Δηλαδή ένα κέντρο εξουσίας, ένα κέντρο δύναμης, ένα κέντρο λήψης αποφάσεων. Είναι ένας κόσμος που υπάρχει μια κυρίαρχη δύναμη, όπου όμως στο τέλος νομοτελειακά η κατάσταση αυτή καταλήγει στον όλεθρο όχι μόνο για αυτούς που ανήκουν στο σύστημα, αλλά και για την ίδια την κυρίαρχη δύναμη.
Η ανθρωπότητα έχει περάσει από μονοπολικές περιόδους και έχει δει προσδοκίες για παγκόσμια κυριαρχία. Η συνεχής και αδυσώπητη προσπάθεια των ΗΠΑ (και των συμμάχων της) για παγκόσμια κυριαρχία είναι η γενεσιουργός αιτία για όλα αυτά τα τραγικά που βιώνουμε από την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Ευρώπη, μέχρι την Άπω Ανατολή. Η αυτοκρατορία (ΗΠΑ) συνεχίζει την προσπάθειά της για την πλήρη επιβολή του μονοπολικού κόσμου, την Νέα Τάξη Πραγμάτων και τον παγκόσμιο έλεγχο.
Πίσω από την αυτοκρατορία, οι πραγματικοί ηγέτες και μυστικοί εντολείς, το διεθνές τραπεζο-οικονομικό σύστημα, το αδυσώπητο, ανάλγητο και αδηφάγο διεθνές κεφάλαιο. Τα εμπόδια που σήμερα υπάρχουν και που πρέπει να περιοριστούν, να εξαλειφθούν και τελικά να υποταχθούν είναι η Ρωσία και η Κίνα. Δευτερευόντως που θα πρέπει και αυτά να υποταχθούν τα πυρηνικά κράτη Ιράν, Βόρεια Κορέα, Ινδία και Πακιστάν. Νέες μορφές επιχειρήσεων εφαρμόζονται για την επίτευξη του στόχου. Οικονομική υποδούλωση χωρών, αλλαγή εκλεγμένων κυβερνήσεων, με άλλες κυβερνήσεις-μαριονέτες ενδεχομένως εκλεγμένες και αυτές από εν υπνώσει λαούς, ανεξήγητα απόλυτα πειθήνιους, κυβερνήσεις υποταγμένες πλήρως και πρόθυμα υπακούοντες σε κάθε εντολή. Πρόσφατα παραδείγματα, η κατ΄ευφημισμό Αραβική άνοιξη, με τα αποτελέσματά της, η κατάσταση στην Συρία και φυσικά τα γεγονότα της Ουκρανίας. Μέσα σε αυτό το γεωστρατηγικό πλαίσιο τοποθετώ τα θέματα προς ανάλυση, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προαναφερόμενα.
Το νέο σχέδιο «επίλυσης» του Κυπριακού, δηλαδή το σχέδιο ΑΝΑΝ 2, χειρότερο του ΑΝΑΝ 1 θεωρώ ότι όχι μόνο δεν λύνει το Κυπριακό, αλλά στην ουσία ΕΚΤΕΛΕΙ (στην κυριολεξία) τον Ελληνισμό της Κύπρου και τραυματίζει θανάσιμα τον μητροπολιτικό Ελληνισμό.
Η ανθρωπότητα έχει περάσει από μονοπολικές περιόδους και έχει δει προσδοκίες για παγκόσμια κυριαρχία. Η συνεχής και αδυσώπητη προσπάθεια των ΗΠΑ (και των συμμάχων της) για παγκόσμια κυριαρχία είναι η γενεσιουργός αιτία για όλα αυτά τα τραγικά που βιώνουμε από την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Ευρώπη, μέχρι την Άπω Ανατολή. Η αυτοκρατορία (ΗΠΑ) συνεχίζει την προσπάθειά της για την πλήρη επιβολή του μονοπολικού κόσμου, την Νέα Τάξη Πραγμάτων και τον παγκόσμιο έλεγχο.
Πίσω από την αυτοκρατορία, οι πραγματικοί ηγέτες και μυστικοί εντολείς, το διεθνές τραπεζο-οικονομικό σύστημα, το αδυσώπητο, ανάλγητο και αδηφάγο διεθνές κεφάλαιο. Τα εμπόδια που σήμερα υπάρχουν και που πρέπει να περιοριστούν, να εξαλειφθούν και τελικά να υποταχθούν είναι η Ρωσία και η Κίνα. Δευτερευόντως που θα πρέπει και αυτά να υποταχθούν τα πυρηνικά κράτη Ιράν, Βόρεια Κορέα, Ινδία και Πακιστάν. Νέες μορφές επιχειρήσεων εφαρμόζονται για την επίτευξη του στόχου. Οικονομική υποδούλωση χωρών, αλλαγή εκλεγμένων κυβερνήσεων, με άλλες κυβερνήσεις-μαριονέτες ενδεχομένως εκλεγμένες και αυτές από εν υπνώσει λαούς, ανεξήγητα απόλυτα πειθήνιους, κυβερνήσεις υποταγμένες πλήρως και πρόθυμα υπακούοντες σε κάθε εντολή. Πρόσφατα παραδείγματα, η κατ΄ευφημισμό Αραβική άνοιξη, με τα αποτελέσματά της, η κατάσταση στην Συρία και φυσικά τα γεγονότα της Ουκρανίας. Μέσα σε αυτό το γεωστρατηγικό πλαίσιο τοποθετώ τα θέματα προς ανάλυση, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προαναφερόμενα.
Το νέο σχέδιο «επίλυσης» του Κυπριακού, δηλαδή το σχέδιο ΑΝΑΝ 2, χειρότερο του ΑΝΑΝ 1 θεωρώ ότι όχι μόνο δεν λύνει το Κυπριακό, αλλά στην ουσία ΕΚΤΕΛΕΙ (στην κυριολεξία) τον Ελληνισμό της Κύπρου και τραυματίζει θανάσιμα τον μητροπολιτικό Ελληνισμό.
Οι εκλεκτοί συνομιλητές μου αναφέρθησαν με θαυμαστή επιχειρηματολογία και εξαιρετικές αποδείξεις σε λεπτομέρειες και επιπτώσεις του εθνοκτόνου σχεδίου που εξυφαίνεται κατά του Ελληνισμού, με μαέστρο στην θανάσιμη αυτή ραψωδία τις ΗΠΑ και πειθήνια εκτελεστικά όργανα τις αρνησιπάτριδες ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου.
Έτσι μου δημιουργείται το ερώτημα πως είναι δυνατόν Έλληνες ηγέτες να παραδίδουν αμαχητί τα πάντα; Πως είναι δυνατόν όλοι να αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα για τον Κυπριακό Ελληνισμό ενός τέτοιου σχεδίου και οι πολιτικές μας ηγεσίες (Ελλάδος και Κύπρου) να «θεωρούν» ότι αυτό εξυπηρετεί εθνικά συμφέροντα;
Πως είναι δυνατόν (οι πολιτικές αυτές ηγεσίες) να προδίδουν το έθνος, τον λαό, την ιστορία; Μόνο συνειδητοί εθνοπροδότες και υποταγμένοι εντολοδόχοι και δοσίλογοι θα μπορούσαν να το διαπράξουν.
Δηλαδή μας ζητούν να αυτοκτονήσουμε οικονομικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά αυτοκαταλύοντας το Κυπριακό κράτος και εμείς το αποδεχόμαστε; Με ποιο όφελος και με ποια προοπτική; Με την ανάπτυξη τύπου Λάς Βέγκας στην Αμμόχωστο. Μα αυτό είναι το τυρί στην φάκα. Πάντως εκτιμώ ότι σε όλα υπάρχει αξιοπρεπής λύση και διέξοδος. Μόνο οι λαοί που δεν έχουν αξιοπρέπεια, μνήμη, θάρρος και αγωνιστικότητα χάνουν την πατρίδα τους ή το ακόμη χειρότερο παραδίδουν την πατρίδα τους αμαχητί. Και ο Κυπριακός λαός ας προσέξει τι έπεται.
Ο στρατηγικής σημασίας ενεργειακός άξονας Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα-Ευρώπη, όταν ανακοινώθηκε μας γέμισε ελπίδες. Η στρατηγική και στρατιωτική συμφωνία Ελλάδος – Ισραήλ είναι υψίστης σημασίας και συμβάλλει στα μέγιστα στα σχέδια του αγωγού, που προανέφερα. Πίστευα ακράδαντα ότι η περίπτωση ο αγωγός να αλλάξει κατεύθυνση και να περάσει από τα κατεχόμενα , κατόπιν στην Τουρκία και ενωθεί με τον ΤΑΡ, αμερικανικής έμπνευσης και συμφερόντων δεν υπάρχει περίπτωση να ευδοκιμήσει. Όταν άνθρωποι της Ισραηλινής γεωστρατηγικής και διπλωματικής ελίτ, που εκφράζουν την πραγματική πολιτική του Ισραήλ, όπως ο καθηγητής Εφραίμ Ιμπάρ, πρόεδρος του think tank BESA, του πανεπιστημίου BAR ILAN , του Τελ Αβιβ, είναι απόλυτοι σε αυτό θεωρούσα ότι αυτό είναι βέβαιο. Εδώ θέλω να τονίσω ότι ο καθηγητής Ιμπάρ αποτελεί με άλλες εξαίχουσες προσωπικότητες, την γεωστρατηγικο-πολτικο-διπλωματική ελίτ του Ισραήλ και εκφράζουν την πραγματική στρατηγική του Ισραήλ, πολύ περισσότερο από μια δήλωση αξιωματούχου της Ισραηλινής κυβέρνησης. Το καλοκαίρι του 2013, διοργανώθηκε από το BESA ένα φόρουμ με τίτλο “ποια η κατεύθυνση της Τουρκίας» και προσκεκλημένους εξαίχουσες προσωπικότητες από το Ισραήλ και στην Τουρκία. Οι ομιλητές αναφέρθησαν σε όλα τα θέματα και φυσικά στην προοπτική να περάσει ο αγωγός των υδρογονανθράκων από τα κυπριακά και ισραηλινά κοιτάσματα βόρεια στα κατεχόμενα, στην Τουρκία και να ενωθεί με τον ΤΑΡ. Στο τέλος έλαβε τον λόγο ο καθηγητής Ινμπάρ και ξεκαθάρισε την κατάσταση λέγοντας. «Ξεχάστε αυτή την προοπτική. Είναι καθαρά ουτοπία. Το Ισραήλ δεν πρόκειται να αποδεχτεί τέτοια προοπτική, καθόσον δεν θέλει να υποθηκεύσει το μέλλον του. Δεν είμαστε σίγουροι πως θα εξελιχθούν τα πράγματα μελλοντικά στην Τουρκία και πως θα εξελιχθούν οι σχέσεις μας. Οι Τούρκοι δεν τρέφουν γενικά φιλο-ισραηλινά συναισθήματα, ενώ σε ότι αφορά την σημερινή πολιτική κατάσταση είναι βέβαιο ότι ο Ερντογάν και οι λοιποί είναι εχθρικοί και μισούν το Ισραήλ, οπότε η κατάσταση δεν θα εξομαλυνθεί. Μπορεί να είναι οικονομικότερη αυτή η λύση, αλλά δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι, όταν πρόκειται για την μελλοντική εθνική πολιτική του έθνους».
Όταν όμως βλέπω την σημερινή πραγματικότητα, με την Κυπριακή και την Ελληνική ηγεσία να μην απορρίπτει μετά βδελυγμίας τέτοια προοπτική, άρχισα να προβληματίζομαι ότι όλα είναι πιθανά. Έτσι στηρίζω τις ελπίδες μου, για την εξάλειψη αυτής της απαράδεκτης εθνικά επιλογής όχι στην Ελληνο-κυπριακή ηγεσία, αλλά στην Ισραηλινή ηγεσία. Εκτιμώ και ευελπιστώ ότι οι Ισραηλινοί θα απορρίψουν τέτοια προοπτική, προς όφελος των Ελληνικών συμφερόντων.
Ο στρατηγικής σημασίας ενεργειακός άξονας Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα-Ευρώπη, όταν ανακοινώθηκε μας γέμισε ελπίδες. Η στρατηγική και στρατιωτική συμφωνία Ελλάδος – Ισραήλ είναι υψίστης σημασίας και συμβάλλει στα μέγιστα στα σχέδια του αγωγού, που προανέφερα. Πίστευα ακράδαντα ότι η περίπτωση ο αγωγός να αλλάξει κατεύθυνση και να περάσει από τα κατεχόμενα , κατόπιν στην Τουρκία και ενωθεί με τον ΤΑΡ, αμερικανικής έμπνευσης και συμφερόντων δεν υπάρχει περίπτωση να ευδοκιμήσει. Όταν άνθρωποι της Ισραηλινής γεωστρατηγικής και διπλωματικής ελίτ, που εκφράζουν την πραγματική πολιτική του Ισραήλ, όπως ο καθηγητής Εφραίμ Ιμπάρ, πρόεδρος του think tank BESA, του πανεπιστημίου BAR ILAN , του Τελ Αβιβ, είναι απόλυτοι σε αυτό θεωρούσα ότι αυτό είναι βέβαιο. Εδώ θέλω να τονίσω ότι ο καθηγητής Ιμπάρ αποτελεί με άλλες εξαίχουσες προσωπικότητες, την γεωστρατηγικο-πολτικο-διπλωματική ελίτ του Ισραήλ και εκφράζουν την πραγματική στρατηγική του Ισραήλ, πολύ περισσότερο από μια δήλωση αξιωματούχου της Ισραηλινής κυβέρνησης. Το καλοκαίρι του 2013, διοργανώθηκε από το BESA ένα φόρουμ με τίτλο “ποια η κατεύθυνση της Τουρκίας» και προσκεκλημένους εξαίχουσες προσωπικότητες από το Ισραήλ και στην Τουρκία. Οι ομιλητές αναφέρθησαν σε όλα τα θέματα και φυσικά στην προοπτική να περάσει ο αγωγός των υδρογονανθράκων από τα κυπριακά και ισραηλινά κοιτάσματα βόρεια στα κατεχόμενα, στην Τουρκία και να ενωθεί με τον ΤΑΡ. Στο τέλος έλαβε τον λόγο ο καθηγητής Ινμπάρ και ξεκαθάρισε την κατάσταση λέγοντας. «Ξεχάστε αυτή την προοπτική. Είναι καθαρά ουτοπία. Το Ισραήλ δεν πρόκειται να αποδεχτεί τέτοια προοπτική, καθόσον δεν θέλει να υποθηκεύσει το μέλλον του. Δεν είμαστε σίγουροι πως θα εξελιχθούν τα πράγματα μελλοντικά στην Τουρκία και πως θα εξελιχθούν οι σχέσεις μας. Οι Τούρκοι δεν τρέφουν γενικά φιλο-ισραηλινά συναισθήματα, ενώ σε ότι αφορά την σημερινή πολιτική κατάσταση είναι βέβαιο ότι ο Ερντογάν και οι λοιποί είναι εχθρικοί και μισούν το Ισραήλ, οπότε η κατάσταση δεν θα εξομαλυνθεί. Μπορεί να είναι οικονομικότερη αυτή η λύση, αλλά δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι, όταν πρόκειται για την μελλοντική εθνική πολιτική του έθνους».
Όταν όμως βλέπω την σημερινή πραγματικότητα, με την Κυπριακή και την Ελληνική ηγεσία να μην απορρίπτει μετά βδελυγμίας τέτοια προοπτική, άρχισα να προβληματίζομαι ότι όλα είναι πιθανά. Έτσι στηρίζω τις ελπίδες μου, για την εξάλειψη αυτής της απαράδεκτης εθνικά επιλογής όχι στην Ελληνο-κυπριακή ηγεσία, αλλά στην Ισραηλινή ηγεσία. Εκτιμώ και ευελπιστώ ότι οι Ισραηλινοί θα απορρίψουν τέτοια προοπτική, προς όφελος των Ελληνικών συμφερόντων.
Όταν ο ΥΠΕΞ της Ελλάδος έσπευσε πρόσφατα στα Σκόπια εκτελώντας πρόθυμα και άμεσα την εντολή του Τζον Κέρυ να επισπευθεί η επίλυση του ονόματος τα Ελληνικά καθεστωτικά ΜΜΕ δεν είπαν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Αυτό θα πρέπει να μας βάλλει σε υποψίες.
Εκτιμώ ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή και σαφώς υποχωρητική για τις εθνικές μας θέσεις, κρίνοντας τουλάχιστον τα τελευταία γεγονότα, τις θέσεις της Ελλάδος σε πολλά διεθνή ζητήματα και φυσικά το πρόσωπο που ηγείται της εξωτερικής μας πολιτικής. Δεν θα πρέπει να δεχθούμε συμβιβασμούς και απαράδεκτες επιλογές που θα ενισχύουν τις αλυτρωτικές θέσεις και αντιλήψεις των θρασύτατων, ασήμαντων οικονομικά και στρατιωτικά γειτόνων μας .
Κόκκινη γραμμή θα έπρεπε να ήταν η μη αναφορά της λέξης Μακεδονία στο όνομα του κρατιδίου, αλλά αυτό φαίνεται ότι πλέον έχει ξεπεραστεί. Έτσι εκτιμάται ότι θα καταλήξουν σε όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό, , άνω ή Βόρεια Μακεδονία. Το μη χείρων; η επιλογή Άνω Μακεδονία. Και εδώ θα ήθελα να αναφέρω τον διπλωματικό όρο «επίδειξη δύναμης», που χρησιμοποιούν οι Ισραηλινοί, όταν προκαλούνται. Όταν οι Χεζμπολλάχ έριχναν κάνα βλήμα στο βόρειο Ισραήλ, τότε οι Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις απαντούσαν άμεσα με ομοβροντία βολών πυροβολικού και μετά έστελναν και 1-2 ζεύγη Α/Φ F-16 να περάσουν πάνω από την Βηρυτό και να σπάσουν το φράγμα του ήχου, κάνοντας επίδειξη δύναμης, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα, με απόλυτο τρόπο. Και διερωτώμαι γιατί η Ελλάδα δεν στέλνει παρόμοιο μήνυμα στους σχεδόν ανύπαρκτους στρατιωτικά αλλά απαράδεκτα προκλητικούς γειτόνους της.
Η στρατηγική συμφωνία και στρατιωτική συμφωνία Ελλάδος – Ισραήλ έχει υποστηρικτές και σφοδρούς επικριτές. Προσωπικά συντάσσομαι με τους υποστηρικτές, με δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η σχέση μας να μην είναι ετεροβαρής υπέρ των Ισραηλινών, αλλά να είναι ισοβαρής και η δεύτερη να μην είναι εις βάρος των καλών σχέσεων με τους Άραβες και ιδιαίτερα με τους Παλαιστινίους. Είναι εφικτό να επιτευχθεί και συμφέρει όλες τις πλευρές. Τόσο το Ισραήλ, όσο και η Πλαιστινιακή αρχή χρειάζονται τον έντιμο ενδιάμεσο, που θα τον εμπιστευτούν και θα τον χρησιμοποιήσουν στις συνομιλίες των για την επίλυση του παλαιστινιακού θέματος. Και η Ελλάδα θα πρέπει να επιδιώξει έναν τέτοιο ρόλο, αν θέλει να είναι παρούσα στις διεθνείς εξελίξεις και όχι ασήμαντη και ανύπαρκτη, άρα ευάλωτη, όπως είναι σήμερα. Η στρατηγική μας συμμαχία με το Ισραήλ, ενός ισχυρού οικονομικά και στρατιωτικά εταίρου, ενισχύει την αμυντική της ικανότητα και συμβάλλει τα μέγιστα στην ασφάλειά της. Όσο και να θέλουμε κανένα από τα γειτονικά μας κράτη δεν είναι ικανά να μας παρέξουν αυτά που μας παρέχει διεθνώς η στρατηγική μας συμμαχία με το Ισραήλ και θεωρώ ότι ήταν ευτυχής συγκυρία η διάλυση των σχέσεων Ισραήλ – Τουρκίας και να ευχόμαστε να μακροημερεύει αυτή η εχθρότητα, για το καλό των εθνικών μας θεμάτων. Πάντως ο Ερντογάν «φροντίζει» για αυτό.
Η Ελληνική προεδρία στην ΕΕ μοιάζει κωμική όπερα και Ελληνική τραγωδία. Το όλον: Μοιάζει με μια κωμικοτραγωδία που δεν πρόκειται να απασχολήσει επί της ουσίας κανέναν στην Ευρώπη. Έτσι η προεδρία είναι από ανύπαρκτη ως αδιάφορη, αναιμική, δουλική. Σε πολλά θέματα λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον των επικυρίαρχων, ιδιαίτερα της Γερμανίας και φυσικά των ΗΠΑ. Φυσικά δεν αναμένουμε πρωτοβουλίες για διεθνή θέματα, όπως το θέμα της Συρίας, της Ουκρανίας, την περιβαντολλογική ασφάλεια, την αντιμετώπιση των ασύμμετρων απειλών, την κυβερνοάμυνα, τον μεσογειακό διάλογο κλπ. Θέματα όπως την προστασία των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή που είναι υπό απηνή διωγμό και μείωση, το Παλαιστινιακό , το μεταναστευτικό. Η προσωπική εξωτερική πολιτική του Έλληνα ΥΠΕΞ , όπου και όταν υπάρχει, έστω και με καθυστέρηση είναι εξόχως επικίνδυνη και φυσικά επιβλαβής για τα εθνικά θέματα και είναι απορίας άξιο γιατί δεν παρεμβαίνει ο πρωθυπουργός.
Όλα όσα διαδραματίζονται σήμερα στην Ουκρανία είναι μέρος του γεωστρατηγικού παιγνίου εκ μέρους των ΗΠΑ και των συνεργατών των στην Ευρώπη, σε σχέση με την προαναφερθείσα διαμάχη για τον μονοπολικό κόσμο. Δηλαδή υπήρχε σχέδιο, οργάνωση, κατεύθυνση, καθοδήγηση, χρηματοδότηση, επίβλεψη.
Η στρατηγική συμφωνία και στρατιωτική συμφωνία Ελλάδος – Ισραήλ έχει υποστηρικτές και σφοδρούς επικριτές. Προσωπικά συντάσσομαι με τους υποστηρικτές, με δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η σχέση μας να μην είναι ετεροβαρής υπέρ των Ισραηλινών, αλλά να είναι ισοβαρής και η δεύτερη να μην είναι εις βάρος των καλών σχέσεων με τους Άραβες και ιδιαίτερα με τους Παλαιστινίους. Είναι εφικτό να επιτευχθεί και συμφέρει όλες τις πλευρές. Τόσο το Ισραήλ, όσο και η Πλαιστινιακή αρχή χρειάζονται τον έντιμο ενδιάμεσο, που θα τον εμπιστευτούν και θα τον χρησιμοποιήσουν στις συνομιλίες των για την επίλυση του παλαιστινιακού θέματος. Και η Ελλάδα θα πρέπει να επιδιώξει έναν τέτοιο ρόλο, αν θέλει να είναι παρούσα στις διεθνείς εξελίξεις και όχι ασήμαντη και ανύπαρκτη, άρα ευάλωτη, όπως είναι σήμερα. Η στρατηγική μας συμμαχία με το Ισραήλ, ενός ισχυρού οικονομικά και στρατιωτικά εταίρου, ενισχύει την αμυντική της ικανότητα και συμβάλλει τα μέγιστα στην ασφάλειά της. Όσο και να θέλουμε κανένα από τα γειτονικά μας κράτη δεν είναι ικανά να μας παρέξουν αυτά που μας παρέχει διεθνώς η στρατηγική μας συμμαχία με το Ισραήλ και θεωρώ ότι ήταν ευτυχής συγκυρία η διάλυση των σχέσεων Ισραήλ – Τουρκίας και να ευχόμαστε να μακροημερεύει αυτή η εχθρότητα, για το καλό των εθνικών μας θεμάτων. Πάντως ο Ερντογάν «φροντίζει» για αυτό.
Η Ελληνική προεδρία στην ΕΕ μοιάζει κωμική όπερα και Ελληνική τραγωδία. Το όλον: Μοιάζει με μια κωμικοτραγωδία που δεν πρόκειται να απασχολήσει επί της ουσίας κανέναν στην Ευρώπη. Έτσι η προεδρία είναι από ανύπαρκτη ως αδιάφορη, αναιμική, δουλική. Σε πολλά θέματα λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον των επικυρίαρχων, ιδιαίτερα της Γερμανίας και φυσικά των ΗΠΑ. Φυσικά δεν αναμένουμε πρωτοβουλίες για διεθνή θέματα, όπως το θέμα της Συρίας, της Ουκρανίας, την περιβαντολλογική ασφάλεια, την αντιμετώπιση των ασύμμετρων απειλών, την κυβερνοάμυνα, τον μεσογειακό διάλογο κλπ. Θέματα όπως την προστασία των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή που είναι υπό απηνή διωγμό και μείωση, το Παλαιστινιακό , το μεταναστευτικό. Η προσωπική εξωτερική πολιτική του Έλληνα ΥΠΕΞ , όπου και όταν υπάρχει, έστω και με καθυστέρηση είναι εξόχως επικίνδυνη και φυσικά επιβλαβής για τα εθνικά θέματα και είναι απορίας άξιο γιατί δεν παρεμβαίνει ο πρωθυπουργός.
Όλα όσα διαδραματίζονται σήμερα στην Ουκρανία είναι μέρος του γεωστρατηγικού παιγνίου εκ μέρους των ΗΠΑ και των συνεργατών των στην Ευρώπη, σε σχέση με την προαναφερθείσα διαμάχη για τον μονοπολικό κόσμο. Δηλαδή υπήρχε σχέδιο, οργάνωση, κατεύθυνση, καθοδήγηση, χρηματοδότηση, επίβλεψη.
Έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την Αραβική άνοιξη, τα γεγονότα της Συρίας, της Λιβύης και για να πάμε πιο πίσω με τα γεγονότα της Γεωργίας. Αποτελεί δε συνέχεια της πορτοκαλί επανάστασης, αλλά τώρα με ακόμη χειρότερα χαρακτηριστικά. Τώρα στην εξουσία δεν είναι οι διεφθαρμένοι και υποταγμένοι ηγέτες, αλλά οι ακροδεξιοί και οι Νεοναζί.
Η Ρωσία δεν αιφνιδιάστηκε, τα ήξερε, περίμενε να τελειώσουν οι Ολυμπιακοί αγώνες και έδρασε με σχέδιο που αιφνιδίασε τους σχεδιασμούς. Από το πολιτικό πραξικόπημα στην εισβολή στην Κριμαία και την αναίμακτη κατάληψη της, η Ρωσία του Πούτιν δείχνει ότι δεν θα υποταχθεί στους νεοταξικούς σχεδιασμούς, θα πολεμήσει και στο τέλος θα νικήσει, ακυρώνοντας την προσπάθεια περικύκλωσής της και περίσφιξης της από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Η Ρωσία δεν αιφνιδιάστηκε, τα ήξερε, περίμενε να τελειώσουν οι Ολυμπιακοί αγώνες και έδρασε με σχέδιο που αιφνιδίασε τους σχεδιασμούς. Από το πολιτικό πραξικόπημα στην εισβολή στην Κριμαία και την αναίμακτη κατάληψη της, η Ρωσία του Πούτιν δείχνει ότι δεν θα υποταχθεί στους νεοταξικούς σχεδιασμούς, θα πολεμήσει και στο τέλος θα νικήσει, ακυρώνοντας την προσπάθεια περικύκλωσής της και περίσφιξης της από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Ο σχεδιασμός της νοσηρής αυτής αυτοκρατορίας , για την έσχατη παγκόσμια κυριαρχία περιλαμβάνει την υποταγή της Ρωσίας και για να επιτευχθεί αυτό είναι απαραίτητη η περικύκλωση της Ρωσίας.
Το είδαμε με την πορτοκαλί επανάσταση, με τα γεγονότα της Γεωργίας το 2008, με την είσοδο στο ΝΑΤΟ, αλλά στην ουσία την ενσωμάτωση όλων των ανατολικών κρατών πέριξ της Ρωσίας στον νεοταξικό σχεδιασμό. Η άποψή μου είναι ότι μας ταιριάζει περισσότερο η Ρωσική κουλτούρα, όπου διαφαίνεται ένας συνδυασμός σοσιαλιστικού ουμανισμού με ορθόδοξη πνευματικότητα, βασισμένη στις Ελληνικές καταβολές, « από τον δυτικό μεταμοντερνισμό, που μας έχει επιβάλλει η Δύση και αποτελείται από ένα νοσηρό μίγμα της κοινωνίας του θεάματος και της κουλτούρας του καταναλωτισμού», όπως με σαφήνεια τις καθόρισε ο Αλεξάντερ Ντούνκιν . Εκτιμώ ότι οι στενότερες σχέσεις με την Ρωσία θα αποτελούσαν εφαλτήριο ηθικής ανάτασης και ανάστασης του καταπίπτοντος Ελληνικού έθνους.
Εκτιμώ ότι τελικά νικητής στο νέο «επεισόδιο» Ουκρανία της ΝΤΠ (NWO) θα είναι τελικά η Ρωσία. Ο Πούτιν, που ήπιε το μαύρο γάλα της KGB, δεν είναι εύκολος αντίπαλος, για τα νεοταξικά σχέδια. Η Ρωσία δεν θα αφήσει την Ουκρανία και ιδιαίτερα την δική της Κριμαία, για 7 λόγους. Επιγραμματικά τους αναφέρω: Υπερηφάνεια, Εμπόριο, Ιστορία, Πολιτειακό καθεστώς, Κριμαία, στόλος μαύρης θάλασσας, Ενέργεια. Όλα τα άλλα που ακούστηκαν από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη (απειλές, οικονομικό εμπάργκο κλπ) θεωρώ ότι είναι φαιδρά, υπερβολικά, άνευ ουσίας και απέχουν παρασάγκας της ρεαλιστικής πολιτικής πραγματικότητας. Έτσι μετά το δημοψήφισμα της 16ης Μαρτίου, η Κριμαία, όπως φαίνεται θα προσαρτηθεί (θα ενωθεί) από την Ρωσία, εκεί που πάντα ανήκε. Μην ξεχνάμε ότι η Κριμαία ήταν πάντα Ρωσική και «δόθηκε» ως δώρο στην Ουκρανία το 1954, από τον τότε ΓΓ της ΕΣΣΔ Νικήτα Χρουτσώφ, που κατήγετο από ένα χωριό της Κριμαίας, για λόγους που ακόμη και σήμερα δεν έχουν διευκρινιστεί πλήρως.
Όσο για την υπόλοιπη Ουκρανία το μέλλον είναι αβέβαιο, με την προοπτική της διχοτόμησης να εμφανίζεται εντονότερη, λόγω των ουσιαστικών διαφορών (εθνολογικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, γλωσσολογικές, πολιτιστικές) μεταξύ της ανατολικής (φιλορωσικής) και δυτικής (φιλοδυτικής) Ουκρανίας, χωρίς να αποκλείεται και η περίπτωση της συνομοσπονδίας. Πάντως η Ουκρανία που ξέραμε δεν υπάρχει πλέον. Η άφρονα παρέμβαση των δυτικών στα εσωτερικά μιας χώρας και την εγκατάσταση μιας δεξιάς έως ναζιστικής κυβέρνησης μετά από ένα άθλιο πολιτικό πραξικόπημα, δυτικής έμπνευσης και υποστήριξης ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της Ρωσικής αρκούδας και τα εκμεταλλεύεται με απόλυτη επιτυχία μέχρι τώρα. Όσον αφορά της γενικευμένης σύρραξης, το ενδεχόμενο προς το παρόν δεν είναι ορατό και φυσικά το απευχόμαστε.
* Αντιστράτηγος ε.α. - πρώην ΑΚΑΜ στο Τελ Αβίβ
Εκτιμώ ότι τελικά νικητής στο νέο «επεισόδιο» Ουκρανία της ΝΤΠ (NWO) θα είναι τελικά η Ρωσία. Ο Πούτιν, που ήπιε το μαύρο γάλα της KGB, δεν είναι εύκολος αντίπαλος, για τα νεοταξικά σχέδια. Η Ρωσία δεν θα αφήσει την Ουκρανία και ιδιαίτερα την δική της Κριμαία, για 7 λόγους. Επιγραμματικά τους αναφέρω: Υπερηφάνεια, Εμπόριο, Ιστορία, Πολιτειακό καθεστώς, Κριμαία, στόλος μαύρης θάλασσας, Ενέργεια. Όλα τα άλλα που ακούστηκαν από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη (απειλές, οικονομικό εμπάργκο κλπ) θεωρώ ότι είναι φαιδρά, υπερβολικά, άνευ ουσίας και απέχουν παρασάγκας της ρεαλιστικής πολιτικής πραγματικότητας. Έτσι μετά το δημοψήφισμα της 16ης Μαρτίου, η Κριμαία, όπως φαίνεται θα προσαρτηθεί (θα ενωθεί) από την Ρωσία, εκεί που πάντα ανήκε. Μην ξεχνάμε ότι η Κριμαία ήταν πάντα Ρωσική και «δόθηκε» ως δώρο στην Ουκρανία το 1954, από τον τότε ΓΓ της ΕΣΣΔ Νικήτα Χρουτσώφ, που κατήγετο από ένα χωριό της Κριμαίας, για λόγους που ακόμη και σήμερα δεν έχουν διευκρινιστεί πλήρως.
Όσο για την υπόλοιπη Ουκρανία το μέλλον είναι αβέβαιο, με την προοπτική της διχοτόμησης να εμφανίζεται εντονότερη, λόγω των ουσιαστικών διαφορών (εθνολογικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, γλωσσολογικές, πολιτιστικές) μεταξύ της ανατολικής (φιλορωσικής) και δυτικής (φιλοδυτικής) Ουκρανίας, χωρίς να αποκλείεται και η περίπτωση της συνομοσπονδίας. Πάντως η Ουκρανία που ξέραμε δεν υπάρχει πλέον. Η άφρονα παρέμβαση των δυτικών στα εσωτερικά μιας χώρας και την εγκατάσταση μιας δεξιάς έως ναζιστικής κυβέρνησης μετά από ένα άθλιο πολιτικό πραξικόπημα, δυτικής έμπνευσης και υποστήριξης ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της Ρωσικής αρκούδας και τα εκμεταλλεύεται με απόλυτη επιτυχία μέχρι τώρα. Όσον αφορά της γενικευμένης σύρραξης, το ενδεχόμενο προς το παρόν δεν είναι ορατό και φυσικά το απευχόμαστε.
* Αντιστράτηγος ε.α. - πρώην ΑΚΑΜ στο Τελ Αβίβ
ΣΥΣΚΕΨΗ ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. - ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΑΛΤΖΩΗ
