Ναι, τον Γάλλο πρωθυπουργό αφορά ο τίτλος. Κατ' επέκταση, την εκπροσωπούμενη απ' αυτόν κυρίαρχη «τάξη πραγμάτων». Οχι, δεν μας εξοργίζει μόνο ο τρόπος, με τον οποίο το «αμερικανάκι» της γαλλικής πολιτικής πασχίζει να επιβάλει το τερατώδες «πρώτο συμβόλαιο εργασίας».
Αυτό βεβαίως ψηφίστηκε αρχικώς στην Ανω Βουλή, δίχως καν να συζητηθεί (σαν να λέμε, η δημοκρατία στα... Ανω της). Ο ίδιος ο Βιλπέν παριστάνει τη Μαρία Αντουανέτα: ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους; Ε, και; Αυτός κυβερνά. Κατειλημμένα τα πανεπιστήμια; Να' ναι καλά τα ρόπαλα και τα δακρυγόνα. Όμως...
Όμως αυτού του είδους ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός είναι αξιοκατάκριτος -για να μην πούμε κατάπτυστος- όχι μόνο για τα «πώς», αλλά κυρίως για τα «τι» θεσπίζει. Ξέρετε, σ' αυτές τις περιπτώσεις, εδώ στην Ελλάδα συνηθίζουμε να ψάχνουμε με το φανάρι «διακριτικές» συνταγματικές εκτροπές και διαδικαστικά πλημμελήματα, όταν η πολιτική και οικονομική εξουσία διαπράττει -επί της ουσίας- ειδεχθή κακουργήματα. Η γαλλική κοινωνία, ευτυχώς, δεν θεωρεί τη μοιρολατρία αρετή: αν νιώσει ότι επιχειρείς να τη βιάσεις, θα σε αρπάξει από το λαιμό, δεν θα επικαλεστεί το διαδικαστικό δικαίωμα να υποστεί το κακό με βαζελίνη.
Τι προβλέπει το διαβόητο «πρώτο συμβόλαιο εργασίας»;
Οτι οι εργοδότες θα έχουν το δικαίωμα να προσλαμβάνουν νέους ηλικίας 18-26 ετών σε θέσεις μερικής απασχόλησης για μία διετή «δοκιμαστική» περίοδο και να τους απολύουν όποτε θελήσουν, δίχως αιτιολόγηση (κι ας προβλέπει άλλα η εργατική νομοθεσία).
Με άλλα λόγια, οι επιχειρήσεις θα μπορούν να ανανεώνουν αδιαλείπτως ένα έμψυχο δυναμικό σύγχρονων «δουλοπάροικων», έχοντας έτσι μεγαλύτερη ευχέρεια να συμπιέζουν αφόρητα τις αποδοχές και τις διεκδικήσεις των παλιότερων, «κανονικών» εργαζόμενων. Κερδισμένη και η κρατική εξουσία, αφού θα παρουσιάζει εικονικές «πτώσεις» της ανεργίας. Οι «άλλοι» μπορούν να παρηγορηθούν: ο κεφαλαιοκρατικός Μεσαίωνας του κ. Ντομινίκ δεν προβλέπει προληπτική μαστίγωση των δοκιμαζομένων...
Αλλά, είπαμε, εκεί είναι Γαλλία. Ο ξεσηκωμός ήταν αυθεντικός, δυναμικός και κυρίως αισιόδοξος -όχι διαδικαστική διεκπεραίωση «για την τιμή των όπλων». Ξέρετε γιατί οι Γάλλοι φοιτητές κι εργαζόμενοι ελπίζουν ότι ίσως κατορθώσουν κάτι; Διότι, απλούστατα, έχουν καταφέρει πολλά στο παρελθόν. Τα «θεσμικά νεκροταφεία» στη Γαλλία, τα τελευταία 20 χρόνια είναι γεμάτα από «μέτρα» που τα έφαγε η μαρμάγκα: η κοινωνία δεν έτρωγε κουτόχορτο, ούτε την «έτρωγε» η απάθεια.
Το 1986 ήταν το νομοσχέδιο Ντεβακιέ για την Παιδεία: το έπνιξαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές κι ο εν λόγω υπουργός παραιτήθηκε. Στα 90’s το σχέδιο Μπαλαντίρ, «πρόγονος» του σημερινού: για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας θέσπιζε αμοιβές χαμηλότερες από εκείνες που όριζαν οι συμβάσεις εργασίας. Αποσύρθηκε άρον άρον. Την ίδια τύχη είχε και το μισό πρόγραμμα λιτότητας των Σιράκ-Ζιπέ, το 1995. Δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε στους Γάλλους φοιτητές κι εργαζόμενους -παραφράζοντας το παλιό σύνθημα των «γαύρων» για τον Γουίλκινς- να στείλουν τον Ντομινίκ και το «μέτρο» του για πικ νικ. Είναι ευεργετικό να τους βλέπεις στα δελτία ειδήσεων της TV, αμέσως μετά τη «βαρυσήμαντη» παρέμβαση... Μητσοτάκη, για τα καθ' ημάς. Μετά τους εγχώριους «αρχιερείς» της αγοράς, οι Γάλλοι «αιρετικοί». Ε, συνέρχεσαι βρε αδελφέ...
ΥΓ.: Στα της Γαλλίας θα επανέλθουμε πολύ σύντομα. Ακρως ενδιαφέρουσα
χώρα!
(Sportday / Δ.Ελευθεράτος)
Πηγή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ...
Αυτό βεβαίως ψηφίστηκε αρχικώς στην Ανω Βουλή, δίχως καν να συζητηθεί (σαν να λέμε, η δημοκρατία στα... Ανω της). Ο ίδιος ο Βιλπέν παριστάνει τη Μαρία Αντουανέτα: ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους; Ε, και; Αυτός κυβερνά. Κατειλημμένα τα πανεπιστήμια; Να' ναι καλά τα ρόπαλα και τα δακρυγόνα. Όμως...
Όμως αυτού του είδους ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός είναι αξιοκατάκριτος -για να μην πούμε κατάπτυστος- όχι μόνο για τα «πώς», αλλά κυρίως για τα «τι» θεσπίζει. Ξέρετε, σ' αυτές τις περιπτώσεις, εδώ στην Ελλάδα συνηθίζουμε να ψάχνουμε με το φανάρι «διακριτικές» συνταγματικές εκτροπές και διαδικαστικά πλημμελήματα, όταν η πολιτική και οικονομική εξουσία διαπράττει -επί της ουσίας- ειδεχθή κακουργήματα. Η γαλλική κοινωνία, ευτυχώς, δεν θεωρεί τη μοιρολατρία αρετή: αν νιώσει ότι επιχειρείς να τη βιάσεις, θα σε αρπάξει από το λαιμό, δεν θα επικαλεστεί το διαδικαστικό δικαίωμα να υποστεί το κακό με βαζελίνη.
Τι προβλέπει το διαβόητο «πρώτο συμβόλαιο εργασίας»;
Οτι οι εργοδότες θα έχουν το δικαίωμα να προσλαμβάνουν νέους ηλικίας 18-26 ετών σε θέσεις μερικής απασχόλησης για μία διετή «δοκιμαστική» περίοδο και να τους απολύουν όποτε θελήσουν, δίχως αιτιολόγηση (κι ας προβλέπει άλλα η εργατική νομοθεσία).
Με άλλα λόγια, οι επιχειρήσεις θα μπορούν να ανανεώνουν αδιαλείπτως ένα έμψυχο δυναμικό σύγχρονων «δουλοπάροικων», έχοντας έτσι μεγαλύτερη ευχέρεια να συμπιέζουν αφόρητα τις αποδοχές και τις διεκδικήσεις των παλιότερων, «κανονικών» εργαζόμενων. Κερδισμένη και η κρατική εξουσία, αφού θα παρουσιάζει εικονικές «πτώσεις» της ανεργίας. Οι «άλλοι» μπορούν να παρηγορηθούν: ο κεφαλαιοκρατικός Μεσαίωνας του κ. Ντομινίκ δεν προβλέπει προληπτική μαστίγωση των δοκιμαζομένων...
Αλλά, είπαμε, εκεί είναι Γαλλία. Ο ξεσηκωμός ήταν αυθεντικός, δυναμικός και κυρίως αισιόδοξος -όχι διαδικαστική διεκπεραίωση «για την τιμή των όπλων». Ξέρετε γιατί οι Γάλλοι φοιτητές κι εργαζόμενοι ελπίζουν ότι ίσως κατορθώσουν κάτι; Διότι, απλούστατα, έχουν καταφέρει πολλά στο παρελθόν. Τα «θεσμικά νεκροταφεία» στη Γαλλία, τα τελευταία 20 χρόνια είναι γεμάτα από «μέτρα» που τα έφαγε η μαρμάγκα: η κοινωνία δεν έτρωγε κουτόχορτο, ούτε την «έτρωγε» η απάθεια.
Το 1986 ήταν το νομοσχέδιο Ντεβακιέ για την Παιδεία: το έπνιξαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές κι ο εν λόγω υπουργός παραιτήθηκε. Στα 90’s το σχέδιο Μπαλαντίρ, «πρόγονος» του σημερινού: για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας θέσπιζε αμοιβές χαμηλότερες από εκείνες που όριζαν οι συμβάσεις εργασίας. Αποσύρθηκε άρον άρον. Την ίδια τύχη είχε και το μισό πρόγραμμα λιτότητας των Σιράκ-Ζιπέ, το 1995. Δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε στους Γάλλους φοιτητές κι εργαζόμενους -παραφράζοντας το παλιό σύνθημα των «γαύρων» για τον Γουίλκινς- να στείλουν τον Ντομινίκ και το «μέτρο» του για πικ νικ. Είναι ευεργετικό να τους βλέπεις στα δελτία ειδήσεων της TV, αμέσως μετά τη «βαρυσήμαντη» παρέμβαση... Μητσοτάκη, για τα καθ' ημάς. Μετά τους εγχώριους «αρχιερείς» της αγοράς, οι Γάλλοι «αιρετικοί». Ε, συνέρχεσαι βρε αδελφέ...
ΥΓ.: Στα της Γαλλίας θα επανέλθουμε πολύ σύντομα. Ακρως ενδιαφέρουσα
χώρα!
(Sportday / Δ.Ελευθεράτος)
Πηγή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ...
Ντομινίκ ντε Βιλπέν: Η Γαλλία βρίσκεται σε αδιέξοδο
Η παγκοσμιοποίηση είναι μία από τις πραγματικότητες του σύγχρονου κόσμου, είναι η κοινή μας μοίρα. Για ένα μεγάλο διάστημα ο κόσμος μας ήταν χωρισμένος σε ζώνες επιρροής μερικών κρατών. Η παγκοσμιοποίηση είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην Ευρώπη, τις αναπτυσσόμενες χώρες και τις ΗΠΑ. Περιλαμβάνει όλες τις ηπείρους.
Το μεγάλο πλεονέκτημα της παγκοσμιοποίησης είναι η ελπίδα για ειρήνη, δικαιοσύνη, ανάπτυξη για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Για ένα μεγάλο διάστημα τα αγαθά αυτά ανήκαν σε ένα μέρος του πληθυσμού, για μεμονωμένες χώρες. Σήμερα είναι προσβάσιμα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2013_07_13/227582336/
Γαλλία: Στον ανακριτή ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν για υπόθεση διαφθοράς
Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν ανακρίθηκε από δικαστές σχετικά με υπόθεση διαφθοράς, στην οποία εμπλέκεται το δίκτυο ξενοδοχείων πολυτελείας "Relais & Chateaux". Ο ντε Βιλπέν, ο οποίος διατέλεσε πρωθυπουργός από το 2005 ως το 2007, ανακρίθηκε για τις σχέσεις του με τον στενό του φίλο, Ρεζίς Μπουλό, ο οποίος ήταν πρόεδρος του «Relais & Chateaux» ως το 2006 και κατηγορείται ότι, μεταξύ 2002-08, υπεξαίρεσε 1.6 εκατομμύριο ευρώ, υποχρεώνοντας τους προμηθευτές να φουσκώνουν τους λογαριασμούς τους.Παραπολιτικά

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!