“Και εσύ, Φραγκίσκε;”

Τη φρά­ση αυ­τή θα μπο­ρού­σαν να έ­χουν σκε­φτεί με­ρι­κές κυ­βερ­νή­σεις ή ά­το­μα, ό­ταν ά­κου­σαν α­πό τα χεί­λη του προ­κα­θή­με­νου της Ρω­μαιο­κα­θο­λι­κής Εκ­κλη­σί­ας να μι­λά­ει για τη γε­νο­κτο­νί­α των Αρ­με­νί­ων ως την «πρώ­τη γε­νο­κτο­νί­α του 20ου αιώ­να».
 

Για να πού­με την α­πό­λυ­τη α­λή­θεια, πρώ­τα απ’ ό­λα σκε­φτή­κα­με την τουρκι­κή κυ­βέρ­νη­ση και στη συ­νέ­χεια, την κυ­ρί­α Μα­ρί­α Ρε­πού­ση.

Το για­τί εί­ναι προ­φα­νές: και οι δύ­ο τους συμ­φω­νούν ό­τι οι γε­νο­κτο­νί­ες είναι α­πο­κλει­στι­κά θέ­μα των ι­στο­ρι­κών και ό­χι των υ­πο­λοί­πων -κρα­τών, κοινο­βου­λί­ων, πο­λι­τι­κών κλπ. Με άλ­λα λό­για, και οι δύ­ο τους συμ­βάλ­λουν στην άρ­νη­ση. Και ό­πως εί­ναι γνω­στό, η άρ­νη­ση α­πο­τε­λεί το τε­λευ­ταί­ο στά­διο του ε­γκλή­μα­τος.

Η σφο­δρή α­ντί­δρα­ση του τούρ­κου υπουρ­γού Ε­ξω­τε­ρι­κών Αχ­μέτ Ντα­βού­το­γλου στην α­να­γνώ­ρι­ση του Πά­πα Φρα­γκί­σκου, δεν α­φή­νει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο αμ­φι­σβή­τη­σης: «Οι δη­λώ­σεις του Πά­πα εί­ναι α­πα­ρά­δε­κτες. Αυ­τό που θα περί­με­νε κα­νείς α­πό τον ί­διο εί­ναι να συ­νει­σφέ­ρει στην πα­γκό­σμια ει­ρή­νη αντί να προ­κα­λέ­σει την ε­χθρό­τη­τα για τα ι­στο­ρι­κά γε­γο­νό­τα…».

Ο τούρ­κος α­ξιω­μα­τού­χος, πα­ρα­βλέ­πο­ντας τα άρ­θρα του Ποι­νι­κού Κώ­δι­κα της χώ­ρας του, που τι­μω­ρεί ό­λους ό­σοι τολ­μούν και μι­λά­νε για τη γε­νο­κτο­νία των Αρ­με­νί­ων, προ­σπα­θεί να πεί­σει τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα ό­τι ο Πά­πας εί­ναι μο­νο­με­ρώς υ­πέρ της πλευ­ράς των Αρ­με­νί­ων και μά­λι­στα α­πό τό­τε που ή­ταν επι­κε­φα­λής της αρ­χιε­πι­σκο­πής στο Μπουέ­νος Ά­ι­ρες… Εί­ναι ξε­κά­θα­ρο ό­τι για το ε­πί­ση­μο τουρ­κι­κό κρά­τος η άρ­νη­ση και η λο­γο­κρι­σί­α στους πο­λί­τες του και σε ό­ποιον τολ­μά­ει να α­να­γνω­ρί­σει τη γε­νο­κτο­νί­α δε γνω­ρί­ζει φραγ­μούς. Εί­ναι ό­μως ε­πί­σης ξε­κά­θα­ρο ό­τι θα βρί­σκει πά­ντα μπρο­στά του τη συλ­λο­γι­κή μνή­μη και την ι­στο­ρι­κή α­λή­θεια.

Και τι να πει κα­νείς για την κα Ρε­πού­ση, ό­ταν στα σχο­λι­κά εγ­χει­ρί­δια γρά­φει για «συ­νω­στι­σμό» στη Σμύρ­νη του 1922 ή ό­ταν για δεύ­τε­ρη συ­νε­χό­με­νη χρο­νιά δεν πα­ρευ­ρί­σκε­ται στην αί­θου­σα του Ελ­λη­νι­κού Κοι­νο­βου­λί­ου, ό­ταν τη­ρείται ε­νός λε­πτού σι­γή για τη γε­νο­κτο­νί­α των Ελ­λή­νων του Πό­ντου;

Οι σφα­γές των Πο­ντί­ων και των Αρ­με­νί­ων εί­χαν α­διαμ­φι­σβή­τη­τα τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά ορ­γα­νω­μέ­νων γε­νο­κτο­νιών, για­τί στό­χος τους ή­ταν η ε­ξα­φά­νισή τους. Αλ­λά και για τη σφα­γή της Σμύρ­νης και τους διωγ­μούς των Ελ­λή­νων και των Αρ­με­νί­ων α­πό τα πα­ρά­λια της Μι­κράς Α­σί­ας ι­σχύ­ει α­κρι­βώς το ί­διο. Δε χρειά­ζε­ται να α­να­φερ­θού­με καν στα πλού­σια αρ­χεί­α των δυ­τι­κών χω­ρών, μας αρκούν οι δι­η­γή­σεις των ε­πι­ζώ­ντων για­γιά­δων και παπ­πού­δων μας που τα βί­ω­σαν στο πε­τσί τους!

Εί­ναι προ­φα­νές ό­τι στην προ­σπά­θειά της να «στρογ­γυ­λέ­ψει» τα ι­στο­ρι­κά γεγο­νό­τα, η εν λό­γω κυ­ρί­α πα­ρου­σιά­ζει την πα­ρα­ποί­η­ση της ι­στο­ρί­ας ως μια κίνη­ση για να έρ­θουν, δή­θεν, κο­ντά οι πρώ­ην ε­χθροί. Η ζη­μιά ό­μως που προ­κα­λεί εί­ναι τε­ρά­στια. Ου­σια­στι­κά, ρί­χνει νε­ρό στο μύ­λο της Τουρ­κί­ας, η ο­ποί­α βρίσκει τον κα­λύ­τε­ρο σύμ­μα­χο στις α­νι­στό­ρη­τες θε­ω­ρί­ες της. Δεν πρό­κει­ται για «ε­πι­στη­μο­νι­κές α­πό­ψεις» ού­τε για «ε­λευ­θε­ρί­α του λό­γου», πρό­κει­ται για προ­με­λε­τη­μέ­νη πα­ρα­χά­ρα­ξη της ι­στο­ρί­ας και για σκέ­τη άρ­νη­ση.

Και οι αρ­νη­τές πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται ό­πως στην -κα­τά τα άλ­λα πιο δημο­κρα­τι­κή α­πό πολ­λές χώ­ρες- Ελ­βε­τί­α: με την ποι­νι­κο­ποί­η­ση. Κά­τι που πρέ­πει να ε­φαρ­μο­στεί στην πε­ρί­πτω­ση ό­λων των α­να­γνω­ρι­σμέ­νων γε­νο­κτο­νιών.

 Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77 
 http://www.armenika.gr/