«ΘΕΛΩ να ΖΗΣΩ» και απαγορεύω στον (στην) οποιονδήποτε κυβερνητικό (σημερινό ή αυριανό) παράγοντα να μου στερεί το αναφαίρετο δικαίωμα να επιβιώνω ως πολίτης της Ελλάδας. Έζησα έντιμα, αξιοπρεπώς και ήμουν νομοταγής. Δεν έκλεψα. Δεν μοιράστηκα λαδώματα. Δεν υπήρξα κομματόσκυλο.
Σεβάστηκα την πατρίδα μου, τους νόμους της, τους συμπολίτες μου και έπραξα έντιμα την εργασία μου ως εκπαιδευτικός για 35 χρόνια. Κι όλα αυτά με κεντρικό γνώμονα ότι συμβάλλω στο καλό και στην πρόοδο της Ελλάδας μας. Κι ας έβλεπα (κι άκουγα) τα ΠΑΝΤΑ για τη συνεχιζόμενη ξεφτίλα και ντροπή. ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΑ. ΟΧΙ από φόβο ή δειλία. Όχι από την αγωνία μήπως «οι συνδικαλιστάδες» με διώξουν. ΟΧΙ από το βόλεμα του δημοσίου υπαλλήλου. ΟΧΙ από αδράνεια ψυχής και νου. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ανεχόμουν (και υπέμενα) γιατί βλακωδώς πίστευα ότι θα λάμψει το ΦΩΣ για τη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ στην πατρίδα. Αλλά μέχρις εδώ. Δεν αντέχω άλλο και ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ, για να καταλάβουν οι ΠΡΟΥΧΟΝΤΕΣ (όπου κι αν ανήκουν ιδεολογικά ή πολιτικά) ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΒΟΥΛΟΣ, ΗΛΙΘΙΟΣ ή «ΑΚΑΠΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ». Σας διαβεβαιώνω όλους σας αγαπητοί μου φίλοι, θα «βγάλω» την κραυγή μου και να ’σαστε σίγουροι «ότι θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι…».
Αυτά μας είπε πριν από μία εβδομάδα ο συνταξιούχος καθηγητής (και αγαπητός φίλος μας) Νίκος. Και εκτίμησα ότι αξίζει ο λόγος τού (σεμνού και υπεύθυνου) φίλου μου Νίκου να γίνει γνωστός και πιο πέρα από τη φιλική μας παρέα. Και το πιο σημαντικό: Εδώ και δύο χρόνια που μαζευόμαστε σε κάποιο φιλικό στέκι της Αθήνας, ο φίλος μας ουδέποτε είχε εκφράσει (με τόσο πόνο και θυμό) το «ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ». Είμαστε καμιά τριανταριά φίλοι (συνταξιούχοι και μη) που συναντιόμαστε γιατί μας συνδέει η βαθιά και ενσυνείδητη πίστη και αγάπη (πέρα από κόμματα και άλλες βλακείες) για το ΣΗΜΕΡΑ και το ΑΥΡΙΟ της ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ.
Οφείλω να ομολογήσω δημόσια ότι η κραυγή του φίλου μου Νίκου με ξενύχτησε αφήνοντας τη σκέψη μου να ταξιδέψει απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας για να συναντήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες Νίκους (άντρες - γυναίκες) που «πνίγονται» από αυτήν την τραγική (και καταλυτική) κραυγή: «ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ». Κι όταν ξημέρωσε και διάβασα τις εφημερίδες ότι «1ο ΚΟΜΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 41% ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗ ΨΗΦΟΣ», τηλεφώνησα στον φίλο μου τον Νίκο και μίλησα από καρδιάς: Νίκο φίλε, σ' ευχαριστώ για την κραυγή σου…
Και για να δούμε την κοινωνική/πολιτική ουσία του θέματος: Ευτυχώς -χίλιες φορές ευτυχώς- που στην Ελλάδα υπάρχουν και λειτουργούν πολίτες, που για πολλούς και ποικίλους λόγους παρέμεναν σιωπηλοί, διακριτικοί, εργατικοί και τίμιοι. ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΑΝ.
Σεβάστηκα την πατρίδα μου, τους νόμους της, τους συμπολίτες μου και έπραξα έντιμα την εργασία μου ως εκπαιδευτικός για 35 χρόνια. Κι όλα αυτά με κεντρικό γνώμονα ότι συμβάλλω στο καλό και στην πρόοδο της Ελλάδας μας. Κι ας έβλεπα (κι άκουγα) τα ΠΑΝΤΑ για τη συνεχιζόμενη ξεφτίλα και ντροπή. ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΑ. ΟΧΙ από φόβο ή δειλία. Όχι από την αγωνία μήπως «οι συνδικαλιστάδες» με διώξουν. ΟΧΙ από το βόλεμα του δημοσίου υπαλλήλου. ΟΧΙ από αδράνεια ψυχής και νου. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ανεχόμουν (και υπέμενα) γιατί βλακωδώς πίστευα ότι θα λάμψει το ΦΩΣ για τη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ στην πατρίδα. Αλλά μέχρις εδώ. Δεν αντέχω άλλο και ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ, για να καταλάβουν οι ΠΡΟΥΧΟΝΤΕΣ (όπου κι αν ανήκουν ιδεολογικά ή πολιτικά) ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΒΟΥΛΟΣ, ΗΛΙΘΙΟΣ ή «ΑΚΑΠΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ». Σας διαβεβαιώνω όλους σας αγαπητοί μου φίλοι, θα «βγάλω» την κραυγή μου και να ’σαστε σίγουροι «ότι θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι…».
Αυτά μας είπε πριν από μία εβδομάδα ο συνταξιούχος καθηγητής (και αγαπητός φίλος μας) Νίκος. Και εκτίμησα ότι αξίζει ο λόγος τού (σεμνού και υπεύθυνου) φίλου μου Νίκου να γίνει γνωστός και πιο πέρα από τη φιλική μας παρέα. Και το πιο σημαντικό: Εδώ και δύο χρόνια που μαζευόμαστε σε κάποιο φιλικό στέκι της Αθήνας, ο φίλος μας ουδέποτε είχε εκφράσει (με τόσο πόνο και θυμό) το «ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ». Είμαστε καμιά τριανταριά φίλοι (συνταξιούχοι και μη) που συναντιόμαστε γιατί μας συνδέει η βαθιά και ενσυνείδητη πίστη και αγάπη (πέρα από κόμματα και άλλες βλακείες) για το ΣΗΜΕΡΑ και το ΑΥΡΙΟ της ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ.
Οφείλω να ομολογήσω δημόσια ότι η κραυγή του φίλου μου Νίκου με ξενύχτησε αφήνοντας τη σκέψη μου να ταξιδέψει απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας για να συναντήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες Νίκους (άντρες - γυναίκες) που «πνίγονται» από αυτήν την τραγική (και καταλυτική) κραυγή: «ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ». Κι όταν ξημέρωσε και διάβασα τις εφημερίδες ότι «1ο ΚΟΜΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 41% ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗ ΨΗΦΟΣ», τηλεφώνησα στον φίλο μου τον Νίκο και μίλησα από καρδιάς: Νίκο φίλε, σ' ευχαριστώ για την κραυγή σου…
Και για να δούμε την κοινωνική/πολιτική ουσία του θέματος: Ευτυχώς -χίλιες φορές ευτυχώς- που στην Ελλάδα υπάρχουν και λειτουργούν πολίτες, που για πολλούς και ποικίλους λόγους παρέμεναν σιωπηλοί, διακριτικοί, εργατικοί και τίμιοι. ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΑΝ.
Γιατί σ' αυτήν την ΠΑΤΡΙΔΑ πρυτάνευε η αλητεία, η κομπίνα, η ανικανότητα, το λάδωμα, η κοινωνική απρέπεια και ο ξύλινος λόγος. Καθετί γελοίο, ευτελές και αντιαισθητικό ήταν στην πρώτη γραμμή της άθλιας επικαιρότητας. Ό,τι πιο άθλιο, ευτελές και προσβλητικό είχε αποβάλει ό,τι θετικό, έντιμο, δημιουργικό και παραγωγικό. Με γεια τους και χαρά τους. Ό,τι και να κάνουν οι σχεδιαστές (εκ του εξωτερικού ή εσωτερικού) για το ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΥΡΙΟ, τους διαβεβαιώνω ότι δεν θα τους «βγουν» τα νούμερα για την κοινωνία ή την πολιτική. Ξέχασαν σκοπίμως ή μη τους «ΑΜΙΛΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ» που ουσιαστικά αποτελούν τη μεγάλη ΔΥΝΑΜΗ της Ελλάδας. Και θα το εμπεδώσουν πολύ καλά στις επερχόμενες εκλογές, γιατί ουδείς μέχρι σήμερα έχει αξιολογήσει την καταλυτική δύναμη που κρύβει η κραυγή «ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ…».
