Ευρωπαίοι «ουτοπιστές» Το (38%) δεν αναγνωρίζει την ευρωπαϊκή του ταυτότητα, παρά μόνο την εθνική.

Σύμφωνα με τις σχετικά πρόσφατες στατιστικές μελέτες (Ιούνιος 2012) του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, είναι φανερό ότι η εικόνα της Ε.Ε. βελτιώνεται στα μάτια της πλειοψηφίας των Ευρωπαίων πολιτών. 

Αυτό που όμως ταλανίζει περισσότερο τα υπαρξιακά ζητήματα της Ε.Ε. είναι το γεγονός ότι μεγάλα ποσοστά των Ευρωπαίων δεν γνωρίζουν επί της ουσίας τι σημαίνει Ε.Ε. και ποια είναι τα θεσμικά της όργανα όπως π.χ. το 48% των πολιτών δηλώνει ότι δεν γνωρίζει πότε είναι οι επόμενες ευρωεκλογές ενώ μια άλλη στατιστική που αφορά την ευρωπαϊκή ταυτότητα , αναδεικνύει το ότι ένα σημαντικό ποσοστό (38%) δεν αναγνωρίζει την ευρωπαϊκή του ταυτότητα, παρά μόνο την εθνική.

Οι 27 της Ευρώπης και πλέον 28 από την Ιουλίου του 2013 με την απρόοπτη είσοδο της Κροατίας, όχι μόνο ταλανίζονται από την βαρύτερη οικονομική κρίση της ευρωζώνης , αλλά τείνουν να γυρίζουν τον χρόνο μερικές δεκαετίες πίσω. Στην εποχή της δημιουργίας και των έντονων διαπραγματεύσεων και θέτουν ξανά το ερώτημα, ναι ή όχι στην Ε.Ε. Η οικονομική κρίση έξυσε την επιφάνεια και ανέδειξε τις πραγματικές αδυναμίες της ένωσης και την συσκότιση μεταξύ των κρατών μελών της γηραιάς ηπείρου . Η γεωγραφία της έχει διαμορφώσει την ψυχολογία των λαών της Ευρώπης και ένα παρελθόν με πολλά κοινά αλλά διαφορετικές ερμηνείες έτσι ώστε πλέον σήμερα ο Βορράς και ο Νότος να είναι οι διαχωριστικές γραμμές που μαρτυρούν την διαφοροποίηση των λαών της.

Θρυαλλίδα της κρίσης δεν ήταν μόνο σίγουρα η οικονομική κρίση  ήταν η αδυναμία των λαών να εφαρμόσουν αυτά που δεσμεύτηκαν και διαπραγματεύτηκαν για ένα κοινό μέλλον στα πλαίσια μιας ένωσης με ενότητα και αλληλεγγύη. Όμως τι είναι αυτό που ένας μέσος Ευρωπαίος αναρωτιέται; Και ποιο είναι το μέλλον του στα πλαίσια της ένωσης ;

Τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρηθεί αρκετές σημαντικές φυγοκεντρικές τάσεις όχι μόνο λόγο του εντόνου ευροσκεπτικισμού από χώρες όπως η Δανία, Σκωτία και Η.Β. αλλά και άλλες αποκλίνουσες τάσεις, όπως στην Ελλαδα, Ιταλια κ.α. 

Χαρακτηριστικά είναι τα επικείμενα δημοψηφίσματα των Βρετανών (2017) και των Σκωτσέζων τον ερχόμενο Σεπτέμβριο για αποχώρηση από την ένωση με αποκορύφωμα την φράση ενός Άγγλου συντηρητικού βουλευτή, του Τζον Ρέντγουντ ο όποιος δηλώνει ότι « Η Ευρώπη είναι η ήπειρος μου και όχι η πατρίδα μού» μια δήλωση που ενθαρρύνει ξεκάθαρα την διάλυση της ευρωζώνης και την εκτέλεση της στον βωμό των εθνικών συμφερόντων.

Ότι έχει μέλλον έχει κοινό παρελθόν και το παρόν της Ευρώπης θα είναι το κοινό παρελθόν των επόμενων γενεών. Ο προηγούμενος αιώνας έκλεισε μέσα του τις δυο πιο αιματηρές συγκρούσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας και την ανάγκη των Ευρωπαίων να διαπραγματευτών μια κοινή ειρήνη και ασφάλεια στα πλαίσια μιας ένωσης.

Ο 21ος αιώνας είναι η εποχή της καθιέρωσης της αρχιτεκτονικής της Ε.Ε με ένα νέο οικοδόμημα που θα παρέχει ευελιξία και δυνατότητα προσαρμογών με όσο των δυνατών λιγότερες διαφορές για τα κράτη μελή. Ας αναλογιστούμε επομένως τι είναι διατιθέμενοι οι λαοί της Ευρώπης και ποιες πραγματικά θέλουν να είναι οι σχέσεις τους στα πλαίσια της ένωσης. Οφείλουμε να διδαχτούμε λοιπόν από το κοινό μας παρελθόν για να δημιουργήσουμε μια ουσιαστική και ρεαλιστική ένωση και όχι ξανά μια ουτοπία.

Κωνσταντίνος Γκούρλιας,Φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Πηγή