Η κοινωνία των πολιτών στέκει απέναντι στην ολιγαρχική κομματοκρατία διότι και στο μέσον της καταστροφής, που οι φορείς της προκάλεσαν στη χώρα, παραμένουν αμετανόητοι. Εξακολουθούν να ιδιοποιούνται τον κοινωνικό πλούτο, να αποδομούν την οικονομική δομή της χώρας, να εξαθλιώνουν και να ταπεινώνουν την κοινωνική συλλογικότητα, ισχυριζόμενοι με θράσος ότι δεν υπάρχει άλλη λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
Και για να "πείσουν" για την μοναδικότητα της γραμμή της "ενιαίας ολιγαρχικής σκέψης και πράξης", πολεμούν την εθνική συλλογικότητα και καταγίνονται συστηματικά με την μετατροπή της χώρας σε ιμιοποιημένο χώρο, χωρίς συνοχή και ταυτότητα, σε μη χώρα, με πλήρη εξάρτηση από τον ηγεμόνα, ώστε να πάψει το συλλογικό της κοινωνίας να παράγει αντιστάσεις.
Οι εκλογές, στο πλαίσιο αυτό, υπηρετούν τον σκοπό μιας ψευδούς και εξαναγκασμένης νομιμοποίησης, η οποία περιέχει ως εκ των ων ουκ άνευ την προϋπόθεση της στοχευμένης εξαπάτησης του πολίτη με "προγραμματικές" υποσχέσεις που θα αναιρεθούν χωρίς συνέπειες την επομένη των "εκλογών".
Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι διπλό: Πρώτον, δεν υπάρχει μια πολιτική Αριστερά συνδεδεμένη με την πρόοδο, ώστε να αναγκασθεί η Δεξιά να εκσυγχρονισθεί επίσης.
Η άρχουσα Αριστερά διατυπώνει έναν λόγο που είτε δεν διαφέρει σε τίποτε από μια εκδοχή της Δεξιάς, είτε έχει υιοθετήσει ολοκληρωτικά τον λόγο και τον σκοπό της πλέον απεχθούς και αντικοινωνικής εκδοχής της διεθνούς των αγορών: την απομείωση της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής συλλογικότητας, την ομολογημένη εχθρότητα προς κάθε προοπτική χειραφέτησης της κοινωνίας των πολιτών, την αντίστιξη των ετερονομικών δικαιωμάτων προς την ελευθερία και την πλειοψηφία, την υιοθέτηση του εθνικισμού των "άλλων" και του ηγεμόνα εναντίον της ελληνικής πατρίδας και του κοινού συμφέροντος της κοινωνίας των πολιτών, κλπ.
Διαγκωνίζεται για την "διάσωση" της κοινωνίας δηλαδή για την νομή της εξουσίας, όπως κάθε άλλη πολιτική δύναμη. Και δεύτερον, η υψηλά ιστάμενη δικαιοσύνη έχει αποδειχθεί απολύτως κατώτερη των περιστάσεων, καθώς λειτουργεί ως θεραπαινίδα της ολιγαρχικής κομματοκρατίας με πρόσημο τη νομιμοποίηση της ανομίας. Η πολιτική τάξη αδικοπραγεί, διαπράττοντας τυπικές κακουργηματικές πράξεις, που εάν τις διέπραττε ο κοινός πολίτης θα προσαγόταν αυθωρί στις φυλακές,παραβιάζει συλλήβδην το Σύνταγμα και νομοθετεί για να αμνηστεύσει απίστευτες αδικοπραγίες της και η δικαιοσύνη είτε σιωπά είτε συναινεί ρητώς στο έγκλημα
