Να απαιτούν διαρκώς να απαλλάσσονται οι θεσμοί και κάθε δημόσιος φορέας από κάθε ίχνος επιρροής ατόμων, ινστιτούτων, ιδρυμάτων ή άλλων διεθνικών ΜΚΟ που σχετίζονται με ελάχιστα διαφανείς εξωκοινωνικές και εξωπολιτικές διεθνικές δράσεις. Αυτονόητα, τέτοια ινστιτούτα, ιδρύματα ή άλλοι ΜΚΟ να αποκλειστούν από κάθε χρηματοδότηση δημόσιων πόρων και να αποκλειστούν από προσβάσεις σε στρατηγικούς δημόσιους θεσμούς όπως το Υπουργείο Άμυνας και το Υπουργείο Εξωτερικών.
Το μέγεθος του προβλήματος συνειδητοποιείται, επίσης, αν κάποιος αναλογιστεί ότι εμπλέκονται πολλοί ακαδημαϊκοί και ότι παραδοσιακά το πανεπιστήμιο και οι κάθε είδους ακαδημίες ή θεσμοί επιστημονικής δραστηριότητας είναι το εργαστήρι πνευματικής και τεχνολογικής ανάπτυξης που διαμορφώνει και τους υπόλοιπους τομείς του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και ευρύτερα την κοινωνία. Πάγιοι ακαδημαϊκοί κώδικες εν τούτοις –αλλά και το πνεύμα και γράμμα του νόμου–, επιτάσσει όπως οι ακαδημαϊκοί διακρίνονται ως ασκητικοί υπηρέτες της επιστημονικής έρευνας, συγγραφής και διδασκαλίας και όχι ως πρωταθλητές εξωπολιτικών δραστηριοτήτων οι οποίες εξ αντικειμένου τους εμποδίζουν να φέρουν εις πέρας την υψηλή αποστολή τους. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά χρονικά, εξάλλου, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι η προσήλωση σε αξιολογικά ελεύθερες θεωρητικές αναζητήσεις απαιτεί απέραντο χρόνο έρευνας και στοχασμού και ότι το ίδιο ισχύει όσον αφορά τις υποχρεώσεις απέναντι στους φοιτητές και στο πανεπιστήμιο.
Η απειλή να καταστούν τα πανεπιστήμια εστία παραγωγής παρακμιακών θεωρημάτων και ιδεολογημάτων είναι πλέον άμεση λόγω της ύστερης μόδας μεταμοντέρνων ιστορικών κατασκευών μεταφυσικά ή εξωπολιτικά προσδιορισμένων και ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων.
Η απειλή να καταστούν τα πανεπιστήμια εστία παραγωγής παρακμιακών θεωρημάτων και ιδεολογημάτων είναι πλέον άμεση λόγω της ύστερης μόδας μεταμοντέρνων ιστορικών κατασκευών μεταφυσικά ή εξωπολιτικά προσδιορισμένων και ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων.
Όπως ήδη τονίστηκε, δεν αποτελούν επιστημονικές ιστορικές περιγραφές εκείνα τα κείμενα των οποίων οι συγγραφείς επιλέγουν προγραμματικά τις πηγές, επιλέγουν αυθαίρετα τις θεματικές, τονίζουν εκείνες τις πτυχές που βολεύουν τα δόγματα πολιτικής θεολογίας του δικού τους υποκειμενικού κόσμου και των οποίων η διαδικασία συγγραφής διαφθείρεται προκαταρτικά από διεθνικές εξωπολιτικές και εξωπανεπιστημιακές χρηματοδοτικές και άλλες λιγότερο ή περισσότερο αμφιλεγόμενες χρηματοδοτικές εισροές.
Δεν είναι τυχαίο ότι, όπως ήδη αναφέρθηκε, οι συγγραφείς τέτοιων κειμένων ιστορικής ανεκδοτολογίας προπετώς και προγραμματικά δηλώνουν πως σκοπός τους είναι η παραγωγή προκατασκευασμένων συμπερασμάτων βαθύτατων πολιτικών και ιδεολογικών προεκτάσεων που στοχεύουν σε κοινωνικές αλλοιώσεις. Για να είμαι πιο ακριβής, τέτοια ιστοριογραφήματα ούτε καν ιστορική ανεκδοτολογία δεν είναι (με την οποία θα μπορούσαμε, τουλάχιστον, να γελάσουμε). Επιτήδεια διοχετευμένη αποτελεί ιδεολογικό δηλητήριο συνειδησιακής απονεύρωσης και πολιτισμικής αποδυνάμωσης. Τι άλλο μπορεί να είναι όταν επιχειρείται τεχνητή και συνειδητή αλλοίωση της διυποκειμενικής ιστορικής εμπειρίας!
Έτσι, δηλώνεται προγραμματικά, πως θα πρέπει «να τονιστούν οι εμφύλιοι και να αποδυναμωθούν τα επικά γεγονότα». Ακόμη και επιστημονικά νήπια γνωρίζουν, εν τούτοις, ότι οι πλείστοι εμφύλιοι πόλεμοι, ιδιαίτερα σε ιστορικές κοινωνίες όπως αυτές των Βαλκανίων, είναι λιγότερο προϊόν κάποιων κακότροπων πολιτών και περισσότερο απόρροια των κυριοτέρων αιτιών πολέμου, δηλαδή των ηγεμονικών ανταγωνισμών στο πλαίσιο των στρατηγικών διαίρει και βασίλευε.
Έτσι, δηλώνεται προγραμματικά, πως θα πρέπει «να τονιστούν οι εμφύλιοι και να αποδυναμωθούν τα επικά γεγονότα». Ακόμη και επιστημονικά νήπια γνωρίζουν, εν τούτοις, ότι οι πλείστοι εμφύλιοι πόλεμοι, ιδιαίτερα σε ιστορικές κοινωνίες όπως αυτές των Βαλκανίων, είναι λιγότερο προϊόν κάποιων κακότροπων πολιτών και περισσότερο απόρροια των κυριοτέρων αιτιών πολέμου, δηλαδή των ηγεμονικών ανταγωνισμών στο πλαίσιο των στρατηγικών διαίρει και βασίλευε.
Για να απορρίψει κάποιος αυτό το διϋποκειμενικό ιστορικό γεγονός θα πρέπει προηγουμένως να καταρρίψει την πασίδηλη ιστορική γνώση των ηγεμονικών συμπεριφορών της ιστορικής διαχρονίας, να αντικρούσει την δεδηλωμένη από τα ίδια τα ηγεμονικά κράτη ύπαρξη στρατηγικών διαίρει και βασίλευε και να αποδείξει ως αναληθή γνωστότατα γεγονότα, όπως για παράδειγμα τα αίτια και τις συνέπειες των εισβολών των γερμανών στην Ελλάδα, των γαλλοβρετανών στο Σουέζ, των αμερικανών στο Βιετνάμ, των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν και των τούρκων στην Κύπρο.
[Και όμως, για το τελευταίο, διεθνολογικά ρυπογραφήματα που διδάσκονται ακόμη και σε πανεπιστήμια υποβαθμίζουν ή μηδενίζουν τόσο την βρετανική στρατηγική διαίρει και βασίλευε όσο και τον τουρκικό επεκτατισμό που οι ίδιοι οι τούρκοι δεν κρύβουν, ενώ διόλου τυχαία κύριος στόχος των πνευματικών ρύπων είναι οι ήρωες ελευθερίας του έπους 1955-59 οι οποίοι σύμφωνα με ιδεολογικά προκατειλημμένο εγκέφαλό τους είναι … συντηρητικοί και … εθνικιστές].
Πηγή
