Μόνο για δεξιώσεις είναι οι πρέσβεις μας-Χαμπάρι δεν είχαμε πάρει για το φιάσκο με τα Σκόπια

Η ανατροπή του έργου του αγωγού South Stream ήταν σαφέστατα μια αιφνιδιαστική κίνηση εκ μέρους του Προέδρου Πούτιν. Όμως, αν η ελληνική πρεσβεία δεν έχει τη δυνατότητα να προβλέψει τέτοιες κινήσεις ώστε να προετοιμάσει την Αθήνα, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξης πρεσβείας στη Ρωσία; 

Εξάλλου, όπως βλέπουμε, τα τηλεγραφήματα της πρεσβείας είναι πίσω χρονικά και σε διαφορά φάσης -τουλάχιστον εβδομάδας- από τα δημοσιεύματα του ρωσικού και του διεθνούς Τύπου.

Το ίδιο ισχύει και για την Ουάσινγκτον. Δεν είναι δυνατόν η δραστηριότητα της πρεσβείας να εξαντλείται σε κοινωνικές εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων και να έχει ουσιαστικά παραιτηθεί κάθε έννοιας άσκησης διπλωματίας. Γιατί, προφανώς, δεν πρόκειται ποτέ να σε καλέσουν μόνοι τους από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να σου εξηγήσουν την πολιτική τους και να αποκαλύψουν τι θα κάνουν με την Ελλάδα.

Κορυφαίο παράδειγμα ήταν η πολύ δυσάρεστη εμπειρία -για τον ίδιο προσωπικά και για τη χώρα- που έζησε την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη ο Β. Βενιζέλος, ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με μια απολύτως εχθρική αμερικανική διπλωματία στην ιδιαίτερα σημαντική συνάντηση της Συμμαχίας εναντίον του ISIL. 

Οι Αμερικανοί, έχοντας οδηγίες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έβαλαν στη Διακήρυξη την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία» αιφνιδιάζοντας τον κ. Βενιζέλο, τον οποίο δεν είχε φυσικά ενημερώσει κανείς για το τι επρόκειτο να συμβεί.

Έτσι ξεκίνησε αυτή η μάλλον δυσάρεστη προσπάθεια να μεταπεισθεί ο Τζον Κέρι, τον οποίο κυνηγούσε από πίσω στα διαλείμματα της Συνόδου του ΝΑΤΟ ο έλληνας υπουργός προκειμένου να του εξηγήσει την ελληνική θέση, αλλά όπως αποδείχθηκε οι συνεχείς οχλήσεις από τον Β. Βενιζέλο δεν έπιασαν τόπο. Το αποτέλεσμα ήταν προσβλητικό για την Ελλάδα, καθώς ο κ. Βενιζέλος υποχρεώθηκε σε φυγή από τη διάσκεψη αφήνοντας την εκπροσώπηση στον πρέσβη Μ. Διάμεση.

Ήταν από τις λίγες φορές που δεν είναι τα Σκόπια αυτά που αποκλείονται από μια διεθνή συνεργασία, αλλά η Ελλάδα που υποχρεώνεται να αποχωρήσει ώστε να μην κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τη «Μακεδονία», με την οποία όμως συνυπέγραψαν, ελέω ΗΠΑ, το κείμενο της διακήρυξης άλλες 58 χώρες…

Παρόν