ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν πάμε καθόλου καλά. Το αυστραλιανό κράτος σχεδιάζει να θάβει τους πολίτες του την ημέρα που θα συμπληρώνουν τη συντάξιμη ηλικία, για να μην ξοδεύει για την περίθαλψή τους και να λεηλατεί τις τσέπες τους για να καλύπτει μέρος της δαπάνης περίθαλψής τους.
Το κορυφαίο συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης Abbott –και των προηγουμένων κυβερνήσεων της χώρας– η Επιτροπή Παραγωγικότητας (Productivity Commission) ανακοίνωσε χθες, ότι οι γέροντες θα βουλιάξουν την εθνική οικονομία, αν δεν δουλέψουν περισσότερα χρόνια για να ζήσουν στα γηρατειά τους και δεν πληρώσουν για να τους περιθάλπει το κράτος μέχρι να φύγουν για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Η Επιτροπή Παραγωγικότητας προβλέπει, ότι αν οι νέες γενιές δεν δουλεύουν μέχρι τα 70 τους, αποσύρουν χρήματα από το εφάπαξ τους μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό έτος της ηλικίας τους και δεν προσφέρουν στο κράτος μέρος της αξίας του σπιτιού τους, η «τρύπα» που θα προκαλέσει στην αυστραλιανή οικονομία η περίθαλψή τους θα είναι μεγαλύτερη από την «τρύπα» του συστήματος κοινωνικής και υγειονομικής περίθαλψης της Ελλάδας.
Ναι, δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών η Επιτροπή. Ξεκαθαρίζει, ότι μετά από μερικές δεκαετίες οι γέροντες θα πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι, αν δεν έχουν κάνει «το χρέος» τους, δηλαδή δεν έχουν πληρώσει αρκετούς φόρους, δεν έχουν δώσει στο κράτος μέρος της κληρονομιάς από τους γονείς τους και δεν βάζουν το κράτος συνεταίρο στο σπίτι τους.
Δουλεύοντας, λοιπόν, μέχρι τα 70, ο πολίτης θα έχει πληρώσει περισσότερους φόρους, θα έχει καταθέσει περισσότερα χρήματα στο εφάπαξ του, τα οποία δεν θα μπορεί να αγγίξει πριν συμπληρώσει τα εξήντα, θα έχει αποκτήσει ιδιόκτητο σπίτι, το οποίον θα μοιραστεί με το κράτος στα γηρατειά του για να εξασφαλίσει κρατική βοήθεια κατ οίκον.
Ζούμε πολλά χρόνια, να πάρει η ευχή, και γινόμαστε δυσβάστακτο «βάρος» στο κράτος. Οφείλουμε, επομένως, να πληρώνουμε για να ζούμε από την ημέρα που το κράτος θα σταματήσει να πίνει το αίμα μας.
Αυτά ισχύουν, βέβαια, για τους μη έχοντες, που θα εξαρτώνται από το κράτος για την αξιοπρεπή επιβίωσή τους. Καμία κουβέντα για δικαιότερη κατανομή του πλούτου που παράγει η Αυστραλία, για φορολογία των υπερκερδών των επιχειρήσεων, για πάταξη της φοροδιαφυγής. Λεπτομέρειες θα μου πείτε, που δεν απασχολούν το νεοφιλελευθερισμό.
Καθώς διάβαζα τις προτάσεις της Επιτροπής Παραγωγικότητας, προσπαθούσα να φανταστώ, πώς θα μοιάζουν οι μελλοντικοί χώροι εργασίας. Και καθώς ο νους παίζει περίεργα παιχνίδια, φανταζόμουν ότι στην αυλή κάθε εργοστασίου υπήρχε ένα νεκροταφείο για την ταφή των εργαζομένων, που θα πέφτουν κάνοντας το καθήκον τους, που θα δουλεύουν μέχρι να πέφτουν ανάσκελα στο δάπεδο του εργοστασίου.
Φανταζόμουν, ότι στον τελευταίο όροφο του κτιρίου της BHP Billiton –απέναντι από τον ελληνικό πύργο της Lonsdale Street– είχε δημιουργηθεί ένας ανθοστόλιστος χώρος ταφής εργαζομένων, ώστε να δημιουργεί την εντύπωση στους γείτονες ότι είναι βιολογικό κήπος υπερσύγχρονου ρετιρέ.
Φανταζόμουν, ότι σε λόφο απέναντι από τα ρυπογόνα εργοστάσια παραγωγής ρεύματος του La Trobe Valley οι εργοστασιάρχες είχαν δημιουργήσει νεκροταφείο, ώστε οι εκδημούντες εργαζόμενοι να έχουν συνεχή επαφή με τον πρώην τόπο εργασίας τους.
Κάπως έτσι φανταζόμουν τους μελλοντικούς χώρους εργασίας και ένοιωθα βαθύτατη λύπη για τις μελλοντικές γενεές, που δεν θα προλαμβάνουν να παίρνουν σύνταξη ή εφάπαξ, ή θα παίρνουν, απλώς, γεύση της σύνταξης και των αποταμιεύσεών τους για τα γηρατειά.
Η γενιά η δική μου θα βολευτούμε, καλώς ή κακώς. Αλλοίμονο σε αυτούς που ακολουθούν, αν δεν παλέψουν αποφασιστικά για τα δικαιώματά τους.
Δουλεύοντας, λοιπόν, μέχρι τα 70, ο πολίτης θα έχει πληρώσει περισσότερους φόρους, θα έχει καταθέσει περισσότερα χρήματα στο εφάπαξ του, τα οποία δεν θα μπορεί να αγγίξει πριν συμπληρώσει τα εξήντα, θα έχει αποκτήσει ιδιόκτητο σπίτι, το οποίον θα μοιραστεί με το κράτος στα γηρατειά του για να εξασφαλίσει κρατική βοήθεια κατ οίκον.
Ζούμε πολλά χρόνια, να πάρει η ευχή, και γινόμαστε δυσβάστακτο «βάρος» στο κράτος. Οφείλουμε, επομένως, να πληρώνουμε για να ζούμε από την ημέρα που το κράτος θα σταματήσει να πίνει το αίμα μας.
Αυτά ισχύουν, βέβαια, για τους μη έχοντες, που θα εξαρτώνται από το κράτος για την αξιοπρεπή επιβίωσή τους. Καμία κουβέντα για δικαιότερη κατανομή του πλούτου που παράγει η Αυστραλία, για φορολογία των υπερκερδών των επιχειρήσεων, για πάταξη της φοροδιαφυγής. Λεπτομέρειες θα μου πείτε, που δεν απασχολούν το νεοφιλελευθερισμό.
Καθώς διάβαζα τις προτάσεις της Επιτροπής Παραγωγικότητας, προσπαθούσα να φανταστώ, πώς θα μοιάζουν οι μελλοντικοί χώροι εργασίας. Και καθώς ο νους παίζει περίεργα παιχνίδια, φανταζόμουν ότι στην αυλή κάθε εργοστασίου υπήρχε ένα νεκροταφείο για την ταφή των εργαζομένων, που θα πέφτουν κάνοντας το καθήκον τους, που θα δουλεύουν μέχρι να πέφτουν ανάσκελα στο δάπεδο του εργοστασίου.
Φανταζόμουν, ότι στον τελευταίο όροφο του κτιρίου της BHP Billiton –απέναντι από τον ελληνικό πύργο της Lonsdale Street– είχε δημιουργηθεί ένας ανθοστόλιστος χώρος ταφής εργαζομένων, ώστε να δημιουργεί την εντύπωση στους γείτονες ότι είναι βιολογικό κήπος υπερσύγχρονου ρετιρέ.
Φανταζόμουν, ότι σε λόφο απέναντι από τα ρυπογόνα εργοστάσια παραγωγής ρεύματος του La Trobe Valley οι εργοστασιάρχες είχαν δημιουργήσει νεκροταφείο, ώστε οι εκδημούντες εργαζόμενοι να έχουν συνεχή επαφή με τον πρώην τόπο εργασίας τους.
Κάπως έτσι φανταζόμουν τους μελλοντικούς χώρους εργασίας και ένοιωθα βαθύτατη λύπη για τις μελλοντικές γενεές, που δεν θα προλαμβάνουν να παίρνουν σύνταξη ή εφάπαξ, ή θα παίρνουν, απλώς, γεύση της σύνταξης και των αποταμιεύσεών τους για τα γηρατειά.
Η γενιά η δική μου θα βολευτούμε, καλώς ή κακώς. Αλλοίμονο σε αυτούς που ακολουθούν, αν δεν παλέψουν αποφασιστικά για τα δικαιώματά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!