Τα «Σατιρικά Γυμνάσματα» του Κ. Παλαμά

Φασουλήδες, μακριά, κι εσείς, παλιάτσοι! Στην αστόχαστη πλέμπα μην πλερώνεις, Σατιριστή, του σκλάβου το χαράτσι. Σίδερο ο στίχος για να τον πυρώνεις. Σημάδεψε και τρύπησε και δείρε, τα νύχια σου, αϊτού νύχια· σκούξε, γκιόνης. Και πόμπεψε και μες στη λάσπη σύρε της αμαρτίας την πόρνη· και γοργά και τ' όρνιο σαΐτεψέ το· αυτό μας πήρε το νου, τη γνώμη, την παλικαριά. Αλιά σας, ψεύτες, άμυαλοι, κιοτήδες! Σατιριστή κι εκδικητή, καρδιά! Μήτε οι παλιάτσοι, μήτε οι φασουλήδες.

Όχι λόγια χοντρά και λόγια κούφια· μ’ όλους και με κανέναν δεν ταιριάζουν. Πούθε κρατεί του κάθε αχρείου η σκούφια κράχ’ το με λόγια που να ξεσκεπάζουν· πες τη ντροπή τού τάδε και τού δείνα· τα λόγια πότε αέρας, πότε σφάζουν. Όλα, πρόσωπα, τζάκια, τούτα, εκείνα, τα δεφτέρια μας άνοιξε ολονών και το στόμα σου διάπλατο, κι αρχίνα και ψάλλε τα νεκρών και ζωντανών, νοικοκυραίων και κατεργαραίων, και των αρχόντων, και των πιο τρανών. Στάσου προφήτης, ρίξου των Εβραίων!

Πολεμάς να στυλώσεις, κυβερνήτη, με τα καράβια και με τα φουσάτα της Πολιτείας το σαλεμένο σπίτι. Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ’ άλλη στράτα, το νου μας πρώτα στύλωσε και χτίσε, και πρώτ’ απ’ όλα αλφαβητάρι κράτα. Δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι. Σε μια Βαβέλ δεμένους μάς κρατάνε κακά στοιχειά· το μάγεμα τους λύσε. και στα χείλια οι καρδιές μας πάλε ας πάνε. Σύμμετρα υψώσου, πύργε της ζωής! Τρανοί κι αν είναι οι τάφοι, τάφοι θα ’ναι. Στον ήλιο τόπο θέλουμε κι εμείς.

Πηγή