Ο βίος του Παπαφλέσσα .

Θεοδ. Δημοσθ. Παναγόπουλος:
Ο βίος του πορνόβιου, ασώτου, αδίστακτου, απόκοτου και απατεώνα αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα .

Γεννήθηκε στο χωριό Πολιανή της Αρκα­δίας. Από νωρίς αφιερώθηκε στην Εκκλησία και έγινε καλόγερος. Ήρθε όμως σε σύγκρουση με έναν ισχυρό Τούρκο της περιοχής και για μην συλληφθεί τόσκασε για την Κωνσταντινούπολη. Δήλωσε μά­λιστα, ότι θα γυρίσει “ή Δεσπότης ή Πασάς”.....
Δεν γύρισε βέβαια πα­σάς, αλλά γύρισε αρχιμανδρίτης. Στην Κωνσταντινούπολη μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, και μετά τη δολοφονία του Καμαρινού, κατά την επιστροφή του από τη Ρωσία, στάλθηκε ως εκπρόσωπος της Ανωτάτης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας στην Πελοπόννησο, για να προετοιμάσει τον ξεσηκωμό του Μόριά. 

Κατά την παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη η διαγωγή του και ο βίος του, σε κάθε άλλο ταίριαζε, παρά σε κληρικό. Αν και είχε γίνει αρχιμανδρίτη ήταν επιρρεπής στις ηδονές και μανιώδης γυναικάς. Είχε την φήμη πορνόβιου, ασώτου, αδίστακτου, απόκοτου και απατεώνα. Η συμπεριφορά του έχει εξοργίσει τους πάντες. Μόλις μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, αντί να κινείται συνωμοτικά, να περνάει απαρατήρητος και να μη δί­νει αφορμές στις τουρκικές αρχές, συνεχίζει τον έκλυτο βίο του, με χαρές, τραγούδια και γυναίκες που καλούσε σπίτι του. 

Επωφελείται από τις συνδρομές των μελών της Εταιρείας, που είχε συγκεντρώσει για τις ανάγκες του Αγώνα, νοικιάζει καλύτερο σπίτι, ντύνεται “λαμπρώς και μεγαλοπρεπώς”, ενοχλεί τους γείτονες με τα γλεντοκόπια του και δίνει αφορμές στην τουρκική αστυνομία να τον συλλάβει “δια την άτοπον και ανοίκειον διαγωγήν του, δίδοντος παράδειγμα διαφθοράς εις την συνοικίαν αυτού”. Δημ. Αινιόν. Άπαντα, Άτλας 1962, σ. 13.
«Ε, παπά δεν ντρέπεσαι το σχήμα σου, να φέρνεις γυναίκες κάθε νύχτα στο σπίτι σου και να σηκώνης την ησυχία των γειτόνων;» τον ρωτούν και τον ξαναρωτούν οι Τούρκοι που τον συνέλαβαν.1 Φ. Φωτάκος, Βίος ΙΙαπαφλέσσα, σ. 20.

Τον Ιανουάριο του 1821 καταφθάνει στο Αίγιο, τότε Βοστίτσα, ντυμμένος με τουρκικά ρούχα και συναντιέται μυστικά, με την πολι­τική και εκκλησιαστική ηγεσία του Μόριά. Προσπαθεί να την πείσει ότι ήλθε ο καιρός να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Διηγείται φα­νταστικά γεγονότα, υπόσχεται αδύνατα, εξωφρενικά και απίστευτα πράγματα, ότι δηλαδή, όπου νά ’ναι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης εκ­στρατεύει κατά της Κωνσταντινούπολης, ότι πίσω από τον Υψηλάντη βρίσκεται ο τσάρος, ότι ο ρωσικός στόλος καταφθάνει στο Αιγαίο, ότι μέσα στην Κωνσταντινούπολη είναι συγκεντρωμένοι πενήντα χι­λιάδες τζελέπηδες,2 Εκτελεστές δολοφόνοι. που θα σφάξουν την οθωμανική ηγεσία, ότι, ότι, ότι... 

Οι Μοραΐτες προεστοί, τον ακούν, αλλά είναι επιφυλλακτικοί. Δυσκολεύονται πολύ να πιστέψουν τις μεγαλοστομίες του, τις υπο­σχέσεις του και τους θεατρινισμούς του, και του απαντούν: «Γρηγόριε, Γρηγόριε. Όλας τάς προτάσεις σου, τάς άκούσαμεν και σκεφθέντες σοβαρότερα, θεωρώμεν τά περί τού μεγάλου τούτου έργου άπαντα μηδαμινότατα και σαθρά. Όλοι οί λόγοι και αί προτάσεις σου είναι ώς άποτελέσματα άπελπισμένα». 

Και προσθέτει ο παριστάμενος Ανδρέας Ζάίμης : «Όλα τά παρά του Δικαίου λεχθέντα είναι άστατα, απελπισμένα, στασιαστικά, ίδιοτελή και σχεδόν μπιρμπάντικα».3 Μπερμπάντης = αλητήριος, γλετζες και γυναίκας, απο το Ιταλ. birbante = αλήτης, απατεώνας. 

Αλλά περισσότερο από όλους τους άλλους αυστηρότερος απέναντι στον Παπαφλέσσα, στέκεται ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, που παρίστατο στη συγκέντρωση αυτή των προκρίτων, ο οποίος γράφει στα απομνημονεύματά του: 

«Όθεν οι μέν Πελοποννήσιοι εμειναν έν άμηχανία περί του πρακτέου βλέποντες τό παράκαιρον και άνέτοιμον, ό δε Δίκαιος, άνθρωπος άπατεών και έξωλέστατος, περι μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τίνι τρόπω νά έρεθίση την ταραχήν τοϋ Έθνους, διά νά πλουτίση εκ των αρπαγών, τούς έβεβαίωσεν ότι είναι τά πάντα έτοιμα».4 Απομνημονεύματα Π.Π. Γερμανού, Αθήναι 1975, ο. 9.

Δεν ήσαν λοιπόν διατεθειμέ­νοι να πιστέψουν οι πρόκριτοι του Μόριά, τον φαμφαρόνο και “εξωλέστατο”, αρχιμανδρίτη, τα λόγια του οποίου και ο πρότερος βίος του, δεν τους ενέπνεαν καμμιά εμπιστοσύνη. Από την άλλη πάλι πλευρά, ήθελαν να είναι απόλυτα σίγουροι για την επιτυχία της επανάστασης, γι’ αυτό και γύρευαν εγγυήσεις, ότι πίσω από τις φήμες ήταν πράγματι η ομόδοξη Ρωσική Αυτοκρατορία. 

Δεν ήθελαν να θυσιάσουν τα προνόμιά τους και να χάσουν το κεφάλι τους, σε περίπτωση αποτυχίας, στο όνομα της ελευθερίας του Γένους. Υπέδειξαν λοιπόν στον Παπαφλέσσα - για να τον ξεφορτωθούν- να αποσυρθεί στο μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου και να ασχοληθεί με τα θρησκευτικά του καθήκοντα.

Μάλιστα ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης είχε τόσο πολύ θυμώσει με τη συμπεριφορά του Παπαφλέσσα, που ζήτησε από ένα δικό του άν­θρωπο, τον Κων. Πιεράκο, «να τον δολοφονήσει, να κόψει την κεφα­λήν του και να την στείλει στην Τριπολιτζάν».5 Ν. Σπηλιάδης, όπ. παρ., τ. Α'σ. 23. Ίσως αυτό δεν ήταν άσχετο με την πληροφορία που είχε φθάσει από την Πόλη, ότι ο Παπαφλέσσας επεχείρησε εκεί να σκοτώσει τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ο οποίος τον είχε μυήσει στη Φιλική Εταιρεία, επειδή δεν του απεκάλυπτε τα μυστικά της Αοράτου Αρχής. 

Ήθελε να ξέρει ποιος είναι ο Αρχηγός της Εταιρείας και ποιά ήταν τα μυστικά της σχέδια. Ο Αναγνωστόπουλος αρνήθηκε, και ο Παπαφλέσσας τράβηξε μαχαίρι να τον σφάξει. Διαβάστε τώρα τις λεπτομέρειες: 

«Καιροφυλακτήσας εσπέραν τινά τον Άναγνωστόπουλον μόνον έν τώ δωματίω του, είσελθών άσφαλίσας έσωθεν την θύραν, έπανέλαβε τάς παρακλήσεις του, προσθεις και άπειλάς ότι, εάν δεν του φανερώση (την Αρχήν) ήθελε δήθεν τον φονεύση, λάβη τά έγγραφα όσα εΰρει και παραδώσει αύτά εις την Ύψηλήν Πύλην».6 Μ. Οικονόμου, Ιστορικά τής έλληνικής παλιγγενεσίας ή ό ιερός των Ελλήνων άγων, τ. Α' σ. 43.

Ως υπουργός Εσωτερικών της Κυβέρνησης Κουντουριώτη πρωτοστάτησε στον εμφύλιο πόλεμο και έπαιξε επαίσχυντο ρόλο στην κα­ταδίωξη και φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και των στρατιωτικών της Πελοποννήσου, τυφλό και αυτός όργανο του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη. 

Ο τότε σύντροφός του και αντίπαλος των Μοραϊτών, όργανο και αυτός της Κυβέρνησης, Γιάννης Μακρυγιάννης, αναφερόμενος στην κοινή τους εκστρατεία, το 1824, για τη σύλληψη των “ανταρτών” Κολοκοτρώνη και λοιπών καπεταναίων τον στολίζει κα­νονικά: 

«Ό Παπαφλέσσας πήρε μίαν γυναίκα μ’ ένα ντέφι και έναν με βιολί και πήγαμε εις τό Λιοντάρι... Και τον γενναίον Παπαφλέσσα όπου γλένταγε εις τό Λιοντάρι με ταις γυναίκες και τά λαλούμενα...κι’ αυτός δεν έχει τίποτα άλλο από παιγνίδια (μουσικά όργανα), όπου πήρε από την Τριπολιτζά και γλένταγε με τις συμπατριώτισσές του. Γύρευε τις έπιδέξες».7 Τις πόρνες. Μακρυγιάννη I., Απομνημονεύματα, εκδ. Βαγιονάκη Αθηναι 1947, τ. Α', σελ. 216. «...έγκαταλιπών δέ την ίερωσύνην, « ο φιλογύναιος Πάρις»,8 Κατά τον Αλεξ. Σούτσο. έζη ώς σατράπης με τρυφάς και άναπαύσεις».9 Γ. Γαζής: όπ. παρ., α.

Δεν είχε λοιπόν τίποτε άλλο στον νου του, μας λέει ο Μακρυγιάννης, παρά μόνο τα γλέντια και τα βιολιά. Δεν πήγαινε σε πόλεμο ο αρχιμανδρίτης, αλλά σε πανηγύρι, κουβαλώντας μαζί του τραγουδίστριες και βιολιά. Όμοια όπως έκαναν οι Τούρκοι πασάδες, που τους συνό­δευαν στις εκστρατείες τους γελωτοποιοί και οι γυναίκες του χαρε­μιού τους. 

«Ήταν ο περισσότερο χωρίς αρχές άνδρας και μαζί με τον Κωλέττη, ο βιαιότερος διώκτης των Μοραϊτών αρχηγών. Η πάγκοινη αγανάκτηση, που εκδηλωνόταν για τη διαγωγή του, τον έπεισε ότι θα ήταν επικίνδυνο να μείνει στο Ανάπλι, όπου η ακόλαστη ζωή του και οι φοβερές καταχρήσεις του, τον τοποθετούσαν ως πρώτο στόχο της λαϊκής οργής και τον έκαναν αποδιοπομπαίο τράγο. Είχε τέλεια έλ­λειψη προσωπικής αρετής και πολιτικής τιμιότητας.10 G. Finlay, όπ. παρ., τ. Β', σ. 76-77.

Σ’ αυτό λοιπόν το υποκείμενο, ως υπουργό Εσωτερικών, ανέθεσε η άθλια κυβέρνηση Κουντουριώτη τη σύλληψη και φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και των άλλων Πελοποννησίων αρχηγών στην Ύδρα. Το στίγμα αυτό της πολιτικής του συμπεριφοράς - γιατί η ατομική του ζωή δεν αφορά τον ιστορικό- αμφιβάλλω αν το ξέπλυνε με τον θά­νατό του στο Μανιάκι στις 20 Μαΐου 1825. Πάντως ο θάνατός του στη μάχη κατά του εχθρού, τον έκανε ήρωα και έτσι μας τον παρέ­δωσαν οι ιστορικοί μέχρι σήμερα. Αν δεν συνέβαινε αυτό το γεγονός είναι αμφίβολο αν σήμερα θα τον γνώριζαν οι Έλληνες. Ό,τι καλό γράφτηκε γι’ αυτόν, γράφτηκε εξ αιτίας του θανάτου του. Μάλιστα, θα δείτε παρακάτω, ότι ο θάνατός του πέρασε τότε ακόμη, και για τους φίλους και ομοϊδεάτες του απαρατήρητος.

ΑΦΑΙΑ