Το σύνδρομο Τσε Γκεβάρα
Αποτυπώνοντας τις εξελίξεις στο ρωμέικο προτεκτοράτο - Του Μουαμάρ Ιγνάτιου
Στις 25 του Γενάρη, το προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης είχε μία μοναδική εμπειρία. Εξέλεξε μία κυβέρνηση της Αριστεράς.
Αν και οι διαφορές μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς έχουν πάψει να είναι τόσο βαρυσήμαντες, όπως ήταν κάποτε, το γεγονός από μόνο του αποτελεί μία πρωτοτυπία. Πρωτοτυπία, μιας και την εξουσία κατέλαβε ένα κόμμα, που δεν ξεπερνούσε το 4% του εκλογικού σώματος και κάθε φορά «ίδρωνε» να μπει στη Βουλή. Οι λόγοι, που οδήγησαν τους ρωμιούς σε μια τέτοια επιλογή ποικίλλουν, όπως θα δούμε παρακάτω.
Οι προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις δεν προέβησαν στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, για να μη δυσαρεστήσουν τους κομματικούς τους στρατούς, που οι ίδιοι διόρισαν στο δημόσιο.
Αποτυπώνοντας τις εξελίξεις στο ρωμέικο προτεκτοράτο - Του Μουαμάρ Ιγνάτιου
Στις 25 του Γενάρη, το προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης είχε μία μοναδική εμπειρία. Εξέλεξε μία κυβέρνηση της Αριστεράς.
Αν και οι διαφορές μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς έχουν πάψει να είναι τόσο βαρυσήμαντες, όπως ήταν κάποτε, το γεγονός από μόνο του αποτελεί μία πρωτοτυπία. Πρωτοτυπία, μιας και την εξουσία κατέλαβε ένα κόμμα, που δεν ξεπερνούσε το 4% του εκλογικού σώματος και κάθε φορά «ίδρωνε» να μπει στη Βουλή. Οι λόγοι, που οδήγησαν τους ρωμιούς σε μια τέτοια επιλογή ποικίλλουν, όπως θα δούμε παρακάτω.
Οι προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις δεν προέβησαν στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, για να μη δυσαρεστήσουν τους κομματικούς τους στρατούς, που οι ίδιοι διόρισαν στο δημόσιο.
Επίσης, δεν θέλησαν να θίξουν τα συμφέροντα των εγχώριων ολιγαρχών, που όχι μόνο δεν υπέστησαν ζημιά κατά τη διάρκεια της κρίσης, αλλά αύξησαν και τα κέρδη τους. Οι ολιγάρχες−καναλάρχες, βαρόνοι του τύπου και εργολήπτες του δημοσίου, ήταν ανέκαθεν ο κύριος κορμός της διαπλοκής μεταξύ της εξουσίας και της επιχειρηματικότητας.
Έτσι λοιπόν, οι μνημονιακές κυβερνήσεις βουτηγμένες στη διαφθορά και τις μίζες προερχόμενες κυρίως από γερμανικές εταιρείες (βλέπε Siemens) και να ήθελαν να προβούν σε σκληρές διαπραγματεύσεις με την ευρωζώνη, ώστε η χώρα να αποφύγει τη σκληρή λιτότητα και να οδηγηθεί προς την ανάπτυξη, δεν το τολμούσαν, γιατί το Βερολίνο γνώριζε και γνωρίζει καλά τα πεπραγμένα τους και δεν θα δίσταζε να τους τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα.
Δεν διαπραγματεύτηκαν επομένως, ποτέ τις υφεσιακές απαιτήσεις της ευρωζώνης και προέβησαν σε υπέρμετρη φορολόγηση, που οδήγησε στη φτωχοποίηση του πληθυσμού και την καταστροφή της μεσαίας τάξης. Τα οριζόντια φοροεισπρακτικά μέτρα όχι μόνο οδήγησαν στη μεγέθυνση της ύφεσης και στην απομάκρυνση από οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης, αλλά και στη δημιουργία μιας μεγάλης έκτασης ανθρωπιστικής κρίσης, η οποία συνεχώς αυξάνεται.
Ο ρωμιός λοιπόν, αποφάσισε, πως ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθεί κι έτσι κλήθηκε ένα μικρό, προ ολίγων ετών ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα, να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Η εντολή όμως, που πήρε η νέα κυβέρνηση, ήταν πολύ συγκεκριμένη: «Διαπραγμάτευση εντός ευρωζώνης και παραμονή στο ευρώ με κάθε τρόπο». Αυτό φυσικά, είναι παντελώς παράλογο, αλλά στο μυαλό του ρωμιού φάνταζε φυσιολογικό.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ένας μεγάλος αριθμός ρωμιών ψήφισε τη νέα κυβέρνηση, γιατί ήθελε ξανά την εκ νέου γιγάντωση του δημοσίου, όπου ο κάθε κομματικά ευνοούμενος θα μπορούσε να τρυπώσει, να αράξει και να πληρώνεται χωρίς φυσικά ποτέ να αξιολογηθεί.
Μια άλλη μερίδα ρωμιών πίστευε και πιστεύει, πως μια αριστερή κυβέρνηση θα μείωνε στο ελάχιστο τους φόρους ή και θα τους καταργούσε τελείως. Θα χαρίζονταν δηλαδή δάνεια, υποχρεώσεις προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία σε βάρος βέβαια των ηλιθίων, που όλα αυτά τα χρόνια πλήρωναν αγκομαχώντας τους φόρους τους.
Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, μιας και η χώρα αυτή κατέχει τα πρωτεία, όσον αφορά στην επιβράβευση των παρανομούντων και των μπαταξήδων. What else is new, που θα λέγαμε και στα... αρβανίτικα.
Ας δούμε όμως, γιατί αυτό το πάλαι ποτέ μικρό ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα ανέλαβε να πάρει στα χέρια του αυτή τη καυτή πατάτα.
Πριν απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση, ας επιχειρήσουμε να δούμε ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του, που το διαφοροποιούν ουσιαστικά από τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία μέχρι τώρα κυβέρνησαν τη χώρα.
Το πρώτο του χαρακτηριστικό είναι η ηγεσία του. Ο αρχηγός του πολύ νέος, εμφανίσιμος, με μεγάλη ευφράδεια λόγου. Ο Πούτιν τον έχει χαρακτηρίσει ως χαρισματικό. Το ίδιο και πολλά ΜΜΕ του εξωτερικού. Η ομάδα, που τον πλαισιώνει, είναι της ιδίας κοπής, ιδιαίτερα ο υπουργός Οικονομικών, φτασμένος οικονομολόγος καθηγητής με πλούσιο διδακτικό και συγγραφικό έργο.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του κόμματος είναι η αντικομφορμιστική του συμπεριφορά, που προκλητικά ξεφεύγει από τους γραβατωμένους γλείφτες πολιτικούς του παρελθόντος.
Επίσης, τα ηγετικά στελέχη του εν λόγω κόμματος δεν έχουν προέλθει από μικροαστικές οικογένειες ή φτωχά λαϊκά στρώματα, που συνειδητά να τους υπαγορεύουν το γρήγορο πλουτισμό μέσα από μια πολιτική σταδιοδρομία. Είναι καλοταϊσμένοι γόνοι αστών με καλές σπουδές και «χορτασμένα μάτια».
Πολλοί εστιάζουν στις ομοιότητες του παλιού ΠΑΣΟΚ με το σημερινό κυβερνών κόμμα.
Η βασική διαφορά τους είναι, ότι οι παλιοί πασοκτζήδες ήταν ξενηστικωμένοι, που έπεσαν με τα μούτρα στο φαΐ, σε αντίθεση με τους σημερινούς συριζαίους, πολλοί εκ των οποίων κατάγονται από –χορτασμένες– οικογένειες αστών/μεγαλοαστών.
Τι λοιπόν τους έκανε να ποθήσουν τόσο πολύ την ανάληψη της εξουσίας και μάλιστα να προκαλέσουν εκλογές μη συμβάλλοντας στην εκλογή προέδρου της δημοκρατίας;
Η απάντηση, που προσωπικά δίνω, είναι το «Σύνδρομο Τσε Γκεβάρα». Εύκολα κανείς μπορεί να μαντέψει τι ακριβώς είναι αυτό το σύνδρομο. Είναι το σύνδρομο του ηρωικού επαναστάτη, του μεταρρυθμιστή, αυτού, που η ιστορία καταγράφει ως λαοπρόβλητου ηγέτη. Μπορεί να φαντάζει παράδοξο, πως σε μια εποχή άκρατου ατομικισμού υπάρχουν άτομα, που προτιμούν τις δάφνες της ιστορίας από τη χλιδή και τον τεράστιο τραπεζικό λογαριασμό.
Ορφέα–Ερνέστο ονόμασε το γιο του ο πρωθυπουργός εμπνεόμενος τόσο από τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, τον προπάτορα των ρωμιών επαναστατών όσο κι από τα ηρωικά αρχαία ελληνικά πρότυπα του εθνικού φαντασιακού μας.
Δεν χωρά αμφισβήτηση, πως τα άτομα αυτά δεν διαθέτουν τον πρέποντα ρεαλισμό, ώστε να κινηθούν με ασφάλεια μέσα στα πλαίσια μιας πλήρως διεθνοποιημένης οικονομίας. Η έλλειψη ρεαλισμού, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, πως ίσως είναι και επικίνδυνη όχι όμως περισσότερο επικίνδυνη από τα πεπραγμένα των προηγούμενων υφεσιακών κυβερνήσεων της πλήρους υποτέλειας.
Συνήθως, οι οραματιστές τέτοιου τύπου, εξιδανικεύουν το λαό των ρωμιών. Εθελοτυφλούν πιστεύοντας, ότι μπορούν να αλλάξουν τη νοοτροπία της αρπαχτής, του βολέματος, του πλιάτσικου και της τρικυμίας, που επικρατεί στον εγκέφαλο του πόπολου. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά των ρωμιών είτε δεν θέλουν να τα δουν είτε κάτι άλλο έχουν στο μυαλό τους...
His master’s voice.
Ας εξετάσουμε το δεύτερο σενάριο.
Ότι δηλαδή, οι επερχόμενοι «Τσε» όντως έχουν ένα Σχέδιο Β’ στο μυαλό τους, που δεν είναι άλλο από τη χρόνια κατάληψη της εξουσίας και της δημιουργίας ενός κράτους με όλους τους μηχανισμούς αλωμένους.
Κάτι ανάλογο δηλαδή, με τα καθεστώτα της πρώην σοβιετίας, που κατέρρευσαν.
Έτσι λοιπόν, ξεκίνησαν μια όντως σκληρή διαπραγμάτευση με την ευρωζώνη. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει όσα λάθη και να εντοπίσει στο τρόπο, που αυτή διεξήχθη. Έμπειροι ξένοι αναλυτές (Paul Mason) μένουν έκπληκτοι, που η «Ελλάδα διαπραγματεύεται τους όρους του Μνημονίου τόσο σκληρά».
Η διαπραγμάτευση βέβαια, δεν τους βγήκε όπως θα την ήθελαν. Προέκυψε μία συμφωνία με τη μορφή εκεχειρίας, που τους δίνει χώρο και χρόνο (ελάχιστο όμως) να τολμήσουν να εφαρμόσουν κάποια από τα πράγματα, που υποσχέθηκαν.
Πολλοί μιλούν για «κωλοτούμπα» και άλλοι πάλι για «νίκη». Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Εξάλλου, πρόκειται για κάποια μεσοπρόθεσμη συμφωνία και συνεπώς κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει, ότι αθέτησαν τις υποσχέσεις τους, μιας και σε μια μεσοπρόθεσμη συμφωνία ούτε για κατάργηση του Μνημονίου μιλάς ούτε φυσικά και για τη διαγραφή του χρέους. Αν μετά την ολοκλήρωση αυτής της συμφωνίας εκεχειρίας καταστεί αδύνατο για τους κυβερνώντες να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους, ναι τότε θα μπορούσε κανείς να τους κατηγορήσει για αθέτηση των υποσχέσεών τους.
Το σίγουρο είναι, πως οι κυβερνώντες, που δεν πιστεύουν στην ουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση τουλάχιστον με τη μορφή, που έχει τώρα, πολύ θα ήθελαν να εγκαταλείψουν το ευρώ και την ευρωζώνη και να επιστρέψουν στη δραχμή. Προσωπικά πιστεύω, πως αυτό είναι και το μυστικό τους σχέδιο, το οποίο φυσικά δεν αποκαλύπτουν τώρα ούτε και μπορούν να εφαρμόσουν, μιας και ο ρωμιός τέτοια εντολή δεν τους έδωσε.
Το μέλημά τους λοιπόν, είναι να ηρωοποιηθούν όσο περισσότερο γίνεται. Να συγκρουστούν με τη γερμανική Ευρώπη της λιτότητας, τη ντόπια ολιγαρχία, τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αν είναι να πέσουν, να πέσουν ηρωϊκά έχοντας κάνει πράξη τη φαντασίωσή τους. Προσωπικά, δεν νομίζω πως μπλοφάρουν. Ηρωικό θάνατο επιδιώκουν και μάλιστα έχοντας όλο το λαό μαζί τους. Σχεδιάζουν να «εκπαιδεύσουν» το λαό σε μια καλύτερη ζωή εκτός ευρώ με μεγαλύτερη ευημερία. Είναι όμως αυτό εφικτό; Όχι δεν είναι.
Ακόμα κι αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις από πλευράς λαϊκής βούλησης για ένα βελούδινο διαζύγιο με το ευρώ, όπως εξάλλου προτείνει και ο Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν, είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια ελλειμματογενή χώρα, που δεν παράγει τίποτα και εισάγει ακόμα και τα λεμόνια που καταναλώνει από την Αργεντινή και που δεν έχει μάθει να αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα να σταθεί στα πόδια της μέσα σε ένα διεθνές οικονομικό περιβάλλον.
Η επιστροφή στη δραχμή θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό εργαλείο ανάπτυξης, όταν οι εισαγωγές ήταν περιορισμένες, ο δημόσιος τομέας εξαιρετικά παραγωγικός και ευέλικτος και η χώρα απολάμβανε αυτάρκεια αγαθών προερχόμενα από τη ντόπια παραγωγή. Για να συμβεί αυτό απαιτείται πολύς χρόνος, πολύ σοβαρές μεταρρυθμίσεις συγκρουσιακού χαρακτήρα και δημιουργία υποδομών. Δεν γίνεται μέσα σε τέσσερις μήνες.
Συνεπώς, αν δεχτούμε πως όντως οι «Τσε» έχουν σαν Σχέδιο Β’ την ολική αναμόρφωση της χώρας και την οικονομική ανάπτυξη εκτός ευρώ, είτε είναι πολύ ρομαντικοί είτε ηλίθιοι αν πιστεύουν, πως μπορούν να το πετύχουν κάτι τέτοιο μέσα σε ένα τετράμηνο.
Εξάλλου, αυτό το περιβόητο τετράμηνο, μπορεί ανά πάσα στιγμή να τορπιλιστεί από τους ίδιους τους δανειστές, που προτιμούν το προτεκτοράτο τους να παραμείνει μία αποικία χρέους κατοικημένη από δουλοπάροικους, που θα εργάζονται για 200 ευρώ το μήνα.
Βελούδινα ή όχι, κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε.
Οι δανειστές δεν θα διστάσουν να αποτελειώσουν (οικονομικά μέσω τραπεζών) το ρωμέικο προτεκτοράτο αν διαπιστώσουν, πως οι «Τσε» εξακολουθούν να διαπνέονται από επαναστατικά οράματα. Έτοιμοι ήταν να το κάνουν εξάλλου.
Αυτό, που οι «Τσε» πρέπει να συνειδητοποιήσουν, είναι, πως έχουν να κάνουν με έναν γελοίο και προθύμως υποταγμένο λαό, που το μόνο του μέλημα είναι η λούφα, η καλοπέραση και ο ωχαδερφισμός του.
Ο ρωμιός και η Ρωμιοσύνη δεν παλεύονται. Δεν «μεταρρυθμίζονται», δεν αλλάζουν νοοτροπία και συνήθειες, δεν ξεβολεύονται.
Απόδειξη: Από τη μία ο «λαός» διαδήλωνε στις πλατείες υπέρ της κυβέρνησης και από την άλλη τραβούσε όλες του τις καταθέσεις από τις τράπεζες και τις έχωνε κάτω από στρώματα και πλακάκια. Αυτός είναι ο ρωμέικος πατριωτισμός.
Η συμβουλή μου λοιπόν, προς τους «Τσε» είναι να βρουν έναν τρόπο να «πέσουν» γρήγορα και στη συνέχεια να απολαύσουν την καλή τους τη ζωή ταξιδεύοντας, γράφοντας βιβλία, δίνοντας διαλέξεις κ.λπ..
Λόγω «κατασκευαστικού λάθους», αυτός ο τόπος δεν επιδέχεται σωτηρία και κατά βάθος δεν τη θέλει κιόλας.
Σχόλιο: Ύστερα από 2 χιλιετίες ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ-ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ οι περισσότεροι είναι εβραίοι πια!....
Έτσι λοιπόν, οι μνημονιακές κυβερνήσεις βουτηγμένες στη διαφθορά και τις μίζες προερχόμενες κυρίως από γερμανικές εταιρείες (βλέπε Siemens) και να ήθελαν να προβούν σε σκληρές διαπραγματεύσεις με την ευρωζώνη, ώστε η χώρα να αποφύγει τη σκληρή λιτότητα και να οδηγηθεί προς την ανάπτυξη, δεν το τολμούσαν, γιατί το Βερολίνο γνώριζε και γνωρίζει καλά τα πεπραγμένα τους και δεν θα δίσταζε να τους τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα.
Δεν διαπραγματεύτηκαν επομένως, ποτέ τις υφεσιακές απαιτήσεις της ευρωζώνης και προέβησαν σε υπέρμετρη φορολόγηση, που οδήγησε στη φτωχοποίηση του πληθυσμού και την καταστροφή της μεσαίας τάξης. Τα οριζόντια φοροεισπρακτικά μέτρα όχι μόνο οδήγησαν στη μεγέθυνση της ύφεσης και στην απομάκρυνση από οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης, αλλά και στη δημιουργία μιας μεγάλης έκτασης ανθρωπιστικής κρίσης, η οποία συνεχώς αυξάνεται.
Ο ρωμιός λοιπόν, αποφάσισε, πως ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθεί κι έτσι κλήθηκε ένα μικρό, προ ολίγων ετών ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα, να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Η εντολή όμως, που πήρε η νέα κυβέρνηση, ήταν πολύ συγκεκριμένη: «Διαπραγμάτευση εντός ευρωζώνης και παραμονή στο ευρώ με κάθε τρόπο». Αυτό φυσικά, είναι παντελώς παράλογο, αλλά στο μυαλό του ρωμιού φάνταζε φυσιολογικό.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ένας μεγάλος αριθμός ρωμιών ψήφισε τη νέα κυβέρνηση, γιατί ήθελε ξανά την εκ νέου γιγάντωση του δημοσίου, όπου ο κάθε κομματικά ευνοούμενος θα μπορούσε να τρυπώσει, να αράξει και να πληρώνεται χωρίς φυσικά ποτέ να αξιολογηθεί.
Μια άλλη μερίδα ρωμιών πίστευε και πιστεύει, πως μια αριστερή κυβέρνηση θα μείωνε στο ελάχιστο τους φόρους ή και θα τους καταργούσε τελείως. Θα χαρίζονταν δηλαδή δάνεια, υποχρεώσεις προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία σε βάρος βέβαια των ηλιθίων, που όλα αυτά τα χρόνια πλήρωναν αγκομαχώντας τους φόρους τους.
Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, μιας και η χώρα αυτή κατέχει τα πρωτεία, όσον αφορά στην επιβράβευση των παρανομούντων και των μπαταξήδων. What else is new, που θα λέγαμε και στα... αρβανίτικα.
Ας δούμε όμως, γιατί αυτό το πάλαι ποτέ μικρό ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα ανέλαβε να πάρει στα χέρια του αυτή τη καυτή πατάτα.
Πριν απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση, ας επιχειρήσουμε να δούμε ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του, που το διαφοροποιούν ουσιαστικά από τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία μέχρι τώρα κυβέρνησαν τη χώρα.
Το πρώτο του χαρακτηριστικό είναι η ηγεσία του. Ο αρχηγός του πολύ νέος, εμφανίσιμος, με μεγάλη ευφράδεια λόγου. Ο Πούτιν τον έχει χαρακτηρίσει ως χαρισματικό. Το ίδιο και πολλά ΜΜΕ του εξωτερικού. Η ομάδα, που τον πλαισιώνει, είναι της ιδίας κοπής, ιδιαίτερα ο υπουργός Οικονομικών, φτασμένος οικονομολόγος καθηγητής με πλούσιο διδακτικό και συγγραφικό έργο.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του κόμματος είναι η αντικομφορμιστική του συμπεριφορά, που προκλητικά ξεφεύγει από τους γραβατωμένους γλείφτες πολιτικούς του παρελθόντος.
Επίσης, τα ηγετικά στελέχη του εν λόγω κόμματος δεν έχουν προέλθει από μικροαστικές οικογένειες ή φτωχά λαϊκά στρώματα, που συνειδητά να τους υπαγορεύουν το γρήγορο πλουτισμό μέσα από μια πολιτική σταδιοδρομία. Είναι καλοταϊσμένοι γόνοι αστών με καλές σπουδές και «χορτασμένα μάτια».
Πολλοί εστιάζουν στις ομοιότητες του παλιού ΠΑΣΟΚ με το σημερινό κυβερνών κόμμα.
Η βασική διαφορά τους είναι, ότι οι παλιοί πασοκτζήδες ήταν ξενηστικωμένοι, που έπεσαν με τα μούτρα στο φαΐ, σε αντίθεση με τους σημερινούς συριζαίους, πολλοί εκ των οποίων κατάγονται από –χορτασμένες– οικογένειες αστών/μεγαλοαστών.
Τι λοιπόν τους έκανε να ποθήσουν τόσο πολύ την ανάληψη της εξουσίας και μάλιστα να προκαλέσουν εκλογές μη συμβάλλοντας στην εκλογή προέδρου της δημοκρατίας;
Η απάντηση, που προσωπικά δίνω, είναι το «Σύνδρομο Τσε Γκεβάρα». Εύκολα κανείς μπορεί να μαντέψει τι ακριβώς είναι αυτό το σύνδρομο. Είναι το σύνδρομο του ηρωικού επαναστάτη, του μεταρρυθμιστή, αυτού, που η ιστορία καταγράφει ως λαοπρόβλητου ηγέτη. Μπορεί να φαντάζει παράδοξο, πως σε μια εποχή άκρατου ατομικισμού υπάρχουν άτομα, που προτιμούν τις δάφνες της ιστορίας από τη χλιδή και τον τεράστιο τραπεζικό λογαριασμό.
Ορφέα–Ερνέστο ονόμασε το γιο του ο πρωθυπουργός εμπνεόμενος τόσο από τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, τον προπάτορα των ρωμιών επαναστατών όσο κι από τα ηρωικά αρχαία ελληνικά πρότυπα του εθνικού φαντασιακού μας.
Δεν χωρά αμφισβήτηση, πως τα άτομα αυτά δεν διαθέτουν τον πρέποντα ρεαλισμό, ώστε να κινηθούν με ασφάλεια μέσα στα πλαίσια μιας πλήρως διεθνοποιημένης οικονομίας. Η έλλειψη ρεαλισμού, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, πως ίσως είναι και επικίνδυνη όχι όμως περισσότερο επικίνδυνη από τα πεπραγμένα των προηγούμενων υφεσιακών κυβερνήσεων της πλήρους υποτέλειας.
Συνήθως, οι οραματιστές τέτοιου τύπου, εξιδανικεύουν το λαό των ρωμιών. Εθελοτυφλούν πιστεύοντας, ότι μπορούν να αλλάξουν τη νοοτροπία της αρπαχτής, του βολέματος, του πλιάτσικου και της τρικυμίας, που επικρατεί στον εγκέφαλο του πόπολου. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά των ρωμιών είτε δεν θέλουν να τα δουν είτε κάτι άλλο έχουν στο μυαλό τους...
His master’s voice.
Ας εξετάσουμε το δεύτερο σενάριο.
Ότι δηλαδή, οι επερχόμενοι «Τσε» όντως έχουν ένα Σχέδιο Β’ στο μυαλό τους, που δεν είναι άλλο από τη χρόνια κατάληψη της εξουσίας και της δημιουργίας ενός κράτους με όλους τους μηχανισμούς αλωμένους.
Κάτι ανάλογο δηλαδή, με τα καθεστώτα της πρώην σοβιετίας, που κατέρρευσαν.
Έτσι λοιπόν, ξεκίνησαν μια όντως σκληρή διαπραγμάτευση με την ευρωζώνη. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει όσα λάθη και να εντοπίσει στο τρόπο, που αυτή διεξήχθη. Έμπειροι ξένοι αναλυτές (Paul Mason) μένουν έκπληκτοι, που η «Ελλάδα διαπραγματεύεται τους όρους του Μνημονίου τόσο σκληρά».
Η διαπραγμάτευση βέβαια, δεν τους βγήκε όπως θα την ήθελαν. Προέκυψε μία συμφωνία με τη μορφή εκεχειρίας, που τους δίνει χώρο και χρόνο (ελάχιστο όμως) να τολμήσουν να εφαρμόσουν κάποια από τα πράγματα, που υποσχέθηκαν.
Πολλοί μιλούν για «κωλοτούμπα» και άλλοι πάλι για «νίκη». Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Εξάλλου, πρόκειται για κάποια μεσοπρόθεσμη συμφωνία και συνεπώς κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει, ότι αθέτησαν τις υποσχέσεις τους, μιας και σε μια μεσοπρόθεσμη συμφωνία ούτε για κατάργηση του Μνημονίου μιλάς ούτε φυσικά και για τη διαγραφή του χρέους. Αν μετά την ολοκλήρωση αυτής της συμφωνίας εκεχειρίας καταστεί αδύνατο για τους κυβερνώντες να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους, ναι τότε θα μπορούσε κανείς να τους κατηγορήσει για αθέτηση των υποσχέσεών τους.
Το σίγουρο είναι, πως οι κυβερνώντες, που δεν πιστεύουν στην ουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση τουλάχιστον με τη μορφή, που έχει τώρα, πολύ θα ήθελαν να εγκαταλείψουν το ευρώ και την ευρωζώνη και να επιστρέψουν στη δραχμή. Προσωπικά πιστεύω, πως αυτό είναι και το μυστικό τους σχέδιο, το οποίο φυσικά δεν αποκαλύπτουν τώρα ούτε και μπορούν να εφαρμόσουν, μιας και ο ρωμιός τέτοια εντολή δεν τους έδωσε.
Το μέλημά τους λοιπόν, είναι να ηρωοποιηθούν όσο περισσότερο γίνεται. Να συγκρουστούν με τη γερμανική Ευρώπη της λιτότητας, τη ντόπια ολιγαρχία, τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αν είναι να πέσουν, να πέσουν ηρωϊκά έχοντας κάνει πράξη τη φαντασίωσή τους. Προσωπικά, δεν νομίζω πως μπλοφάρουν. Ηρωικό θάνατο επιδιώκουν και μάλιστα έχοντας όλο το λαό μαζί τους. Σχεδιάζουν να «εκπαιδεύσουν» το λαό σε μια καλύτερη ζωή εκτός ευρώ με μεγαλύτερη ευημερία. Είναι όμως αυτό εφικτό; Όχι δεν είναι.
Ακόμα κι αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις από πλευράς λαϊκής βούλησης για ένα βελούδινο διαζύγιο με το ευρώ, όπως εξάλλου προτείνει και ο Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν, είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια ελλειμματογενή χώρα, που δεν παράγει τίποτα και εισάγει ακόμα και τα λεμόνια που καταναλώνει από την Αργεντινή και που δεν έχει μάθει να αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα να σταθεί στα πόδια της μέσα σε ένα διεθνές οικονομικό περιβάλλον.
Η επιστροφή στη δραχμή θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό εργαλείο ανάπτυξης, όταν οι εισαγωγές ήταν περιορισμένες, ο δημόσιος τομέας εξαιρετικά παραγωγικός και ευέλικτος και η χώρα απολάμβανε αυτάρκεια αγαθών προερχόμενα από τη ντόπια παραγωγή. Για να συμβεί αυτό απαιτείται πολύς χρόνος, πολύ σοβαρές μεταρρυθμίσεις συγκρουσιακού χαρακτήρα και δημιουργία υποδομών. Δεν γίνεται μέσα σε τέσσερις μήνες.
Συνεπώς, αν δεχτούμε πως όντως οι «Τσε» έχουν σαν Σχέδιο Β’ την ολική αναμόρφωση της χώρας και την οικονομική ανάπτυξη εκτός ευρώ, είτε είναι πολύ ρομαντικοί είτε ηλίθιοι αν πιστεύουν, πως μπορούν να το πετύχουν κάτι τέτοιο μέσα σε ένα τετράμηνο.
Εξάλλου, αυτό το περιβόητο τετράμηνο, μπορεί ανά πάσα στιγμή να τορπιλιστεί από τους ίδιους τους δανειστές, που προτιμούν το προτεκτοράτο τους να παραμείνει μία αποικία χρέους κατοικημένη από δουλοπάροικους, που θα εργάζονται για 200 ευρώ το μήνα.
Βελούδινα ή όχι, κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε.
Οι δανειστές δεν θα διστάσουν να αποτελειώσουν (οικονομικά μέσω τραπεζών) το ρωμέικο προτεκτοράτο αν διαπιστώσουν, πως οι «Τσε» εξακολουθούν να διαπνέονται από επαναστατικά οράματα. Έτοιμοι ήταν να το κάνουν εξάλλου.
Αυτό, που οι «Τσε» πρέπει να συνειδητοποιήσουν, είναι, πως έχουν να κάνουν με έναν γελοίο και προθύμως υποταγμένο λαό, που το μόνο του μέλημα είναι η λούφα, η καλοπέραση και ο ωχαδερφισμός του.
Ο ρωμιός και η Ρωμιοσύνη δεν παλεύονται. Δεν «μεταρρυθμίζονται», δεν αλλάζουν νοοτροπία και συνήθειες, δεν ξεβολεύονται.
Απόδειξη: Από τη μία ο «λαός» διαδήλωνε στις πλατείες υπέρ της κυβέρνησης και από την άλλη τραβούσε όλες του τις καταθέσεις από τις τράπεζες και τις έχωνε κάτω από στρώματα και πλακάκια. Αυτός είναι ο ρωμέικος πατριωτισμός.
Η συμβουλή μου λοιπόν, προς τους «Τσε» είναι να βρουν έναν τρόπο να «πέσουν» γρήγορα και στη συνέχεια να απολαύσουν την καλή τους τη ζωή ταξιδεύοντας, γράφοντας βιβλία, δίνοντας διαλέξεις κ.λπ..
Λόγω «κατασκευαστικού λάθους», αυτός ο τόπος δεν επιδέχεται σωτηρία και κατά βάθος δεν τη θέλει κιόλας.
Σχόλιο: Ύστερα από 2 χιλιετίες ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ-ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ οι περισσότεροι είναι εβραίοι πια!....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!