Οι εμπειρίες από τις μικροαστικές συγκοινωνίες, που μπορούν και πρέπει να γραφτούν, ίσως να ξεπερνούν σε αριθμό τα πολιτικά σκάνδαλα...
Είσαι στο βαγόνι του τρένου. Προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου από τον ουρανό που έπεσε να σε πλακώσει με την φρικιαστική εφτάρα που μάζεψε η αγαπημένη Βραζιλία από τους απογόνους του Αλάριχου. Το στόμα τσαρούχι. Ο καφές με γεύση μουρουνόλαδου. Το νερό ποτάσα. Ο ύπνος ταραγμένος. Εφιάλτες. Ζέστη. Πας στη δουλειά και δεν θέλεις να ακούς θόρυβο. Ακόμα και το θρόισμα των φύλλων ηχεί ενοχλητικό, απωθητικό, κομπρεσέρ.
Οι τζίτζικες σε εκνευρίζουν σαν να μιλάει ο Σημίτης. Θέλεις σιωπή και μια ήσυχη γωνιά να κλάψεις (εσωτερικά, όχι φανερά, μην χαρούν και οι οχτροί σου). Ώστε υπέστης τέτοιο χουνέρι από την μπάλα; Το τόπι; Ναι! Γιατί όχι; Ο καθένας κουβαλάει τον σταυρό του. Άλλοι μεγαλύτερο, άλλοι μικρότερο – όποιον αντέχει ή δεν αντέχει έκαστος. Και μερικοί δεν μπορούν να βλέπουν Τεύτονες να προελαύνουν. Σχωρνάτε μας, έχουμε ιδιοτροπίες...
Και τσουπ! Το πανηγύρι. Μπαίνει η στρατιά των επαιτών με κορυφαίους του χορού της τραγωδίας τους γονείς που χρησιμοποιούν τα παιδιά τους (αν είναι δικά τους). Η παρέλαση της κατάντιας της κοινωνίας, του κράτους, των δομών του.
Res publica
Τα φουκαριάρικα τα ανήλικα, με το ποτηράκι στα χέρια, μαζεύουν κέρματα. Άλλος «γονέας ή κηδεμών» παίζει ακορντεόν, άλλος κιθάρα, άλλος απλά κλαίγεται και οι μικρές αθώες ψυχές γεμίζουν δηλητήριο από τα βλέμματα της περιφρόνησης.
Res publica
Τα φουκαριάρικα τα ανήλικα, με το ποτηράκι στα χέρια, μαζεύουν κέρματα. Άλλος «γονέας ή κηδεμών» παίζει ακορντεόν, άλλος κιθάρα, άλλος απλά κλαίγεται και οι μικρές αθώες ψυχές γεμίζουν δηλητήριο από τα βλέμματα της περιφρόνησης.
Στο μέγα σχέδιο του ελέγχου της μάζας περιλαμβάνεται και η αφρικανοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Για να νιώσεις καλά στο πετσί σου ότι είσαι αντικείμενο, res λατινικό και όχι άνθρωπος, πρέπει να λούζεσαι με τα σκοτεινά ύδατα της εξαθλίωσης. Να βομβαρδίζεσαι με εικόνες, ήχους και οσμές που παραπέμπουν σε μια μόνο σκέψη: Ότι τίποτε που σε αφορά δεν έχει σημασία για το κράτος. Βγάλε άκρη μόνος σου. Σκάσε και κολύμπα. Δούλευε (αν μπορείς) και πλήρωνε. Μην θέλεις πολυτέλειες. Δεν είναι για σένα.
Και ό,τι σου «παρέχεται», πολύ σου πέφτει. Σε τούτη την υπόθεση δεν είναι η μισή ντροπή δική μας. Είναι ολόκληρη. Απόλυτη είναι η ικανοποίηση των προσώπων που διευθύνουν την κακόηχη κρατική ορχήστρα, τα οποία ανέχονται και ενθαρρύνουν τις καταστάσεις που μειώνουν την αξία της ανθρώπινης ζωής. Τι κάνουν οι σεκιουριτάδες στις αποβάθρες των σταθμών του ΗΣΑΠ; Προσέχουν μην τυχόν και ανάψεις τσιγάρο...
