτελούσαν τα 2/3 του Αθηναϊκού πολιτικού σώματος, αφού στο πεζικό υπερίσχυαν οι πλουσιώτερες κοινωνικές τάξεις που στήριζαν τους ολιγαρχικούς. Οι ολιγαρχικοί όπως οι σύγχρονοι επαγγελματίες της πολιτικής όλου του φάσματος ήθελαν να εκμαυλίσουν το πλήθος συνηθίζοντάς το σε αργομισθίες και επιδοτήσεις. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί δημαγωγοί που θέλανε να αποχαυνώσουν τον λαό με παροχές και όχι οι δημοκρατικοί που θέλανε την πολιτική κατοχύρωση και στρατιωτική οχύρωση της δημοκρατίας με την ναυπήγηση στόλου. Στόλου που τελικά κατασκευάσθηκε χάριν στην λογική και υπέυθυνη στάση της Εκκλησίας του Δήμου, με τον οποίο ηττήθηκε η ανατολική τυραννία και θεοκρατία στα νερά της Σαλαμίνας. Ο Αριστείδης ο δίκαιος εκδιώχθηκε και μαζί με αυτόν και η ολιγαρχική επιλογή να ταϊστεί ο λαός με εύκολο χρήμα, να αποκοιμηθεί στην καλοπέραση του και την βέβαια προοπτική της ναυτικής ήττας και υποδούλωσης στους Πέρσες με ότι αυτό συνεπάγεται στην ιστορία του Έθνους και του μέλλοντος του Δυτικού πολιτισμού.
Δικαίως λοιπόν ο Αριστείδης εξοστρακίστηκε αφού η πρότασή του ήταν επικίνδυνη για το πολίτευμα. Αν δεν γίνονταν αντιληπτή απο τον δήμο όλος ο Ισοκρατικός Ελληνικός κόσμος η ελευθερία και ο πολιτισμός του θα χανόταν, όπως σήμερα τα αυθαίρετα δάνεια των ολιγαρχιών χωρίς την έγκριση ή τον έλεγχο του λαού μετέτρεψαν την Ελλάδα σε προτεκτοράτο των πιστωτών της. Η πρόταση του Αριστείδου της παροχολογίας και επδότησης επιβλήθηκε στις μέρες μας με ολέθριο κόστος... Σε διάστημα μιας γενιάς ο Ελληνικός λαός διαβρώθηκε και εκχυδαΐστηκε με άφθονο δανεικό χρήμα, εθίστηκε στην αργομισθία και έγινε υποχείριο στους νόμους της αγοράς και της πώλησης.
Θα επαναλάβουμε την πάγια θέση μας για την δημοκρατία, πως ενώ δεν επιβάλλει την συμμετοχή την ενθαρύνει και συνάμα προστατεύει την λειτουργία της διώκοντας αυτους που την υπονομεύουν ή επιβουλεύονται την κατάλυσή της..
Η περίπτωση του άριστου Δημοκρατικού ανδρός είναι εξαιρετική για να κατανοήσουμε την άτεγκτη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και να αντιληφθούμε πως δεν είναι το αγράμματο πλήθος που άγεται και φέρεται, ούτε η αγνωμοσύνη και η αχαριστία χαρακτηριστικά του πλήθους πάγια μομφή των εξουσιαστών του, αλλά ο σεβασμός στους Νόμους που ο λαός θεσπίζει με ισχύ για όλους ανεξαιρέτως.
Πάραυτα ο πρωτεργάτης της νίκης στην ναυμαχία της Σαλαμίνας δεν έλαβε το έπαθλο το οποίο αναμφισβήτητα του ανήκε, ούτε καν τα «δευτέρεια» παλόλο πού είχε την ψήφο όλων των στρατηγών! Τιμήθηκε στην Σπάρτη όσο κανένας άλλος μη Λάκων με στεφάνι ελαίας, έλαβε δώρο το ωραιότερο άρμα και δέχθηκε τιμητική συνοδεία 300 ιππέων έως την Τεγέα. Έλαβε την τιμή και την ευγνωμοσύνη όλου του Ελληνικού Έθνους συγκεντρωμένου στην Ολυμπία όπου χειροκροτήθηκε επευφημήθηκε και αποθεώθηκε...!!!
Όμως μετά το στρατήγημα της ολοκλήρωσης του Αθηναϊκού τείχους σε πείσμα των Αιγινητών, Κορινθίων και Σπαρτιατών η συμπεριφορά του μεταβλήθη. Έγινε απαιτητικός, δεσποτικός και εξεδήλωνε αυταρχική συμπεριφορά, απαιτώντας συνεχώς την αναγνώριση και την ωφειλή για τα μεγάλα του έργα στοιχεία ασυμβίβαστα με τα δημοκρατικά ήθη της ισηγορίας και οσονομίας. Τυλίχθηκε απο την έπαρσή του. Ανέθεσε δική του εικόνα εις ηρωϊκή στάση σε ιερό της Ατρέμιδος που ίδρυσε πλησίον του οίκου του!
Όμως ο Θεμιστοκλής δεν εξορίστηκε λόγω του χαρακτήρα του. Αυτός αποτέλεσε αφορμή για να στοχοποιηθεί απο την φιλολακωνική μερίδα που εξυπηρετούσε τις Σπαρτιατικές βλέψεις και συμφέροντα. Γιαυτό και όταν κατέφυγε στο ’ργος οι Σπαρτιάτες χάλκευσαν ενοχοποιητικά στοιχεία για απο κοινού δράση του με τον Παυσανία υπέρ των Περσών! Με πρεσβεία τους στην Αθήνα ζήτησαν την σύλληψη και θανάτωσή του! Αθηναίοι και Σπαρτιάτες τον καταδίωξαν ως κοινό κακούργο σε γή και θάλασσα απο κρυσφήγετο σε κρυσφήγετο! Ο Θεμιστοκλής πήγε στον Πειρώτα στην Κέρκυρα και μετά στον βασιλέα των Μολοσσών πρίν καταλήξει στον παλιό του εχθρό Αρταξέρξη. Αυτοκτόνησε πίνωντας αίμα ταύρου για να μην εκπληρώσει το χρέος του ενεκα της προστασίας που του έδωσε, και υποχρεωθεί να πολεμήσει τους Έλληνες. Οι ολιγαρχικοί λοιπόν εξόρισαν τον Θεμιστοκλή εκδικούμενοι την εξορία του αρχηγού τους Αριστείδη και είναι αυτοί που θα πρέπει πάλι να κατηγορηθούν για δημαγωγία δεχόμενοι τις ανυπόστατες κατηγορίες των Σπαρτιατών που θέλησαν να τον εκδικηθούν για το στρατήγημα κτισίματος του Αθηναϊκού τείχους.
Η μομφή στο πολίτευμα της Δημοκρατίας για εξορία του Αισχύλου είναι ανυπόστατη. Πουθενά δεν τερκμαίρεται καταδίκη του Αισχύλου! Πράγματι ο Αισχύλος δικάστηκε ίσως και δύο φορές απο τον Δήμο για θρησκευτικούς λόγους αλλά αθωώθηκε! Το τέλος του στην εξορία ήταν προσωπική του επιλογή. Αυτοεξορίστηκε μετά την ήττα του σε δραματικούς αγώνες απο τον Ευριπίδη ή τον Σοφοκλή. Το ζήτημα θεωρείται λήξαν όμως μας δίνεται η ευκαιρία εδώ να δείξουμε τον ρόλο που είχε το θέατρο στην Δημοκρατία.
Το αρχαίο θέατρο δεν ήταν μια ψυχαγωγική ενασχόληση ή μια επαγγελματική δραστηριότητα για την προαγωγή πολιτισμού όπως εσφαλμένως νομίζεται. Αποτελούσε μια πάνδημη θρησκευτική εορτή όπου οι θεατές προσκαλούντο στην μυσταγωγία της παρακολούθησης του θεάματος του αθρώπινου βίου, αλλοτε ιδώμενου ώς δράμα και αλλοτε ως κωμωδία, επιτυγχάνοντας την αποστασιοποίηση δια της εποπτείας, το ανώτερο πνευματικό στάδιο. Παράλληλα το θέατρο αποτελούσε μέσο πολιτικού διαφωτισμού στην διένεξη ολιγαρχικών-δημοκρατικών για την επιρροή του πλήθους. Οι Πέρσες του Αισχύλου το 472πχχ ξαναζωντανεύουν τα γεγονότα των Μηδικών με σκοπό να προβάλουν την συμβολή των Αθηναίων στην απόκρουση των Περσών. Στόχευαν στην ενότητα υπό την Αθηναϊκή ηγεμονία. Στα προηγούμενα χρόνια 479-476πχχ οι Έλληνες υπο τον Σπαρτιάτη ναύαρχο Παυσανία ξεκαθαρίζουν σε πολύχρονες επιχειρήσεις τα περσικά κατάλοιπα της εκστρατείας και τους Μηδίσαντες... Η ανάκληση του Παυσανία μετά απο ανακάλυψη σκευωρίας του με τους Πέρσες διασάλευσε την Ελληνική ενότητα και έφερε την ανάγκη επαναφοράς της. Τότε εκλήθησαν πνευματικοί άνθρωποι με τα έργα τους όπως ο Αισχύλος με τους «Πέρσες» και ο Φρύνιχος με τις «Φοίνισσαι» με το ίδιο θέμα, ίδιο περιεχόμενο και σκοπό για να την στερεώσουν.Χορηγός της πρώτης ο Θεμιστοκλής και της δεύτερης ο Περικλής σε ηλικία 18 ετών.
Στους Πέρσες δεν μνημονεύεται παρά η Δημοκρατική Αθήνα και καμία άλλη, δεν αναφέρεται το όνομα κανενός στρατηγού της παρά μόνο ο λαός της και με αυτόν τον τρόπο η λαϊκή κυριαρχία. Απο την πλευρά των Περσών αναφέρονται όλοι οι πρωτοστάτες όλα τα πρόσωπα ώστε να διαφανεί απόλυτα η διαφορά του πολιτεύματος του λαού με το πολίτευμα του μονάρχη, του συνόλου απο το πρόσωπο. Οι Πέρσες αναγνωρίζουν το σφάλμα τους, δίνουν άφεση αμαρτιών και ευθυνών στους εαυτούς τους και υπόσχονται να μην ξαναεπιτεθούν στην Ελλάδα. Ενα βασιλικό συγχωροχάρτι, προκλητικά απαράδεκτο για την δημοκρατική Αθήνα που κάθιζε στο σκαμνί τους ηγέτες της όταν παρέβαιναν τα εσκαμμένα, αλλά και το ανεύθυνον της μοναρχίας όταν ο λαός έχει θέση υπηκόου..
Ο Αισχύλος πάραυτα δεν ήτο δημοκρατικός με την ψυχή του. Πολέμησε και τραυματίστηκε στον Μαραθώνα ίσως και στην Σαλαμίνα και τις Πλαταιές. Εχασε τον ένα αδερφό του Κυναίγειρο στην καταδίωξη των πλοίων στον Μαραθώνα και ο άλλος αδερφός του Αμεινίας διακρίθηκε στην ναυμαχία της Σαλαμίνας. Δυσαρεστήθηκε απο την ολοκλήρωση της Δημοκρατίας με την επανάσταση του Εφιάλτη αλλά δεν ήταν φίλος της τυραννίας. Στα έργα του λέει «πως ο θάνατος είναι προτιμότερος της τυραννίας» και στον Προμηθέα Δεσμώτη «πως η τυραννία νοσεί απο την έλλειψη εμπιστοσύνης στους φίλους».
Νίκησε 13 φορές σε αγώνες και βραβεύτηκαν 53 έργα του αφήνοντας πίσω τους μεγάλους διαδόχους του Θέσπιδος, τον Χοίριλο, τον Πρατίνο και τον Φρύνιχο. Νικήθηκε για πρώτη φορά απο τον Σιμωνίδη σε έναν αγώνα θεσπισμένο για την εξύμνιση των ηρώων του Μαραθώνα, και έφυγε στις Συρακούσες προσκληθείς του τυράννου Ιέρωνος. Την δεύτερη φορά που ηττήθηκε το 468πχχ απο τον νεαρό Σοφοκλή φεύγει λυπημένος για την μετατόπιση του κέντρου προσοχής απο το πρόσωπό του και αυτοεξορίζεται απο φόβο δίωξής του για αποκάλυψη Μυστηρίων. Στον «Προμηθέα Δεσμώτη» αποφεύγει την θανάτωσή του επι σκηνής απο το πλήθος αγκαλιάζοντας τον βωμό της ορχήστρας και με παρέμβαση των Ευμολπιδών αφού ήταν γιός του Ιερέα Ευφορίωνος. Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (111,2) διασώζει πως ο ίδιος δεν εγνώριζε πως επρόκειτο περί πραγμάτων μυστικών και ίσως αυτή να ήταν και η απολογία του και ο λόγος της αθωώσεώς του.
Δεν θα το επιχειρήσει ξανά..
Συνεχίζεται
ΚΡΑΤΟΣ ΔΗΜΩΝ
Λέγεται πως η ιστορία γράφεται από τους νικητές και σε αυτήν την πραγματικά εύστοχη ρήση, το δρών υποκείμενο είναι οι νικητές, το αντικείμενο εργασίας των, η ιστορία, αλλά παραγνωρίζεται η μεθοδολογία γραφής της. Οι νικητές, δηλαδή ποιος είναι αυτός που δίνει την δική του εκδοχή της ιστορίας, το τί γράφεται, αλλά το πως γράφεται αυτό, δεν σημειώνεται. Θα ήταν αρτιότερα διατυπωμένη η ρήση ως εξής: Οι νικητές γράφουν την ιστορία τους όπως αυτοί επιθυμούν να είναι.
Το κοινωνικό αποτέλεσμα των γραφομένων τους εστιάζεται ακριβώς στο πώς τα γεγονότα παρουσιάζονται για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Τί γίνεται στην περίπτωση που τα στοιχεία αποτελούν αδιάψευστες μαρτυρίες, όταν οι πηγές συνιστούν ακλόνητα αρχεία και οι ιστορικές μαρτυρίες επιμένουν στην αλήθεια τους; Τότε γίνεται επιτακτική η ανάγκη να κατασκευαστουν τα γεγονότα, και οι ισχυρισμοί ελλείψει στοιχείων να θεωρηθούν σύν των χρόνω συμβάντα ώστε οι επιθυμίες των νικητών να γίνουν αποδοχές. Η ανάγκη λοιπόν του τρόπου συγγραφής γίνεται επιτακτική. Η ιστορία να υποχωρήσει μπροστά στην προπαγάνδα.
Στο διάβα των αιώνων οι νικητές της δημοκρατίας πήραν την σκυτάλη συγγραφής της και οι επερχόμενες γενιές των ιστορικών αναπαρήγαγαν τις θέσεις και τις βλέψεις τους αλλοιώνοντας ή αποκρύπτοντας τα γεγονότα της λαμπρότερης περιόδου της ανθρωπότητας όταν αυτή βίωνε την καθημερινότητα της με ελευθερία, τιμή και αξιοπρέπεια. Οι διαχρονικοί ιστορικοί της ολιγαρχίας παρέδωσαν στις κατοπινές γενεές μια στρεβλή εικόνα του Ισοκρατικού πολιτικού βίου μεσα απο τους παραμορφωτικούς φακούς της πολιτικής τους σκέψης, συσκοτίζοντας επιμελώς τους θεσμούς και την λειτουργία του, μεγεθύνοντας την βαρύτητα συμβάντων, υπερτονίζοντας τον ρόλο κάποιων προσώπων και αποδίδοντας ανθρώπινα λάθη στο ίδιο το πολίτευμα. Με αυτή την μέθοδο παρουσίασης, τον τρόπο γραφής, επέτυχαν την αναπαραγωγή ατεκμηρίωτων κατηγοριών της δημοκρατίας σε πλήρη αντιστροφή της ιστορικής δεοντολογίας που απαιτεί καταγραφή γεγονότων, αντικειμενική αμερόληπτη κρίση και χρονική εγγύτητα στα περιγραφόμενα γεγονότα. Κατόρθωσαν να γαλουχήσουνε γενεές επι γενεών στην πεποίθηση της ανικανότητος να αναλάβουν οι λαοί την ευθύνη της διαχείρισης της πολιτικής και να γίνουν κύριοι της ζωής τους. Κολοβώσανε το ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρισης στερώντας την πολιτική φύση του ανθρώπου και μαζί την πρακτική γνώση της ελευθερίας. Εμφωλιάσανε το αίσθημα της πολιτικής ανεπάρκειας στα άτομα ώστε να νοιώθουνε μειονεκτικά απέναντι στους επαγγελματίες της πολιτικής αναζητώντας χαρισματικές προσωπικότητες που θα τους κυβερνήσουν. Με την συγγραφή τους μετέτρεψαν τους ανθρώπους σε ποίμνια ενοχοποιώντας και την σκέψη αυτοκυβέρνησης βαπτίζοντάς την κατά καιρούς διαβολική, αναρχική η έστω παράλογη. Επιβάλλανε το κόστος της ανθρώπινης ποίμανσης ώς αναγκαίο φόρο που ωφείλεται στους ποιμένες της ολιγαρχίας ακόμα και όταν αυτοί καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο. Ενσταλάξαν την ενοχή στην διεκδίκηση της εξουσίας καλλιεργώντας κοινωνικά συμπλέγματα υποχρεώνοντας ψυχολογικά τους λαούς να νοιώθουν πως είναι αχάριστοι απέναντι στους κυβερνήτες τους. Εκπαίδευσαν τους λαούς μάλλιστα να εκλαμβάνουν την εξουσία τους ως ευεγερσία!
Σε αυτό το πλαίσιο κυμαίνεται η αντιπαράθεση του πολιτεύματος της Δημοκρατίας με τις προσωπικότητες της εποχής της ως αντιπαράθεση ενός «λαού εκτός στάνης», ειδικά του Αθηναϊκού αποκομένου απο την πολιτική πραγματικότητα της εποχής, ενός επηρμένου αγράμματου και άξεστου όχλου που κατά λάθος ενέλαβε την εξουσία, και των αρίστων που είχαν άδοξο ή άδικο τέλος στα χέρια του.
Στο παρόν πόνημα δεν θα επιχειρήσουμε μια απολογητική της Δημοκρατίας για να την αποκαθάρουμε απο την διαχρονική σπίλωση αλλά θα εμμείνουμε στα ιστορικά γεγονότα κατά περίπτωση, με μόνα όπλα τους θεσμούς που διέπουν την λειτουργία της και την κείμενη νομοθεσία. Θα περιοριστούμε να ξεσκεπάσουμε τα κατεστημένα ψεύδη.
Θα αποδείξουμε πως προασπίζοντας την Δημοκρατία υπερασπιζόμαστε την αρχαία Ισοκρατία όλων των πόλεων κρατών με εκκλησία του Δήμου και το σύγχρονο πολιτικό πρόταγμα του Λαϊκού Κράτους.
Ισχυριζόμεθα πως οι μομφές στην Δημοκρατία αποσκοπούν στην ακύρωση του ιερού δικαιώματος στην Ισονομία που εδώθη απο τους Θεούς στους ανθρώπους, την πολιτική δύναμη που επιτρέπει στους λαούς να ζουν με την αξιοπρέπεια που μόνο η ελευθερία τους χαρίζει. Θα αποκαλύψουμε πως η ελευθερία στην Ισοκρατία δεν αποτελεί αφηρημένη ιδέα αλλά συγκεκριμένη πολιτική στάση, δεν είναι κενό γράμμα αλλά κοινός τόπος!
Α` Μέρος:
Πυθαγόρας/ Μιλτιάδης/ Αριστείδης/ Θεμιστοκλής/Αισχύλος
Πυθαγόρας 500 π.Χ. ετών 80: ΜΟΜΦΗ: εξορία από πείνα:
-Οι πληροφορίες μας για την μυστική διδασκαλία στην σχολή του Πυθαγόρα ήρθαν 100 περίπου έτη μετά τον θάνατο του από τις βιογραφίες του Πορφυρίου, του Ιαμβλίχου και του Διογένους του Λαερτίου απο πληροφορίες που αρύονται απο άγνωστους σε εμάς προγενεστέρους συγγραφείς και την προφορική παράδοση. Αυτό που θα εξετάσουμε εδώ είναι η βασιμότητα των ισχυρισμών των ολιγαρχικών που συνιστά κατηγορία στην Σικελική Δημοκρατία του Κρότωνος πως ο Πυθαγόρας πέθανε εξόριστος το 500 πχχ ή κατά άλλους το 490 πχχ.
Ο Πυθαγόρας ασφαλώς κατήγετο απο αριστοκρατική οικογένεια, αφού ο πατέρας του ήταν ένας πολύ πλούσιος έμπορος που είχε τα χρήματα να διαθέσει για την μόρφωση του παιδιού του δίπλα στον Θαλή τον Μιλήσιο και τον Αναξίμανδρο. Προφανώς λοιπόν έζησε σε ολιγαρχικό πολιτικό περιβάλλον αφού ο ίδιος ο τύραννος Πολυκράτης του έδωσε συστατική επιστολή για τον Φαραώ ’μασιν για να μεταβεί στην Αίγυπτο και να παρακολουθήσει μυητική διδασκαλία απο τους Ιερείς της Αιγύπτου παρά τις εθιμοτυπικές απαγορεύσεις εισόδου σέ ξένους. Αυτό και μόνο το πολυιστορούμενο γεγονός αποτελεί αδιαμφισβήτητη μαρτυρία για την μοναρχική παιδεία και τα φρονήματα που εδέχθη επί 22 συναπτά έτη! Μετά την Περσική κατάλυψη της Αιγύπτου απο τον Καμβύση μεταφέρθη για άλλα 12 χρόνια στην Βαβυλώνα όπου εγκλιματίστηκε στην θεοκρατική παιδεία των Περσών Μάγων όπου ανιχνεύονται ιστορικά οι καταβολές του Ιουδαϊσμού και των κατοπινών παραγώγων του! Έζησε λοιπόν σέ όλη του την ζωή έως τα 50 του στα πλέον αυταρχικά πολιτικά περιβάλλοντα ή καλύτερα έζησε όλη του την ζωή εκτός του Ισοκρατικού Ελληνικού περιβάλλοντος δηλαδή των πόλεων με εκκλησία του δήμου που δεν γνώρισε, αφου και η παιδική του ζωή στην Σάμο ετελέσθη υπό καθεστώς Τυραννίας. Γαλουχήθηκε και εκπαιδεύτηκε σε ξένα και εχθρικά του Ελληνικού πολιτικού ιδεώδους καθεστώτα μέχρι την απόφαση για εγκατάσταση και δημιουργίας σχολής-παραρτήματος της παιδείας που εξέλαβε, στον Δημοκρατικό Κρότωνα της Σικελίας!
Απο το σύνολο των ιστορικών ενδείξεων η σχολή του Κρότωνος πέραν των θρησκευτικών ηθικών και επιστημονικών σκοπών ήτο και πολιτικοί αφού συμπεριλαμβαναν την πολιτική επιστήμη. Μια πρακτική που συνεχίστηκε στους αιώνες με την δημιουργία ιουδαικών κοινοτήτων που μετεξελίχθηκαν σε χριστιανικές επισκοπές εντός του Εθνικού Ρωμαϊκού κόσμου και συνεχίζεται σήμερα με πλήθος ισλαμικών πολιτιστικών μη κυβερνητικών οργανισμών με άγνωστη χρηματοδότηση που διαβιούν εντός της Δύσης με συγκεκαλυμένη πολιτική δράση..
Ο Ηράκλειτος γιαυτούς ή και για άλλους λόγους στον Πυθαγόρα του Μνησάρχου τον ονομάζει αρχηγό των κοπιδών ήτοι απατεώνων με την έννοια πάντα, αυτών που αποκρύπτουν την αλήθεια και παραπλανούν ενώ στο στίχο 121 αναγνωρίζει μαζί με την πολυμάθεια και την σοφία, και τα ψεύδη του. Με δεδομένο την πολιτική του προέλευση και το γεγονός πως στην σχολή του, ήταν ο μοναδικός δάσκαλος για 40 χρόνια που υπενθυμίζουμε, επέλεξε να εγκατέστήσει σε δημοκρατική πόλη, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί η διδασκαλία του ήταν τόσο αυστηρά μυστική..
Όταν η κυρια δημοκρατική ρήση στην Εκκλησία του Δήμου ήταν «ότι ο Δήμος νομίζει (θέτει ώς νόμο) άριστον είναι» στην σχολή του Πυθαγόρου η κύρια ρήση ήταν: «Αυτός έφα» δηλαδή το είπε αυτός, κατα τα Αιγυπτιακά Ιερατικά-Περσικο Μαγικά και Τυρρανικά πρότυπα της πατρίδος του Σάμου.
Γεγονός της παραγωγής μοναρχικών πολιτικών πεποιθήσεων κα απειλής του δημοκρατικού πολιτεύματος δηλαδή της ελευθερίας των πολιτών της Σικελίας ήταν η πυρπόληση της σχολής του 40 χρόνια μετά τον θάνατό του και η ολοσχερής σφαγή των μαθητών του το 450 πχχ. Δέκα χρόνια μετά και 100 χρόνια λειτουργίας μετά την ίδρυσή της, η σχολή έκλεισε..
Είναι φανερό πως η σχολή απετέλεσε ξένο σώμα στα δημοκρατικά ήθη του Κρότωνος και οι πολιτικές πεποιθήσεις που διδάσκοντο εκεί έγιναν άμεσα γνωστές απο την αρχή της λειτουργίας τους. Είναι απολύτως λογικό αυτό το γεγονός αφού στην δημοκρατία δεν περισσεύει κανένας νέος που αναθρέφεται για να αναλάβει πολιτικές ευθύνες και αξιώματα ευθύς αμέσως της εκπλήρωσης της στρατιωτικής του θητείας για να περιφρουρήσει έτσι το πολίτευμα της. Γιαυτό και ο Πυθαγόρας παραπέμθηκε σε δίκη με την ίδια ακριβώς κατηγορία που παρεπέμφθη 150 χρόνια αργότερα στην Αθήνα ο ομοιδεάτης του Σωκράτης αυτήν «της αθείας και διαφθοράς των νέων» Η κατηγορία αυτή σήμαινε τότε μη σεβασμό στους Θεούς που προστατεύουνε το πολίτευμα της Δημοκρατίας και φυσικά της διαφθοράς των δημοκρατικών ηθών των νέων εν συντομία την αντίληψη του δικαιώματος της Ισονομίας της Ισηγορίας και της Ισοκρατίας για όλους και της ανάληψης της ευθύνης του πολίτη-οπλίτη.
Παρόλα αυτά το Δημοκρατικό δικαστήριο 1000 κληρωτών πολιτών έκρινε πως δεν αποτελεί κίνδυνο και αθωώθη προφανώς γιατί έκριναν πως η δημοκρατία ήταν γερά σφυρηλατημένη στις ψυχές των νέων για να πέσει απο μια ιδεολογία κλειστής σχολής στα πρότυπα σύγχρονης σέχτας. Αυτή η αθώωση απέβαλε την κοινωνική φοβία ως κέντρο αντίδρασης και άνοιξε τον δρόμο σε πλήθος νέων που πήραν το ελεύθερο να γνωρίσουν την διδασκαλία του αλλά σηματοδότησε και την αλλαγή στάσης του ίδιου του Πυθαγόρα να επιλέγει με μεγάλη προσοχή τους μαθητές του για να αποφύγει νέες διαρροές πληροφοριών για το πολιτικό περιεχόμενο της..
Επιπροσθέτως θέσπισε τα πολύχρονα στάδια προγύμνασης που υιοθέτησαν έκτοτε όλες οι σέχτες, οι μυστικές αιρέσεις, οι κρυφές λέσχες και τα μυστικά τάγματα που κυβερνούν παρασκηνιακά, για λόγους ασφαλείας. Αντίθετα με την Δημοκρατία που η διαβούλευση η νομοθεσία και η δικαστική κρίση πραγματώνεται απο τους πολλούς στο φώς της ημέρας, η τυραννία σχεδιάζεται εν κρυπτώ απο λίγους και εκλεκτους . Ίσως η αληθινή εκδοχή του φωτός και του σκότους να βρίσκεται ακριβώς εδώ...
Η πολιτική διδασκαλία του Πυθαγόρα διδάσκετο άλλωστε με συμβολικούς κώδικες και φράσεις ώστε να μην μπορεί να αποκωδικοποιηθεί για να εγείρει νεες διώξεις απο την πόλη που με την γνωστή Δημοκρατική απειρία και αφέλεια τον φιλοξενούσε..
Ως παράδειγμα να φέρουμε εδώ την συμβολική ρήση «τας λεωφόρους μη βαδίζειν» δηλαδή να μην πηγαίνουν οι μαθητές του στους δρόμους του λαού που οδηγούν στην συνάρθροιση του Δήμου! Αυτή και μόνο η φράση συνιστούσε κέλευσμα να μην συμμετέχουν οι μαθητές του στα κοινά, ουσιαστικά κέλευσμα στην ιδιωτεία και κατάλυση του ανώτερου οργάνου της Δημοκρατίας την εκκλησία του Δήμου.
Σήμερα δεν έχουμε δημοκρατία ακριβώς γιατί δεν παμε στην Εκκλησία του Δήμου των πολιτών αφού στην θέση της βρίσκεται η χριστιανική εκκλησία των θεοκρατών. Εκεί που συναθροίζοταν το άπαν του ενεργού πληθυσμού συρρέουν οι γέροι και τα νήπια. Αντί να πολιτευόμαστε αναλαμβάνοντας την ελευθερία μας ιδιωτεύουμε στις ατομικές ενασχολήσεις ξένων τρόπων ζωής. Βιώνουμε αυτή την ιδεολογία της ολιγαρχικής σέχτας με επίχρυσμα τον δημοκρατικό μανδύα του προτεσταντικής εμπνεύσεως κοινοβουλευτισμού.
Ως άλλο παράδειγμα θα φέρουμε την συμβολική του ρήση «κυάμων απέχεσθαι» για την οποία πολλά έχουν γραφεί και λεχθεί απο τους στρατευμένους ακαδημαϊκους της συσκότησης με σκοπό να παραπλανήσουν, πως αποτελούσε διαιτητική οδηγία, όμως οι κύαμοι ή κουκιά δύσκολα εντάσονταν στο πολιτισμένο διαιτολόγιο των ανθρώπων για να αποτελούν σύσταση αποφυγής τους καθώς πρωτίστως χρησιμοποιούντο στην διαδικασία της ψηφοφορίας και των δικαστικών αποφάσεων!
Η βιαιότητα της σφαγής των μαθητών της Σχολής μετά την στάση του Κύλωνος πλήν του Φιλολάου και Λύσιδος που μαχόμενοι διέφυγον τον θάνατο, μόνο το μένος και την οργή των δημοκρατών δεικνύει απέναντι στις πεποιθήσεις των Πυθαγορείων και δεν εξηγείται αυτή η οργή απο μια τόσο ανεκτική θρησκευτικά κοινωνία που την φιλοξένησε για 90 χρόνια στην γή της και εμπιστεύτηκε τα παιδιά της στο άντρο ανελεύθερων μοναρχικών ιδεών. Αυτό γιατί προηγήθηκε η κατάλυση της δημοκρατίας και επιβολή των πολιτικών απόψεων των Πυθαγορείων απόδειξη πως η Σχολή αποσκοπούσε στην αλλαγή του πολιτεύματος και επιβολή της τυραννίας, του πλέον μισητού πολιτεύματος για τα Ελληνικά ήθη οπου η ελευθερία του συνόλου είναι η ύψιστη αρχή ζωής. Ασφαλώς το δικαστήριο που εξέτασε στην αρχή της ιδρύσεως τον ρόλο και τους σκοπούς της σχολής έσφαλε, υποτιμώντας αφελώς τον σταδιακό διαβρωτικό χαρακτήρα της εξ`ανατολών θεοκρατίας που δρά σε βάθος γενεών ακόμα και αιώνων μεσα απο μυστικές στοές, σχολές και λέσχες μέχρι να καταλάβει τους μηχανισμούς εξουσίας και να θάψει την θεομίσητη ελευθερία των ανθρώπων.
Η δημοκρατία του Κρότωνος λοιπόν δεν εξόρισε τον «μύστη» Πυθαγόρα αφού σύμφωνα με τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο όπως μας παραδίδει ο Διογένης ο Λαέρτιος αυτός εγεννηθη το 606 πχ και πέθανε στο Μεσοπούντιο της Κάτω Ιταλίας το 502 μχχ, περίπου 57 χρόνια πρίν την πυρπόληση της σχολής του. Η επικρατέστερη άποψη πως εγεννήθη το 580 πχχ και πεθανε 490 πχχ παλι βάζει τον θανατό του 40 χρόνια πρίν την πυρπόληση που έχουμε ώς σταθερά. Συνεπώς τα δύο γεγονότα δεν συνδέονται. Με δεδομένη την αθώωση του στο δικαστήριο και της απρόσκοπτης λειτουργίας της σχολής μεχρι και την πυρπόληση ο ισχυρισμός της εξορίας δεν βρίσκει πουθενά βάση για να στηριχθεί ωστε να καταλογισθεί μομφή κατα της Δημοκρατίας του Κρότωνος.
Πάραυτα εδώ πρέπει να προσθέσουμε πως το αδίκημα προτροπής και οργανωμένου σχεδιασμού κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος τότε δεν προέβλεπε την επιεική τιμωρία της εξορίας αλλά τον θάνατο.
Μιλτιάδης 489 π.Χ. ετών 65: ΜΟΜΦΗ: φυλακή.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Πλούταρχος λένε πως ο Μιλτιάδης ρίχθηκε στην φυλακή όπου και πέθανε απο γάγγραινα στο πόδι ένεκα του τραύματος που υπέστη στην πολιορκία της πόλης της Πάρου για την αποτυχία της καταδικάστηκε σε χρηματική αποζημίωση.
Οι συγγραφείς αυτοί όμως είναι κατα πολύ μεταγενέστεροι των γεγονότων που περιγράφουν και αναγκαστικά μας μεταφέρουν την ολιγαρχική επινόηση του τέλους του Μιλτιάδη απο τους σιαδόχους της δημοκρατίας. Το τέλος του Μιλτιάδη μας παρουσιάζεται δραματοποιημένο ώστε να μεφθεί η δημοκρατία και οι πολίτες της για αχαριστία στον μεγάλο στρατηγό.
Αυτό γιατί στο Αθηναϊκό δίκαιο η ποινή της χρηματικής τιμωρίας δεν προυποθέτει φυλάκιση μέχρι την εκτέλεσή της, ειδικά στην περίπτωση του Μιλτιάδη που η κατάστασή του δεν του επέτρεπε να διαφύγει ακόμα και αν το ήθελε. Μάλιστα όταν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο ήταν ήδη κατάκοιτος. ’λλωστε σε όσους καταδικάζονταν σε χρηματική ποινή δινόταν χρόνική προθεσμία μέχρι την καταβολή της.Ο Ηρόδοτος που είναι κοντά στα γεγονότα βεβαιώνει πως ο Μιλτιάδης πέθανε απο γάγγραινα σπίτι του. Το ποσό της αποζημίωσης ήταν 50 τάλαντα που τα πλήρωσε μετά ο γιός του Κίμωνας.
Η καταδίκη πάλι του Μιλτιάδη σε καμιά περίπτωση δεν βαραίνει την Δημοκρατία αλλά τον ίδιο. Η πόλη τον τίμησε όσο κανέναν άλλο άνδρα για τον σχεδιασμό του στον Μαραθώνα αλλά δεν του χαρίστηκε για το εγχείρημα της Πάρου. Η πόλη τον εξετίμησε αλλά και τον τιμώρησε κατά περίπτωση όπως άρμοζε σε κάθε πολίτη της. Το κληρωτό δικαστήριο απεδείχθη με αυτήν την απόφαση άτεγκτο παρά άστατο αφού εφάρμοσε τον νόμο στον Μιλτιάδη όπως σε κάθε άλλο πολίτη χωρίς να του χαριστεί. Ούτε αγνώμονες μπορούν να χαρακτηριστούν αφού ο πρότερος ένδοξος βίος συμπεριλήφθηκε στην απόφαση και μετέτρεψε την θανατική σε χρηματική ανάλογη της οικονομικής δυνατότητος του.
Ο Μιλτιάδης πέθανε στον οίκο του απο επιπλοκές του τραυματισμού του απο μια επιχείρηση που ο ίδιος επέλεξε για προσωπικούς του λόγους και ενέπλεξε σε αυτήν την Πόλη του ζημιώνοντάς την και γιαυτό και καταδικάσθη. Μιά αθώωση του λόγω της νίκης στον Μαραθώνα θα καθιέρωνε το απυρόβλητο των ισχυρών ανδρών και ένα ολέθριο προηγούμενο στην αυθαιρεσία. «άστατη υπήρξε η συμπεριφορά του Μιλτιάδη, ενώ οι Αθηναίοι τίμησαν αυτό που άξιζε να τιμηθεί και τιμώρησαν την πράξη που της άξιζε η τιμωρία. Δεν είναι παράδοξο να πιστεύουμε ότι επιτρέπεται ένας άνδρας που πρόσφερε στην πατρίδα του σπουδαίες υπηρεσίες, στη συνέχεια να προξενεί σε αυτή, χωρίς να τιμωρηθεί, τόσο μεγάλες καταστροφές; Εννοούμε ότι κάτω από τέτοιες οδυνηρές συνθήκες, η ευγνωμοσύνη για το παρελθόν μπορεί να μειώσει την ποινή που πρέπει να επιβληθεί. Αλλά αυτό ακριβώς έκαναν οι Αθηναίοι: δεν ψήφισαν υπέρ της θανάτωσης, αλλά μόνο υπέρ του χρηματικού προστίμου, ποθυ από τη μια ήταν υπέρογκο, αλλά από την άλλη δεν ήταν δυσανάλογο σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία αυτού που καταδικάστηκε, γιατί το πλήρωσε ο γιος του Κίμωνας. Αν πάλι ο Μιλτιάδης πέθανε από την πληγή του, που έπαθε γάγγραινα, γι΄ αυτό δε φταίνε οι Αθηναίοι. Υποθέστε ότι ο Μιλτιάδης δεν πληγωνόταν. Τότε, θα πλήρωνε το χρηματικό πρόστιμο χωρίς να πάθει τίποτα άλλο. Η τραγικότητα με την οποία προβάλλουν στα μάτια μας τα γεγονότα που αφορούν στο θάνατο του πηγάζει, κυρίως, από το ότι τραυματίστηκε και πέθανε από αυτό το τραύμα. Κατά συνέπεια, αν εξετάσουμε πιο ψύχραιμα τα γεγονότα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι Αθηναίοι έκαναν ό,τι όφειλαν να κάνουν και ότι, αν απάλλασσαν εντελώς το Μιλτιάδη, θα ενθάρρυναν την εγωιστική συμπεριφορά των πολιτικών ανδρών και θα καθιέρωναν προηγούμενο τόσο πολύ καταστροφικό όσο και οι νέοι και πιο φοβεροί κίνδυνοι που παραμόνευαν στην πόλη” [Κων/ νος Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 3, σελίδες 89-91,
Αριστείδης «ο Δίκαιος» 468 π.Χ. ετών 72: ΜΟΜΦΗ: εξορία.
Στο γνωστό ανέκδοτο του Πλουτάρχου ένας αγράμματος δημοκράτης, πλανημένος απο τους δημαγωγούς, οστρακίζει τον δίκαιο Αριστείδη ζητώντας την βοήθεια του αφού δεν ήξερε να χαράξει ούτε το όνομα του. Μια χαρακτηριστική απεικόνηση που σκοπό είχε να ευτελίσει, να λασπωσει τους θεσμούς των ελευθέρων, να προβάλει μια εικόνα αγνωμοσύνης που χαρακτηρίζει το πλήθος και έτσι να το χαρακτηρίσει ακατάλληλο να αυτοκυβερνιέται.
Ας εξετάσουμε την αληθοφάνεια του περιστατικού και της κατάστασης που περιγράφει.
Για το στοιχείο του αναλφαβητισμού που το ανέκδοτο του Πλουτάρχου δείχνει να διακρίνει το πλήθος, το μόνο που μπορούμε να παραθέσουμε είναι πως η λειτουργία της Δημοκρατίας στηρίχθηκε ακριβώς πάνω στην φωνητική γραφή και ανάγνωση που έδωσε την δυνατότητα σέ όλους να μπορούν να διαβάσουν τα ψηφίσματα της πόλης σε κάθε δήμο της Αττικής για να γίνουν αυτά γνωστά και σεβαστά. Οι πολυάριθμες σοφιστικές σχολές λειτουργούσαν ως φροντιστήρια για την εκμάθιση του ρητορικού λόγου και της πολιτικής τέχνης, ενώ η γραφή εδιδάσκετο σε όλα τα παιδιά απο δασκάλους ή απο τους γονείς τους.
Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος πως εκείνη την εποχή θα υπάρχει πολίτης, που μάλιστα συμετέχει και στις ετήσιες συνελεύσεις για την απόφαση η μη εξοστρακισμού, και να μην γνωρίζει τον Αριστείδη μια απο τις πιό διάσημες προσωπικότητες της εποχής του! Αυτό γιατί ήταν ο αρχηγός της ολιγαρχικής μερίδας του Δήμου. Είναι σαν να λέμε σήμερα πως κάποιος που μαλιστα συμετέχει ενεργά στην πολιτική δεν γνωρίζει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης! Οι πολίτες στην Αθήνα αυτοί που ήταν εκλέξιμοι και κληρώσιμοι με συμμετοχή στην Εκκλησία του Δήμου ποτέ δεν υπερέβησαν τους 50.000. Δεδομένου πως αναφερόμαστε σε πολίτες με δικαστική νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι αδύνατον να σκεφτούμε πως υπάρχει καποιος που να μην γνώριζε τον Αριστείδη όταν ανέβαινε στο βήμα, τις θέσεις του οποίου θα επιδοκίμαζε ή αποδοκίμαζε με την ψήφο του.
Ο Αριστείδης οστρακίστηκε το 483πχχ. Λίγα χρόνια νωρίτερα είχε διατελέσει ένας εκ των 10 στρατηγών στην πιό διάσημη μάχη του Μαραθώνα το κλέος της πόλης των Αθηνών, την πρώτη μεγάλη στρατιωτική νίκη της Δημοκρατίας. Είναι εξωφρενικό να πιστεύει κάποιος ότι ήταν άγνωστο ακόμα και το όνομά του όταν μάλιστα είχε υποστηρίξει την θέση του Μιλτιάδη να δοθεί εκεί η μάχη;
Αλλά ας εξετάσουμε τώρα κατά πόσο ο εξοστρακισμός του Αριστείδη ήτο άδικος, αποτέλεσμα ζηλοφθονίας αφού σύμφωνα με το ανέκδοτο του Πλουτάρχου ο λαός είχε βαρεθεί να ακούει να τον λένε δίκαιο! Βέβαια το επιχείρημα αυτοκαταργείται μόνο του αφού σημαίνει πως δεν θα ψήφιζε ενάντια στα νομιζόμενα του. Ποιός λοιπόν ζήτησε τον εξοστρακισμό του και γιατί;
Όταν ο Θεμιστοκλής πρότεινε στην εκκλησία του δήμου το πλεόνασμα απο τα κέρδη του Λαυρίου να μην μοιραστεί στους πολίτες ως αργομισθία αλλά να επενδυθούν στην ναυπήγηση στόλου για την άμυνα της πόλης ο Αριστείδης αντιτάχθηκε. Αυτό δεν το έκανε απο φιλολαϊκά αισθήματα αλλά για να μην αναπτυχθεί περαιτέρω η δύναμη των θητών που θα επάνδρωναν τα πλοία και αποτελούσαν τα 2/3 του Αθηναϊκού πολιτικού σώματος, αφού στο πεζικό υπερίσχυαν οι πλουσιώτερες κοινωνικές τάξεις που στήριζαν τους ολιγαρχικούς. Οι ολιγαρχικοί όπως οι σύγχρονοι επαγγελματίες της πολιτικής όλου του φάσματος ήθελαν να εκμαυλίσουν το πλήθος συνηθίζοντάς το σε αργομισθίες και επιδοτήσεις. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί δημαγωγοί που θέλανε να αποχαυνώσουν τον λαό με παροχές και όχι οι δημοκρατικοί που θέλανε την πολιτική κατοχύρωση και στρατιωτική οχύρωση της δημοκρατίας με την ναυπήγηση στόλου. Στόλου που τελικά κατασκευάσθηκε χάριν στην λογική και υπέυθυνη στάση της Εκκλησίας του Δήμου, με τον οποίο ηττήθηκε η ανατολική τυραννία και θεοκρατία στα νερά της Σαλαμίνας. Ο Αριστείδης ο δίκαιος εκδιώχθηκε και μαζί με αυτόν και η ολιγαρχική επιλογή να ταϊστεί ο λαός με εύκολο χρήμα, να αποκοιμηθεί στην καλοπέραση του και την βέβαια προοπτική της ναυτικής ήττας και υποδούλωσης στους Πέρσες με ότι αυτό συνεπάγεται στην ιστορία του Έθνους και του μέλλοντος του Δυτικού πολιτισμού.
Δικαίως λοιπόν ο Αριστείδης εξοστρακίστηκε αφού η πρότασή του ήταν επικίνδυνη για το πολίτευμα. Αν δεν γίνονταν αντιληπτή απο τον δήμο όλος ο Ισοκρατικός Ελληνικός κόσμος η ελευθερία και ο πολιτισμός του θα χανόταν, όπως σήμερα τα αυθαίρετα δάνεια των ολιγαρχιών χωρίς την έγκριση ή τον έλεγχο του λαού μετέτρεψαν την Ελλάδα σε προτεκτοράτο των πιστωτών της. Η πρόταση του Αριστείδου της παροχολογίας και επδότησης επιβλήθηκε στις μέρες μας με ολέθριο κόστος... Σε διάστημα μιας γενιάς ο Ελληνικός λαός διαβρώθηκε και εκχυδαΐστηκε με άφθονο δανεικό χρήμα, εθίστηκε στην αργομισθία και έγινε υποχείριο στους νόμους της αγοράς και της πώλησης.
Θα επαναλάβουμε την πάγια θέση μας για την δημοκρατία, πως ενώ δεν επιβάλλει την συμμετοχή την ενθαρύνει και συνάμα προστατεύει την λειτουργία της διώκοντας αυτους που την υπονομεύουν ή επιβουλεύονται την κατάλυσή της..
Θεμιστοκλής 461 π.Χ. ετών 66: ΜΟΜΦΗ: εξορία.
Η περίπτωση του άριστου Δημοκρατικού ανδρός είναι εξαιρετική για να κατανοήσουμε την άτεγκτη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και να αντιληφθούμε πως δεν είναι το αγράμματο πλήθος που άγεται και φέρεται, ούτε η αγνωμοσύνη και η αχαριστία χαρακτηριστικά του πλήθους πάγια μομφή των εξουσιαστών του, αλλά ο σεβασμός στους Νόμους που ο λαός θεσπίζει με ισχύ για όλους ανεξαιρέτως.
Πάραυτα ο πρωτεργάτης της νίκης στην ναυμαχία της Σαλαμίνας δεν έλαβε το έπαθλο το οποίο αναμφισβήτητα του ανήκε, ούτε καν τα «δευτέρεια» παλόλο πού είχε την ψήφο όλων των στρατηγών! Τιμήθηκε στην Σπάρτη όσο κανένας άλλος μη Λάκων με στεφάνι ελαίας, έλαβε δώρο το ωραιότερο άρμα και δέχθηκε τιμητική συνοδεία 300 ιππέων έως την Τεγέα. Έλαβε την τιμή και την ευγνωμοσύνη όλου του Ελληνικού Έθνους συγκεντρωμένου στην Ολυμπία όπου χειροκροτήθηκε επευφημήθηκε και αποθεώθηκε...!!!
Όμως μετά το στρατήγημα της ολοκλήρωσης του Αθηναϊκού τείχους σε πείσμα των Αιγινητών, Κορινθίων και Σπαρτιατών η συμπεριφορά του μεταβλήθη. Έγινε απαιτητικός, δεσποτικός και εξεδήλωνε αυταρχική συμπεριφορά, απαιτώντας συνεχώς την αναγνώριση και την ωφειλή για τα μεγάλα του έργα στοιχεία ασυμβίβαστα με τα δημοκρατικά ήθη της ισηγορίας και οσονομίας. Τυλίχθηκε απο την έπαρσή του. Ανέθεσε δική του εικόνα εις ηρωϊκή στάση σε ιερό της Ατρέμιδος που ίδρυσε πλησίον του οίκου του!
Όμως ο Θεμιστοκλής δεν εξορίστηκε λόγω του χαρακτήρα του. Αυτός αποτέλεσε αφορμή για να στοχοποιηθεί απο την φιλολακωνική μερίδα που εξυπηρετούσε τις Σπαρτιατικές βλέψεις και συμφέροντα. Γιαυτό και όταν κατέφυγε στο ’ργος οι Σπαρτιάτες χάλκευσαν ενοχοποιητικά στοιχεία για απο κοινού δράση του με τον Παυσανία υπέρ των Περσών! Με πρεσβεία τους στην Αθήνα ζήτησαν την σύλληψη και θανάτωσή του! Αθηναίοι και Σπαρτιάτες τον καταδίωξαν ως κοινό κακούργο σε γή και θάλασσα απο κρυσφήγετο σε κρυσφήγετο! Ο Θεμιστοκλής πήγε στον Πειρώτα στην Κέρκυρα και μετά στον βασιλέα των Μολοσσών πρίν καταλήξει στον παλιό του εχθρό Αρταξέρξη. Αυτοκτόνησε πίνωντας αίμα ταύρου για να μην εκπληρώσει το χρέος του ενεκα της προστασίας που του έδωσε, και υποχρεωθεί να πολεμήσει τους Έλληνες. Οι ολιγαρχικοί λοιπόν εξόρισαν τον Θεμιστοκλή εκδικούμενοι την εξορία του αρχηγού τους Αριστείδη και είναι αυτοί που θα πρέπει πάλι να κατηγορηθούν για δημαγωγία δεχόμενοι τις ανυπόστατες κατηγορίες των Σπαρτιατών που θέλησαν να τον εκδικηθούν για το στρατήγημα κτισίματος του Αθηναϊκού τείχους.
Αισχύλος 456 π.Χ. ετών 69: ΜΟΜΦΗ: εξορία.
Η μομφή στο πολίτευμα της Δημοκρατίας για εξορία του Αισχύλου είναι ανυπόστατη. Πουθενά δεν τερκμαίρεται καταδίκη του Αισχύλου! Πράγματι ο Αισχύλος δικάστηκε ίσως και δύο φορές απο τον Δήμο για θρησκευτικούς λόγους αλλά αθωώθηκε! Το τέλος του στην εξορία ήταν προσωπική του επιλογή. Αυτοεξορίστηκε μετά την ήττα του σε δραματικούς αγώνες απο τον Ευριπίδη ή τον Σοφοκλή. Το ζήτημα θεωρείται λήξαν όμως μας δίνεται η ευκαιρία εδώ να δείξουμε τον ρόλο που είχε το θέατρο στην Δημοκρατία.
Το αρχαίο θέατρο δεν ήταν μια ψυχαγωγική ενασχόληση ή μια επαγγελματική δραστηριότητα για την προαγωγή πολιτισμού όπως εσφαλμένως νομίζεται. Αποτελούσε μια πάνδημη θρησκευτική εορτή όπου οι θεατές προσκαλούντο στην μυσταγωγία της παρακολούθησης του θεάματος του αθρώπινου βίου, αλλοτε ιδώμενου ώς δράμα και αλλοτε ως κωμωδία, επιτυγχάνοντας την αποστασιοποίηση δια της εποπτείας, το ανώτερο πνευματικό στάδιο. Παράλληλα το θέατρο αποτελούσε μέσο πολιτικού διαφωτισμού στην διένεξη ολιγαρχικών-δημοκρατικών για την επιρροή του πλήθους. Οι Πέρσες του Αισχύλου το 472πχχ ξαναζωντανεύουν τα γεγονότα των Μηδικών με σκοπό να προβάλουν την συμβολή των Αθηναίων στην απόκρουση των Περσών. Στόχευαν στην ενότητα υπό την Αθηναϊκή ηγεμονία. Στα προηγούμενα χρόνια 479-476πχχ οι Έλληνες υπο τον Σπαρτιάτη ναύαρχο Παυσανία ξεκαθαρίζουν σε πολύχρονες επιχειρήσεις τα περσικά κατάλοιπα της εκστρατείας και τους Μηδίσαντες... Η ανάκληση του Παυσανία μετά απο ανακάλυψη σκευωρίας του με τους Πέρσες διασάλευσε την Ελληνική ενότητα και έφερε την ανάγκη επαναφοράς της. Τότε εκλήθησαν πνευματικοί άνθρωποι με τα έργα τους όπως ο Αισχύλος με τους «Πέρσες» και ο Φρύνιχος με τις «Φοίνισσαι» με το ίδιο θέμα, ίδιο περιεχόμενο και σκοπό για να την στερεώσουν.Χορηγός της πρώτης ο Θεμιστοκλής και της δεύτερης ο Περικλής σε ηλικία 18 ετών.
Στους Πέρσες δεν μνημονεύεται παρά η Δημοκρατική Αθήνα και καμία άλλη, δεν αναφέρεται το όνομα κανενός στρατηγού της παρά μόνο ο λαός της και με αυτόν τον τρόπο η λαϊκή κυριαρχία. Απο την πλευρά των Περσών αναφέρονται όλοι οι πρωτοστάτες όλα τα πρόσωπα ώστε να διαφανεί απόλυτα η διαφορά του πολιτεύματος του λαού με το πολίτευμα του μονάρχη, του συνόλου απο το πρόσωπο. Οι Πέρσες αναγνωρίζουν το σφάλμα τους, δίνουν άφεση αμαρτιών και ευθυνών στους εαυτούς τους και υπόσχονται να μην ξαναεπιτεθούν στην Ελλάδα. Ενα βασιλικό συγχωροχάρτι, προκλητικά απαράδεκτο για την δημοκρατική Αθήνα που κάθιζε στο σκαμνί τους ηγέτες της όταν παρέβαιναν τα εσκαμμένα, αλλά και το ανεύθυνον της μοναρχίας όταν ο λαός έχει θέση υπηκόου..
Ο Αισχύλος πάραυτα δεν ήτο δημοκρατικός με την ψυχή του. Πολέμησε και τραυματίστηκε στον Μαραθώνα ίσως και στην Σαλαμίνα και τις Πλαταιές. Εχασε τον ένα αδερφό του Κυναίγειρο στην καταδίωξη των πλοίων στον Μαραθώνα και ο άλλος αδερφός του Αμεινίας διακρίθηκε στην ναυμαχία της Σαλαμίνας. Δυσαρεστήθηκε απο την ολοκλήρωση της Δημοκρατίας με την επανάσταση του Εφιάλτη αλλά δεν ήταν φίλος της τυραννίας. Στα έργα του λέει «πως ο θάνατος είναι προτιμότερος της τυραννίας» και στον Προμηθέα Δεσμώτη «πως η τυραννία νοσεί απο την έλλειψη εμπιστοσύνης στους φίλους».
Νίκησε 13 φορές σε αγώνες και βραβεύτηκαν 53 έργα του αφήνοντας πίσω τους μεγάλους διαδόχους του Θέσπιδος, τον Χοίριλο, τον Πρατίνο και τον Φρύνιχο. Νικήθηκε για πρώτη φορά απο τον Σιμωνίδη σε έναν αγώνα θεσπισμένο για την εξύμνιση των ηρώων του Μαραθώνα, και έφυγε στις Συρακούσες προσκληθείς του τυράννου Ιέρωνος. Την δεύτερη φορά που ηττήθηκε το 468πχχ απο τον νεαρό Σοφοκλή φεύγει λυπημένος για την μετατόπιση του κέντρου προσοχής απο το πρόσωπό του και αυτοεξορίζεται απο φόβο δίωξής του για αποκάλυψη Μυστηρίων. Στον «Προμηθέα Δεσμώτη» αποφεύγει την θανάτωσή του επι σκηνής απο το πλήθος αγκαλιάζοντας τον βωμό της ορχήστρας και με παρέμβαση των Ευμολπιδών αφού ήταν γιός του Ιερέα Ευφορίωνος. Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (111,2) διασώζει πως ο ίδιος δεν εγνώριζε πως επρόκειτο περί πραγμάτων μυστικών και ίσως αυτή να ήταν και η απολογία του και ο λόγος της αθωώσεώς του.
Δεν θα το επιχειρήσει ξανά..
Συνεχίζεται
ΚΡΑΤΟΣ ΔΗΜΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!