Έργα και ημέρες των ανταρτών του ΕΛΑΣ-Δ.Σ.Ε. Το Παιδομάζωμα….!!!

Το Παιδομάζωμα ξαναμπήκε στο ελληνικό λεξιλόγιο το Μάρτιο του 1948, όταν η κομμουνιστική Προσωρινή Κυβέρνηση ανάγγειλε από το ραδιόφωνο της νέα πολιτική: όλα τα παιδιά από τριών ως δεκατεσσάρων ετών στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές της Βορείου Ελλάδος θα συγκεντρώνονταν και θα στέλνονταν πίσω από το Παραπέτασμα στις «λαϊκές δημοκρατίες» που είχαν προσφερθεί να τα δεχτούν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, η απόφαση αυτή είχε ληφθεί για να προστατευθούν τα παιδιά στις ζώνες των επιχειρήσεων από τις θηριωδίες που διέπρατταν τα επιτιθέμενα φασιστικά στρατεύματα: την πείνα που οφειλόταν στην καταστροφή της συγκομιδής, τους βομβαρδισμούς και τις λεηλασίες.
Τούτο το τελευταίο εγχείρημα της «κυβέρνησης» του Μάρκου Βαφειάδη αποσκοπούσε ν' αποτελέσει λαμπρό προπαγανδιστικό όπλο. Θα υπογράμμιζε δραματικά στην υφήλιο τους κινδύνους που διέτρεχε ο πληθυσμός από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και θα καταχτούσε τη διεθνή συμπάθεια για τους αντάρτες. Επιπλέον, εξασφαλιζόταν η νομιμοφροσύνη των γονιών, που είχαν απομείνει στα ορεινά χωριά, αφού τα παιδιά τους θα ήταν όμηροι στις χώρες του κομμουνιστικού συνασπισμού. Και τέλος, τα ίδια τα παιδιά θα εμποτίζονταν με την κομματική ιδεολογία ώστε μεγαλώνοντας να μεταβληθούν σε αυριανά αγωνιστικά στελέχη του ελληνικού κομμουνισμού.

Ήταν ένα προπαγανδιστικό εγχείρημα που έδρασε αρνητικά σε βαθμό ανυπολόγιστο. Στην αρχή οι ξένοι ανταποκριτές του διεθνούς τύπου, πολλοί από τους οποίους κάλυπταν τον πόλεμο από το μπαρ του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας στην Αθήνα, παρουσίασαν το παιδομάζωμα σαν καθαρά ανθρωπιστική ενέργεια και αγνόησαν τις φήμες ότι τα παιδιά απάγονταν. Αλλά καθώς όλο και πιο πολλά, όλο και πιο μικρά παιδιά αρπάζονταν από τις μανάδες τους, τα Ηνωμένα Έθνη καταδίκασαν το παιδομάζωμα και η κυβέρνηση της Αθήνας χρησιμοποίησε αποτελεσματικά το σχέδιο αυτό για να στρέψει τη διεθνή κοινή γνώμη κατά των επαναστατών. Στο εσωτερικό, η απαγωγή των παιδιών στην Ανατολική Ευρώπη κατέστησε πιο αξιόπιστη την καταγγελία της κυβέρνησης ότι οι αντάρτες είχαν ξεπουλήσει την Ελλάδα στους Σλάβους.

Η απαγωγή των παιδιών τους ήταν η τελευταία σταγόνα που έστρεφε τους κατοίκους των ανταρτοκρατούμενων χωριών εναντίον των ανταρτών και διέβρωσε την πλατιά βάση λαϊκής υποστήριξης που είχαν κάποτε στη βόρειο Ελλάδα. Τα αυξανόμενα περιστατικά βίας των ανταρτών συνέβαλαν στην απογοήτευση των κατοίκων.

Ως το τέλος του 1948 πάνω από 28.000 Ελληνόπουλα είχαν αποσπαστεί από τους γονείς τους και σταλεί σε στρατόπεδα σε όλο το κομμουνιστικό συνασπισμό. 

 Από τα χωριά της Μουργκάνας, 300 παιδιά στάλθηκαν στην Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία. Θα περνούσαν δέκα χρόνια προτού επιτραπεί να γυρίσουν στην Ελλάδα τα πρώτα παιδιά. Πολλά δε γύρισαν ποτέ. Πάνω από δέκα πρώην παιδιά που τα πήραν από το Λια είναι ακόμα διασκορπισμένα σε κομμουνιστικές χώρες από την Πολωνία ως τη Ρουμανία και την Τασκένδη.

Οπωσδήποτε πολλοί Έλληνες κομμουνιστές επιμένουν σήμερα ότι ποτέ δεν έγινε παιδομάζωμα και ότι κανένα παιδί δε μετακινήθηκε παρά τη θέληση των γονιών του.

Το σχέδιο στην αρχή ήταν πράγματι εθελοντικό· ύστερα όμως από ένα μήνα, μόνο 1.100 παιδιά τα είχαν στείλει θεληματικά οι γονείς τους από την Ελλάδα σε στρατόπεδα στο Παραπέτασμα. Οι αντάρτες δεν είχαν λογαριάσει τη βαθιά ριζωμένη ελληνική παράδοση της οικογενειακής αλληλεγγύης. Ακόμα και ύστερα από οχτώ χρόνια πολέμου και λιμού οι γυναίκες στα ορεινά χωριά δεν πείθονταν να δώσουν τα παιδιά τους σε ξένους στην ξενιτιά. Τελικά οι αντάρτες αποφάσισαν ότι έπρεπε να εφαρμόσουν σκληρότερα μέτρα για τη συγκέντρωση των παιδιών.

http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr/p/blog-page_2.html