Ο Βενιζέλος απέλυε όποιον δεν εσκέπτετο Βενιζελικά.

Ό Κων. Ζαβιτζιάνος, διαφωνήσας με τήν διχοτόμησιν τής Ελλάδος τό 1916, δέν ήκολούθησεν εις τήν Θεσσαλονίκην τόν Βενιζέλον καί δέν προσεχώρησεν εις τό κίνημα Άμύνης. Άναφέρεται ο επιστολογράφος εις τά άπομνημονεύματα του Κερκυραίου πολιτικού (άφορώντα εις τήν πε­ρίοδον 1917-1920, Β' τόμος, σελ. 13 καί επέκεινα), εις τά όποια ό συγγραφεύς ασκεί όξυτάτην κριτικήν διά τήν πολιτικήν του Έλευθ. Βενιζέλου, άλλά καί διά τήν “δίκην” καί εκτέλεσιν τών Έξ. Εις τό κεφάλαιον μέ τίτλον «Τό βενιζελικόν έσωτερικόν πρόγραμμα» ό Κ. Ζαβιτζιάνος άποκαλύπτει ότι, μετά τήν σύγκλησιν της «Βουλής τών Λαζάρων» καί τάς άλλας συνεχείς παραβιάσεις του Συντάγματος, καί αφού «έπετάχθη άπό τή μέση τό Σύνταγμα»,

Απολύονται πρώτα-πρώτα 570 περίπου ισόβιοι ή μόνιμοι δικαστικοί «διότι σύμφωνα με τον όρκον των δεν επαναστάτησαν!!» «Απελύθησαν, ώσαύτως, 6.500, περίπου, διοικητικοί υπάλληλοι. Απεβλήθησαν των τάξεων του Στρατού 2.300 περίπου αξιωματικοί. Αλλοι 600 έφεδροι άξιωματικοί έξέπεσαν έκ του βαθμού των τήν τάξιν του απλού στρατιώτου. Άπεβλήθησαν, έπίσης, 3.000 περίπου άξιωματικοί καί όπλίται τής Χωροφυλακής καί έκ τοϋ Πολεμι­κού Ναυτικού 300 περίπου άξιωματικοί. Άλλοι 150 άξιωματικοί, μετά τήν άποβολήν των έκ του σώματος, έφυλακίσθησαν καί 430 έξετοπίσθησαν εις διαφόρους νήσους. Χιλιάδες οικογενειών έρρίπτοντο εις τούς δρόμους, μαστιζόμενοι ύπό βαθείας πενίας, κατά τό πλείστον, διότι δεν έσκέπτοντο βενιζελικά. Είς τόν κατάλογον αύτόν μπορούν νά προστεθούν καί όσαι απολύσεις έγένοντο υπαλλήλων αντιβενιζελικών, εργαζομένων είς διαφόρους ιδιωτικάς έπιχειρήσεις, συμβούλια κ.λπ., οι οποίοι άπελύθησαν κατόπιν κυβερνητικής έπεμβάσεως».

Εγώ προεκάλεσα τόν διχασμόν.

«Έγώ ύπήρξα ό αίτιος διότι έδιχάσθη ό ελληνικός λαός κατά τόν Μέγαν Πόλεμον. Έγώ, καλώς ή κακώς, είμαι εκείνος, ό όποιος προεκάλεσε τόν διχασμόν...»

Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος

(Δήλωσή του στή Βουλή, 17-12-1929)

Ο ζηλόφθων και παράφρων Βενιζέλος

«Ό Βενιζέλος ήταν γεμάτος από ιδέες αστραφτερές, ζευγαρωμένες όμως μέ ζηλοφθονία, πού άγγιζε τά όρια της παραφροσύνης, όταν κάποιος τρίτος επιθυμούσε νά πιστωθεί καί αύτός μερίδιο της λαϊκής ανα­γνώρισης. Γι’ αύτό τό λόγο άπέπεμπε όποιοδήποτε ύπουργό του, ό όποιος ήθελε νά έχει δικές του ιδέες.

Ήταν γεννημένος ραδιούργος καί δημιουργούσε την εντύπωση ότι προτιμούσε νά εκπληρώνει τίς επιδιώξεις του μέ ελιγμούς καί όχι μέ τόν εύθύ τρόπο πού μεταχειριζόταν πάντοτε ό βασιλιάς του...
Μία πρόσθετη άδυναμία του ηταν ή άπόλυτη περιφρόνησή του πρός τήν ορθοφροσύνη -γιά όλα τά θέματα- καί ή τάση του νά υιοθετεί κάθε παραμύθι πού έφτανε στήν ακοή του, έστω καί άν προερχόταν από τήν πιό άναξιόπιστη πηγή. Τούτο προερχόταν άπό τόν καχύποπτο χαρακτήρα του, έξαιτίας τού όποιου υποπτευόταν τούς πάντες. Ανέτρεψε τή δυναστεία καί τό Σύνταγμα πού αγαπούσε ό ελληνικός λαός καί τέλος, μετά τίς δολοφονίες εκατοντάδων πολιτικών άντιπάλων του, άφησε τήν Ελλά­δα νά σπαράζεται άπό συγκρουόμενα πάθη καί τό στρατό καί στόλο άπλές σκιές στό έλεος των γειτόνων της τού βορρά, τής ανατολής καί τής δύσης...»

Ναύαρχος Mark Kerr

(Απομνημονεύματα)

http://ermionh.blogspot.gr/