Πόλεμοι χρέους και η μοίρα της Ευρώπης

Ένα χρόνο μετά τη συντριβή της LehmanBrothers, το 2008, η κρίση του τραπεζικού συστήματος των ΗΠΑ «μετανάστευσε» στην Ευρώπη...


Η Ελλάδα, ακολουθούμενη σταδιακά από τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, άρχισε τη μετατροπή της σε είδος ευρωπαϊκού Τρίτου Κόσμου και το ΔΝΤ εκλήθη να βοηθήσει την καθοδήγηση της διαδικασίας.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δύο δεκαετίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του σοβιετικού κομουνισμού, το 1989-1991, που ακολούθησαν, μία δεκαετία μετά το πλήγμα στους δίδυμους πύργους του Μανχάταν (2001), που επέτρεψε την τεράστια στρατιωτική εκστρατεία της «Αυτοκρατορίας» στη Μέση Ανατολή, ένα «Τρίτο Κύμα» πολιτικού, οικονομικού, γεωπολιτικού και «ιδεολογικού» μετασχηματισμού σε βάθος του κόσμου μας πλήττει αυτή τη φορά την Ευρώπη.

Όπως συνέβη και στα προηγούμενα δύο κύματα μετασχηματισμών, το αληθινό «ιστορικό υποκείμενο» που παίρνει την πρωτοβουλία τους, πιο συχνά στο παρασκήνιο, λιγότερο συχνά στο προσκήνιο, παραμένει ένα και το αυτό: η συμμαχία των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων εντός του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ και της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», «αυτοκρατορία» που διευθύνει με αρκετά συγκεντρωτικό τρόπο την παγκόσμια οικονομία. 

Πρόκειται για μια συμμαχία «των αμερικανικών όπλων και των μεγάλων τραπεζών». (Είναι αλήθεια ότι στη σοβιετική περίπτωση την πρωτοβουλία πήρε το μεταρρυθμιστικό τμήμα της σοβιετικής γραφειοκρατίας, αλλά οι ιδέες και οι ατζέντες του σχηματίστηκαν στην πραγματικότητα από τους Αμερικανούς, Βρετανούς και «τύπου Σόρος» φίλους του, προτού έρθει στην εξουσία. 

Όσο για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, οι άνθρωποι των ΗΠΑ και του Σόρος κυριαρχούσαν στην Ελλάδα το 2009-2010, ενώ η GoldmanSachs και αντίστοιχων αντιλήψεων τραπεζικοί κύκλοι είχαν επίσης μεγάλη ισχύ στη Γερμανία. Το γερμανικό κατεστημένο ήταν και είναι αρκετά ισχυρό, οι ιδέες του όμως παραμένουν πολύ πρωτόγονες, μια κατάσταση που ερμηνεύεται από έναν αριθμό αιτίων, περιλαμβανομένης της ιδιαίτερης διαδρομής της γερμανικής ιστορίας.)

Ο τελικός σκοπός αυτών των δυνάμεων είναι η δημιουργία μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας, η άρνηση των αποτελεσμάτων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αν όχι των αξιών των ευρωπαϊκών επαναστάσεων των τελευταίων τριών αιώνων και των εθνικών επαναστάσεων των αποικιών. Είναι να επιβάλουν κατά των αξιών και ιδεών αυτών των επαναστάσεων τις «αξίες» του Χρήματος, οργανώνοντας γύρω από αυτές την κυριαρχία μικρών εθνικών, κοινωνικών, θρησκευτικών κ.λπ. ομάδων, που ελέγχουν στην πραγματικότητα τον κόσμο μας. 

Το σχέδιό τους είναι να διευθύνουν την ίδια μας την εξέλιξη ως είδους μέσα από ένα μονοπώλιο επιστημονικής γνώσης και τεχνολογικής δύναμης, μέσω μιας ριζικής αύξησης των ανισοτήτων, περιλαμβανομένων των ανισοτήτων στη διανοητική δύναμη/ικανότητα, και επίσης μέσω της χρήσης νέων τεχνολογιών, όπως η επιστήμη της πληροφορίας, οι νευροεπιστήμες, η θεωρία του Χάους, η γενετική μηχανική κ.λπ., με σκοπό το χειρισμό μεγάλων κοινωνικών συνόλων και των αντιπροσώπων τους, των «ηγετών» τους.

Ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό και των τριών κυμάτων μετασχηματισμών (πρώην ΕΣΣΔ, Μέση Ανατολή, Ευρώπη) είναι η καταστροφική τους ουσία. Οι νέες τάξεις (orders) που δημιουργούνται δεν είναι παρά η χαοτική αποσύνθεση παλαιότερων τάξεων, της «σοβιετικής σοσιαλιστικής», της «αραβικής εθνικιστικής», της «αστικοδημοκρατικής», και όχι η δημιουργία νέων. Ας πάρουμε το παράδειγμα της γειτονικής μας Γιουγκοσλαβίας, που υπήρξε, όπως ομολόγησε η Μάργκαρετ Θάτσερ, το πρωτότυπο για ό,τι επρόκειτο να συμβεί στη Μέση Ανατολή. Όλες οι Δημοκρατίες της κατεστράφησαν και παραμένουν κατεστραμμένες, όχι μόνο η Σερβία. Η Δύση πήγε σε πόλεμο, υποτίθεται, για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Βόσνιων και των Κοσοβάρων, αλλά αρνήθηκε να τους δώσει τα ελάχιστα μέσα που θα τους επέτρεπαν να επιβιώσουν κατά αξιοπρεπή τρόπο και να ανοικοδομήσουν τις χώρες τους. Στη Γιουγκοσλαβία έγινε το αντίθετο απ’ αυτό που συνέβη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι Αμερικανοί προσπάθησαν να χτίσουν το δικό τους σύστημα στη Δυτική και οι Ρώσοι στην Ανατολική Ευρώπη.

Γι’ αυτό και αποτελεί πολύ σοβαρό, στρατηγικό σφάλμα, ολέθρια αυταπάτη του δομημένου στην υποτέλεια ελληνικού αστικού κόσμου να ελπίζει εν τη απελπισία του ότι στο τέλος θα πάρει ένα ξεροκόμματο, όπως πήρε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου – γεγονός που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που η τρόικα ανταμείβει μια ακόμα πράξη υποταγής με μια γερή κλωτσιά στα οπίσθια των κυβερνώντων. Αυτά ισχύουν και για όσους τυχόν, από την Αριστερά, νομίσουν ότι θα αντιμετωπίσουν με χαμηλής ποιότητας, κλασικά ελληνικά κολπάκια μια τέτοια κρίση. Οι Έλληνες δεν κατάλαβαν ότι δεν τους χρειαζόμαστε μετά το 1990, έγραψε ο κ. Φρήντμαν, επικεφαλής του αμερικανοεβραϊκού thinktankStratfor. Μόνο αν αγωνιστούμε σκληρά, ανελέητα για το τομάρι μας, αναγκάζοντάς τους να παραδεχτούνε ότι μας χρειάζονται, υπάρχει ελπίδα να επιβιώσουμε ως κάπως συγκροτημένο έθνος.

Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να δείξουμε πώς αυτές οι γενικές τάσεις του παγκόσμιου συστήματος εκδηλώνονται στην Ευρώπη και στους πολέμους χρέους που διεξάγονται στην ήπειρό μας, στην πρώτη γραμμή των οποίων βρέθηκε κατά τραγικό τρόπο η χώρα μας και, εδώ και έξι μήνες, και το δεύτερο ελληνικό κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία.

Από τη LehmanBrothers στην Ελλάδα

Ένα χρόνο μετά τη συντριβή της LehmanBrothers, το 2008, η κρίση του τραπεζικού συστήματος των ΗΠΑ «μετανάστευσε» στην Ευρώπη, μετατρεπόμενη σε κρίση δημόσιου χρέους, αλλά επίσης επάγοντας τη σοβαρότερη κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και της Δημοκρατίας στην Ευρώπη μετά το 1945. Η ίδια η ύπαρξη της ΕΕ και του ευρώ τέθηκαν σε αμφισβήτηση ή τουλάχιστον το ποιες χώρες «άξιζαν» να είναι μέλη της και ποιες όχι. Ακόμα και οι ίδιες οι έννοιες του Κράτους και του Έθνους, θεμελιώδους σημασίας για την Ευρώπη, τους τρεις με πέντε τελευταίους αιώνες, άρχισαν να κλονίζονται από την κρίση δημοσίου χρέους, για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1930.

Η τραπεζική κρίση του 2008 αντιμετωπίστηκε κυρίως με κινητοποίηση πολύ σημαντικών κρατικών μέσων για να σωθούν οι τράπεζες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. «Οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν» («Toobigtofail») διακήρυξαν οι πολιτικοί σε Ευρώπη και Αμερική. Ξαναγράφοντας τους θεμελιώδεις νόμους του καπιταλισμού (εταιρείες ή άτομα που δεν έχουν να πληρώσουν χρεοκοπούν), η δυτική πολιτική ελίτ επιβεβαίωσε την κυριαρχία του Χρηματιστικού Κεφαλαίου σε όλο το σύστημα, με τρόπο πρωτοφανή στην ιστορία του σύγχρονου καπιταλισμού, τουλάχιστον μετά το 1929 και σηματοδότησε τον ερχομό ενός συστήματος «φεουδαρχίας του χρήματος». Αρνούμενες στις τράπεζες τη δυνατότητα να χρεοκοπήσουν, οι δυτικές πολιτικές ελίτ έσπρωξαν όλους τους άλλους να χρεοκοπήσουν, περιλαμβανομένων κρατών και ολόκληρων κοινωνιών!

Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί σε παρόμοιες συνθήκες δεν ελήφθη κανένα από τα μέτρα ελέγχου και περιορισμού των δραστηριοτήτων του χρηματοπιστωτικού τομέα της οικονομίας που υποσχέθηκαν οι δυτικές πολιτικές ελίτ. Οι ελίτ της πολιτικής και των media ελέγχονται στενά από το Χρήμα, ήταν επομένως απολύτως φυσικό το Χρήμα να αποφύγει κάθε απώλεια, εγγράφοντας, μάλιστα, κάθε απώλεια στα κράτη και μετατρέποντας την τραπεζική σε κρίση δημοσίου χρέους. Στην όλη αυτή διαδικασία ο χρηματοπιστωτικός τομέας συνέχισε να πραγματοποιεί πολύ ικανοποιητικά κέρδη.

Ένας αριθμός από άλλους παράγοντες επίσης συνέβαλε στην κρίση δημοσίου χρέους, περιλαμβανομένης της πίεσης που ασκεί η παγκοσμιοποίηση στην Ευρώπη, της δομής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, ιδίως, της Ευρωζώνης, της ενδημικής κακοδιαχείρισης σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες (που δεν ήταν όμως τελείως άσχετη με το διεθνές περιβάλλον τους) κ.λπ.

Στη διάρκεια πολλών χρόνων δημιουργήθηκε μια φούσκα (δημοσίου και ιδιωτικού) χρέους και μετά εξερράγη. Αυτό δεν έγινε κατά τρόπο αυθόρμητο, αλλά κατά μάλλον ελεγχόμενο, που θυμίζει την «τεχνολογία», το knowhow που ανέπτυξε στον τομέα αυτό και χρησιμοποίησε η GoldmanSachs. (Για την τράπεζα αυτή και την «Αυτοκρατορία του Χρήματος» δες το Παράρτημα 

1.) Την επιχείρηση αυτή οργάνωσε και πραγματοποίησε μια συμμαχία των δυνάμεων του παγκόσμιου Χρήματος και των ανώτερων τάξεων και του πολιτικού κατεστημένου της Γερμανίας, ακολουθούμενο από το μεγαλύτερο τμήμα του ευρωπαϊκού πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου. Ήταν μια συμμαχία τύπου Φάουστ ανάμεσα στην κυρία Μέρκελ και την GoldmanSachs, ακολουθούμενη από τους άλλους εκπροσώπους του Χρήματος. Από την άποψη αυτή μπορούμε να τη θεωρήσουμε και ως πράξη προδοσίας των Γερμανών ηγετών έναντι της ευρωπαϊκής ιδέας, με δεδομένο ότι τα κέντρα και η ψυχή του παγκόσμιου χρήματος είναι, στην πραγματικότητα, εκτός ηπειρωτικής Ευρώπης, στη Νέα Υόρκη και στο City, ακόμα κι αν συχνά οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί ονομάζονται DeutscheBank ή Société Générale.

Ο άμεσος σκοπός αυτής της επιχείρησης ήταν το χρέος που δημιούργησε η καταχρηστική, συχνά παράνομη, δραστηριότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα να πληρωθεί από τα φτωχότερα στρώματα και τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ/Ευρωζώνης. Αλλά, επίσης, η κρίση χρησιμοποιήθηκε για να επιτευχθούν πολύ ευρύτεροι στόχοι, θεμελιώδους, συστημικής σημασίας. Τα χρέος μετετράπη σε ισχυρό όπλο καταστροφής, κατά πολύ ριζοσπαστικό τρόπο, του κοινωνικού κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη, αλλά και μετασχηματισμού σε ολιγαρχική κατεύθυνση του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν για τη διαχείριση του χρέους άρχισαν να υπερκαλύπτουν τους «συνήθεις» δημοκρατικούς θεσμούς, αντανακλώντας την αρχή μετάβασης από την αρχή της «λαϊκής κυριαρχίας», θεμελιώδους σημασίας, τουλάχιστον θεωρητικά, στην Ευρώπη, μετά την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό, προς ένα σύστημα που βασίζεται στην αρχή κυριαρχίας του Χρήματος. 

(Αυτή η τάση ήταν ήδη πολύ σαφής στη Συνθήκη του Μάαστριχτ που εισήγαγε το ευρώ. Αλλά η Συνθήκη δεν είχε δημιουργήσει τα εργαλεία επιβολής της που τώρα δημιουργούνται ως θεσμοί διαχείρισης του προβλήματος του χρέους, όπως είναι οι τρόικες, το EFSF, το ESM.)

Οι Ευρωπαίοι φιλελεύθεροι πολιτικοί προσπάθησαν συχνά στο παρελθόν να περιορίσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος. Αλλά οι όποιες επιτυχίες τους υπήρξαν αστειότητες συγκρινόμενες με αυτό που επιτεύχθηκε στα τελευταία τρία χρόνια, με την κατάργηση ή τον περιορισμό σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, πρώτα απ’ όλα στην Ελλάδα, των πλέον θεμελιωδών δικαιωμάτων που κέρδισαν οι εργαζόμενοι και οι πολίτες της ηπείρου μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και, σε μερικές περιπτώσεις, από την αρχή του 20ού αιώνα.

Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα, ακολουθούμενη σταδιακά από τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, άρχισε τη μετατροπή της σε είδος ευρωπαϊκού Τρίτου Κόσμου. Το ΔΝΤ εκλήθη να βοηθήσει την καθοδήγηση της διαδικασίας, όπως είχε κάνει σε πολλές άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Στην πορεία περιορίστηκαν η Δημοκρατία, η κρατική κυριαρχία και η σχετική ανεξαρτησία των ευρωπαϊκών κρατών. Η αποτυπωμένη στα θεμελιώδη κείμενα και τις Συνθήκες της ΕΕ ισοτιμία των μελών της ΕΕ και της Ευρωζώνης σχεδόν καταργήθηκε στην πράξη, με τη Γερμανία να χρησιμοποιεί όλη την οικονομική και πολιτική ισχύ της για να «πειθαρχήσει» την Ευρώπη με τη βοήθεια των αγορών. Κλονίστηκε η ίδια η ιδεολογία της ελευθερίας και της προόδου στην οποία στηρίχτηκαν Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αυτό συνέβη και με την ιδεολογία της Δημοκρατίας καθώς Οίκοι Αξιολόγησης, αγορές και τρόικες άρχισαν να αποφασίζουν στη θέση των εκλεγμένων Κοινοβουλίων και των λαών.

Παράρτημα 1: Η GoldmanSachs και η Αυτοκρατορία του Χρήματος

Η GoldmanSachs έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο σχεδιασμό της φούσκας του ελληνικού δημοσίου χρέους (αρχίζοντας με τη συμφωνία swaps με την κυβέρνηση Σημίτη) και μετά στην έκρηξη αυτής της φούσκας! Η Τράπεζα ήταν ο κύριος σύμβουλος της Ελλάδας στη διαχείριση του χρέους της και ταυτόχρονα έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της.

Ήταν, αν θέλετε, ταυτόχρονα αστυνομικός και δολοφόνος ή γιατρός που βγάζει λεφτά από το θάνατο του ασθενούς του! Ο επικεφαλής του οργανισμού για τη διαχείριση του δημοσίου χρέους, ο κ. Χριστοδούλου, είναι βετεράνος της GoldmanSachs. Όσο για τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου, που έπαιξε ως πρωθυπουργός της Ελλάδας αποφασιστικό ρόλο στην κατεύθυνση που πήρε η ευρωπαϊκή κρίση, είχε εξαιρετικά στενούς δεσμούς με ανθρώπους της GoldmanSachs, του Σόρος, των Rothschild’s, των Axelrod’s, του ΔΝΤ, των ΗΠΑ και του Νετανιάχου.

Φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά της ξένης εξάρτησης, της προδοσίας και της υποτέλειας, αλλά και φαινόμενο για την έλλειψη ικανότητας και απουσία κατανόησης των πιο βασικών, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ένα ολόκληρο δίκτυο ξένων συμβούλων να τον καθοδηγούν. Την ίδια εποχή, η GoldmanSachs έπαιζε σημαντικό ρόλο στη Γερμανία, όπως τεκμηρίωσε μια πρόσφατη έκθεση του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας, συνταχθείσα μετά από αίτημα του κόμματος DieLinke, αλλά και διάφορα άρθρα του ευρωπαϊκού Τύπου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υπεύθυνοι για τη σύνταξη των αποφάσεων των Συνόδων Κορυφής της ΕΕ για τη γερμανική και τη γαλλική κυβέρνηση είναι βετεράνοι της GoldmanSachs. Βετεράνος της GoldmanSachs υπήρξε ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, που έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην αλλαγή του νομικού καθεστώτος του ελληνικού δημοσίου χρέους για να εξυπηρετήσει ξένα τραπεζικά συμφέροντα, όπως και ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι.

Ο αρχιτέκτων της νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης και μια από τις κύριες αυθεντίες νομισματικής πολιτικής στη Γερμανία, ο Ότμαρ Ίσινγκ, επίσης εργάζεται ως σύμβουλος της GoldmanSachsEurope. Σε ένα άρθρο του στους FinancialTimesDeutschland, το Μάρτιο του 2010, ο Ίσινγκ υιοθέτησε έντονα ανθελληνικές θέσεις, υποστηρίζοντας ότι δεν πρέπει να δοθεί καμιά βοήθεια στην Αθήνα. «Ξέχασε», όμως, στο άρθρο αυτό να θυμίσει ότι ήταν σύμβουλος της GoldmanSachs.

Όπως σημειώσαμε σε άλλο σημείο, η χρηματοπιστωτική κρίση χτύπησε την Ευρώπη σε μια στιγμή που οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου είχαν επιτύχει ένα ιστορικό απόγειο της δύναμής τους, ενώ βρίσκονταν σε εξίσου ιστορική παρακμή οι δυνάμεις της Αριστεράς, των συνδικάτων, αλλά και των παραδοσιακών, πιο παραγωγικών τομέων της καπιταλιστικής τάξης, ιδίως μετά την κατάρρευση-«αυτοκτονία» του ανατολικού «σοσιαλιστικού» μπλοκ. Άνθρωποι των τραπεζών, ιδίως της GoldmanSachs, κυβερνούν στην πραγματικότητα πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς σε όλη την Ευρώπη, τόσο εθνικούς, όσο και θεσμούς της Ένωσης. Οι «καπετάνιοι» του Χρήματος έχουν τεράστια, χωρίς προηγούμενο, επιρροή στην πολιτική τάξη και στα Μέσα. Οι δέκα ισχυρότερες παγκοσμίως τράπεζες έχουν κινητοποιήσιμα ενεργητικά ίσα προς το χρέος όλων των κρατών του κόσμου. Χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί χρηματοδοτούν τις προεκλογικές εκστρατείες όλων των βασικών πολιτικών και κομμάτων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι, παρ’ όλ’ αυτά, η σχεδόν αυτόματη λειτουργία των «αγορών» αποκλείει κάθε προγραμματισμένη παρέμβαση. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αν μπορείτε να κινητοποιείτε μεγάλα κεφάλαια και ταυτόχρονα να επηρεάζετε έντονα τους παραγωγούς πληροφορίας (πολιτικούς και μέσα), και επομένως τα ίδια τα «σήματα» στα οποία αντιδρούν οι αγορές, τότε μπορείτε να καθορίστε τη συμπεριφορά τους, χειραγωγώντας το υποθετικά «αυθόρμητο» «σε πραγματικό χρόνο» σύστημα των αγορών, ώστε να σας δώσει τα αποτελέσματα που θέλετε.

Με την ευκαιρία, η GoldmanSachs, που μεταξύ των πληροφορημένων ανθρώπων έχει μια φήμη πιθανώς χειρότερη από τη CIA, την NSA και το ΔΝΤ μαζί (!), που ενίοτε την έχουν ονομάσει «τράπεζα βαμπίρ» για την ιδιότητά της να «ρουφάει το αίμα» των άτυχων πελατών της, βρίσκεται πιθανώς πίσω από κάθε σημαντική χειραγώγηση των αγορών από το μεγάλο κραχ του 1929 και πέρα. Ο αναγνώστης που θέλει να μάθει περισσότερα για την τράπεζα αυτή πρέπει να μελετήσει το κλασικό δοκίμιο του MattTaibbi, που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό RollingStoneτον Ιούλιο του 2009. Αυτό το δοκίμιο είναι απαραίτητο να διαβαστεί από οποιονδήποτε θέλει να καταλάβει σε ποιον κόσμο ζει.

Καθετί που ξέρουμε –και υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ξέρουμε– τείνουν να υποστηρίξουν τα συμπέρασμα ότι μέσα στην Αυτοκρατορία του Χρήματος υπάρχουν κέντρα εξουσίας που είναι στρατηγικοί παίκτες, με μια έννοια περισσότερο και από τα κράτη. Στην πραγματικότητα είμαστε πολύ μακριά από την «εικόνα» τραπεζιτών που απλώς θέλουν να κάνουν όσο περισσότερα χρήματα μπορούν – κάτι που ασφαλώς θέλουν. Ορισμένες ενδείξεις, μάλιστα, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, πιθανώς, τουλάχιστον μετά το 1991, δηλαδή μετά το τέλος του μεγάλου στρατιωτικού-γεωπολιτικού «Ψυχρού» Πολέμου μεταξύ της Δύσης και της ΕΣΣΔ, ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ της υπερδύναμης των ΗΠΑ και της Αυτοκρατορίας του Χρήματος γέρνει προς τη δεύτερη. Στο τέλος τέλος, οι Οίκοι Αξιολόγησης αποφασίζουν για την αξιοπιστία των κρατών πλέον, όχι το αντίθετο!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

* Το κείμενο αυτό επιχειρεί να παρουσιάσει και να ερμηνεύσει το γενικό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται και του οποίου είναι κεντρικό τμήμα η ελληνική τραγωδία των τελευταίων τριάμισι χρόνων. Είναι βαθιά και στέρεη πεποίθηση του γράφοντος, από τις αρχές της κρίσης, ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ελληνικό πρόβλημα – μια παρατήρηση που δεν πρέπει, βέβαια, να χρησιμοποιείται για να γίνεται αφαίρεση των πολύ συγκεκριμένων και σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπισε/αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η χώρα μας αντιμετώπιζε σοβαρότατα, γνωστά σε όλους, καταστροφικά φαινόμενα παρακμής το 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση – είναι, βέβαια, τελείως συζητήσιμο αν το πραγματικό μας πρόβλημα ήταν το μέγεθος του Δημοσίου ή η «τεμπελιά» των υπαλλήλων του. Αυτά ακριβώς συνέβαλαν στο να γίνει η χώρα μας πρώτος στόχος των αγορών, αλλά δεν είναι ασφαλώς τα ελληνικά προβλήματα που δημιούργησαν τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού μετά το 1929. Το ότι επί χρόνια ΜΜΕ και πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας υποστήριζαν παρόμοιες ανοησίες δεν είναι παρά μια ακόμα σοβαρή απόδειξη της βαθιάς, καθολικής κρίσης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, του κράτους και του έθνους μας.

Μια ειδική μορφή που προσλαμβάνει αυτή η κρίση είναι η πνευματική έκπτωση, ένα είδος άνοιας ή εγκεφαλικού θανάτου θα έλεγε κανείς αν επρόκειτο για άνθρωπο και όχι για έθνος. 

Αυτή η έκπτωση των πνευματικών λειτουργιών, φανερή ακόμα και στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε, είναι αναγκαία προϋπόθεση για να οδηγηθούμε σε Σχέδια Ανάν, Μνημόνια, Δανειακές και άλλα τέτοια κείμενα, με τα οποία οι πολιτικοί και κρατικοί μας ηγέτες αποδέχονται την αυτοκτονία μας! Σε μια χώρα που λειτουργούσαν κανονικά οι νομικές υπηρεσίες του κράτους, που οι επιστήμονες, οι πολιτικοί, οι κρατικοί λειτουργοί σέβονταν στοιχειωδώς τον εαυτό τους, διατηρούσαν κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας, δεν θα μπορούσαν να υπογραφούν κείμενα του τύπου «ο γάιδαρος πετάει» και αν δοκίμαζαν να το κάνουν θα τους κυνηγούσαν.

Αντίστροφα, οποιαδήποτε προσπάθεια απαλλαγής από το Μνημόνιο και τις Δανειακές, δηλαδή οποιαδήποτε προσπάθεια σωτηρίας του έθνους και αντιμετώπισης της βαθιάς κρίσης τους, προϋποθέτει μια πολύ σοβαρή δουλειά από τις δυνάμεις που λένε ότι θέλουν να αναλάβουν ένα τέτοιο καθήκον. Εμείς τουλάχιστον, δυστυχέστατα, δεν βλέπουμε παρά ελάχιστη τέτοια σοβαρή δουλειά από τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, ούτε καν την επίγνωση της σημασίας της – εξακολουθεί, δυστυχώς, η Ελλάδα να βρίσκεται στον αστερισμό της ευκολίας και του εξυπνακισμού.

Κι αυτά στον 21ο αιώνα, όταν η γνώση έχει γίνει το κατεξοχήν κυρίαρχο στοιχείο σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.

Οφείλουμε επίσης να υπογραμμίσουμε για χιλιοστή φορά ότι «βγάζει μάτι» ο αφόρητος επαρχιωτισμός του πολιτικού μας προσωπικού, που καλά καλά δεν μπορεί να ψελλίσει κάτι τις στο διεθνές περιβάλλον. 

Και πάλι επισημαίνουμε ότι είναι εγκληματικό ότι, τριάμισι χρόνια μετά την έναρξη του μνημονιακού καθεστώτος, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν αφήσει ανυπεράσπιστη την Ελλάδα διεθνώς. Είναι αδύνατον και να επιχειρηθεί ακόμα αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής, χωρίς να έχει προηγηθεί διεθνής κινητοποίηση. Είναι απλώς τραγικό αυτό που συμβαίνει.

Ακόμα και τώρα, έστω και την υστάτη, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αντιμετωπίζουμε τίποτα λιγότερο από «χρηματοπιστωτικό Χίτλερ» απέναντι (μαζί και τους συνήθεις «προστάτες» που απειλούν διαχρονικά τη χώρα μας και την Κύπρο) και δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε αυτό τον Χίτλερ με τρακατρούκες. Χρειάζεται σοβαρότητα, μαχητικότητα, κινητοποίηση, ανάλογες του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε, προβλήματος ζωής ή θανάτου του έθνους μας.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 210)

http://www.epikaira.gr/article/polemoi-xreoys-kai-i-moira-tis-eyropis

http://dia-kosmos.blogspot.gr/