Ο Προκρούστης και η θεά Δίκη

Αριστερά η "ισότητα" των εβραίων-Δεξιά η Δικαιοσύνη των Ελλήνων

Η έννοια της ισότητας (1) δεν έχει «αντίκρισμα» στη Φύση. Δεν υπάρχει κανένα είδος ζώων που τα άτομα του να παρουσιάζουν μεταξύ τους ίσο σωματικό μέγεθος, ίσες πνευματικές δυνάμεις, ίση διάρκεια ζωής, ίση γονιμότητα, ίση δραστηριότητα κλπ.

(1) «Η έννοια της ισότητας είναι δημιούργημα του Εβραϊκού πνεύματος. Εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, τελειοποιείται στην Καινή Διαθήκη-στην οποία, εκτός της ισότητας ενώπιον του θεού, εισάγεται και αναπτύσσεται η έννοια της κοινωνικής και οικονομικής ισότητας- και γενικεύεται σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα κατά τη νεώτερη εποχή, οπότε ο Σιωνισμός μέσω των αστοκαπιταλιστικών (EGALITE) και μαρξιστικών δογμάτων του, την ΕΠΕΒΑΛΕ σαν ιδεολογικό θεμέλιο του επικρατούντος σήμερα ανά τον κόσμο λογοκρατικού τρόπου πολιτικής και οικονομικής ζωής. Στην ελληνική πολιτική σκέψη και πράξη η έννοια της ισότητας απουσιάζει σχεδόν παντελώς, πρίν από την ΝΟΘΕΥΣΗ του Ελληνικού Πεύματος, συνεπεία της ΕΙΣΒΟΛΗΣ του δογματισμού. Θεμελιώδης και κυριάρχη ιδέα της ελληνικής πολιτικής σκέψεως και πράξεως είναι η ιδέα της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, την οποία οι Έλληνες είχαν θεοποιήσει από τα χρόνια της απώτερης αρχαιότητας (Θεά Δίκη)».

Αντίθετα η ανισότητα κυριαρχεί παντού στη φύση. Διαφορά στο σώμα, στην ευφυΐα, στη δύναμη, στο χρόνο ζωής στην ικανότητα αναπαραγωγής, στην δράση. Διαφορά μεταξύ ειδών, διαφορά μεταξύ ατόμων του αυτού είδους, διαφορά μεταξύ φύλων, διαφορά μεταξύ ηλικιών, διαφορά μεταξύ ομάδων, διαφορά μεταξύ μελών της ίδιας ομάδας. Η μητέρα φύση, ο Κοσμογονικός Νόμος, αρνείται να ισοπεδώση τα παιδιά του και επιμένει να τους μοιράζη άνισα τις ικανότητες και δυνατότητες.

Αντίθετα η ιδέα της δικαιοσύνης είναι διάχυτη σ’ όλη τη Φύση, αποτελεί νόμο της Φύσεως. Ο ικανός επιβάλλεται του ανίκανου. Ο δραστήριος του νωθρού. Ο ευφυής του βλακός. Ο ισχυρός του ασθενούς. Ο υγιής του άρρωστου. Η Φύση απαγορεύει την αναξιοκρατία, αποτρέπει την επιβολή των ΑΧΡΗΣΤΩΝ επί των άξιων, των ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ επί των έξοχων, των ατελών επί των ανεπτυγμένων.

Η Φύση αποτρέπει την αδικία και επιβάλλοντας ανταγωνισμό μεταξύ των όντων, συνάγει την αδέκαστη κρίση της απονέμοντας ότι αναλογεί επί δικαίους και ότι αναλογεί επί αδίκους (2).

 (2) «Πόλεμος πατήρ πάντων μεν εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ».

Η έννοια της ισότητας είναι ασυμβίβαστη προς την ιδέα της δικαιοσύνης. Και αντίστροφα. Όπου υπάρχει δικαιοσύνη δεν υπάρχει ισότητα. ΚΑΙ , Όπου υπάρχει ισότητα δεν ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΔΕΝ νοείται συνύπαρξη των δύο αυτών εννοιών. Η μία καταργεί, ανατρέπει την άλλη.

Όταν κυριαρχή η δικαιοσύνη, οι φυσικά και ΗΘΙΚΑ κατώτεροι οδηγούνται από τους φυσικά και ηθικά Ανώτερους, η μοίρα των πρώτων καθορίζεται από τους δεύτερους, κάθε εξίσωση μεταξύ τους είναι αδιανόητη και ανεπίτρεπτη, η εξομοίωση συνεπάγεται την ΑΔΙΚΙΑ.

Και όταν κυριαρχεί η ισότητα δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ ΔΙΚΑΙΩΝ και ΑΔΙΚΩΝ, ο ρόλος των Ηθικά και φυσικά κατώτερων είναι ο ίδιος με τον ρόλο των ΑΝΩΤΕΡΩΝ, η μοίρα των έξοχων, των άξιων, των τίμιων, των εκλεκτών είναι κοινή νε τη μοίρα των ΑΝΤΑΞΙΩΝ, των ΑΤΙΜΩΝ, των ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ.

Η έννοια της ισότητας δεν είναι ΙΔΕΑ, δηλαδή απόλυτη οντότητα, και δεν παίρνει υπ’ όψη τις ποιοτικές έννοιες, όπως του ΗΘΟΥΣ, του ατόμου κλπ. στηρίζεται στην αριθμητική εξομοίωση των ατόμων, στην μετατροπή τους σε «μονάδες» απολύτως ίσες και όμοιες μεταξύ τους. Καταργεί την αυτοδυναμία και αυτοτέλεια των ατόμων.

Πρόκειται δηλαδή για ΤΕΧΝΗΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ την οποία καθορίζει το ποσόν, όχι το ποιόν και η Αξία. Στην τεχνητή κατάσταση της ισότητας η συνείδηση του ατόμου είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ. Γι’ αυτό και η ισότητα είναι ποιοτικά ουδέτερη ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΗ, κανόνας που εκμηδενίζει αυθαίρετα την έννοια της αξίας και θεσμοθετεί την τεχνητή έννοια του αριθμού, της πλειοψηφίας…..

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ αντίθετα αδιαφορεί τελείως για το ποσόν και συναρτάται τελείως προς το ποιόν, δεν ενδιαφέρεται για τον αριθμό, την πλειοψηφία, αλλά για την ΠΟΙΟΤΗΤΑ,, την ΑΞΙΑ. Κύρια προϋπόθεση της δικαιοσύνης είναι η Αυτοτέλεια, η Αυτοδυναμία του ατόμου, και επομένως η ΗΘΙΚΗ του συνείδηση.

Το σύνολο –δηλαδή ο αριθμός-δεν παίζει κανένα ρόλο. (3).

(3) «Εμοί είς άνθρωπος τρισμύριοι, οι δε ανάριθμοι ουδ’ είς» (Ηράκλειτος).

Γι’ αυτό και η δικαιοσύνη δεν είναι ΚΑΝΟΝΑΣ, δεν είναι τεχνητά καθωρισμένο μέτρο, αλλά ηθικοπνευματική οντότητα, μ’ άλλα λόγια ΙΔΕΑ.

Εξ άλλου η έννοια της ισότητας είναι απόλυτα ασυμβίβαστη προς την ελευθερία. Με την ισότητα καθορίζεται συμβατικά ένα μέτρο κοινό για όλους, με το οποίο πρέπει να ισωθούν όλοι, ανεξάρτητα από τις φυσικές «διαστάσεις»του καθενός. Πρέπει δηλαδή ο μεγαλύτερος από το κοινό μέτρο της ισότητας να «συμπτυχθή» και ο μικρότερος να «τεντωθή»για να φθάσουν. (4)

(4) «δες το έξοχο αρχαιοελληνικό μύθο του Προκρούστη, αυτού του ληστή-θιασώτη της παρανοϊκής εξουσιαστικής αρχής της ισότητας, τον οποίο εξώντωσε ο λειτουργός της ΘΕΙΑΣ ιδέας της Δικαιοσύνης, ( και γι’ αυτό ανακηρύχθηκε από τον Ελληνισμό ΗΜΙΘΕΟΣ), Θησέας».

Αλλά όταν εγώ πρέπει να γίνω όσο εσύ και όταν εσύ πρέπει να γίνης όσο εγώ, χάνουμε και οι δύο τον εαυτό μας. Μ’ άλλα λόγια πρέπει να θυσιασθή η αυτοτέλεια του ατόμου-και συνεπώς πρέπει να καταστραφούν οι προϋποθέσεις ελευθερώσεως του- στο βωμό ενός αυθαίρετα προκαθωρισμένου μέτρου, ξένου προς τη φύση του, πρέπει το άτομο να ΑΠΑΡΝΗΘΗ τις φυσικές του ιδιότητες και δυνατότητες και να ευθυγραμμισθή με τις ιδιότητες ενός κανόνος που άλλοι, ΟΧΙ αυτός καθορίζουν-και μ’ αυτό τον τρόπο υποβάλλεται σε τεχνητό ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟ!....

Αλλά ο εξαναγκασμός αυτός ακριβώς αποτελεί το στοιχείο αποτροπής της ελευθερώσεως, ΑΤΟΜΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, κοινωνικοοικονομικής και Ηθικής.

Αντίθετα, η δικαιοσύνη αποτελεί προϋπόθεση της ελευθερώσεως, όπως και η ελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση της δικαιοσύνης. Το άτομο δεν υπόκειται σε ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ, οι ιδιότητες, δυνατότητες και «διαστάσεις» του αναπτύσσονται και ολοκληρώνονται φυσικά, χωρίς περιορισμούς χωρίς εξαναγκασμό.

Ο άνθρωπος μέσω της δικαιοσύνης εναρμονίζεται προς τον ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΟ Νόμο. Ο μεγάλος αυτοδύναμος και αυτοτελής, δεν επηρεάζεται από τις διαστάσεις του μικρού, και ο μικρός δεν εξαναγκάζεται να ισωθή με τις διαστάσεις του μεγάλου. Και οι δύο υπάρχουν, όπως η Μητέρα Φύση το θέλησε, και όχι όπως εξαναγκαστικοί παράγοντες ορίζουν.

Και είναι ελεύθεροι να αναπτύξουν τις πνευματικές και φυσικές δυνατότητες και «διαστάσεις» τους χωρίς κανέναν περιορισμό. Η δικαιοσύνη είναι εγγυητής της ατομικής, πολιτικής, κοινωνικοοικονομικής και ηθικής ελευθερώσεως.

Τέλος η αρχή της ισότητας είναι ασυμβίβαστη προς την ΠΡΟΟΔΟ και την ΕΞΕΛΙΞΗ. Με την ισοπέδωση των ατόμων οι ηθικά και φυσικά ισχυροί, που μπορούν να είναι οι «μπροστάρηδες» των άλλων και να τεθούν επί κεφαλής της κινήσεως ωθώντας και τους άλλους προς νέες κατακτήσεις, είναι Υποχρεωμένοι να βραδυπορήσουν, για να ευθυγραμμισθούν με τους ηθικά και φυσικά αδύνατους, να συγχρονίσουν το βήμα τους μ’ αυτούς. Την κίνηση του συνόλου επηρεάζει και καθορίζει ο «μέσος όρος», όχι η ΑΞΙΟΤΗΤΑ.

Ο μέσος όρος αντιπροσωπεύει το ΜΗΔΕΝ, και επομένως η ταχύτητα της κινήσεως δεν είναι ούτε αρνητική (οπισθοδρόμηση), αλλά ούτε και θετική (πρόοδος), είναι μηδαμινή- δηλαδή στασιμότητα. Έτσι τα σύνολα χάνουν τον δυναμισμό τους και μεταβάλλονται σε στατικούς οργανισμούς, σε Κατεστημένα. (Σχ: Κοινώς-εβραιορωμαίικα)

Αντίθετα η θετική κίνηση, δηλαδή η Πρόοδος, προϋποθέτει την δικαιοσύνη. Όταν χάρη στη δικαιοσύνη την κίνηση του συνόλου καθορίζη η αξιότητα, ο ρυθμός είναι πάνω από το «μέσο όρο», πάνω από το ΜΗΔΕΝ. Η συνολική κίνηση είναι θετική, είναι μετατόπιση προς τα εμπρός, είναι πρόοδος. Και τα σύνολα αποκτούν ΔΥΝΑΜΙΚΟ, εξελικτικό χαρακτήρα.

Στην πράξη το δόγμα της ισότητας μεταφράζεται πολιτειακά σε εξουσιαστικό πολιτικό καθεστώς και κοινωνικά σε λογοκρατικό οικονομισμό. Στα εξουσιαστικά καθεστώτα της πολιτικής ισοπεδώσεως ( όπως π.χ. ο Κοινοβουλευτισμός) η ιεραρχία της ολότητας στηρίζεται στην έννοια της ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.

ΟΛΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ψηφίζουν και όλοι οι ψήφοι έχουν την ίδια ακριβώς αξία. Η πολιτική ισοδυναμία των ατόμων είναι απόλυτη.

Η ΨΗΦΟΣ ΤΟΥ ΒΛΑΚΟΣ έχει την ίδια αξία με την ψήφο του ευφυούς και του σοφού.

Η ΨΗΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥ ισοδυναμεί με την ψήφο του έντιμου.

Η ΨΗΦΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ αντιστοιχεί προς την ψήφο του λογικού.

ΔΥΟ ΒΛΑΚΕΣ εξουδετερώνουν έναν ευφυή ή σοφό…

ΔΥΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ υποτάσσουν έναν έντιμο…

ΔΥΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟΙ κυβερνούν έναν λογικό.

Στον λογοκρατικό οικονομισμό ( όπως π.χ. ο μαρξιστικός) η κοινωνία στηρίζεται στο ίσο μερίδιο κάθε ατόμου επί των αγαθών. Δεν υπάρχει και εδώ (θεωρητικά) διάκριση.

Ο ΤΕΜΠΕΛΗΣ δικαιούται τα ίδια με τον φιλόπονο….

Ο ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ απολαμβάνει τα ίσα με τον παραγωγικό…

Ο ΑΝΙΚΑΝΟΣ ταυτίζεται οικονομικά με τον δημιουργικό….

Εξ άλλου, η ιδέα της δικαιοσύνης πολιτικά υλοποιείται με τους διάφορους τύπους αξιοκρατικών και τιμοκρατικών Πολιτειών και οικονομικά με την δικαιοκρατούμενη κοινωνία. Στα σχήματα αυτά η πλειοψηφία, το σύνολο σαν αριθμός δεν παίζουν κανένα ρόλο. Τα πάντα καθορίζει η αξία, το ποιόν, το άτομο.

Οι εκλεκτοί, οι άξιοι και οι έντιμοι οδηγούν τους υπόλοιπους. Το μερίδιο της συμμετοχής στη διαδικασία λήψεως αποφάσεων είναι ανάλογο προς την ΗΘΙΚΗ και φυσική αξία και το πνευματικό ή υλικό έργο ενός εκάστου μέλους του συνόλου.

Η Δικαιοκρατούμενη κοινωνία στηρίζεται στην αρχή «ο καθένας απολαμβάνει ανάλογα με το έργο που αποδίδει».

Οι τεμπέληδες, οι αντιπαραγωγικοί, οι κηφήνες ξεπέφτουν, οικονομικά και κοινωνικά, ενώ οι φιλόπονοι, δημιουργικοί ανεβαίνουν. (Σχ: σήμερα ποιοι ανεβαίνουν; Οι τεμπέληδες, οι αντιπαραγωγικοί, οι κηφήνες εβραίοι, και η περί αυτών ελληνόφωνοι εβραίοι και Χριστιανοί)…..

Η ιεραρχία της κοινωνίας αντικατοπτρίζει δίκαια την κλίμακα της παραγωγικής αξίας των ατόμων που την αποτελούν.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η διάκριση των εννοιών και των πολιτικοκοινωνικών μορφών που απορρέουν από την έννοια της ισότητας και την ιδέα της δικαιοσύνης. Η πρώτη, επιβαλλόμενη ΒΙΑΙΑ, τεχνητά, με τον ηθικά ουδέτερο χαρακτήρα της ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ποιοτικά την σημερινή ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ και της επέβαλε μια αναξιοκρατούμενη ΙΕΡΑΡΧΙΣΗ, η οποία αντιβαίνει, προς την Φύση, προς την Ελευθερία, την έννοια της προόδου, τον σεβασμό του ατόμου και τη λογική.

Τα άτομα μεταβλήθηκαν σε ΜΟΝΑΔΕΣ (ΝΟΥΜΕΡΑ), σε μέλη μιας ΑΓΕΛΗΣ. Η δυνατότητα ελευθερώσεως καταργήθηκε με την μετατροπή των ΕΘΝΩΝ σε ευκολοκυβέρνητους συφερτούς που δεν δημιουργούν προβλήματα τους ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ τους ΕΒΡΑΙΟΥΣ ……

Οι κοινωνίες και τα κράτη έγιναν Κατεστημένα, στατικοί οργανισμοί. Και αυτός είναι προφανώς ο ανομολόγητος σκοπός της συγκροτήσεως των ΚΡΑΤΩΝ και κοινωνιών που στηρίζονται στην αρχή της ΙΣΟΤΗΤΑΣ:

Οι εκλεκτοί, οι άξιοι, οι ελεύθεροι ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΝΟΝΤΑΙ από το πλήθος των ανικάνων και των δούλων και έτσι παύουν να αποτελούν ΚΙΝΔΥΝΟ για την κατάσταση τη ακινησίας, που είναι αναγκαία για την Διαιώνιση της κυριαρχίας του ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ!....Οι κοινωνία της ισότητας είναι βαθύτατα ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ, στη σύλληψη και στην εφαρμογή της.

Θέτοντας σαν θεμέλιο των Πολιτειών και κοινωνιών την ιδέα της δικαιοσύνης έχουμε την θεωρητική αρχή της Πολιτείας της Αξιοκρατίας και της Ελευθερίας. Αφήνεται ανεμπόδιστη η ΦΥΣΙΚΗ διαδικασία της αναδείξεως των εκλεκτών και δίνεται στην ολότητα δυναμικός και εξελικτικός χαρακτήρας.

Δεν κατοχυρώνεται η ΕΞΟΥΣΙΑ κανενός (ΕΒΡΑΪΚΟΥ) Κατεστημένου, και δεν παγώνει δεν εξουδετερώνεται η ιστορική εξέλιξη.

Η κοινωνία και Πολιτεία της Δικαιοσύνης και Αξιοκρατίας είναι βαθύτατα προοδευτική στη σύλληψη και την εφαρμογή της ..

(Δημοσίευση από το δοκίμιο Ελληνικής Ιδεολογίας του Δημήτρη Ι. Λάμπρου)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΑΥΛΟΣ