ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΣΕ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ

Γράφει ο Maurizio Blondet
Μετάφραση Ιωάννης Αυξεντίου

Αν και είναι δύσκολο να τεκμηριωθεί επιστημονικά, είναι προφανές ότι η μασονία εμπνέεται από τον εβραϊσμό στα σύμβολα (καβαλιστικά), στα τελετουργικά, επικεντρωμένα πάνω στην ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντα, και προπάντων στους σκοπούς: Την εγκαθίδρυση ενός «παραδείσιου βασιλείου πάνω στην γη, της παγκόσμιας ισότητας και αδελφότητας». Δεν τονίζεται ποτέ αρκετά ότι η ιουδαϊκή θρησκεία δεν στοχεύει στην σωτηρία στο επέκεινα, αλλά στην εγκατάσταση ενός μεσσιανικού γήινου βασιλείου εδώ και τώρα, ένα πραγματικό βασίλειο, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. 

Ένας ωμός θρησκευτικός υλισμός (εάν σας φαίνεται μία αντίφαση στους όρους, μην δώσετε το φταίξιμο σε εμένα)που στην μασονία εκφράζεται ως φυσιοκρατισμός και ορθολογισμός, και είναι προφανώς οι πολιτιστικές ρίζες του διαλεκτικού και μαρξιστικού υλισμού. Η ιστορική λειτουργία της μασονίας υπήρξε προκαταρτική στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας μεσσιανικής κυβέρνησης: Η καταστροφή της συμμαχίας του θρόνου με τον Βωμό (την εκκλησία), δηλαδή, των αυτοκρατοριών των οποίων η πολιτική εξουσία είχε ένα χρίσμα , μία θρησκευτική ευλογία: Η καθολική αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, η Ορθόδοξη αυτοκρατορία του Τσάρου, και η Οθωμανική αυτοκρατορία, στην οποία ο σουλτάνος ήταν ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων. 

Επειδή αυτές οι αυτοκρατορίες ήταν πολυεθνικές, το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την καταστροφή τους, ( βλ. προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου εδώ ) ήταν η δημιουργία και η διάδοση εκείνης της συλλογικής ψυχικής κατάστασης που ονομάζεται εθνικισμός, η ιδέα ότι κάθε έθνος πρέπει να έχει ένα κράτος, ή καλύτερα, ότι κάθε κράτος πρέπει να έχει την φυσιοκρατική του βάση στην ενότητα του αίματος, της γλώσσας και της γης. Φυσικά οι εθνικισμοί και οι διάφοροι υποκινητές τους(για παράδειγμα ο Γκαριμπάλντι, ο Ματσίνι, ο Κεμάλ Ατατουρκ κλπ)ήταν μία μεταβατική φάση προς την ολοκλήρωση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας· χρησιμεύουν μόνον στην εγκατάσταση φυσιοκρατικών μορφών κρατικής εξουσίας (δηλαδή βασισμένες στην βιολογική διάσταση)εντελώς εκκοσμικευμένες. Σήμερα η ίδια μασονική σκέψη διακηρύσσει και προωθεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ξεπέρασμα των εθνικών κρατών.

Όσον αφορά την επιρροή του εβραϊσμού στον Λενινιστικό σοσιαλισμό, νομίζω ότι δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Ναι, οι εβραίοι τραπεζίτες της Αμερικής, όπως ο Jacob Schiff και η τράπεζα Kuhn, Loeb, χρηματοδότησαν τον Lev Trotski (Bronstein),που είναι ο πραγματικός οργανωτής της εγκατάστασης της μαρξιστικής εξουσίας στην Ρωσία, αφού πρώτα βγήκε από την μέση ο πατέρας και προστάτης όλων των Ορθοδόξων, ο Τσάρος. Πράγματι, το τελευταίο πόνημα του Alexander Solgenitsyn,«Δύο αιώνες μαζί», απέδειξε με επιστημονική μεθοδολογία, ότι ο μπολσεβικισμός υπήρξε ένα κίνημα κατά πλειοψηφία εβραϊκό, και ότι η νομενκλατούρα της Σοβιετικής εξουσίας υπήρξε εβραϊκή σε κάθε επίπεδο. (Σημ. Οι δύο τόμοι, 800 σελίδες, αυτού του έργου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, εκτός, φυσικά, από τα Ελληνικά).

Πεντακόσιες χιλιάδες εβραίοι (στα τρία εκατομμύρια) είχαν ενταχθεί στο καταπιεστικό όργανο γνωστό με την ονομασία KGB· εβραίοι διαχειρίζονταν ως διευθυντικά στελέχη το σύστημα φυλακών Γκούλαγκ· Η Ceka,που αφάνισε με την πείνα εκατομμύρια ουκρανών, αποτελείτο στο 70% από εβραίους και καθοδηγείτο από τον Lazar Kaganovich, το νούμερο δύο του καθεστώτος μετά τον Στάλιν. Πρακτικά ,δεν υπήρχε εβραϊκή οικογένεια στην Ρωσία που δεν είχε έναν συγγενή στην αστυνομία, στο γραφειοκρατικό σύστημα, στις μυστικές υπηρεσίες: αυτό τότε ήταν μια ασφάλεια ζωής, και ο μόνος τρόπος για καλή επιβίωση, πολύ καλή μάλιστα ,αν σκεφτούμε τα όσα τράβαγαν οι ρώσοι πολίτες από το σοβιετικό καθεστώς στην προσπάθεια του να εγκαταστήσει τον κομμουνισμό, δηλαδή το τέλος όλων των κρατών και την γέννηση του ανθρώπου χωρίς θεό και άρχοντες. Μεσσιανικό όνειρο, όπως επισημάνθηκε από πολλούς ιστορικούς.

Τρότσκυ και Καγκάνοβιτς μεταξύ άλλων μπολσεβίκων

Γιατί λοιπόν, σε ένα ορισμένο σημείο(στα τέλη του 20ου αιώνα) οι ίδιες ελίτ που είχαν ευνοήσει την γέννηση και την διάδοση του μαρξισμού αποφάσισαν να τον σταματήσουν; Η πρώτη, σχηματική απάντηση είναι η εξής: γιατί εκείνες οι ίδιες ελίτ σιγά-σιγά έπαψαν να είναι ερωτευμένες με την κομμουνιστική ουτοπία, και άρχισαν να πλησιάζουν την Ιουδαϊκή μεσσιανική ουτοπία υπό την στενή έννοια. Όχι πια η υποτιθέμενη απελευθέρωση(μέσω σφαγών)όλων των ανθρώπων στο όνομα της φυσιοκρατικής ισότητας, αλλά ή κυριαρχία του ''εκλεκτού λαού'' πάνω σε όλη την ανθρωπότητα, με κέντρο την Ιερουσαλήμ ως ανώτατο Δικαστήριο της ανθρωπότητας. 

Μπορούμε να πούμε ότι μία ιδεολογική μόδα άφησε την θέση της σε μία άλλη μόδα (Ο εβραϊσμός υπόκειται και ο ίδιος σε εκείνες τις συλλογικές ψυχικές καταστάσεις που ξέρει να δημιουργεί αριστοτεχνικά). Πιο συγκεκριμένα: δεν πρέπει να μας διαφεύγει η βαθιά ομοιογένεια μεταξύ των πρώτων ιδρυτών του κράτους του Ισραήλ και την Σοβιετική ηγεσία. Το ρωσικό επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα διασπάστηκε σε μπολσεβίκους και μενσεβίκους, που μοιράζονταν τους ίδιους στόχους, αν και διαφοροποιούνταν όσον αφορά την τακτική. Οι αρχηγοί των μενσεβίκων, το 1917 νικημένοι, βρήκαν καταφύγιο στην εβραϊκή πατρίδα όπου ίδρυσαν ένα σοσιαλιστικό κράτος, του οποίου τα Κιμπούτς είναι η τελευταία εναπομένουσα ανάμνηση. Η εσωτερική καταστολή με κάθε νόμιμο και παράνομο μέσο ,που στην Ρωσία εφαρμόστηκε εναντίον των εσωτερικών εχθρών, αστών, θρησκευόμενων, πλούσιων χωρικών (εκτός των εβραίων φυσικά), στο Ισραήλ εφαρμόστηκε εναντίον των παλαιστίνιων-με τον ίδιο τύπο σφαγών και τρόμου. Από την Μόσχα, παρατηρούσαν με προσοχή και συμπάθια εκείνο το πείραμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Σοβιετική ένωση ήταν η πρώτη που αναγνώρισε το Ισραήλ.

το εξώφυλλο της γερμανικής έκδοσης του βιβλίου

Υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο επεισόδιο που δείχνει την πρώτη ένδειξη αλλαγής των στόχων, και είναι πολύ πρόωρο: 16 Οκτωβρίου 1948. Εκείνη την ημέρα η πρώτη Ισραηλινή πρέσβειρα στην Σοβιετική ένωση και μελλοντική πρωθυπουργός Golda Meir, πήγε στην λειτουργία της μεγάλης συναγωγής της Μόσχας (ο σοβιετικός κομμουνισμός είχε καταστρέψει τις εκκλησίες αλλά όχι τις συναγωγές), ανεπάντεχα, ένα τεράστιο πλήθος σοβιετικών εβραίων μαζεύτηκε στην συναγωγή και στους δρόμους για να την χαιρετίσει, ευτυχισμένο και συγκινημένο. Δεν επρόκειτο για απλούς πολίτες, αλλά για στελέχη της νομενκλατούρας. 

Τα χρονικά έχουν καταγράψει ότι, μεταξύ των άλλων που πήγαν να πανηγυρίσουν την Golda Meir , ήταν η σύζυγος του Molotov (ένας του Πολιτμπιρό, από τον πιο στενό κύκλο του Στάλιν), η οποία χαιρέτησε την πρέσβειρα στα Yiddish.Και όταν η Golda Meir την ρώτησε που τα είχε μάθει, απάντησε: «Ikh bin a yidishe tokhter», δηλαδή, «είμαι μια κόρη του εβραϊκού λαού». Πράγματι η Polina Molotova ονομαζόταν Karpovski.Αλλά και η γυναίκα του αξιωματικού Voroshilov, Golda Goldman, σε εκείνη την συνεύρεση αναφώνησε: «Τώρα έχουμε και εμείς μια πατρίδα». Και προσέξτε, όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνταν διεθνιστές, εχθρικότατοι προς τα εθνικά κράτη(των άλλων) και ήταν οι άρχοντες της Σοβιετικής Ένωσης, η «σοβιετική πατρίδα» κατά την προπαγάνδα τους. 

Επίσης ο Kaganovich, το νούμερο 2, ο γενοκτόνος πέντε εκατομμυρίων Ουκρανών, ευχαριστιόταν να μιλά Yiddish όταν υποδεχόταν τους αρχηγούς των αδελφών κομμάτων της ανατολικής Ευρώπης(φυσικά όλοι εβραίοι): ο ανιψιός του θυμάται να τον είχε ακούσει να μιλάει σε εκείνη την γλώσσα με τον Γερμανό κομμουνιστή αρχηγό Ernst Thalman.

Ο Στάλιν κατάλαβε πολύ καλά τι προετοίμαζε εκείνη η ανεπάντεχη εκδήλωση του κομμουνιστικού πλήθους εμπρός από την συναγωγή της Μόσχας, και είπε στην κόρη του Svetlana: «Ολόκληρη η παλαιά γενιά είναι μολυσμένη από τον σιωνισμό, τώρα τον διδάσκουν στους νέους», και έκανε κάποιες εκκαθαρίσεις στα υψηλά κλιμάκια της νομενκλατούρας. Στην πραγματικότητα, άρχιζε η μετακίνηση των εβραίων από μία πραγματοποιημένη ουτοπία σε μία άλλη. 

Η αποφασιστική αλλαγή έγινε, πιστεύω, το 1967 : Ο πόλεμος των έξη ημερών και η αστραπιαία νίκη, έδειξε ότι το μεσσιανικό όνειρο του Αιώνιου Ισραήλ στην πατρώα γη δεν ήταν ένα πείραμα, αλλά μία πραγματικότητα ικανή να νικήσει. Στην Πολωνία τα αποτελέσματα της ισραηλινής νίκης στον πόλεμο των έξη ημερών ήταν καταπληκτικά: Στρατηγοί του γενικού επιτελείου γιόρταζαν για την αληθινή τους πατρίδα, σε σημείο που το καθεστώς φοβήθηκε για ένα πραξικόπημα. Ακολούθησαν εκκαθαρίσεις, δηλαδή εκδιώχθηκαν πολλοί από τις σημαντικές θέσεις. Οι γιοί των υπουργών, η χρυσή και προνομιούχα νεολαία (πάντα σε εβραίους αναφερόμαστε) άρχισε να μην υποστηρίζει το καθεστώς και δημιούργησε επαφές με τις εργατικές καθολικές μάζες...

Σημειώσεις:

1. Ο ραβίνος Elia Benamozegh στο La vérité israélite (1865)έγραφε: «Η ελπίδα που στηρίζει και ενδυναμώνει την μασονία είναι η ίδια που φωτίζει και ενισχύει το Ισραήλ: Η έλευση της μεσσιανικής εποχής.»

2. Ο Γάλλο-εβραίος δοκιμιογράφος και ιστορικός της τέχνης Elie Faure(1873-1937),στο βιβλίο του L’ame juive γράφει: «Από τον Μαϊμονίδη στον Τσάρλι Τσάπλιν, είναι εύκολο να ακολουθηθούν τα ίχνη, αν και η κυκλοφορία του εβραϊκού πνεύματος υπήρξε, για να το πω έτσι, ,αστάθμητη και έγινε αντιληπτή μόνον μετά από το πέρασμα της διασπαστικής του δύναμης(…)Ο Φρόυντ, ο Αϊνστάιν, ο Μαρσέλ Προυστ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, μας άνοιξαν , με κάθε έννοια, θαυμάσιους δρόμους που γκρέμισαν τα τείχη του κλασικού Ελληνο-λατινικού και χριστιανικού οικοδομήματος, μέσα στο οποίο η φλογερή αμφιβολία της εβραϊκής ψυχής περίμενε, από αιώνες, την ευκαιρία να το ταρακουνήσει(…),αναμένοντας ότι, από αυτή την ίδια την άρνηση, θα λάμβανε μορφή λίγο –λίγο ένα νέο οικοδόμημα, βαθιά σημαδεμένο από μία ευφυΐα πάντα έτοιμη να εξαλείψει το υπερφυσικό από τον ορίζοντα του ανθρώπου.»

ΘΕΟΔΟΤΟΣ