Όταν το εξουσιαστικό κατεστημένο ( θρησκευτικό και πολιτικό ) του αρνήθηκε το δικαίωμα της ονοματοδοσίας στα παιδιά του, με τη δικαιολογία ότι δεν υπήρχαν τα ονόματα αυτά που ήθελε να δώσει, στο καθολικό εορτολόγιο , άρχισε έναν σκληρό δικαστικό αγώνα πρώτα στο τοπικό και στη συνέχεια στο ομοσπονδιακό δικαστήριο της Βραζιλίας.
Όταν η υπόθεση έφθασε στο ομοσπονδιακό δικαστήριο, μεταξύ άλλων, του ετέθησαν δύο βασικές ερωτήσεις: Πρώτον αν αγαπά την πατρίδα του και δεύτερον γιατί επιμένει να δώσει στα παιδιά του αρχαιοελληνικά ονόματα .
Η απάντηση του ήταν:
« Αγαπώ και λατρεύω την Πατρίδα μου, είμαι Βραζιλιάνος από Μάνα και Πατέρα, αλλά εκ παραλλήλου θαυμάζω και αγαπώ την αρχαία Ελλάδα και τον ανυπέρβλητο πολιτισμό της. Νοιώθοντας όμως κύριοι δικαστές αυτή την αγάπη κι αυτόν τον θαυμασμό για την αρχαία Ελλάδα, νοιώθω και την εσωτερική ανάγκη, ως ελάχιστο φόρο τιμής για όσα πρόσφερε σε μένα και στην Ανθρωπότητα, να δώσω στα παιδιά μου αρχαιοελληνικά ονόματα. Σωκράτης και όχι Σόκρατες, Ξενοφών και όχι Ξένοφον στα αγόρια μου, Κλυταιμνήστρα και όχι Νίστρα, Αθηνά και όχι Ατένα στα κορίτσια μου.
Καθένα από αυτά τα ονόματα έχουν κι από ένα τεράστιο ιστορικό φορτίο, που διδάσκει πολλά σε όλους εμάς τους πολίτες αυτής της Χώρας και ολόκληρης της οικουμένης.
Τα κίνητρα μου είναι αγνά εντελώς και ως φιλόλογος- εκπαιδευτικός έχω ιδίαν γνώσιν της βαρύτητος αυτών που σας λέω. Για τούτο ευελπιστώ ότι θα με δικαιώσετε. »
Ο επιστολογράφος άφησε τα σχόλια στην κρίση των αναγνωστών, με την πληροφορία ότι το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Βραζιλίας δικαίωσε τελικά τον καθηγητή κύριο Πολύκαρπο Ματέ Περέϊρα.
Τεράστια η πρόκληση του σχολιασμού, απ' αυτές που δεν μπορείς να της γυρίσεις την πλάτη, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Δεν ξέρω πως και από πού ν' αρχίσω, λόγω των αντιφατικών συναισθημάτων που μου προκαλεί η απάντηση του. Ντροπή, οργή , αηδία , απογοήτευση, οίκτος αλλά και υπερηφάνεια μαζί με κουράγιο, κυριεύουν την ψυχή κάθε συνειδητοποιημένου Έλληνα όταν διαβάζει την απάντηση του Βραζιλιάνου καθηγητή κ Πολύκαρπου Ματέ Περέϊρα.
Αν ποτέ αποκτούσε τα οικονομικά μέσα και τον απαραίτητο χρόνο να ταξιδέψει για να επισκεφτεί τη χώρα που λατρεύει, όπως απέδειξε τη λατρεία αυτή στην πράξη, θα του συνιστούσα θερμά να μην αποτολμήσει ποτέ τέτοιο ταξίδι .
Θα ήταν καλύτερα να μείνει με την εικόνα που έπλασε στο μυαλό του για τη Χώρα που την περπάτησαν θεοί, ημίθεοι και γίγαντες του πνεύματος, αφήνοντας ακατάλυτες παρακαταθήκες στις επόμενες γενιές, παρά να έρθει σε επαφή μ' αυτό το περίεργο υβρίδιο, πνευματικό γόνο παρά φύσιν συνουσίας, που κατάντησε να λέγεται Ρωμιός, Νεοέλληνας, Νεοραγιάς ή Εβραιοέλληνας όπως λέει και ο αείμνηστος Δ. Λιαντίνης στα «Ελληνικά» του.
Θα βρει μια Ελλάδα γεμάτη από Έλληνες « γιαλαντζί», Έλληνες της πλάκας, που θα κοκορεύονται και θα περνιούνται για Έλληνες αλλά δεν θα τον φτάνουν ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. Χώρια που μπορεί να του τύχει κι αυτού και πάθει ότι έπαθε κι άλλος ένας ομοϊδεάτης του ξένος, ο οποίος « εβούλετο ιέναι ες Ακρόπολιν» και πήρε σαν απάντηση τα σπασμένα αγγλικά του περιπτερά, τον οποίο ρώτησε, « Αϊ ντοντ σπήκ ίγκλις».
Θα βρεθεί σε ένα σχιζοφρενικό περιβάλλον, ένα περιβάλλον της «Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών» όπου κανένας δεν ξέρει τι είναι και τι δεν είναι. Θα συναντήσει ματαιόδοξα, αγράμματα, ανάγωγα και αλαζονικά ανθρωπάρια του τύπου « Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες&&.» , « Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε&.» κλπ, αλλά μόνο έναν στους εκατό χιλιάδες να ενοχλείται που γέμισαν τα Ελληνόπουλα με Εβραϊκά ονόματα, που κάποιοι μαγάρισαν και μαγαρίζουν συνεχώς την όμορφη Ελληνική ύπαιθρο, τους λόφους και τις βουνοκορφές της με το όνομα και τα σαν κουτσουλιές « εκκλησάκια» του ανεκδιήγητου αρχισφαγέα εβραιοπροφήτη Ηλία ή Ηλιού όπως αποκαλείται από το χριστιανικό εορτολόγιο.
Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω για το « αρχισφαγέα», δεν έχετε παρά να ξεφυλλίσετε το «ιερό» βιβλίο της Π. Διαθήκης όπου θα δείτε να γράφει ότι έσφαξε ιδιοχείρως 850 ιερείς μιας άλλης θρησκείας ( υπ' όψιν ότι μιλάμε για ανθρώπους και όχι για κοτόπουλα ).Θα διαπιστώσει ότι δεν ενοχλείται κανένας με τους αναθεματισμούς που διαβάζονται στις εκκλησίες την Κυριακή της ορθοδοξίας, που στέλνουν οι παπάδες τον νεκρό να αναπαυθεί « εν κόλποις Αβραάμ», που δίνουν σαν πρότυπο , στα ζευγάρια που παντρεύονται, τον « νταβατζή» Αβραάμ και τη Σάρα, τον Ισαάκ και τη Ρεβέκα κοκ.
Η απογοήτευση του θα είναι ολοκληρωτική , αν κάνει το λάθος και ρωτήσει οποιονδήποτε ποιος ήταν ο Προμηθέας, ο Δευκαλίωνας , ο Σοφοκλής , ο Μιλτιάδης, ο Πλάτωνας κλπ
Όλοι όμως ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως επιπέδου μορφώσεως γνωρίζουν και με λεπτομέρειες τους περισσότερους « ήρωες » πρωταγωνιστές της Π. Διαθήκης. Η χαριστική βολή θα ερχόταν σε περίπτωση που θα ήθελε , λόγω επαγγελματικού ενδιαφέροντος, να πληροφορηθεί για το επίπεδο και τον χαρακτήρα της Παιδείας που παίρνουν τα παιδιά των Νεοελλήνων. Θα έπεφτε κυριολεκτικά από τα σύννεφα γιατί μόνο Ελληνική και μόνο Παιδεία δεν είναι. Πόσο Ελληνική άραγε θα μπορούσε να είναι μια παιδεία όταν πχ μπαίνουν μέσα στα Σχολεία τα ρασοφόρα παράσιτα για να «εξομολογούν» μικρά παιδιά τα οποία, προκειμένου να έχουν να πουν κάτι στον « εξομολόγο» , επινοούν « αμαρτήματα» της μορφής « έφαγα κρυφά από το γλυκό της Μαμάς».
Το εξοργιστικό είναι ότι, κατά καιρούς, λόγος πολύς γίνεται και μελάνη πολλή χύνεται σχετικά με το επίμαχο απόσπασμα από τον Πανηγυρικό του Ισοκράτους, για το κατά πόσον οι λαμβάνοντες σημερινή Παιδεία μπορούν να θεωρηθούν Έλληνες και πιο πολύ με την ερμηνεία εκείνου του « πεποίηκεν». Από όλους ανεξαιρέτως ξεφεύγει μια απλή απλούστατη λεπτομέρεια που σπάει κόκαλα.
Όταν ο Ισοκράτης μιλούσε για παιδεία εννοούσε την Παιδεία της εποχής του, Παιδεία Ελληνική, παιδεία ήθους, χαρακτήρος και αρετών, παιδεία που προετοίμαζε τους αυριανούς πολίτες της να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες της πόλεως και να την δοξάσουν και όχι τη σημερινή, η οποία διαφέρει από εκείνη της εποχής του όσο ο ουρανός με τη Γη .Τώρα αν διάφοροι«προοδευτικοί» διαπληκτίζονται με νεόκοπους « Ελληναράδες» για το αν ένα αλβανόπουλο μπορεί να θεωρηθεί Έλληνας ή όχι, επειδή τελείωσε Ελλαδικό Δημοτικό και Γυμνάσιο, καλύτερα θα ήταν να έκαναν τον κόπο να ρωτήσουν το ίδιο, που είμαι βέβαιος ότι θα τους έλεγε πως είναι και παραμένει Αλβανός.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις ανθρώπων που λένε ότι πήραν μεν Ελληνική Παιδεία , των οποίων όμως όλος ο βίος και η πολιτεία ήταν καθαρά ανθελληνική, για να είμαστε όμως σαφέστεροι, θα ήταν σωστότερο αν λέγαμε ότι διακατείχοντο από απύθμενο και αβυσσαλέο μίσος για οτιδήποτε Ελληνικό.
Ο λόγος για τους γνωστούς και μη εξαιρεταίους τρεις « Ιεράρχες» που μας τους φόρτωσε ο χριστιανισμός όχι μόνο σαν αγίους αλλά και σαν « προστάτες» των Ελληνικών Γραμμάτων. Παρ' όλο που αυτό το « προστάτες» μου δημιουργεί κάποιους συνειρμούς δεν θα επεκταθώ περαιτέρω. Που « κολλάει » λοιπόν σ' αυτούς το «&και μάλλον Έλληνας καλείσθαι&» και το « πεποίηκεν» του Ισοκράτη; Τι θα έλεγαν εδώ οι λαλίστατοι επί του θέματος συνομιλητές και οι επαγγελματίες και μη αρθρογράφοι; Για να συμβαίνει λοιπόν να έχουμε σαν προστάτες, της όποιας τέλος πάντων παιδείας μας, τέτοιους μισέλληνες θα πρέπει να πάσχουμε από ομαδική παράκρουση και σχιζοφρένεια γιατί αλλιώς δεν εξηγείται . Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως ψυχίατρο.
Θλίψη αδέρφια, θλίψη βαθειά και άπατη, τέτοια που δεν ξέρεις προς τα πού να κάνεις για να βρεις έναν συνειδητοποιημένο Έλληνα που να ξέρει ποιος είναι και γιατί είναι αυτό που είναι. Που να είναι υπερήφανος για τον εαυτό του γνωρίζοντας ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην ντρέπεται για τους άλλους.
Γι αυτούς τους λόγους λοιπόν άγνωστε Φίλε και Αδελφέ Πολύκαρπε Ματέ Περέϊρα κάτσε εκεί που βρίσκεσαι στη Φόρτα Λέζα σου και μείνε τυλιγμένος με τις όμορφες φαντασιώσεις σου για μια ιδανική και άξια του ονόματος της Ελλάδα.
Να είσαι πάντα καλά εσύ και η οικογένεια σου και να χαίρεσαι τον Σωκράτη και τον Ξενοφώντα σου, την Κλυταιμνήστρα και την Αθηνά σου .
Να ξέρεις όμως εσύ, ότι παρ' όλον που δεν γεννήθηκες στη χώρα που λέγεται Ελλάδα , δεν είχες μητρική σου γλώσσα την Ελληνική, ούτε γεννήθηκες από Έλληνες γονείς, πρώτος από όλους εμάς δικαιούσαι να φέρεις επάξια τον τίτλο του Έλληνα.
Εσένα λοιπόν άγνωστε αδελφέ εννοούσε ο Ισοκράτης με κείνο το «&και μάλλον Έλληνας καλείσθαι&», καθώς έγινες κοινωνός της « ημετέρας παιδεύσεως » και μπροστά στη δική σου μεγάλη Ελληνική ψυχή κλίνω ευλαβικά το γόνυ και σου στέλνω με τη σκέψη τους θερμούς μου χαιρετισμούς και τον άπειρο σεβασμό μου στο μεγαλείο της .
Όσο για μας εδώ, μη σκιάζεστε αδέρφια το ζοφερό σκοτάδι , κρατείστε ψηλά το κεφάλι και να είστε σε αναμονή γιατί όπου νάναι « ΈΣΣΕΤ' ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΗΜΑΡ ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ ΑΕΙ ΕΣΤΑΙ».Ο Απόλλων θα ξανάρθει στην Ελλάδα και θάναι για πάντα.
Η ιστορία αυτή συνέβη στην Βραζιλία περί τα μέσα της 10ετίας του 90 και έγινε γνωστή από επιστολή ενός αναγνώστη του μηνιαίου Περιοδικού « ΔΑΥΛΟΣ », που δημοσιεύθηκε στο τεύχος του Ιαν 2001( σελ. 14613 )
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!