Τουρκία: Η κατασκευασμένη Χίμαιρα των εβραιοσιωνιστών!... Ο Βελλερεφόντης συν έθλιψε το Κτήνος!...

Ο Βελλερεφόντης είναι ήρωας της Ελληνικής μυθολογίας.

Αναφέρεται ως γιος του βασιλιά της Κορίνθου Γλαύκου, και εγγονός του Σίσυφου, και της Ευρυνόμης. Μια άλλη εκδοχή τον θέλει γιο του Ποσειδώνα να γεννιέται από το λαιμό της αποκρουστικής Μέδουσας τη στιγμή που την αποκεφαλίζει ο Περσέας.

Πήρε το όνομα Βελλερεφόντης μετά το φόνο του Βέλλερου. Τότε είναι που εξορίστηκε από την Κόρινθο και κατέφυγε στην γειτονική Τύρινθα, όπου ζήτησε κάθαρση στην αυλή του βασιλέα Προίτου. Ο Προίτος είχε σύζυγο την Άντεια ή Σθενόβεια, η οποία ερωτεύτηκε τον Βελλερεφόντη. Επειδή ο νέος δεν δέχτηκε τον έρωτά της κι αρνήθηκε να ενδώσει, η βασίλισσα, από πάθος για εκδίκηση, τον συκοφάντησε στον άνδρα της, ότι θέλησε, δήθεν, να την παρασύρει σ” έρωτα χωρίς τη θέληση της. Ο θυμός του Προίτου ήταν τόσος, που ήθελε να σκοτώσει τον Βελλερεφόντη, αλλά αυτό ήταν αδύνατο. Στην κοινωνία των αρχαίων Ελλήνων υπήρχαν κάποιοι ιεροί και απαράβατοι νόμοι. Ο Προίτος δεν μπορούσε να παραβιάσει το θεσμό της φιλοξενίας και να φονεύσει αυτόν που ο ίδιος εξάγνισε από φόνο. Σκέφτηκε, λοιπόν, ως λύση, να τον στείλει στον πεθερό του Ιοβάτη, βασιλιά της Λυκίας στην Δυτική Μικρά Ασία μαζί με ένα κλειστό γράμμα, στο οποίο εκείνος παράγγειλε στον πεθερό του να σκοτώσει τον Βελλερεφόντη.

Ο Βελλερεφόντης, ωστόσο, ξέχασε να δώσει το γράμμα στο βασιλιά από την αρχή. Έτσι έγινε δεκτός με όλες τις τιμές που αρμόζουν σ” ένα φιλοξενούμενο. Για το βασιλιά της Λυκίας, ο όμορφος νέος, που του έστειλε ο Προίτος, ήταν επίσημος προσκαλεσμένος του, που έπρεπε, όπως ορίζει ο Ξένιος Δίας, να τον σέβονται και να τον περιποιούνται. Όταν τη δέκατη μέρα της παραμονής του διάβασε ο βασιλιάς το γράμμα και την επιθυμία του γαμπρού του, βρέθηκε σε δύσκολη θέση,δεν μπορούσε ο ίδιος να σκοτώσει το φιλοξενούμενό του. Τότε, σκέφτηκε να του αναθέσει τρεις πολύ επικίνδυνες αποστολές, σίγουρος πως δεν θα επιζούσε από αυτές:

Τον έστειλε ενάντια στο φοβερό λαό των Σολύμων και έπειτα ενάντια στις πολεμοχαρείς Αμαζόνες. Ο ήρωας έβγαλε σε πέρας και τις δύο αποστολές και, γυρίζοντας δοξασμένος κι από τις δυο εκστρατείες, αντιμετώπισε τους πιο άξιους πολεμιστές της Λυκίας που του είχαν στήσει ενέδρα για να τον σκοτώσουν.

Η τρίτη δοκιμασία ήταν να αντιμετωπίσει την Χίμαιρα, ένα φοβερό τέρας που το εμπρόσθιο μέρος του ήταν λέοντας και το οπίσθιο ήταν δράκοντας.

Οι θεοί γνωρίζοντας την άδικη κατηγορία της ‘Αντειας του πρόσφεραν με προθυμία τη βοήθειά τους. Ο πατέρας του, ο Ποσειδώνας, του χάρισε ως πολύτιμο βοηθό το γιο του, τον Πήγασο. Ήταν όμως δύσκολο να ημερέψει το ατίθασο άτι και δεν τα κατάφερε παρά μόνο με τη βοήθεια της Αθηνάς που του έδωσε ένα χρυσό χαλινάρι. Με το φτερωτό Πήγασο δεν ήταν δύσκολο να εξοντώσει την τρομερή Χίμαιρα, στέλνοντας το θάνατο από ψηλά με τα βέλη του. αφηγείται ο Απολλόδωρος :

[Β 3,1] Βελλεροφόντης δὲ ὁ Γλαύκου τοῦ Σισύφου, κτείνας ἀκουσίως ἀδελφὸν Δηλιάδην, ὡς δέ τινές φασι Πειρῆνα, ἄλλοι δὲ Ἀλκιμένην, πρὸς Προῖτον ἐλθὼν καθαίρεται. καὶ αὐτοῦ Σθενέβοια ἔρωτα ἴσχει, καὶ προσπέμπει λόγους περὶ συνουσίας. τοῦ δὲ ἀπαρνουμένου, λέγει πρὸς Προῖτον ὅτι Βελλεροφόντης αὐτῇ περὶ φθορᾶς προσεπέμψατο λόγους. Προῖτος δὲ πιστεύσας ἔδωκεν ἐπιστολὰς αὐτῷ πρὸς Ἰοβάτην κομίσαι, ἐν αἷς ἐνεγέγραπτο Βελλεροφόντην ἀποκτεῖναι. Ἰοβάτης δὲ ἀναγνοὺς ἐπέταξεν αὐτῷ Χίμαιραν κτεῖναι, νομίζων αὐτὸν ὑπὸ τοῦ θηρίου διαφθαρήσεσθαι· ἦν γὰρ οὐ μόνον ἑνὶ ἀλλὰ πολλοῖς οὐκ εὐάλωτον, εἶχε δὲ προτομὴν μὲν λέοντος, οὐρὰν δὲ δράκοντος, τρίτην δὲ κεφαλὴν μέσην αἰγός, δι᾽ ἧς πῦρ ἀνίει. καὶ τὴν χώραν διέφθειρε, καὶ τὰ βοσκήματα ἐλυμαίνετο· μία γὰρ φύσις τριῶν θηρίων εἶχε δύναμιν. λέγεται δὲ καὶ τὴν Χίμαιραν ταύτην τραφῆναι μὲν ὑπὸ Ἀμισωδάρου, καθάπερ εἴρηκε καὶ Ὅμηρος, γεννηθῆναι δὲ ἐκ Τυφῶνος καὶ Ἐχίδνης, καθὼς Ἡσίοδος ἱστορεῖ.

[Β 3,2] ἀναβιβάσας οὖν ἑαυτὸν ὁ Βελλεροφόντης ἐπὶ τὸν Πήγασον, ὃν εἶχεν ἵππον ἐκ Μεδούσης πτηνὸν γεγεννημένον καὶ Ποσειδῶνος, ἀρθεὶς εἰς ὕψος ἀπὸ τούτου κατετόξευσε τὴν Χίμαιραν. μετὰ δὲ τὸν ἀγῶνα τοῦτον ἐπέταξεν αὐτῷ Σολύμοις μαχεσθῆναι. ὡς δὲ ἐτελεύτησε καὶ τοῦτον, Ἀμαζόσιν ἐπέταξεν ἀγωνίσασθαι αὐτόν.

Ακόμη και τα επίθετα που χρησιμοποιεί ο Όμηρος για να αναφερθεί στον Βελλεροφόντη είναι ενδεικτικά της σημασίας του ήρωα:

αμύμων = άμωμος # έξοχος # περίφημος # ξεχωριστός # διακεκριμένος

δαϊφρων = φρόνιμος από μάθηση # έμπειρος # πεπειραμένος # φρόνιμος # συνετός # έμπειρος στα πολεμικά

Έπειτα από τα κατορθώματά του αυτά, ο Ιοβάτης αναγνώρισε την ανδρεία του, του διάβασε το γράμμα του Προίτου, που είχε σταθεί αιτία για όλες τις περιπέτειές του και, μετανιωμένος, του πρόσφερε την κόρη του Φιλονόη για γυναίκα και το μισό του βασίλειο.

Τώρα ο Βελλερεφόντης είχε τα πάντα. Αναγνώριση, ευτυχία, πλούτη και την εύνοια των θεών. Είναι ήρωας αλλά είναι και θνητός και, ως θνητός έχει αδυναμίες και πάθη.

Το πάθος του για εκδίκηση τον οδήγησε στην πλάτη του Πήγασου πίσω στην Τίρυνθα, όπου, με την πρόφαση πως είναι ερωτευμένος μαζί της, απήγαγε την Άντεια με σκοπό να την μεταφέρει στο παλάτι του. Όμως Την ώρα που ταξίδευαν πάνω από τη θάλασσα η ’Αντεια έπεσε και βυθίστηκε στο πέλαγος. Μια άλλη εκδοχή του μύθου λέει πως, ο ίδιος ο Βελλερεφόντης την έριξε από τον Πήγασο.

Όλα αυτά τα κατορθώματα και οι ηρωισμοί, οδήγησαν τον νέο σε υπέρμετρο εγωισμό και φιλοδοξία. Πλήρης από έπαρση, θέλησε να ανέβει με τον Πήγασο στον Όλυμπο, στην κατοικία των Θεών, ξεχνώντας πως ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στα όρια των δυνάμεών του, που με κανέναν τρόπο, κανείς θνητός, δεν μπορεί να ξεπεράσει. Ούτε ακόμη και όσοι είναι ευνοούμενοι και αγαπητοί στους θεούς. Η αγάπη και η συμπάθειά τους γρήγορα μεταβάλλεται σε θυμό κι οργή.

Η οργή αυτή ήταν που οδήγησε στην τιμωρία του ήρωα και στο τραγικό του τέλος. Παράφορη μανία, σταλμένη από τον πατέρα των θεών Δία, κατέλαβε τον Πήγασο με αποτέλεσμα ο Βελλερεφόντης να πέσει από το άλογό του και να μείνει ανάπηρος, χάνοντας τόσο την βασιλική αρχή όσο και τον Πήγασο. Ο ήρωας εγκατέλειψε την Μικρά Ασία και επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου πέρασε το υπόλοιπο του βίου του με το να περιφέρεται χωρίς σπίτι και πατρίδα, ανάπηρος, φτωχός και δυστυχισμένος.

«Βελλερεφόντης και Χίμαιρα», “Εργο του Γεωργίου Κόρδη (1956) [μήνυμα από διαχειριστή: επειδή η εικόνα ήτανε πολύ μικρή, έκανα ότι μπορούσα για να την μεγαλώσω σε ένα βαθμό χάνοντας λίγο σε λεπτομέρεια…]
Πηγή