6 Απριλίου 1941-Οι Γερμανοί Ξανάρχονται

του Βασιλείου Σταθοπούλου,
Αντιστρατήγου ε.α.-Μαθηματικού

Πριν 72 ακριβώς χρόνια, η Ναζιστική Γερμανία αποφάσισε να επιτεθή κατά της Πατριδας μας. Η ήττα του συμμάχου τους στη Β. Ήπειρο,

αμφισβητούσε το αήττητο του άξονα, πράγμα που δεν επιθυμούσε καθόλου ο Χίτλερ.
Έτσι οι λιγοστοί υπερασπιστές των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, με την κάλυψη των οχυρών της "Γραμμής Μεταξά", στην πλειονότητά τους τραυματίες του Β. ηπειρωτικού μετώπου, κλήθηκαν να δώσουν κι αυτοί των υπέρ πάντων αγώνα.

---

Ο αγώνας ήταν σκληρός, αλλά σύντομος. Η υλική και οργανωτική υπεροχή των εισβολέων, αλλά και η σύντομη κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της γερμανικής πολεμικής μηχανής. Παρ' όλ' αυτά, η κατάληψη της Ελλάδος στοίχισε στο Χίτλερ 55 ημέρες, πολύ περισσότερες απ' ότι χρειάστηκε να καταβάλη την κραταιά Γαλλία.

Μια σκοτεινή περίοδος άρχιζε για τον ελληνισμό. Εκτός από την έλλειψη ελευθερίας, λόγω της εθρικής κατοχής, ο λαός μας θα δοκιμαζόταν και από οικονομική λεηλασία, για την "ενίσχυση των γερμανικών όπλων". Το σκοτάδι της κατοχής ήλθε να φωτίση το φως της εθνικής αντιστάσεως, τόσο στα βουνά της Πατρίδας μας όσο και στη Μέση Ανατολή. Μονάδες του Στρατού μας, και του Ναυτικού μας αλλά και της Αεροπορίας μας που συγκροτήθηκαν εκεί, δήλωσαν το παρόν στις επακολουθείσασες συμμαχικές επιχειρήσεις, τόσο στην Αφρική, όσο και στην ιταλική χερσόννησο. Παράλληλα, αμείωτος συνεχίσθηκε ο αγώνας κατά των κατακτητών, στα υπόδουλα εδάφη της Πατριδας μας, με δολιοφθορές και πόλεμο φθοράς των κατακτητών. Βαρύς ήταν ο φόρος αίματος του αγώνα αυτού. Εκτός από τις απώλειες των αγωνιστών αυτών, ήταν και το ειδεχθές 1:30, δηλαδή 30 άνδρες εκτελούνταν για κάθε έναν γερμανό που σκοτωνόταν.

72 χρόνια πέρασαν, η λήθη άρχισε να απλώνη την ομίχλη της. Οι σφαγείς μας έγιναν σύμμαχοί μας, στο ΝΑΤΟ. Η ανασυγκρότησή τους στηρίχθηκε και στους μετανάστες. Έγιναν πάλι οικονομικός κολοσσός. Ξαναπήραν όλη τη βιομηχανία στα χέρια τους. Μετά ήλθε η ΕΟΚ και η μετάλλαξή της σε ΕΕ. Γίναμε εταίροι τους, με ελπίδες οι οποίες δεν απέδωσαν τις προσδοκίες μας. Μπήκαμε στην ΕΕ, για να αποφύγουμε μια πιθανή νέα δικτατορία, για να έχουμε εταίρους ισχυρούς, οι οποίοι θα έπαιρναν το μέρος μας στα φλέγοντα εθνικά μας ζητήματα. Εν τω μεταξύ οι Γερμανοί αγόραζαν την καλύτερη γη σε Κρήτη και άλλα νησιά μας. Ότι κατάφεραν το 41 οι Γερμανοί με τόσο αίμα, το ξανακατάφεραν πάλι με τα μάρκα τους. Όμως σε κανένα εθνικό μας ζήτημα δεν μας συμπαραστάθηκαν. Βλέπετε η Τουρκία είναι πιο πολύτιμος φίλος και σύμμαχός τους.

Στη δεκαετία του '80 άρχισε η αθρόα είσοδος μεταταστών, στους οποίους παραχωρήσαμε βαθμηδόν όλες τις χειρονακτικές εργασίες, κρατώντας για μας μόνο τις διευθυντικές, επιστημονικές και δημοσιοϋπαλληλικές θέσεις και μόνο για τέτοιες προωρίζαμε τα παιδιά μας. Πρώτα φέραμε μόνοι μας τους και κυρίως τις Φιλιππινέζες. Βγάζαμε ψεύτικα πιστοποιητικά υγείας, για να πετύχουμε την πρόσληψη μιας τέτοιας στην οικογένεια.
Μετά, άνοιξαν τα αλβανικά σύνορα. Πλήθος Αλβανών, με πρωτοπόρους τους βαρυποινίτες, κατέκλυσαν τη χώρα μας. Το εξευτελιστικό κόστος εργασίας που παρείχαν αφαίρεσαν κάθε δυνατότητα εργασίας για τους ντόπιους, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Μετά άνοιξε ο χείμαρος των Μουσουλμάνων, Κούρδων, Ιρακινών, Αφγανών, Πακιστανών κ.λ.π. οι οποίοι, με τη βοήθεια της Τουρκίας και των δουλεμπόρων της, κατέκλυσαν τη χώρα, με τις αρχές (δεν λέω Κράτος, διότι αυτό παρέλυσε πια) να παρακολουθούν ως θεατές το γεγονός και, αφού δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, το ... υιοθέτησαν ως νόμιμο και μάλιστα ψήφισαν και νόμο παροχής ιθαγενείας!!!

Παράλληλα μας εξώθησαν σε ενέργειες που διατάραξαν την αξιοπιστία μας, όπως συμμετοχή μας στον αποκλεισμό της Γιουγκοσλαβίας, της πιο παραδοσιακής συμμάχου μας στη σύντομη ιστορία μας.

Έπειτα ήλθε η νομισματική ένωση. Καμαρώναμε σαν κοκόρια φουσκωτά με πρησμένα λειριά. Ξετρελλαθήκαμε και μεις διότι δεν χρειαζόταν πια να κάνουμε συνάλλαγμα για να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό!! Η νομισματική πολιτική μας έφυγε από την Αθήνα και μετεγκατεστάθηκε στη Φραγκφούρτη. Ενώ στην αρχή κυκλοφορούσαμε με ένα πινακάκι, που είχε τις αντιστοιχίες λεπτών και δραχμών, σιγά σιγά, δεχθήκαμε το Ευρώ σαν κατοστάρικο και τα λεπτά ως δραχμές, με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ σύντομα έναν τιμάριθμο 300 %. (Θυμάστε το κλασσικό παράδειγμα του μαϊδανού. Μέσα σε λίγους μήνες το ματσάκι από 50 δραχμές έγινε 50 λεπτά.

Έτσι ήλθε η νέα υποδούλωση στην Ενωμένη πάλι Γερμανία. Αυτή τη φορά πιο σκληρή πιο αμείλικτη. Βέβαια χωρίς, βασανισμούς, χωρίς εκτελέσεις, αλλά με την επιστράτευση δοσίλογων κυβερνώντων οι οποίοι έχουν οχυρωθή στο Κυνοβούλιο, έχοντας, ως Πραιτωριανούς το 50 % της Ελληνικής Αστυνομίας και όχι μόνο και εκτελούν πιστά τις επιταγές των δανειστών.

Τότε υπήρχε μια ελπίδα: Ότι οι Γερμανοί θα χάσουν τον πόλεμο από τους συμμάχους και θα ελευθερωθούμε.
Τώρα; Βλέπετε εσείς καμια ελπίδα; Η μόνη μας ελπίδα είναι το αν θα πάρουμε την επόμενη δόση, και ποιο θα είναι το τίμημα γι' αυτό. Πόσο θα κοπούν οι συντάξεις και πόσοι θα είναι οι νέοι φόροι.

Οι Τούρκοι μπαίνουν για τα καλά στη διανομή της λείας. Η Θράκη μας τουρκοποιείται μέρα με τη μέρα. ΑΟΖ, αλλά και υφαλοκρηπίδα των νησιών ξεχνιέται. Το Αιγαίο διχοτομείται. Η ελληνική παραγωγή έχει εκμηδενισθή και γενικά η οικονομία έχει καταστραφή.

Θά 'λεγα "ο Θεός να βάλη το χέρι του", αλλά επειδή φαίνεται ότι, όπως πάντα, ήταν πολυάσχολος, μάλλον εμείς πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια μας.

Συγνώμη που σας κουράζω, συνδέοντας γεγονότα πιθανόν ανόμοια, αλλά δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και όπως λένε οι σοφοί, "όποιος αγνοεί την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήση", εγώ ως απλός μαθηματικός λέω ότι η ιστορία εκτελεί ημιτονοειδή καμπύλη. Αυτή την περίοδο είμαστε σε κάθοδο μετά τις 180 μοίρες προς τις 270, χωρίς συμμετρία, με πολύ μεγάλο πλάτος. Και ενώ το παχύδερμο ο κ.κ. Αντιπρόεδρος, ο "άντε καλέ", μας είχε πη ψευδώς από το 2011, ότι βρήκαμε τον πάτο του βαρελιού, εν τούτοις ακόμη βουτάμε στα $k@t@ και πάτο δεν βλέπουμε.

Να είστε καλά.

Αιωνία η μνήμη των νεκρών των Οχυρών, αλλά και όλου του αντιστασιακού αγώνα κατά των "συμμάχων μας" που έχουν την ευγενή καλωσύνη, να μας δίνουν μερικά € για να τη βγάζουμε πέρα...
ΑΚίΣ