Ποιος απ’ τους Προστάτες θα μας Προστατέψει, Ποιος...

Η δημοσιογράφος κ. Ακριβοπούλου, ξεχώριζε σαν τη μύγα μεσ' στο γάλα, όταν εργαζόταν στη συχνότητα που νέμεται παράνομα ο αξιομνημόνευτος κ. Αλαφούζος. Ευτυχώς για το καλό το δικό της αλλά και για το καλό του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας, η εν λόγω, απολύθηκε ή αποχώρησε από εκεί. Ακόμα και σ’ αυτό το άντρο της διαπλοκής, πάντως, η φωνή της κατάφερνε να ξεχωρίζει μέσα στη μετριότητα των υπόλοιπων στελεχών της δημοσιογραφικής ομάδας του Σκάι. Όχι μετριότητα στα μυαλά ή τις χάριτες των υπολοίπων μελών της ομάδας, ασφαλώς, αλλά μετριότητα δημοσιογραφική. Μετριότητα μιας χαρακτηριστικής υποκειμενικότητας, που ίσως να πηγάζει από τις παχυλές τους αμοιβές και τη σφοδρή επιθυμία του αφεντικού τους να δημιουργείται ευνοϊκό κλίμα υπέρ των δοσίλογων που μας κυβερνούσαν μέχρι τις προάλλες. Παλιά τους τέχνη κόσκινο, που και σήμερα συνεχίζεται, δυστυχώς απρόσκοπτα.

Ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση εδώ, γι’ αυτούς που θα έλεγαν ότι η κατηγορία του δοσιλογισμού, είναι μια κατηγορία υπερβολική ή θα ισχυρίζονταν ότι είναι άδικο να χαρακτηρίζεται δοσίλογος ένας κυβερνήτης ψυχικά άρρωστος, όπως ο αλήστου μνήμης πρωθυπουργεύων σαχλαμάρας. Οι διανοητικά διαταραγμένοι συγχωρούνται στα μάτια του Θεού, αφού όποιος τιμωρεί τρελό, διαπράττει χαράμι, θα πρότειναν οι δεύτεροι. Ορθόν το θεοσοφικό επιχείρημα, αλλά δεν μπορεί να υπάρχει ίχνος υπερβολής στον χαρακτηρισμό καθεαυτό, επειδή δεν μπορεί να λησμονήσει κανείς τους νεκρούς του μνημονίου ούτε να συγχωρήσει τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς μιας ολόκληρης κοινωνίας που για μια πενταετία έχει γίνει κομμάτια, για να ταΐζεται η μηχανή του κιμά των «αγορών».

Κλείνοντας αυτήν την παρένθεση και ξαναγυρνώντας στη δημοσιογράφο κ. Ακριβοπούλου, σημειώνουμε ότι θα άξιζε τον κόπο να ακούσει κανείς την ραδιοφωνική της εκπομπή, της περασμένης Παρασκευής και 13 Μαρτίου. Πραγματικά θα άξιζε, πρωτίστως το τρίτο, αλλά και το τέταρτό μέρος!

Πρόκειται για μια ωριαία περίπου επισκόπηση του συστηματικού τρόπου με τον οποίο η γερμανική ελίτ λειτούργησε επί έναν και πλέον αιώνα, ως η «Γερμανία Α.Ε», με όλα τα της τα χειρουργικά εργαλεία προς χρήση στο κορμί της Ψωροκώσταινας. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι με την ανομολόγητη ελληνική πτώχευση του 2009, που κατά τα φαινόμενα και παραδόξως, είχε μάλλον βρει απροετοίμαστη την κραταιά Γερμανία και σοβαρά εκτεθειμένες τις γερμανικές τράπεζες στην ελληνική οικονομία, όπως είναι κοινό μυστικό.


Ευτυχώς για την γερμανική ελίτ, και δυστυχώς για την Ελλάδα και τους περισσότερους από εμάς τους Έλληνες, εκείνη την εποχή βρέθηκε στα πράγματα ο μηδαμινός ηγεμονίσκος εκ Δυτικής Λιβύης, ο οποίος, προκειμένου να σώσει αυτά τα ευαγή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πούλησε την χώρα που του εμπιστεύθηκε την πρωθυπουργία. Μάλιστα οι θρασείς επικυρίαρχοι, τιμώντας τη δουλοπρέπεια του, τον βράβευσαν τον αχρείο, με βαρύτιμο βραβείο, στις 3 Οκτωβρίου 2010, «για την κοινωνική προσφορά του και δη για την αναδιάρθρωση της δημοσιονομικής πολιτικής της Ελλάδας και την αποτροπή πτώχευσης της χώρας», εννοώντας ψευδόμενοι ούτε για πρώτη ούτε για τελευταία φορά, ότι ο τελευταίος, ας ελπίσουμε, Παπανδρέου, πέτυχε την αποτροπή εγγραφής σημαντικότατων ζημιών για τα γερμανικά –αλλά όχι μόνο τα γερμανικά- χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Έκτοτε τα όργανα του γερμανικού κράτους, συμπεριλαμβανομένων και των κομματικών γερμανικών ιδρυμάτων ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, όπως πληροφορούμαστε από την εκπομπή, απώλεσαν και το τελευταίο φύλλο συκής τους. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, σε μια πολυεπίπεδη και συστηματική δράση αμόλησε τις ύαινες στην καθημαγμένη χώρα μας, για να ολοκληρώσουν το απαίσιο έργο, συναγελαζόμενοι με τους αχρείους ντόπιους συνεργάτες τους, που ποιος ξέρει για ποιους λόγους, έκαναν ρεβεράντζες στον ανεκδιήγητο με το κομοδινί μαλλί και τον άλλο αχρείο πλασιέ με το σγουρό περουκίνι.

Σ’ όλα αυτά τα απερίγραπτα που έχουν γίνει έως σήμερα στην Ελλάδα, έχομε αναφερθεί πολλές φορές, κι από αρκετά παλιά, αλλά μόνο τώρα αχνοφαίνονται κάποιες ελπίδες αποκατάστασης της τάξης και απόδοσης δικαιοσύνης, για την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου μας αλλά και για την απόδοση της οφειλόμενης τιμής στους ακαταμέτρητους αθώους νεκρούς και τα άλλα θύματα της ανάλγητης αυστηρότητας που επιβλήθηκε κατά την τελευταία πενταετία στην Ελλάδα προς εξυπηρέτηση των άνομων απαιτήσεων των (συν)εταίρων μας.

Ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους στον οποίο επιμένουμε στα όρια της εμμονής, αλλά που κάποιοι αφρόνως λοιδορούν, είναι κρίσιμος για να καταδειχθούν μερικά από τα αίσχη που έχουν επιτελεστεί στο ξέφραγο αμπέλι της Ελλάδας και που οδήγησαν σε αυτήν την επονείδιστη κατάσταση στην οποία ως κράτος έχομε περιέλθει. Ευτυχώς, η προαναγγελία δια στόματος της Προέδρου της Βουλής, πρόθεση για σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου, αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας ότι το εύλογο και απαιτητικό αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης δεν θα μείνει ανεκπλήρωτο. Είναι ευθύνη όλων μας να πιέσουμε όπως μπορεί ο καθένας μας, με τις μικρές του δυνάμεις, για να γίνουν γρήγορα αυτά τα λόγια, πράξη.

Tόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ολόκληρη η κυβέρνηση από τον Αντιπρόεδρό της και τον υπουργό Άμυνας, ως τον τελευταίο της γραμματέα, οφείλουν να γνωρίζουν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να αποτελέσουν μια σύντομη "αντιμνημονιακή παρένθεση", γιατί αν αποτύχουν θα έχουν νικήσει οι επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους που με όλα τα μέσα παλεύουν για να υπονομεύσουν έτι περεταίρω, το απογοητευτικό έως σήμερα –είναι η αλήθεια- κυβερνητικό έργο, για να συνεχίσουν απερίσπαστοι το ξεπούλημα. Ξεχνάει κανείς?

Οφείλουν να γνωρίζουν αυτοί που εμπιστευθήκαμε στις 25 Ιανουαρίου, ότι θα κριθούν αυστηρότατα από όλους εμάς που, με ενθουσιασμό στην αρχή, έστω και αμφίθυμα στη συνέχεια, υποστηρίζουμε αυτό το εγχείρημα που ξεκίνησε πριν από πενήντα μέρες. Να ξέρουν δε, ότι θα κριθούν ακόμα αυστηρότερα από την Ιστορία -κι ίσως εν τέλει η Ιστορία να τους κρίνει πολύ πιο αυστηρά απ’ ό,τι θα κρίνει τους ουτιδανούς, στων οποίων τα ανάξια και βρώμικα χέρια, είχαμε εμπιστευθεί, αφελώς, το πηδάλιο του ελληνικού σκάφους, για να το οδηγήσουν με προδιαγεγραμμένη και σταθερή πορεία στους υφάλους.

Όμως αυτό που χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο τώρα από την ελληνική κυβέρνηση, είναι η συστηματική, κοπιώδης δουλειά και μια άγνωστη έως σήμερα στα πολιτικά μας πράγματα, γενναιοφροσύνη παντρεμένη με σοβαρότητα -και πολύ λιγότερο έχομε χρεία από τα τιτιβίσματα. Μπορεί οι λεκτικοί διαξιφισμοί και οι συνεντεύξεις στις γερμανικές κιτρινοφυλλάδες, να τρέφουν, όπως-όπως, το ταπεινωμένο φρόνημά μας, αλλά το θέαμα από μόνο του δεν αρκεί, όταν λείπει ο άρτος, η ουσία.

Παρά τις πιέσεις και τις τρικλοποδιές όλων αυτών, ντόπιων και ξένων, που ελπίζουν στη συντομία της "αντιμνημονιακής παρένθεσης" για να περισώσουν τα θλιβερά τους σαρκία και παρά την έως έναν μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη γκρίνια μας για τις παλινωδίες της κυβέρνησης, χρέος μας είναι να συνεχίσουμε να τη στηρίζουμε.

Οφείλουμε να στηρίξουμε αυτό το εγχείρημα, γιατί στη γωνία περιμένουν μεταμφιεσμένοι όλοι αυτοί που ανέκαθεν υπονόμευαν τον εθνικό κορμό. Οι «Ρίζες» της διαπλοκής και της διαφθοράς είναι βαθιές και αιωνόβιες, όπως καταδείχθηκε στην εκπομπή της κ. Ακριβοπούλου.

Ο προηγούμενος εργοδότης της και άτυπος εκπρόσωπος Τύπου της «Σοβαρής» Χρυσής Αυγής, καραδοκεί κι αυτός. Απορίας, βέβαια, άξιο είναι το πώς και το γιατί, αυτός και οι υπόλοιποι μηντιοκράτες, κατέχουν τους διαύλους των Μέσων Μαζικού Εμπαιγμού και απερίσπαστοι από τις υποχρεώσεις τους προς το Δημόσιο, προετοιμάζονται για την αντεπίθεση, περιμένοντας το ολίσθημα της κυβέρνησης. Τα συμφέροντα που θέλουν να μην αλλάξει τίποτα σ’ ετούτον τον αγαπημένο, αλλά μισοκατεστραμμένο τόπο, είναι πολλά, ισχυρά και πολύτροπα.

«Κι αν ο τόπος μας μαράζωσε εσύ μην κλαις
μα να δούμε τι θα γίνει, μόνο αυτό να λες
άι, να τον αναστήσουμε,

ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει, ποιος...», που λέει κι ο καλός τροβαδούρος

Alexandros Raskolnick