Ακούγοντας κανείς τον πρόεδρο του Ευρωεπιμελητηρίου κ. Κ. Ρίτσαρντ Βέμπερ κατά τη διάρκεια της Γ.Σ. της Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων Ελλάδος, να αναφέρει ότι ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς
του ζήτησε, να μεσολαβήσει στην κα Μέρκελ, για να επιτρέψει(!) στην ελληνική κυβέρνηση να άρει τη διάταξη για την μη υποχρεωτική εγγραφή στα επιμελητήρια, δεν μπορεί παρά να ένοιωσε μια ανατριχίλα. Μια ανατριχίλα με μακρές ιστορικές αναφορές που βάση τους έχουν πάντα, στιγμές επαίσχυντης υποτέλειας σε ξένους είτε αυτοί ήταν φυσικοί κατακτητές, είτε οικονομικά επικυρίαρχοι.
Η υπόθεση αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση έχει χάσει κάθε ελευθερία πολιτικής δυνατότητας να ρυθμίσει και το παραμικρό θέμα στη χώρα μας. Όταν καταντάς να ζητάς διαμεσολαβητές ξένους, για να σου λύσουν ένα αποκλειστικά δικό σου πρόβλημα, δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις απώλειας εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.
Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση του ΓΓ του ΕΕΑ, κ. Γιάννη Ρεκλείτη όταν άκουσε τη δήλωση του κ. Βέμπερ στη ΓΣ της ΚΕΕΕ, η οποία τον έκανε να δηλώσει ότι: «Αισθάνθηκα αποστροφή και αηδία όταν άκουσα τον πρόεδρο του Ευρωεπιμελητηρίου κ. Κ. Ρίτσαρντ Βέμπερ, παρουσία του προέδρου της ΚΕΕΕ, κ Κ. Μίχαλου καθώς και του ΓΓ του Ευρωεπιμελητηρίου κ. Αρνάλντο Αμπρουζίνι, να δηλώνει ότι ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς του ζήτησε, να μεσολαβήσει στην κα. Μέρκελ, για να επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να άρει τη διάταξη για την μη υποχρεωτική εγγραφή στα επιμελητήρια»!
Το παραπάνω επεισόδιο φυσικά, δεν είναι το πρώτο στον τόπο μας. Πολλές φορές έχει επαναληφθεί στο παρελθόν, άλλοτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα.
Όταν τον Φεβρουάριο του 2005, η πρόεδρος της Βουλής κα Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη, με αφορμή την ανάληψη της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τον κ. Κ. Παπούλια, μιλούσε για απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας, λίγοι ήταν αυτοί που κατάλαβαν το βαθύτερο νόημα που έκρυβαν εκείνα τα λόγια για το μέλλον της χώρας. Είχε πει λοιπόν η κα Μπενάκη:
Θα μπορούσαμε όμως να πάμε και μερικές δεκαετίες παλιότερα, στη δεκαετία του ΄50 και να βρούμε πολύ μεγαλύτερες αναλογίες σχετικά με τη περίπτωση Βέμπερ και πολύ πιο οικείες αναφορές, μια και αφορούσαν ενέργειες του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθήνας τότε.
του ζήτησε, να μεσολαβήσει στην κα Μέρκελ, για να επιτρέψει(!) στην ελληνική κυβέρνηση να άρει τη διάταξη για την μη υποχρεωτική εγγραφή στα επιμελητήρια, δεν μπορεί παρά να ένοιωσε μια ανατριχίλα. Μια ανατριχίλα με μακρές ιστορικές αναφορές που βάση τους έχουν πάντα, στιγμές επαίσχυντης υποτέλειας σε ξένους είτε αυτοί ήταν φυσικοί κατακτητές, είτε οικονομικά επικυρίαρχοι.
Η υπόθεση αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση έχει χάσει κάθε ελευθερία πολιτικής δυνατότητας να ρυθμίσει και το παραμικρό θέμα στη χώρα μας. Όταν καταντάς να ζητάς διαμεσολαβητές ξένους, για να σου λύσουν ένα αποκλειστικά δικό σου πρόβλημα, δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις απώλειας εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.
Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση του ΓΓ του ΕΕΑ, κ. Γιάννη Ρεκλείτη όταν άκουσε τη δήλωση του κ. Βέμπερ στη ΓΣ της ΚΕΕΕ, η οποία τον έκανε να δηλώσει ότι: «Αισθάνθηκα αποστροφή και αηδία όταν άκουσα τον πρόεδρο του Ευρωεπιμελητηρίου κ. Κ. Ρίτσαρντ Βέμπερ, παρουσία του προέδρου της ΚΕΕΕ, κ Κ. Μίχαλου καθώς και του ΓΓ του Ευρωεπιμελητηρίου κ. Αρνάλντο Αμπρουζίνι, να δηλώνει ότι ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς του ζήτησε, να μεσολαβήσει στην κα. Μέρκελ, για να επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να άρει τη διάταξη για την μη υποχρεωτική εγγραφή στα επιμελητήρια»!
Το παραπάνω επεισόδιο φυσικά, δεν είναι το πρώτο στον τόπο μας. Πολλές φορές έχει επαναληφθεί στο παρελθόν, άλλοτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα.
Όταν τον Φεβρουάριο του 2005, η πρόεδρος της Βουλής κα Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη, με αφορμή την ανάληψη της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τον κ. Κ. Παπούλια, μιλούσε για απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας, λίγοι ήταν αυτοί που κατάλαβαν το βαθύτερο νόημα που έκρυβαν εκείνα τα λόγια για το μέλλον της χώρας. Είχε πει λοιπόν η κα Μπενάκη:
«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις:
Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».Αυτά που εννοούσε η κα Μπενάκη, όχι μόνο ήρθαν αλλά, ήρθαν με πολύ μεγαλύτερη ένταση απ ό,τι και η ίδια θα είχε υπολογίσει. Μέρος από αυτά, αντανακλούνται και στην υπόθεση με τις δηλώσεις του κ. Βέμπερ.
Θα μπορούσαμε όμως να πάμε και μερικές δεκαετίες παλιότερα, στη δεκαετία του ΄50 και να βρούμε πολύ μεγαλύτερες αναλογίες σχετικά με τη περίπτωση Βέμπερ και πολύ πιο οικείες αναφορές, μια και αφορούσαν ενέργειες του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθήνας τότε.
Τότε λοιπόν, αντί για την τρόικα υπήρχε η Αμερικανική Οικονομική Αποστολή, από τα χέρια της οποίας περνούσαν τα πάντα! Καμία απόφαση δεν μπορούσε να λάβει η ελληνική κυβέρνηση λόγω της οικονομικής συμφωνίας εξάρτησης («μνημόνιο» της εποχής) που υπέγραψε με τις ΗΠΑ, για να πάρει οικονομική βοήθεια από το Σχέδιο Μάρσαλ. Ακόμη και οι επιμελητηριακές και συνδικαλιστικές οργανώσεις των μικρομεσαίων κατέφευγαν σε αυτή, για να λύσουν τα αιτήματά τους, παρακάμπτοντας την κυβέρνηση και τους υπουργούς!Όπως διαβάζουμε στο Δελτίο του ΕΕΑ τεύχος 6/1951, σελ. 15:
«Εν συνεχεία (της συσκέψεως στο υπουργείο Εργασίας με τον υπουργό κ. Μπακατσέλο, αντιπροσωπειών των ΕΒΕ, της ΓΣΕΕ και εκπρόσωπο της Αμερικανικής Αποστολής για τη ρύθμιση του νομοσχεδίου του ΙΚΑ και του Ταμείου Ανεργίας) ό κ. Χαλκιαδάκης (πρόεδρος Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθήνας, στέλεχος της ΓΣΕΒΕΕ), συνοδευόμενος και από εκπρόσωπο τηs Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος επεσκέφθησαν τον κ. Λάπαμ αρχηγόν τής εν Ελλάδι Αμερικανικής Aποστολής και ετόνισαν είς τούτον την ανάγκην όπως η Αποστολή άρη τας αντιρρήσεις επί του Νομοσχεδίου και εγκρίνη την δημοσίευσίν του. Ο κ. Λάπαμ απαντών εδήλωσεν ότι ή καθυστέρησις τής εγκρίσεως δεν οφείλεται είς άλλον λόγον εί μη μόνον είς την προσπάθειαν εξευρέσεως καλυτέρου τρόπου εφαρμογής του. Εφ’ όσον όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος άπό τον προτεινόμενον και έφ’ όσον οι εκπρόσωποι των Εργοδοτών και των Εργατών είναι σύμφωνοι, θα δώση εντολήν είς τάς Υπηρεσίας τής Αποστολής να εγκρίνουν το εν’ λόγω Νομοσχέδιον».Στο Δελτίο του ΕΕΑ, τ. 7/1951, σε άρθρο του προέδρου του ΕΕΑ, Στ. Χαλκιαδάκη, διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά:
«Και ενώ αντιμετωπίζομεν καθημερινώς τα εμπόδια ταύτα (προβλήματα των ΕΒΕ), η επίλυσης των ζητημάτων της τάξεως εξαρτάται κατά κύριον λόγον από τους αμερικανούς…»-Το θέμα για το οποίο γίνεται λόγος, αφορούσε την επίλυση του προβλήματος της επιδότησης στρατευσίμων από τους εργοδότες και καταγράφονταν σε υπόμνημα των Επαγγελματικών και Βιοτεχνικών Επιμελητηρίων Αθηνών και της ΟΕΒΑ, προς τον επί κεφαλής της Αμερικανικής Αποστολής κ. Λάπαμ - Μάιος 1951.
Όλα τα παραπάνω, για να μην αναφερθούμε στις παλιότερες περιπτώσεις πτώχευσης του 1897 και του1932 και στην μόνιμη εγκατάσταση εδώ του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) και τηςΔιεθνούς Οικονομική Επιτροπή (Commission Internationale Financière de la Grèce), από το 1897 μέχρι το 1978, για 81 χρόνια(!), δείχνουν ότι, όταν μια χώρα χάνει τις δυνατότητες αυτοτελούς οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης των πραγμάτων της, ακολουθεί αναπόφευκτα και ο εξευτελισμός της. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται και σαν φάρσα στην επιφάνεια και σαν τραγωδία στο περιεχόμενο.Σ.Β.
http://www.eea.gr/gr/el/articles/arthro-i-istoria-epanalamvanetai-os-farsa-kai-tragodia
