Χριστιανισμός-Ισλαμισμός και νευροθεολογία

Μία φορά κι έναν καιρό, τότε που η χριστιανοσύνη απέκτησε τη δική της εξουσία, επί Βυζαντίου, υπήρχε στην Καισάρεια ένας κόλακας, σωστή μουσίτσα. Μαζί με την «Εκκλησιαστική Ιστορία» του χάλκευσε και την ιστορία, γενικά, όπου ήταν δυνατόν και μας χόρτασε με ψέματα. Πλαστογράφος με τα όλα του!

Αν έλεγε αλήθειες, θα ήταν κόλακας;

Τον έλεγαν Ευσέβιο.

Μετά την άνοδο του Χριστιανισμού παντού διατυμπάνιζε ότι οι καιροί ήταν χαρμόσυνοι και οι άνθρωποι, επιτέλους, ευημερούσαν, σαν χριστιανοί, φανερώνοντας παράλληλα την ευμένεια του θεού προς τους ανθρώπους!

Τι χριστιανικές μεγαλοστομίες και ιερά ψεύδη!

Όμως απ’ τη ρήση της «Αποκάλυψης του Ιωάννη», «Ο άνομος ας ανομήσει περισσότερο και ο δίκαιος ας γίνει περισσότερο δίκαιος» οι επίγονοι του Ευσέβιου φαίνεται διάλεξαν τους πρώτους.
Μιμήθηκαν τους διώκτες τους, τους Ρωμαίους, και τους ξεπέρασαν.

Η εικόνα στο Βυζάντιο με τους ακρωτηριασμούς θα πάρει μεγάλη έκταση τον επόμενο αιώνα που ο Ιουστινιανός θα αναγκαστεί με νόμο (Νεαρά 134.3) να προτρέψει «μίαν μόνον χείρα τέμνεσθαι» προκειμένου να αποτρέψει την αποτρόπαιη εικόνα των αναπήρων και το οικονομικό κόστος που, τέτοιες αναπηρίες, επέφεραν στο κράτος!

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρεθεί κανείς με κάποια κατηγορία που επέσυρε τον ακρωτηριασμό. Λίγο κλέψιμο στο ζύγι ή στη γη, οργώνοντας μια πιθαμή από το χωράφι του διπλανού ή κλέβοντας λίγα σταφύλια από το ξένο αμπέλι, κινδύνευε κανείς να χάσει το χέρι του. 

Πίσω από την καταδίκη της αλητείας βρισκόταν ο ακρωτηριασμός και των δύο ποδιών. 

Πίσω από την προδοσία, ο εκτυφλωτισμός και από τη βρισιά η γλωσσοτομία από το φάρυγγα. 

Πίσω από τη μοιχεία και παιδεραστία ο ευνουχισμός, η φύτευση μυτερών καλαμιών στην ουρήθρα και άλλα επώδυνα μαρτύρια, ταυτοπάθειας που πολλές φορές ήταν θανατηφόρα όπως η καυλοκοπία και το παλούκωμα.

Περπατούσε κανείς στους δρόμους του Βυζαντίου και έβλεπε παντού το ίδιο θέαμα. Ανάπηρους με κομμένα χέρια και πόδια, τυφλούς να αιμορραγούν απ’ τις κόγχες των ανύπαρκτων ματιών τους. Ανθρώπους τέρατα, χωρίς γλώσσα, μύτη και αφτιά, κλαδεμένους σαν δέντρα και μαζεμένους από τρόμο και πανικό.

Για την αποτρόπαιη εικόνα των βασανιστηρίων και των καθημερινών πυρών, που άναβαν το Μεσαίωνα στη Δύση, θα μιλήσουμε μία άλλη φορά. Το θέμα μας σήμερα είναι άλλο και λέγεται νευροθεολογία.

Τι είναι όμως εκείνο που ένα καλό άνθρωπο τον κάνει τόσο βίαιο και κακό με τους άλλους;
Ο Άρθουρ Καίσλερ στο βιβλίο του «Ένα φάντασμα στη Μηχανή» δεν μπορεί να πιστέψει πως γίνεται σε όλες τις χώρες να έχουν φουντώσει τα πιο σατανικά πάθη της ανθρώπινης καρδιάς στ’ όνομα της θρησκείας, χωρίς να κλονίζεται η πίστη των πιστών της. Πίστευε ότι «η φλέβα παραίσθησης που διατρέχει την ιστορία μας» σίγουρα πρέπει «να οφείλεται σε κάποια ενδημική μορφή παράνοιας που είναι εγγενής στα κυκλώματα του ανθρώπινου εγκέφαλου».

Στην έρευνα που έκανε ο Άρθουρ Καίσλερ κατέληξε ότι κάποιο λάθος πρέπει να έγινε στην διάρκεια εξέλιξης του ανθρώπινου εγκεφάλου.Αυτή η φλέβα παράνοιας ώθησε τον άνθρωπο να ταυτίσει την πορεία της ζωής του με τον αγώνα για τη σωτηρία της ψυχής του, με τρόπο ανήθικο μπορεί να πει κανείς. Ή για να το πούμε διαφορετικά, ο αγώνας για τη σωτηρία της ψυχής ώθησε τον άνθρωπο σε μεθόδους ανάρμοστες με το «αγαπάτε αλλήλους». Την ευθύνη για μία τέτοια συμπεριφορά, αναμφίβολα, είχε ησυμμετοχή του πιστού σε αυτό που λάτρευε, με τη βοήθεια μιας ολοκληρωτικής συναισθηματικής τάσης, της ταύτισης, όπως την ονόμαζε.

Είχε δίκιο ο φυσικός Χ. Μπόντι που θεωρούσε τη θρησκεία «σοβαρό και καθ’ έξιν κακό» αφού οι πιστοί, όπως έλεγε, «κάνει τους καλούς να εκτελούν πράξεις ανείπωτης φρίκης».

Η συμπεριφορά αυτή πολλές φορές οδηγεί σε πρωτόγονα επίπεδα, φόβου, οργής και όργια συλλογικού μίσους και εκδικητικότητας που έχει σαν αιτία αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες, σε κοσμικό επίπεδο, ονόμαζαν κοσμική συμπάθεια και ο Καίσλερ, σε προσωπικό επίπεδο, ονόμαζε ταύτιση. 

Να ένα παράδειγμα που χρησιμοποιούσε ο ίδιος

«Όταν συμπονάτε το μικρό Όλιβερ Τουίστ, αισθάνεστε σαν συνέπεια αυτής της συμπόνιας τη διάθεση να πνίξετε το Φάγγιν με τα ίδια τα χέρια σας. Η συμμετοχή είναι μία αυτοϋπερβατική, καθαρκτική εμπειρία. Αλλά μπορεί να ενεργήσει σαν ένας φορέας οργής – η οργή σαν μία συγκίνηση υποκατάστατη, συνειδητοποιημένη για το λογαριασμό κάποιου άλλου, συνειδητοποιούμενη όμως στ΄ αλήθεια».

Η αγανάκτηση μπορεί να είναι δικαιολογημένη, όμως, οι εκδηλώσεις γίνονται πιο άγριες γιατί είναι απρόσωπες και υπερβαίνουν το εγώ. Τότε παραδίδεται κανείς σ’ αυτές με καθαρή συνείδηση.

Ο Καίσλερ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «τόσο το μεγαλείο όσο και η τραγωδία της ανθρώπινης φύσης πηγάζουν και τα δύο από τη δύναμη της αυτοϋπερβατικότητας. Είναι μία δύναμη που μπορεί να ζευτεί σε δημιουργικούς ή σε καταστρεπτικούς σκοπούς. Μπορεί να μας μεταμορφώσει σε καλλιτέχνες ή σε φονιάδες, συχνότερα όμως σε φονιάδες. Μπορεί να αναχαιτίσει τις ιδιοτελείς παρορμήσεις, αλλά και να ξυπνήσει βίαιες συγκινήσεις που συνειδητοποιούμε για λογαριασμό της οντότητας με την οποία έχομε συνάψει ταυτιστικές σχέσεις. Αδικίες, ή υποτιθέμενες αδικίες προς αυτή την οντότητα, είναι πολύ πιθανό να γεννήσουν μία συμπεριφορά πολύ φανατικότερη απ αυτήν που δημιουργεί το κεντρί μιας προσωπικής προσβολής».

Μαζί με τη σύναψη των ταυτιστικών σχέσεων πιστού και θεού, αν αναλογιστεί κανείς και το κεντρί της προσωπικής προσβολής, που ξεσηκώνει ο εγωισμός και οι αιρετικές διαμάχες ανάμεσα στους πιστούς, θα έχει μια ολοκληρωμένη γνώμη, τι οπλίζει το χέρι του ανθρώπου παράλληλα με την κήρυξη του «αγαπάτε αλλήλους».

Οι ίδιες ψευδαισθήσεις ελέγχουν τον πιστό, έρμαιο της συμπαθητικής μαγείας.

Από κει και πέρα η βίαιη συμπεριφορά που φτάνει μέχρι το ειδεχθές έγκλημα δεν απέχει καθόλου. Αντίθετα, το ξεπερνάει κιόλας.

Έτσι εξηγείται, γιατί ένας καλός μπορεί να κάνει τόσο μεγάλο κακό!

Όμως η δυσλειτουργία αυτή πρέπει να έχει τα αίτιά της στον εγκέφαλο, όπως έλεγε ο Καίσλερ. Το «Φάντασμα στη μηχανή» ο Καίσλερ το έγραψε το 1967. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, το Μάρτη του 2001 οι νευροφυσιολόγοι Άντριου Νιούμπεργκ και Γιουτζίν ντ’ Ακουίλι στο βιβλίο τους «Γιατί ο Θεός δεν Πρόκειται να Φύγει» τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό τους αυτό αποκαλύπτοντας ότι η έντονα θρησκευτική πίστη είναι αποτέλεσμα της παύσης λειτουργίας μιας εγκεφαλικής περιοχής, του ινιακού λοβού. Η ίδια εγκεφαλική δυσλειτουργία ευθύνεται και για τον αποπροσανατολισμό του ατόμου!

Στο πρόσφατο πείραμα του δόκτορος Νιούμπεργκ συμμετείχε νεαρός μοναχός από το Θιβέτ που αυτοσυγκεντρώθηκε και καθώς προσέγγιζε την «απώλεια του εγώ» το μηχάνημα με το οποίο συνδέθηκε κατέγραψε την παύση λειτουργίας της περιοχής του ινιακού λοβού που είναι υπεύθυνη για τον προσανατολισμό! Η απενεργοποίηση του κέντρου προσανατολισμού είχε παρατηρηθεί παλιότερα και σε φραγκισκανές μοναχές την ώρα της προσευχής.

Οι πιο πάνω νευροβιολόγοι ονόμασαν τις μελέτες στην εγκεφαλική εκείνη περιοχή «νευροθεολογία» και όπως φαίνεται σχετίζεται άμεσα με τη φλέβα παράνοιας του Καίσλερ ή με την σχιζοειδή επιληψία, τη λεγόμενη «ιερή ασθένεια» ή με κείνες τις ιδεοληπτικές παθολογικές καταστάσεις του νου που στους χριστιανούς φαίνονται σαν δαιμονισμός και σε άλλους σαν διχασμός προσωπικότητας!

Αν στον πιστό ο «δαιμονισμός» προκαλεί τρόμο, πέρα από τη νοσηρότητα του σώματος που μας λυπεί ιδιαίτερα, σε μας προκαλεί άφθονο γέλιο η θεολογική εξήγηση της αρρώστιας.

Ό,τι και να είναι πάντως η νευροθεολογία, φαίνεται να εξηγεί, όχι φυσικά το πρόβλημα, που είναι πρόβλημα φιλοσοφικό, αλλά την τάση που έχει ο άνθρωπος να μπορεί να διοχετεύει την κακία του ακριβώς εκεί που ο ίδιος πιστεύει πως την διοχετεύει για καλό!

Δεν είναι τρομερό αυτό;

Έτσι εξηγείται, κατά τη γνώμη μου, το «καθ έξιν κακό» του Χ. Μπόντι που εντόπισε στη θρησκεία. Αλλιώς, τι κάνει τον άνθρωπο τόσο φρικαλέο όταν πρόκειται να υπερασπισθεί μία Μεγάλη Ιδέα, σαν αυτή του θεού, αν όχι από την τάση εκείνη που εσφαλμένα γεννά, σαν ενδημική μορφή παράνοιας, ο εγκέφαλός του και τον αποπροσανατολίζει;

Πολλοί επιστήμονες (Atran, Bloom, Boyer, Dennett, Hinde, Keleman, Shermer και άλλοι) υποστήριξαν ότι η θρησκεία, σαν παραλογισμός, ίσως να αποτελεί παραπροϊόν ενός ειδικού εγγενούς μηχανισμού ανορθολογικότητας στον εγκέφαλό μας! Ο νευροβιολόγος και γενετιστής Dean Hamer ισχυρίστηκε πως βρήκε ένα γονίδιο που ενδεχομένως να παίζει το ρόλο ενός «κέντρου θεού» όπως το ονόμασε. Οι παραλλαγές (μεταλλάξεις) του πολυμορφικού γονιδίου vmat2, ισχυρίστηκε, μπορούν να αιτιολογήσουν τις διαφορές στις συναισθηματικές και νοητικές αντιδράσεις των πιστών.
Σίγουρα όλα αυτά δεν αποτελούν απόδειξη. Αναφέρθηκαν απλά σαν ενδείξεις για να καταδειχτεί το πρόβλημα και πώς σκοπεύουν κάποιοι επιστήμονες να το αντιμετωπίσουν, μιας και οι ηθικοί διδάσκαλοι απέτυχαν. Όλα αυτά πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπ όψιν, αν πρέπει από κάπου να αρχίσουμε!

Ο γνωστότατος Richard Dawkins έκανε λόγο για μιμίδια (μονάδες πολιτισμικής κληρονομιάς) που μοιάζουν σαν τους ιούς των υπολογιστών και μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Από το γονιό στο παιδί. Όπως λέει και ο ίδιος «ο παιδικός εγκέφαλος είναι ευάλωτος σε μολύνσεις από νοητικούς ιούς. Αφού μολυνθεί, το παιδί θα μεγαλώσει και θα μολύνει την επόμενη γενεά με την ίδια ανοησία, όποια και να είναι αυτή».

«Το γεγονός ότι η ομοιοπαθητική μαγεία» σαν την κοσμική συμπάθεια των αρχαίων, έλεγε ο Dawkins, «είναι ευρέως διαδομένη, δείχνει ότι η ανοησία που προσβάλει τους ευάλωτους εγκεφάλους δεν είναι τυχαία ή αυθαίρετη». Ό,τι και να διαιωνίζει όμως τη θρησκευτική επιρρέπεια ένα είναι σίγουρο. Αν αυτή σε αγγίξει, είναι πολύ δύσκολο να ξανασκεφτείς με λογική. Δεν είναι τυχαίο που, ακόμα και ο Λούθηρος συχνά προειδοποιούσε «όποιος θέλει να είναι χριστιανός πρέπει να αποστρέφει το βλέμμα του από τη λογική»... γιατί, ο μεγάλος μεταρυθμιστής, γνώριζε πολύ καλά ότι «η λογική είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της πίστης!»

Ιστορικά, δεν είναι τυχαίο που με τη γένεση του χριστιανισμού, όχι την ευμένεια του θεού με την ευημερία του κόσμου δεν είδαμε, όπως κολακευτικά διατυμπάνιζε ο Ευσέβιος, αλλά μέσα από τις αντιφάσεις της θρησκευτικής ιδέας, γεννήθηκε άλλη μία θρησκεία (ισλαμισμός) που (συμπτωματικά;) έριξε κι αυτή τις ρίζες της στην ίδια κοπριά που έριξε κι ο χριστιανισμός!

Σίγουρα όμως δεν είναι συμπτωματικό ότι οι τρεις αυτές θρησκείες (οι μοναδικές αποκαλυπτικές θρησκείες) είναι αυτές που ερίζουν μεταξύ τους συνεχώς προκαλώντας ανυπέρβλητα προβλήματα ακόμα και σήμερα ταλαιπωρώντας τον πλανήτη; Η Μέση Ανατολή, η τρομοκρατία, οι πολεμικές επεμβάσεις, οι θρησκευτικές διενέξεις και όλα τα συνακόλουθα αυτών είναι παραδείγματα που ενισχύουν την άποψη αυτή!

Μήπως υπερβάλω;


Πηγή