ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
Κάπου μέσα στο Σύμπαν στέκεται ένας Κύριος. Μπορεί τούτος ο Κύριος να 'ναι η ίδια η ψυχή του Σύμπαντος... Και γύρω γύρω τον στολίζουνε ιριδίζοντα σώματα και αυτόφωτοι ήλιοι, τον λούζουνε Γαλαξίες ποταμοί, τον φωτίζουνε περιφλεγείς κομήτες...
Κάτου, εδώ στην κοπρισμένη γη, εμείς, ανθρωπάκια και μερμήγκια και σκουληκάκια, όλα Του τα πλάσματα, πέφτουμε στα γόνατα να τον παρακαλέσουμε για τη μηδαμινή μας ύπαρξη. Βασιλιάδες Δαυίδ γράφουνε ψαλμούς με αμαρτωλά, ματωμένα χέρια και Σειράχ γράφουνε τη Σοφία Του, προφήτες αποστάτες σκαρφαλώνουνε στο Σινά για να τους σκαλίσει με κεραυνό στο γρανίτη τις Εντολές Του και Ναυή σφάζουν ολόκληρη την Ιεριχώ και αφήνουνε μόνο μια πόρνη να ζήσει «ευγνωμοσύνης ένεκεν»...
Όμως ο Κύριος του Σύμπαντος δε σκοτίζεται ποτέ του για έναν έναν από μας και δε λογαριάζει ποτέ τις μικροαδυναμίες μας. Όταν από τις γιούρτες, πέρα από την έρημο του Γκόμπι, κατεβαίνουν οι γυμνασμένες ορδές των μικρόσωμων μογγόλων να κάψουν τη Σαμαρκάνδη, κι όταν μέσ' από τα σπλάχνα των γκρίζων αρουραίων της Μπομπόι ξεπετιέται πράσινη η πανούκλα να ξεκάνει κατοσταριές χιλιάδες παιδάκια, ο Κύριος δεν έχει καιρό (ποτέ οι Κύριοι δεν έχουν καιρό). Ρυθμίζει την πορεία των αστεριών Του, με τη θαυμαστή γαλήνη που είναι η αρετή Του. Αναρτήθηκε από ENDYMION
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!