Ανάδελφοι;

Συντάκτης Κ.Π. Βλαχοδήμος

Από μικρά παιδιά, ακόμη και πριν απ το σχολείο, το βάρος του ανάδελφου έθνους βαραίνει την ψυχοσύνθεση μας σαν Έλληνες. Κοιτάζουμε στα κοντινά μας σύνορα και βλέπουμε αλλοεθνείς που δια μέσου των αιώνων έχουν επιδράσει στην εθνική μας ταυτότητα, άλλοι λιγότερο και άλλοι πολύ περισσότερο. 

Αλλά παρόλα ταύτα αισθανόμαστε διαφορετικοί. Λες και διαχρονικά τα κύρια στοιχεία της κουλτούρας μας σαν γένος, αποτέλεσμα των χαρακτηριστικών του περιβάλλοντος, επιβιώνουν. Παράλληλα οι καταβολές των γειτόνων προσθέτουν στην περαιτέρω διαφοροποίηση μας. Ποιο μακριά προς Ανατολάς, το πολιτισμικό χάσμα ευρύνεται. Όσο για την Δύση, που στην πραγματικότητα με λίγες εξαιρέσεις σε Βαλκάνια και Ρωσία περιέχει όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο, τα δογματικά μας σχίσματα έχουν αποτελέσει ανυπέρβλητα εμπόδια μιας κλασσικά κριτικής θεώρησης. 

 Κατά κάποιο τρόπο έχουμε πειστεί ότι η μοίρα μας έχει κάνει ένα έθνος σχιζοφρενές, κάτι σαν ένα Ιανικό άγαλμα που αγναντεύει ταυτόχρονα προς Ανατολάς και προς Δυσμάς. Καμιά φορά μάλιστα ήμαστε υπερήφανοι γι αυτό.

Τελευταία, οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις έχουν προβάλλει έντονα αυτήν την σχιζοφρένεια με τις σφοδρές αντικρουόμενες τοποθετήσεις αξιόλογων πολιτών που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να ελαχιστοποιήσουν αυτό το ψυχολογικό σύμπλεγμα.
Προκύπτει έτσι ο πειρασμός, απλοποιώντας τα πράγματα, να προβάλλει κάνεις τις δύο αντικρουόμενες τάσεις. Και τούτο ελπίζοντας έτσι ότι σοφότεροι θα βρουν έναυσμα να εντρυφήσουν περαιτέρω βοηθώντας το έθνος να αποκτήσει μια κεφαλή με ευέλικτο λαιμό για να κοιτάζει γύρω του αλλά με το σώμα του γυρισμένο και εστιασμένο σε μια βασική κατεύθυνση με εμπιστοσύνη, γιατί κάτι τέτοιο θα βελτιώσει τις πιθανότητες επιβίωσης του. Θα μπορούσαμε έτσι να ανακαλύψουμε τους πραγματικούς μας πολιτισμικούς συγγενείς αν υπάρχουν, να μην είμαστε τόσο απομονωμένοι και να πάψουμε να αισθανόμαστε ανάδελφοι.

Η τάση για μια προς Ανατολάς εστίαση έχει ασφαλώς ισχυρότατα ερείσματα, Οι πολιτισμικές επιρροές της τελευταίας περιόδου ενός πολυεθνικού Βυζαντίου και της Οθωμανικής κατοχής, μιας τόσο μακράς περιόδου, σε συνδυασμό με την παρουσία του Σλαβικού στοιχείου προς Βορρά είναι σχετικά έντονες με προφανείς επιπτώσεις στις επιφανειακές πολιτισμικές αξίες της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. 

Χωρίς να τονίζεται, στην τάση αυτή το κύριο στοιχείο υποβόσκει. “Δεν υπάρχει φυλετική συνέχεια του κλασσικού Ελληνισμού και του σύγχρονου Ελληνικού έθνους (Ρωμιοί) του οποίου η ιστορία ξεκινά από το Βυζάντιο, Δηλαδή διακοπή της συνέχειας του γένους”.

Το μέρος του πνευματικού μας κόσμου που υποστηρίζει αυτήν την τάση αποτελείται από σύμπλεγμα αξιόλογων μελετητών αλλά και συγκεχυμένων δογματικών ιδεολόγων που διαστρεβλώνουν αυτήν την μεταγενέστερη ιστορική πραγματικότητα. Παραμερίζουν τις βαθύτερες ρίζες της πολιτισμικής μας δομής που υπάρχουν και είναι συνέπεια της επίδρασης του περιβάλλοντος στην διαμόρφωση του χαρακτήρα των ανθρώπων και τους κάνει να αισθάνονται διαφορετικοί.

Ωθούν το έθνος προς μια μορφή νέο-Οθωμανικής κοινοπολιτείας της οποίας οι πολιτισμικές βάσεις προέρχονται από δογματικά συντηρητικές, ρομαντικές η αιθεροβαμικές αριστερίζουσες αρχές, προεξάρχοντος του θρησκευτικού παράγοντος. 

Το Ωθούν προς ένα γεωπολιτικό χώρο σε φάση δραματικών εξελίξεων με αποφασιστικό παράγοντα τον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό. Είναι μια τάση υπέρβασης του σχιζοφρενικού συνδρόμου με στροφή προς μια μυστικιστική Ανατολή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί από τους γείτονες μας θα επιθυμούσαν μια τέτοια στροφή μας, αλλά για λόγους πολύ διαφορετικούς από αυτούς που πολλοί από εμάς πιστεύουμε. 

Χωρίς εξαίρεση, θεωρούν ότι είμαστε έθνος με ελάχιστο δυναμικό αναγέννησης και που με περαιτέρω αποσάθρωση ηθικών αξιών υπό την πίεση του μεταναστευτικού ρεύματος θα απολέσομε σύντομα τα χαρακτηριστικά του γένους μας και θα απορροφηθούμε από δυναμικότερα γειτονικά στοιχεία. 

Εν κατακλείδι οι υποστηρίζοντες αυτήν την εστίαση προς Ανατολάς πιστεύουν ότι αυτός είναι ό δρόμος που θα μας κάνει να αισθανόμαστε μέλη μιας οικογένειας λαών και όχι ανάδελφοι.

Η τάση για μια προς Δυσμάς εστίαση έχει πολύ ποιο αδύναμα επιχειρήματα εμπρός στην σκληρή πραγματικότητα των δομών της κοινωνίας του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. 

Επί πλέον, δεδομένης της απολύτου επικράτησης μιας έντονα αριστερόστροφης πνευματικής ελίτ η οποία τις δύο τελευταίες γενιές έχει πουλήσει την ανεξαρτησία της στο πολιτικό κατεστημένο για προβολή και υλικά οφέλη, οι τυχόν υπάρχοντες υποστηρικτές αυτής της τάσης σπανίζουν, ως επί το πλείστον σιωπούν και αρκετοί έχουν αποδημήσει. Η πρόταση όμως εδράζεται σε ένα λογικό υπόβαθρο.

Πρώτον, υποστηρίζει ότι παρ όλες τις φυλετικές και θρησκευτικές επιδράσεις δια μέσου των αιώνων, υπάρχει συνέχεια στην ιστορία του γένους. Ότι αυτή διατηρείται χάρις στην μοναδικότητα των περιβαλλοντολογικών συνθηκών που διατηρούν τις πολιτισμικές του ρίζες, απορροφώντας εξωτερικές επιδράσεις και που διαφαίνεται από την φύση των σποραδικών και βραχύτατων αλλά σημαντικών πνευματικών του επιτευγμάτων. Και θα έλεγε κανείς ότι αυτή η συνέχεια αναγνωρίζεται από τα προς Δυσμάς έθνη στον ίδιο βαθμό που αναγνωρίζεται για τα ίδια καθώς όλα έχουν δεχτεί ποικίλες εξωτερικές επιδράσεις.

Δεύτερον, υπάρχει μια σαφής ιστορικά εξελικτική πορεία του σύγχρονου δυτικού πολιτισμικού οικοδομήματος που έχει την γένεση του στον κλασσικό Ελληνισμό. Η Πλατωνική/Αριστοτελική υποδομή ανεπτύχθη και διεσώθη μετά την μετά-Πλατωνική φάση στην Ελληνιστική περίοδο από την μεγάλη Αραβική άνθηση για να περάσει περαιτέρω στην Δυτική Ευρώπη μέσω των Μαυριτανών. Έτσι ακλούθησαν οι γενιές της αναγέννησης, του διαφωτισμού και της νεωτερικότητας, όλες διαδοχικές γενιές εγγονών του κλασσικού Ελληνισμού που έθεσε τα βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα για τον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Και αυτές οι γενιές, πάντα αναγόμενες στις φιλοσοφικές τους ρίζες, έχτισαν με τις πνευματικές τους δημιουργίες τα σύγχρονα πολιτισμικά συστήματα δυτικού τύπου που έχουν σαν ακρογωνιαίο τους επίτευγμα τον αγώνα για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου ανεξάρτητα φυλής, φύλου, θρησκευτικών πεποιθήσεων και κοινωνικής κατάταξης. Συστήματα που άλλες κοινωνίες στα περισσότερα μέρη του πλανήτη προσπαθούν να αφομοιώσουν.

Έτσι το σύγχρονο πολιτισμικό μοντέλο διαπερνάται από τις ρίζες του κλασσικού Ελληνισμού. 

Και είναι οι σύγχρονοι απόγονοι αυτής της πνευματικής εξέλιξης που έχουν πείσει τις δυτικές κοινωνίες για την συνέχεια του δικού μας γένους και το γεγονός ότι λογικά κανένας μας δεν “ανήκει στην Δύση” αλλά ότι είμαστε, όλοι εμείς που συμβάλλαμε στην εξελικτική της πορεία, ισότιμα μέλη της, ανεξάρτητα περιόδων ακμής και παρακμής στις μακραίωνες ιστορίες μας. 

Άρα το έθνος μας σήμερα κάθε άλλο παρά ανάδελφο είναι. 

Αντίθετα, αν αποφύγουμε τον κίνδυνο ενός κακεκτύπου αντίγραφου, έχει πελώριο στρατηγικό πλεονέκτημα σαν ισότιμο μέλος, να μεταλλάξει την κοινωνία του στο περίγραμμα αυτού του σύγχρονου πολιτισμικού μοντέλου, που περιέχει πολίτιμη πνευματική συμβολή αιώνων πάνω σε ρίζες που γεννήθηκαν από τους προγόνους μας στις συνθήκες του περιβάλλοντος που ζούμε.

Πρεσβεύουν λοιπόν, οι υποστηρικτές αυτής της τάσης, ότι ο Δυτικός Κόσμος, όπως έχει εξελιχθεί πολιτισμικά σήμερα, είναι η πραγματική οικογένεια μας. Ότι μια στενή και αδιάσειστη συμμετοχή μας στις εξελίξεις αυτής της οικογένειας εθνών, που μας έχουν βοηθήσει και προσκαλέσει επανειλημμένως, χωρίς βαθύτερες επιβουλές στην επιβίωση μας σαν έθνος, είναι η μόνη λογική και εθνικά συμφέρουσα επιδίωξη μακροχρόνια.

Τονίζουν ότι η οικογένεια αυτή, στηριζόμενη στην εξέλιξη του πολιτισμικού της μοντέλου, έχει μια αναδυόμενη Ευρωπαϊκή και ευρύτερα Δυτική ταυτότητα με πολύ μεγαλύτερη ποικιλία εθνικής προέλευσης από τις έντονα προβαλλόμενες για την δημιουργία σύγχυσης, γερμανικής και αγγλοσαξονικής. Προτείνουν την μετατροπή των δομικών φραγμάτων που μας κρατούσαν χώρια σε φορείς του πραγματικού τους ηθικοπλαστικού ρόλου μακριά από πολιτικές εξελίξεις. Και επιμένουν στο γεγονός της προστασίας των ιδιαίτερων εθνικών χαρακτηριστικών του κάθε μέλους, πάνω στην ποικιλία των οποίων διαμορφώνεται η Ευρωπαϊκή η ακόμη ευρύτερα η ταυτότητα του Δυτικού κόσμου. Τελικά πιστεύουν ότι μια τέτοια μακροχρόνια στρατηγική μας επιλογή υπερβαίνει βραχυχρόνιες γεωστρατηγικές τοποθετήσεις και εξελίξεις και υπηρετεί πολύ καλύτερα το όραμα της επιβίωσης του γένους σ ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Η διαμετρική διάσταση των υποστηρικτών αυτών των δύο τάσεων, εκδηλούμενη σε διάφορες πολιτικές αποχρώσεις έχει επιφέρει μύρια κακά στην πατρίδα και κάνει να διαφαίνονται στον ορίζοντα αχνά σημάδια ολοκληρωτικής εξαφάνισης του Ελληνικού γένους. 

Είναι καιρός, ο διστακτικός αλλά πραγματικός πνευματικός κόσμος των Ελλήνων, όπου και να βρίσκεται, να εγερθεί και ακλουθώντας το παράδειγμα των ολίγων εξ αυτών δεδηλωμένων μέχρι τώρα, να υψώσει φωνή για την ακολουθητέα πορεία. Το έθνος μας δεν πρέπει να αισθάνεται ανάδελφο γιατί δεν είναι και τους αποζητά από καιρό να φανούν και να πολεμήσουν γι αυτό που πιστεύουν.

 http://www.diplomatikoperiskopio.com/2014/08/blog-post_30.html#more