Το σύστημα, πάντα «εφευρετικό», άρχισε να λανσάρει ένα νέο μοντέλο εργασιακών σχέσεων. Στενό βέβαια για τους εργαζομένους, αλλά απόλυτα εξυπηρετικό για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Πρόκειται για τη «σύμβαση μηδενικού ωραρίου», που πιλοτικά τέθηκε σε εφαρμογή στη Βρετανία.
Και μέχρι τώρα το 19% των μεγάλων και μεσαίων εταιρειών το εφαρμόζει, σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Προσωπικού (CIPD).
Τι είναι όμως αυτή η νεοφανής εργασιακή σχέση, για την οποία τα βρετανικά εργατικά συνδικάτα δηλώνουν: «Μηδενική ανοχή στη μηδενική σύμβαση»;
Είναι σύμβαση μεταξύ του εργοδότη και του εργαζομένου, δυνάμει της οποίας ο εργαζόμενος δεν θεωρείται ότι προσελήφθη, αλλά τίθεται στη διάθεση του εργοδότη επ' αόριστο χρονικό διάστημα και υποχρεούται οσάκις κληθεί για εργασία, έστω και μίας ώρας, να εμφανιστεί στον τόπο που του καθορίζει το αφεντικό.Και φυσικά πληρώνεται για τις ώρες απασχόλησης, σύμφωνα με το ωρομίσθιο που προβλέπει η σύμβασή του. Στον χρόνο της μη απασχόλησης ο εργαζόμενος πρέπει να είναι «κρεμασμένος» στο τηλέφωνό του και πανέτοιμος για δουλειά, χωρίς βέβαια την παραμικρή αμοιβή. Έτσι, ο ατυχής εργαζόμενος μετατρέπεται σε εργαλείο που χρησιμοποιείται εν ανάγκη.
Να γιατί το σύστημα ευνοεί την αύξηση της ανεργίας και την πλήρη κατεδάφιση των κατοχυρωμένων εργασιακών σχέσεων και δομών προστασίας του εργάτη.
ΠΑΡΟΝ
