Τότε και τώρα

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που έγραψα ένα άρθρο ιστορικού περιεχομένου σχετικά με τα «Χρέη της Γερμανίας», για το οποίο δέχτηκα πλήθος ανώνυμων προσβολών και δυσφημίσεων. 


Σήμερα, η αναφορά που μόλις παρουσιάστηκε από μια ομάδα ειδικών ενώπιον της ελληνικής κυβέρνησης σχετικά με τις πολεμικές αποζημιώσεις που η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα – καθώς και των σχετικών με το θέμα ειδήσεων που δημοσιεύτηκαν στον διεθνή τύπο – έφεραν ξανά το θέμα στην επικαιρότητα.
 
Δεν είναι ανάγκη να επαναλάβουμε τώρα τα λεγόμενα σχετικά με τις αποζημιώσεις για τις δολοφονίες, για τη λεηλασία και για τη σύναψη του υποχρεωτικού δανείου με σκοπό τη συντήρηση των κατοχικών δυνάμεων, όμως η προσδοκία που προέκυψε από αυτήν την, ακόμα απόρρητη, αναφορά μάς παρέχει το δίχως άλλο μια ευνοϊκή ευκαιρία για να συγκριθούν οι όροι που επέβαλαν οι 
 Σύμμαχοι στην ηττημένη Γερμανία με εκείνους που οι ξένοι πιστωτές – κατευθυνόμενοι από τη Γερμανία – επιβάλλουν σήμερα σε μια καχεκτική Ελλάδα, που αναρωτιέται ακόμα απορημένη ποιόν πόλεμο προκάλεσε και ποιόν πόλεμο έχασε.
 

Η κατάσταση της σημερινής Ελλάδας δεν συγκρίνεται με εκείνη της ηττημένης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας. Τότε, οι πιστωτές υπήρξαν επιεικείς με τον γερμανικό λαό, παρόλο που επρόκειτο για πολεμικές αποζημιώσεις και όχι για ένα χρέος προϊόν επί το πλείστον της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας και της διαφθοράς. Η αρχή στην οποία τότε προσανατολίστηκε η πολιτική των πιστωτών ήταν η βιωσιμότητα των πληρωμών• σήμερα η στάση είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, και αυτό ενώ βρισκόμαστε στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
 
Τότε, η Γερμανία έπρεπε να πληρώσει τον όγκο των χρεών της στο εθνικό της νόμισμα, που μπορούσε να «κόψει» κατά βούληση• σήμερα, η Ελλάδα πρέπει να το κάνει σε ένα νόμισμα το οποίο δε μπορεί να ελέγξει. 

Τότε, οι Σύμμαχοι απεδέχθησαν τη μείωση των εξαγωγών τους στη Γερμανία, για να ευνοηθεί η εσωτερική της παραγωγή και για να προωθήσουν την ίδια στιγμή της εξαγωγές της• σήμερα, η Ελλάδα επιχειρεί το μεγαλύτερο σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων του κόσμου προς όφελος των πιστωτών, της έχουν απαγορευθεί οι επιδοτήσεις ή η προστασία των τοπικών προϊόντων και είναι υποχρεωμένη από τη Γαλλία και τη Γερμανία να μη μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες που προορίζονται για την αγορά εξοπλισμών από αυτές τις δύο χώρες. 

Τότε, η συμφωνία που υπεγράφη ελάμβανε υπόψη τη δυνατότητα της αναστολής των πληρωμών και της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων, με αρμοδιότητα των ίδιων των γερμανικών δικαστηρίων, σε περίπτωση που παρουσιαζόταν μια ουσιαστική αλλαγή που θα περιόριζε τη διαθεσιμότητα των πόρων• σήμερα, όλες οι «δεσμεύσεις» που υπέγραψε μέχρι στιγμής η Ελλάδα ήταν διαδοχικά βήματα για την εγγύηση των συμφερόντων των πιστωτών, δίχως να ληφθούν υπόψη οι πόροι και υπεράνω των αναγκών του πληθυσμού, υιοθετώντας μέτρα όπως η δημιουργία ενός «κλειστού λογαριασμού» για τη δέσμευση του 63% των κρατικών εσόδων με προοπτική την αποπληρωμή του χρέους, όπως το σχέδιο της αναγωγής των δανειστικών υποχρεώσεων σε συνταγματικά θεσπισμένους κανόνες ή όπως η σύνδεση των συμφωνηθέντων με «εθνικά Δίκαια βολικά για τον πιστωτή», όπως το βρετανικό Δίκαιο και το Δίκαιο του Λουξεμβούργου. 

•  Και εάν όλα αυτά ήταν λίγα, αρκεί να θυμηθεί κανείς πως τότε συμφωνήθηκε ότι η Γερμανία δεν θα προόριζε για αποπληρωμή των χρεών της πάνω από το 5% των εσόδων της από τις εξαγωγές, ενώ σήμερα, για την Ελλάδα, δεν υπάρχουν όρια, και, για να είμαστε ρεαλιστές, για να αποπληρωθεί το υποτιθέμενο χρέος θα έπρεπε να προορίζεται για την εξόφλησή του το 40% του ΑΕΠ.

Ας απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση: 

• «Ποιόν πόλεμο έχει προκαλέσει και έχει χάσει ο ελληνικός λαός, ώστε οι «εκπρόσωποί» του να υπογράψουν και να επικυρώσουν μια παράδοση με τέτοιους όρους απέναντι σε αυτή την κλίκα εκβιαστών που ακόμη εξακολουθούν να υψώνουν τη σημαία της Ευρώπης;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia (31/5/2013)
Pedro Olalla