Στη χώρα του Νείλου, οι αγρότες είναι υποχρεωµένοι να παραδίδουν στις αρχές το σιτάρι που παράγουν σε αυτόχρηµα γελοία τιµή για να µπορεί έτσι το κράτος να µοιράζει φτηνό ψωµί στους πολεοκατοίκους.
Φυσικά, πολλοί φελλάχοι εγκαταλείπουν την ύπαιθρο ή καλλιεργούν πιο προσοδοφόρα λαχανικά. Υπάρχουν, όµως, και ορισµένοι που όντως παραδίδουν µια ποσότητα σιταριού κρατώντας για τον εαυτό τους —νοµίµως— το άχυρο που είναι περιζήτητο και µοσχοπουλιέται στην ελεύθερη αγορά ως ζωοτροφή.
∆ιαλέγουν λοιπόν για σπορά ποικιλίες σιταριού µε χοντρό στάχυ, συγκοµίζουν µε καθυστέρηση και χάνουν έτσι πολύτιµους σπόρους. Υπολογίζεται ότι η απώλεια φτάνει το ένα τρίτο της συγκοµιδής. Οι φελλάχοι όµως είναι ευτυχείς, διότι έτσι έχουν πολύ σανό να πουλήσουν και δεν κινδυνεύουν φυσικά να µείνουν χωρίς ψωµί το οποίο άλλωστε είναι έτσι κι αλλιώς πάµφθηνο.
Την εποµένη φορά που θα γίνουν ταραχές στο Κάιρο διότι η κυβέρνηση αύξησε την τιµή του ψωµιού θα υπάρξουν βέβαια οι συνήθεις εκκλήσεις για βοήθεια και βαθιές νεοµαρξιστικές αναλύσεις για την πάλη των τάξεων σε διεθνές επίπεδο.
Το αίτιο της κακοδαιµονίας, όµως, θα είναι και πάλι το γεγονός ότι ο ιδιότυπος Αιγυπτιακός κρατικοσοσιαλισµός που εισήγαγε ο Νάσσερ, δεν επέτρεψε ποτέ να αναπτυχθούν ανεξάρτητοι αγρότες καλλιεργητές µε κατοχυρωµένα δικαιώµατα παραγωγής και ιδιοκτησίας της γης και κερδοφορίας χωρίς κρατική παρέµβαση.
Ο Νάσσερ φοβήθηκε πολιτικώς αυτούς τους ελεύθερους παραγωγούς και δεν τους επέτρεψε ποτέ να αποκτήσουν γη ακριβώς όπως ο Στάλιν φοβήθηκε τους κουλάκους, όπως το Παλαιό Καθεστώς στην προεπαναστατική Γαλλία φοβόταν τους µη-ευγενείς και έδινε γη µόνο στους αριστοκράτες.
Επιπλέον, το Αιγυπτιακό κράτος θεωρεί τους φελλάχους χειραγωγήσιµους διότι δεν ξέρουν γράµµατα. Λαθεύει όµως διότι κανείς, όσο αγράµµατος και αν είναι, δεν µπορεί να υποχρεωθεί να καλλιεργήσει κάτι για να ζηµιωθεί όταν καλλιεργώντας κάτι άλλο µπορεί να ωφεηθεί.
Τον φελλάχο δεν τον ενδιαφέρει ούτε το στάρι ούτε το«ψωµί του λαού» αλλά µόνον ο σανός που του φέρνει εισόδηµα. Την κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρει ούτε η αγορά ούτε ο εκσυγχρονισµός των καλλιεργειών αλλά µόνον η επιδότηση της τιµής του ψωµιού.
Έτσι διαιωνίζεται η υποανάπτυξη, όχι διότι λείπουν οι πόροι αλλά διότι λείπει η βούληση. Το πρόβληµα είναι δηλαδή καθαρώς πολιτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!