Παράλληλα, ο πιο διεφθαρμένος, με αποτέλεσμα οι Η.Π.Α. να αποτελούν αυτή τη στιγμή την πιο άδικη και γεμάτη ανισότητες κοινωνία του κόσμου - με τις ανισότητες να.... εξάγονται σε ολόκληρο τον πλανήτη, οδηγώντας αργά ή γρήγορα στην απόλυτη καταστροφή του« (Ch. Ferguson, με παρεμβάσεις).
Ανάλυση
Στο κέντρο της Ουάσιγκτον, σχετικά κοντά στο Λευκό Οίκο και μέσα στο πολυτελέστατο κτίριο της Παγκόσμιας Τράπεζας (της σκοτεινής «φωλιάς του κτήνους» δηλαδή που ελέγχει και κατευθύνει τους «Αρχιερείς της δύναμης», δανείζοντας επί πλέον χρήματα στις φτωχές χώρες του πλανήτη, έναντι «αδρών» ανταλλαγμάτων), έχει την έδρα του ένα πολύ περίεργο δικαστήριο – άγνωστο στους κοινούς θνητούς.
Πρόκειται για το «Διεθνές κέντρο επίλυσης επενδυτικών διαφορών» (International Centre for Settlement of Investment Disputes ή ICSID), στο οποίο κατατίθενται οι αγωγές των επιχειρήσεων, εναντίον των κρατών – εάν οι πολυεθνικές είναι της άποψης ότι, τα κράτη μείωσαν άδικα την αξία των επενδύσεων τους, χωρίς να τις αποζημιώσουν ανάλογα.
Όταν λοιπόν αναφέρεται κανείς στα υπέρ και κατά των πάσης φύσεως αποκρατικοποιήσεων, με τις οποίες συνήθως μεταβιβάζεται η ιδιοκτησία των δημοσίων επιχειρήσεων σε ξένες πολυεθνικές, θα ήταν καλό να γνωρίζει τις «δικαιοδοσίες» τους, καθώς επίσης τις ύπουλες τακτικές τους – έτσι ώστε να αποφεύγει τις διάφορες παγίδες, στις οποίες πέφτει μετά, με κόστος που υπερβαίνει κατά πολύ την τιμή πώλησης τους.
Ειδικότερα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς να γίνεται αντιληπτό δηλαδή από τις ανθρώπινες κοινωνίες, λειτουργεί γύρω από το συγκεκριμένο δικαστήριο μία πανίσχυρη και κερδοφόρα «Δικαστική μηχανή» – υπηρετούμενη από εξειδικευμένους νομικούς του εταιρικού Δικαίου, οι οποίοι εργάζονται σε διεθνείς δικηγορικές εταιρείες, με εντολείς τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (ανάλυση μας).
Εάν δε ερευνήσει κανείς τον τρόπο, με τον οποίο λειτουργεί η τρομακτική αυτή μηχανή, θα καταλάβει πόσο ελάχιστη δύναμη έχουν τα κράτη σήμερα, συγκριτικά με τους διεθνείς ομίλους – διαπιστώνοντας τελικά ποιοί είναι οι κυρίαρχοι του σύμπαντος. Επίσης, πόσο επικίνδυνη για τους Πολίτες είναι η υπερατλαντική συμφωνία Η.Π.Α. και ΕΕ, για την οποία ελάχιστα γνωρίζουν – κάτι που διαπιστώνεται και με την πιθανή επιλογή του κ. Juncker (The game is over), του υποψηφίου των τραπεζών δηλαδή, για την ηγεσία της Κομισιόν.
Σήμερα εκδικάζονται 185 διαφορετικές αγωγές στο συγκεκριμένο δικαστήριο – όπου κατηγορούμενοι είναι πάντοτε τα κράτη, οι φορολογούμενοι πολίτες τους επομένως και κατήγοροι οι επιχειρήσεις. Δίπλα δε στο «ICSID» υπάρχουν μερικά μικρότερα δικαστήρια, τα οποία εκδικάζουν επενδυτικές διαφορές χαμηλότερης αξίας – όπου όμως δεν πρόκειται για «συμβατικά Δικαστήρια», όπως αυτά που γνωρίζουμε, αλλά για «Διαιτητικά Δικαστήρια».
Αν και με μία πρώτη προσέγγιση δεν φαίνεται να υπάρχει καμία ειδοποιός διαφορά, αφού και στα «Διαιτητικά Δικαστήρια» υπάρχουν κατηγορούμενοι, κατήγοροι και δικηγόροι, ενώ εμφανίζονται μάρτυρες ή εμπειρογνώμονες, στο θέμα των Δικαστών, οι οποίοι είναι πάντοτε τρεις, παρατηρείται η πρώτη ιδιαιτερότητα – αφού δεν εργάζονται σταθερά στο Δικαστήριο, δεν είναι δημόσιοι λειτουργοί και ούτε καν υπάλληλοι.
Πρόκειται ουσιαστικά για εξειδικευμένους νομικούς από πολλές διαφορετικές χώρες – οι οποίοι καλούνται από τους διαδίκους για την εκάστοτε εκδίκαση, ενώ συνεδριάζουν και διαπραγματεύονται σε μία από τις αίθουσες του Διαιτητικού Δικαστηρίου. Εκτός αυτού, δεν υπάρχουν θέσεις για το κοινό, αφού αποκλείεται από τις συνεδριάσεις, οι οποίες είναι στην πραγματικότητα μυστικές – γεγονός που αποτελεί μία επί πλέον ιδιαιτερότητα.
Όσον αφορά τις ίδιες τις δίκες, δεν είναι «στο όνομα του λαού», όπως αυτές που γνωρίζουμε, αλλά «στο όνομα του χρήματος» – εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, χωρίς περιττές ουτοπίες.
.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Το «ICSID» είναι ένας από τους πέντε διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι ανήκουν στην Παγκόσμια Τράπεζα – όπου όμως δεν πρόκειται για μία ειδική υπηρεσία του ΟΗΕ. Ιδρύθηκε το 1965, με στόχο την επίλυση των διαφορών μεταξύ κρατών και πολιτών άλλων χωρών – ενώ, έως τον Ιούνιο του 2008, είχαν υπογράψει τη σύμβαση μαζί του 155 χώρες, εκ των οποίων οι 143 έχουν καταθέσει έγγραφα επικύρωσης και έχουν γίνει συμβαλλόμενα μέλη. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι χώρες που συμμετέχουν.
.
Με βαθύ πράσινο απεικονίζονται οι συμβαλλόμενες χώρες, με ανοιχτό πράσινο αυτές που έχουν απλά υπογράψει τη σύμβαση, με κόκκινο πρώην μέλη που έχουν αποχωρήσει (για παράδειγμα, η Βολιβία αποχώρησε την 1.11.2007) και με γκρίζο οι μη συμμετέχοντες.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΟΜΗ
Το «Δικαστήριο» αποτελείται από δύο βασικά, κεντρικά όργανα – το διοικητικό συμβούλιο (Administrative Council) και τη γραμματεία, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο γενικός γραμματέας. Η θέση αυτή κατέχεται από το 2009 από έναν Καναδό – ενώ στο διοικητικό συμβούλιο συμμετέχει ένας εκπρόσωπος από κάθε χώρα μέλος.
Οι συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου διευθύνονται από τον εκάστοτε πρόεδρο της Παγκόσμιας τράπεζας, ο οποίος όμως δεν έχει δικαίωμα ψήφου. Στις υπευθυνότητες του συμβουλίου, συμπεριλαμβάνονται κυρίως η διεύθυνση και η εκπροσώπηση του «ICSID», καθώς επίσης ο εκ πρώτης όψεως (prima facie) έλεγχος «επί του παραδεκτού» των αγωγών που καταθέτονται ενώπιον του δικαστηρίου.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ICSID
Το «ICSID» οφείλει να είναι ένας ουδέτερος, διεθνής θεσμός επίλυσης διαφορών, ο οποίος να μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από τα εκάστοτε εθνικά δικαστήρια. Ειδικότερα, οι επενδυτικές διαφορές αποτελούν συνήθως διαμάχες, μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας της χώρας που «φιλοξενεί» τις ξένες επενδύσεις, με τους εκάστοτε επενδυτές – όπου η μεν χώρα έχει κυρίως πολιτικά ενδιαφέροντα, ενώ οι επενδυτές οικονομικά.
Οι διαμάχες αυτές εμφανίζονται συνήθως επειδή οι αποδόσεις των επενδύσεων υπολογίζονται για ένα χρονικό διάστημα μεταξύ 30 και 40 ετών – ενώ η πολιτική ηγεσία της χώρας αλλάζει σε λιγότερο από μία δεκαετία, με αποτέλεσμα το νέο κόμμα που αναλαμβάνει την εξουσία, να θέλει να εφαρμόσει εντελώς διαφορετικές πολιτικές. Στο παράδειγμα της Ελλάδας ακούγεται πολλές φορές από την αντιπολίτευση ότι, θα καταγγείλει τις συμβάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης – οπότε, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα υπάρξουν διαμάχες με τους επενδυτές, οι οποίες θα πρέπει να επιλυθούν πιθανότατα από το «ICSID».
Χαρακτηριστικά παραδείγματα άλλων χωρών από το παρελθόν αποτελούν οι αμερικανικές επενδύσεις στην Κούβα μετά την επανάσταση του Κάστρο (1959) ή στο Ιράν μετά την πτώση του Σάχη (1979).
Συνεχίζοντας, στα πλαίσια των «διμερών συμβάσεων» (συμφωνιών) του Διεθνούς Δικαίου για την προστασία και την προώθηση των επενδύσεων (BIT – Bilateral Investment Treaties), καθώς επίσης στις «πολυμερείς συμφωνίες», πολλές χώρες έχουν υποχρεωθεί να παρέχουν ασφάλεια στους διεθνείς επενδυτές, ανεξάρτητα από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία – με στόχο την προώθηση των επενδύσεων, οι οποίες διαφορετικά δεν διενεργούνται.
Το «ICSID» προσφέρει λοιπόν τη δυνατότητα κατάθεσης αγωγής εκ μέρους των ξένων επενδυτών εναντίον μίας χώρας, η οποία τυχόν δεν σεβάσθηκε τις υποχρεώσεις που ανέλαβε – αν και σε πολλές διμερείς συμβάσεις προβλέπονται διαιτητικές διαδικασίες, ενώπιον άλλων οργανισμών (όπως του ICC, του UNCITRAL ή του LCIA (London Court of International Arbitration). Η επιλογή όμως του «ICSID» αποτελεί ένα πλεονέκτημα για τους επενδυτές, επειδή πολύ σπάνια μία χώρα αποφασίζει να τοποθετηθεί εχθρικά απέναντι στην Παγκόσμια Τράπεζα, στην οποία ανήκει το «ICSID».
Σε κάθε περίπτωση, οι Πολίτες εκείνων των χωρών που αποκρατικοποιούν (εκποιούν) καταναγκαστικά τις δημόσιες επιχειρήσεις τους, δυστυχώς ακόμη και τις κοινωφελείς, για να αντιμετωπίσουν το υπερβολικό δημόσιο ή εξωτερικό χρέος τους (λεηλασία εκ μέρους των τοκογλύφων), δεν πρέπει να είναι εύπιστοι – όσον αφορά την εκάστοτε αντιπολίτευση όταν ισχυρίζεται, δημαγωγώντας συνήθως ότι, θα καταγγείλει τις υπογραφείσες συμβάσεις.
Περαιτέρω το «ICSID» (όπως συμβαίνει και με τα «κλαμπ» του Παρισιού ή του Λονδίνου), θέτει απλά στη διάθεση των αντιδίκων την οργάνωση της διαδικασίας, τη διαχείριση, τους χώρους καθώς επίσης τα βοηθητικά μέσα – χωρίς να παίρνει τις αποφάσεις που αφορούν τις διαφορές που εκδικάζονται, οπότε δεν πρόκειται για ένα τυπικό δικαστήριο. Διατηρεί επίσης καταστάσεις πιθανών δικαστών (διαιτητών), χωρίς όμως να υποχρεώνει τους αντιδίκους να επιλέξουν από αυτές.
Το «ICSID» δεν καθορίζει ούτε τους κανόνες προστασίας των ξένων επενδύσεων – οι οποίοι καθορίζονται από διμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες άλλων οργανισμών, όπως του NAFTA (Βορειοαμερικανική συμφωνία ελευθέρου εμπορίου) ή της σχεδιαζόμενης μεταξύ των Η.Π.Α. και της ΕΕ συμφωνίας TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership).
ΤΟΜΕΙΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΣ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΟΥ «ICSID»
Ο τομέας ευθύνης του δικαστηρίου είναι οι αντιδικίες, οι οποίες αφορούν τις επενδύσεις ενός υπηκόου μίας χώρας, σε μία άλλη χώρα – όπου όμως και οι δύο χώρες πρέπει να είναι μέλη του. Υπάρχει φυσικά ακριβής περιγραφή της έννοιας των επενδύσεων αυτών – η οποία ευρίσκεται στη νομοθεσία της κάθε χώρας.
Τα ισχυρά εξαγωγικά κράτη έχουν συνάψει πολλές διμερείς συμβάσεις, με στόχο την προστασία των ξένων επενδύσεων τους – όπου ειδικά η Γερμανία έχει υπογράψει 136, εκ των οποίων οι 127 ευρίσκονται ακόμη σε ισχύ.
Η γνωστή σε όλους UNCTAD (United Nations Conference on Trade and Development), όργανο του ΟΗΕ με έδρα τη Γενεύη της Ελβετίας, αριθμεί παγκοσμίως 3.000 διμερείς επενδυτικές συμβάσεις - ενώ το αντικείμενο της είναι η προώθηση του εμπορίου, μεταξύ χωρών διαφορετικής ανάπτυξης.
Περαιτέρω, οι αποφάσεις του «διαιτητικού δικαστηρίου» δεν είναι «πρωτόδικες», αλλά τελεσίδικές και μη ανακλητές – αφού δεν υπάρχει δεύτερο ή άλλο στάδιο της διαδικασίας. Οφείλουν φυσικά να εφαρμόζονται από τα εθνικά δικαστήρια της εκάστοτε χώρας, καθώς επίσης από την κυβέρνηση της.
Εν τούτοις, οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί με το «ICSID» δεν αγγίζουν τις αρχές της Εθνικής Κυριαρχίας, όσον αφορά το θέμα της αναγκαστικής είσπραξης – ενώ η απόφαση του δικαστηρίου μπορεί να αναιρεθεί, εάν τεκμηριωθεί πως έχει πολλά λάθη ή εάν βρεθούν νέα σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία εναντίον της. Οι συνεδριάσεις δε παραμένουν μυστικές, εκτός εάν και οι δύο αντίδικοι συμφωνήσουν το αντίθετο – κάτι που συμβαίνει σχετικά συχνά, με αποτέλεσμα ορισμένες αποφάσεις να δημοσιεύονται στο διαδίκτυο.
Τέλος, οι αγωγές στο «ICSID» είναι πολύ ακριβές – με τους δικηγόρους να απαιτούν περισσότερα από 700 $ την ώρα. Επειδή δε χρειάζονται πάρα πολλοί μήνες για να συνταχθεί, καθώς επίσης για να κατατεθεί μία αγωγή, το κόστος φτάνει σε πολλά εκατομμύρια – οπότε είναι προσιτό μόνο στις πανίσχυρες πολυεθνικές, για τις οποίες ουσιαστικά οι αγωγές αποτελούν μία ακόμη δυνατότητα επίτευξης υψηλών κερδών.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο διεθνής όμιλος «Philip Morris», γνωστός σε όλους από τα τσιγάρα του, κατέθεσε αγωγή στο «ICSID» εναντίον της Αυστραλίας, ύψους πολλών δις $ – επειδή η κυβέρνηση της χώρας ψήφισε ένα νόμο, ο οποίος υποχρεώνει τις εταιρείες να πουλούν τα τσιγάρα τους, χωρίς το διαφημιστικό λογότυπό τους.
Ο πολυεθνικός όμιλος εξόρυξης μεταλλευμάτων «Lone Pine» κατέθεσε αγωγή εναντίον του Καναδά, ζητώντας αποζημίωση ύψους 250 εκ.$, λόγω ενός νόμου που ψήφισε το Κεμπέκ, ο οποίος αφορά ουσιαστικά την αρπαγή γης (ανάλυση μας). Η εταιρεία είναι βέβαια καναδική, οπότε θα έπρεπε να καταθέσει την αγωγή της στα εθνικά δικαστήρια της χώρας. Εν τούτοις, η αγωγή κατατέθηκε στο «ICSID», μέσω της θυγατρικής της επιχείρησης στις Η.Π.Α. – όπως συμβαίνει με πολλές άλλες πολυεθνικές, οι οποίες εκμεταλλεύονται το συγκεκριμένο προνόμιο τους.
Ουσιαστικά λοιπόν αρκετές πολυεθνικές κερδίζουν τεράστια ποσά, μηνύοντας κράτη, τα οποία θέλουν να προστατεύσουν τους πολίτες ή το φυσικό περιβάλλον τους – ενώ πολλές δικηγορικές εταιρείες έχουν ανακαλύψει αυτήν τη νέα πηγή μεγάλων εσόδων.
Οι χρεοκοπίες κρατών, όπως διαπιστώθηκε πρόσφατα από την περίπτωση της Αργεντινής, είναι ένας ακόμη τομέας, ο οποίος υπόσχεται πολλά κέρδη τόσο στις νομικές εταιρείες, όσο και στους «γύπες» κερδοσκόπους – οι οποίοι αγοράζουν τα «διαμαρτυρημένα» ομόλογα σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές, προσδοκώντας την είσπραξη του 100% της αξίας τους.Η Ελλάδα θα έλθει σύντομα σε δικαστική αντιπαράθεση με τους παραπάνω, στα πλαίσια της διαγραφής του χρέους της (PSI) – κυρίως με γερμανικές νομικές εταιρείες, οι οποίες έχουν συγκεντρώσει απαιτήσεις συμπατριωτών τους, ύψους αρκετών δις €. Ήδη μία γερμανική δικηγορική εταιρεία, με έδρα την Κολωνία, έστειλε e-mail σε πελάτες της, με το παρακάτω περιεχόμενο:
«Η εταιρεία μας μπορεί να σας βοηθήσει στις δύσκολες αυτές διεκδικήσεις και απορίες, με τη βοήθεια της εξειδικευμένης ομάδας δικηγόρων που διαθέτει στον τομέα των διεθνών δικαστικών αναμετρήσεων – επίσης στον κλάδο των αξιόγραφων«.
Η παραπάνω δικηγορική εταιρεία κατέθεσε αγωγή ένα χρόνο αργότερα, το 2012, εναντίον της Γερμανίας στο «ICSID» – για λογαριασμό της ενεργειακής «Vattenfall», η οποία ζητάει αποζημίωση από τη Γερμανία, επειδή η καγκελάριος επέβαλλε τη σταδιακή απαγόρευση της λειτουργίας των πυρηνικών εργοστασίων, μετά το συμβάν στη Fukushima.
Ουσιαστικά βέβαια η αγωγή δεν είναι εναντίον του νόμου, αλλά έχει σχέση με το εάν τηρήθηκε η «δίκαιη και ισότιμη μεταχείριση» (Fair and Equitable Treatment) εκ μέρους της Γερμανίας – η οποία, από τη μία ημέρα στην άλλη, κατήγγειλε τη συμφωνία πυρηνικής ενέργειας.
Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα, από τα οποία διαπιστώνεται η συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των πολυεθνικών εταιρειών έναντι των κρατών – καθώς επίσης το πως προστατεύονται οι πολυεθνικές από τους αρχιερείς της δύναμης, οι οποίοι απαιτούν την πιστή εφαρμογή των δέκα εντολών τους από όλες τις χώρες (ανάλυση).
Ως εκ τούτου, θα επανέλθουμε στο θέμα κάποια στιγμή στο μέλλον, παρουσιάζοντας τις υπόλοιπες ιδιαιτερότητες του – κυρίως την κριτική που ασκείται στο «Θεσμό» του δικαστηρίου των πολυεθνικών, ο οποίος οδηγεί στην υποδούλωση και στην καταστροφή πάρα πολλές χώρες του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α.
Όπως είναι γνωστό άλλωστε, τα χρήματα δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε ηθικούς ενδοιασμούς – ενώ, όταν ξεπερνούν ένα ορισμένο ποσόν, δεν διστάζουν ακόμη και να σκοτώσουν.
- See more at: http://www.inprecor.gr/archives/250591#sthash.njv8eICr.dpuf
