Η γιορτινή αυτή μέρα για τους Εβραίους έρχεται σε αντιστοιχία με μία θλιβερή μέρα 30-3-1822 για την ιστορία των Ελλήνων, την ΣΦΑΓΗ της Χίου απο τούς Τούρκους.
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ;;
ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ!!!!!!
Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι
ΚΑΙ ΟΙ 100 ΕβραίΟΙ …..”Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο”
Η σφαγή της Χίου: Η μέρα που όλη η ανθρωπότητα είδε το αληθινό πρόσωπο των Τούρκων
Η Οθωμανική αυτοκρατορία στην έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης ήταν μέλος της Ιεράς Συμμαχίας. Ήταν δηλαδή, μαζί με τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πολυεθνικές μοναρχίες-αυτοκρατορίες (Μ. Βρετανία, Αυστρο-Ουγγαρία, Ρωσία), ομοτράπεζη στα διεθνή συνέδρια και συμπόσια, στα μεγάλα ευρωπαϊκά σαλόνια της εποχής.
Βέβαια τότε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατείχε ολόκληρα τα Βαλκάνια, όμως οι ίδιοι οι Τούρκοι, δεν ήταν ποτέ Ευρωπαίοι και οι Δυτικοί το γνώριζαν αυτό πολύ καλά.
Οι λόγοι για τους οποίους έδιναν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία σημασία και αξία πολύ παραπάνω από ότι της άξιζε, ήταν αφενός για να την χρησιμοποιούν ως αντίβαρο της ορθόδοξης Ρωσίας και αφετέρου για να έχουν πρόσβαση στο πάντοτε πλούσιο εμπόριο της Ανατολής.
Οι δυτικοευρωπαίοι λοιπόν, είχαν, με δική τους ελεύθερη επιλογή φέρει τους Τούρκους στα ευρωπαϊκά δρώμενα, με γνώμονα τα δικά τους υλικά συμφέροντα, κάτι που όπως και σήμερα, σήμαινε ότι αλληθώριζαν σε όλα εκείνα τα εξόφθαλμα φυσικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά τα οποία «φώναζαν» ότι οι Τούρκοι δεν είναι Ευρωπαίοι: φυσικά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά του προσώπου, ενδυμασία, ήθη και έθιμα, θρησκεία, νομοθεσία (οι Οθωμανοί είχαν την Σαρία, καμία σχέση με το. ρωμαϊκό δίκαιο δηλαδή!), αλλά κυρίως και πάνω από όλα οι θηριωδίες, συνεχείς σφαγές και ανείπωτες βιαιότητες κατά των χριστιανικών πληθυσμών για την παραμικρή αιτία. Όλα αυτά τα παρέβλεπαν οι μονάρχες της Δύσης.
Όταν όμως ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση το 1821, η Ελλάδα και οι Οθωμανοί βρέθηκαν ξαφνικά στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας και κοινής γνώμης, η οποία μέχρι τότε ήταν περισσότερο απασχολημένη με τις δικές της εσωτερικές διαμάχες.
Και έτσι πλέον, η παραμικρή τουρκική «παραφωνία» έκανε περισσότερο θόρυβό από ότι πριν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Το ίδιο συνέβη και με την σφαγή της Χίου.
Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822, ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη.
Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι
ΚΑΙ ΟΙ 100 ΕβραίΟΙ …..”Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο”
Η σφαγή της Χίου: Η μέρα που όλη η ανθρωπότητα είδε το αληθινό πρόσωπο των Τούρκων
Η Οθωμανική αυτοκρατορία στην έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης ήταν μέλος της Ιεράς Συμμαχίας. Ήταν δηλαδή, μαζί με τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πολυεθνικές μοναρχίες-αυτοκρατορίες (Μ. Βρετανία, Αυστρο-Ουγγαρία, Ρωσία), ομοτράπεζη στα διεθνή συνέδρια και συμπόσια, στα μεγάλα ευρωπαϊκά σαλόνια της εποχής.
Βέβαια τότε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατείχε ολόκληρα τα Βαλκάνια, όμως οι ίδιοι οι Τούρκοι, δεν ήταν ποτέ Ευρωπαίοι και οι Δυτικοί το γνώριζαν αυτό πολύ καλά.
Οι λόγοι για τους οποίους έδιναν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία σημασία και αξία πολύ παραπάνω από ότι της άξιζε, ήταν αφενός για να την χρησιμοποιούν ως αντίβαρο της ορθόδοξης Ρωσίας και αφετέρου για να έχουν πρόσβαση στο πάντοτε πλούσιο εμπόριο της Ανατολής.
Οι δυτικοευρωπαίοι λοιπόν, είχαν, με δική τους ελεύθερη επιλογή φέρει τους Τούρκους στα ευρωπαϊκά δρώμενα, με γνώμονα τα δικά τους υλικά συμφέροντα, κάτι που όπως και σήμερα, σήμαινε ότι αλληθώριζαν σε όλα εκείνα τα εξόφθαλμα φυσικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά τα οποία «φώναζαν» ότι οι Τούρκοι δεν είναι Ευρωπαίοι: φυσικά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά του προσώπου, ενδυμασία, ήθη και έθιμα, θρησκεία, νομοθεσία (οι Οθωμανοί είχαν την Σαρία, καμία σχέση με το. ρωμαϊκό δίκαιο δηλαδή!), αλλά κυρίως και πάνω από όλα οι θηριωδίες, συνεχείς σφαγές και ανείπωτες βιαιότητες κατά των χριστιανικών πληθυσμών για την παραμικρή αιτία. Όλα αυτά τα παρέβλεπαν οι μονάρχες της Δύσης.
Όταν όμως ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση το 1821, η Ελλάδα και οι Οθωμανοί βρέθηκαν ξαφνικά στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας και κοινής γνώμης, η οποία μέχρι τότε ήταν περισσότερο απασχολημένη με τις δικές της εσωτερικές διαμάχες.
Και έτσι πλέον, η παραμικρή τουρκική «παραφωνία» έκανε περισσότερο θόρυβό από ότι πριν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Το ίδιο συνέβη και με την σφαγή της Χίου.
Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822, ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη.
Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί (117.000 Έλληνες έναντι μόλις 3.000 Οθωμανών Τούρκων και… 100 Εβραίων)!
Με τον στόλο τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο και τη διπλωματία τους, οι Χιώτες κυριαρχούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Το γεγονός αυτό ώθησε τον Σουλτάνο να παραχωρήσει στο νησί πολλά προνόμια, που άγγιζαν το καθεστώς αυτονομίας.
Με τον στόλο τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο και τη διπλωματία τους, οι Χιώτες κυριαρχούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Το γεγονός αυτό ώθησε τον Σουλτάνο να παραχωρήσει στο νησί πολλά προνόμια, που άγγιζαν το καθεστώς αυτονομίας.
Έτσι, οι κυρίαρχες τάξεις της Χίου δεν είχαν – θεωρητικά – κανένα λόγο να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Το μαρτυρά και η αποτυχία του Τομπάζη τον Απρίλιο του 1821.
Οι ντόπιοι πρόκριτοι είχαν εξάλλου πάντοτε τον φόβό που όπως αποδείχθηκε ήταν σωστός: η Χίος βρίσκεται σχεδόν δύο μίλια από τη Μικρασιατική ενδοχώρα, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα εξέγερσης να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Στις 10 Μαρτίου 1822 ο Σάμιος Λυκούργος Λογοθέτης, με την προτροπή του Χιώτη Αντωνίου Μπουρνιά, αποβιβάστηκε στο νησί με 1.500 άνδρες και πέτυχε να συνεγείρει τους ντόπιους, κυρίως τους κατοίκους της υπαίθρου.
Οι 3.000 Τούρκοι του νησιού πρόλαβαν να κλειστούν στο Κάστρο και η ολιγοήμερη πολιορκία τους δεν έφερε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα, καθώς οι άνδρες του Λογοθέτη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι.
Μόλις έφθασε το μαντάτο της εξέγερσης στην Υψηλή Πύλη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’ την εξέλαβε ως αχαριστία των Χιωτών, αλλά και ως προσωπική προσβολή, επειδή η αδελφή του καρπούταν από το νησί τον φόρο από τα μαστιχόδεντρα.
Οι 3.000 Τούρκοι του νησιού πρόλαβαν να κλειστούν στο Κάστρο και η ολιγοήμερη πολιορκία τους δεν έφερε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα, καθώς οι άνδρες του Λογοθέτη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι.
Μόλις έφθασε το μαντάτο της εξέγερσης στην Υψηλή Πύλη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’ την εξέλαβε ως αχαριστία των Χιωτών, αλλά και ως προσωπική προσβολή, επειδή η αδελφή του καρπούταν από το νησί τον φόρο από τα μαστιχόδεντρα.
Έμπλεος οργής διέταξε αμέσως να φυλακιστούν όλοι οι Χιώτες της Κωνσταντινούπολης και εξήντα από αυτούς να αποκεφαλιστούν. Στη συνέχεια έδωσε την εντολή στον αντιναύαρχο Καρά-Αλή πασά να καταπλεύσει στον νησί και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εξεγερθέντες.
Στις 30 Μαρτίου 1822 και μετά από έντονο κανονιοβολισμό, ο Καρά-Αλής αποβίβασε στην ακτή 7.000 άνδρες και με τη συνδρομή της τουρκικής φρουράς κατέστειλε εύκολα και σύντομα την εξέγερση, εκμεταλλευόμενος τον κακό σχεδιασμό της και τις έριδες για την αρχηγία μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη.
Στις 30 Μαρτίου 1822 και μετά από έντονο κανονιοβολισμό, ο Καρά-Αλής αποβίβασε στην ακτή 7.000 άνδρες και με τη συνδρομή της τουρκικής φρουράς κατέστειλε εύκολα και σύντομα την εξέγερση, εκμεταλλευόμενος τον κακό σχεδιασμό της και τις έριδες για την αρχηγία μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη.
Στη συνέχεια πυρπόλησε όλα τα περίχωρα και την πρωτεύουσα του νησιού και επιδόθηκε σε ανήκουστες σφαγές.
Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη.
Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο.
Τα αιματηρά γεγονότα της Χίου προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση στην Ευρώπη. Οι εφημερίδες της εποχής έκαναν εκτενείς και δραματικές αναφορές στο γεγονός, καταδικάζοντας για πρώτη φορά στην ιστορία με τέτοιο τρόπο την τουρκική θηριωδία.
Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και οι τάξεις των φιλελλήνων από τότε πύκνωσαν. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι (Ντελακρουά) τις απεικόνισαν και ποιητές (Ουγκώ, Χέμανς, Πιέρποντ, Χιλ, Σιγκούρνεϊ) έγραψαν για τη θλιβερή καταστροφή.
Τότε, λοιπόν ήταν όταν πολλοί Ευρωπαίοι έκαναν λόγο, για πρώτη φορά, για το ασυμβίβαστο της τουρκικής φυλής με τον ανθρωπισμό, ενώ άλλοι τόνισαν την αδυναμία συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων.
Το γεγονός, ξαναλέμε, δεν ήταν ότι δεν γνώριζαν πιο πριν τι εστί τουρκική φυλή. Απεναντίας μάλιστα. Απλά δεν είχε ποτέ ξανά έρθει με τέτοια ένταση η πραγματικότητα αυτή στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας.
Σαφώς, βέβαια, ο ρόλος των εφημερίδων που τότε είχαν αρχίσει να αποκτούν τη μορφή που με την οποία γνωρίζονται σήμερα και που σε παλαιότερες εποχές δεν υπήρχαν, έπαιξε σημαντικό και καθοριστικό ρόλο.
Η ελληνική νέμεσις, βέβαια, θα ερχόταν κι αυτή σύντομα, με την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρά-Αλή από τον Κωνσταντίνο Κανάρη (6 – 7 Ιουνίου 1822).
Ιωάννινα: Εκδηλώσεις μνήμης για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων
Με μηνύματα εναντία στον ρατσισμό, την ξενοφοβία τον αντισημιτισμό, αλλά και διεθνές ενδιαφέρον, κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τα 70 χρόνια του Ολοκαυτώματος των Εβραίων στα Ιωάννινα.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Ίρα Φόρμαν υπεύθυνου του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για το Ολοκαύτωμα, μετά την εθιμοτυπική επίσκεψη που πραγματοποίησε στο Δήμο Ιωαννιτών μαζί με τον πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών κ. Ντέιβιντ Πιρς.
«Το μήνυμα όλων των εκδηλώσεων ήταν πολύ ισχυρό. Και το μήνυμα λέει ότι πρέπει να μαθαίνουμε από την ιστορία και τα λάθη του παρελθόντος ώστε να μην τα επαναλάβουμε», υπογράμμισε.
Το «ευχαριστώ» της Στέλλας Κοέν που επέζησε του ‘Αουσβιτς, προς τον Καναδό Πρέσβη, ο οποίος είχε την πρωτοβουλία να τιμηθεί η επέτειος του Ολοκαυτώματος στα Ιωάννινα, αλλά και τα 561 αναμμένα κεριά για τα παιδιά και του εφήβους της πόλης, που αφανίστηκαν στα κρεματόρια των Ναζί, έδωσαν το στίγμα της τρίτης μέρας την εκδηλώσεων.
Στις 10.30 το πρωί πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση στην Ιερά Συναγωγή για τα 1850 θύματα της Ρωμανιώτικής Εβραϊκής Κοινότητας των Ιωαννίνων.
Αμέσως μετά μαθητές των Γυμνασίων και των Λυκείων της πόλης, κρατώντας κεριά έκαναν ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από το Κάστρο στην μνήμη εκείνων των παιδιών της εβραϊκής κοινότητας, που μαρτύρησαν στα στρατόπεδα του θανάτου.
Τα κεριά άναψαν οι πρέσβεις των χωρών της Διεθνούς Ένωσης για την ανάμνηση του Ολοκαυτώματος καθώς και μέλη των διπλωματικών αποστολών.
Ακολούθησαν καταθέσεις στεφάνων στο μνημείο του Ολοκατώματος, από πρέσβεις ξένων χωρών ανάμεσα τους των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας, του Καναδά, της Γερμανίας της Αυστρίας καθώς και από εκπροσώπους των εβραϊκών κοινοτήτων της χώρας μας.
Η κ. Στέλλα Κοέν μετά την λήξη της κατάθεσης στεφάνων με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε τον πρέσβη του Καναδά κ. Ρόμπερτ Πέκ και του είπε: «Ευχαριστώ. Ήσουν πρώτος, εκείνος που είχες την σκέψη για τις εκδηλώσεις στα Ιωάννινα.
Εάν δεν ήσουν εσύ, τίποτα δεν θα γινόταν. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.» Από την πλευρά του ο κ. Πέκ της είπε «είναι μεγάλη τιμή, μεγάλη χαρά».
Η πρωτοβουλία για τις επετειακές εκδηλώσεις των 70 χρόνων από το Ολοκαύτωμα, ανήκει στον Πρέσβη του Καναδά, από την θέση του Προέδρου της Διεθνούς Ένωσης για την ανάμνηση του Ολοκαυτώματος.
Ο κ. Πέκ, πριν από 9 μήνες επισκέφτηκε τα Ιωάννινα και ευαισθητοποιήθηκε όταν πληροφορήθηκε για την ιστορική καταστροφή της ισραηλιτικής κοινότητας.
Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με μουσική εκδήλωση στην Πλατεία Μαβίλη, από την Φιλαρμονική του Δήμου Ιωαννιτών, η οποία ερμήνευσε τη μπαλάντα του «Μαουτχάουζεν» του Μίκη Θεοδωράκη.
Τις εκδηλώσεις συνδιοργάνωσαν ο Δήμος Ιωαννιτών, η Ισραηλιτική Κοινότητα Ιωαννίνων, το Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος, και η Διεθνής Ένωση για την Ανάμνηση του Ολοκαυτώματος.
