Ο Χρ. Αγγελομάτης, από τους σοβαρότερους επικριτές του Στεργιάδη στο βιβλίο του αναφέρεται στο φόβο του Στεργιάδη των τελευταίων ημερών, ότι θα τον σκότωναν. Φόβον, που είχε εκμυστηρευθεί σε λίγους Έλληνες της Σμύρνης, διερωτώμενος συνέχεια: «Θέλουν να με σκοτώσουν. Μα τι έκαμα;» Αφήνοντας έτσι ο συγγραφέας να εννοηθεί ότι ο Ύπατος δεν είχε συνείδηση της άγριας συμπεριφοράς του προς τον ελληνικό πληθυσμό.
Το κατηγορητήριο ωστόσο όμως, του Αγγελομάτη καταλήγει σε δίκαιη κρίση: «Όλοι οι υπάλληλοι επεβιβάσθησαν των επίτακτων πλοίων, τα αρχεία επιμελώς συσκευασμένα απεστάλησαν στον Πειραιά. Ενώ το υπόλοιπο των ταμείων απεστάλη και αυτό εις τας Αθήνας. Οσαδήποτε κι αν βαρύνουν τον Στεργιάδη το μόνον το οποίον δεν αμφισβητείται είναι η τίμια διαχείρησις του δημοσίου χρήματος. Ήτο άνθρωπος αλλόφρων, με διχασμένην προσωπικότητα βίαιος, αυθαίρετος, αλλά μέχρι κεραίας έντιμος.»
Εκτός από τα αρχεία και τα δημόσια έγγραφα της Αρμοστείας που φορτώθηκαν μέχρι το τελευταίο πακέτο και για τα οποία ο Στεργιάδης αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, με εντατική προσπάθεια φορτώθηκαν σε επίτακτα φορτηγά τις τελευταίες ημέρες της καταστροφής και όλα τα πυρομαχικά της Σμύρνης.
Κι όμως το κατόρθωμα αυτό είναι θλιβερό και εγκληματικό. Διότι ένα καράβι 3-4000 τόνων θα μπορούσε να μεταφέρει μερικές χιλιάδες «ψυχές», με πολλά δρομολόγια από τη Σμύρνη στη Χίο ή Μυτιλήνη με τον ελάχιστο χρόνο που θα χρειαζόταν η επιβίβαση και αποβίβαση των προσφύγων, αντί της πολύωρης 24 ωρών φόρτωσης των πυρομαχικών στο λιμάνι της Σμύρνης.
Αν στη θέση του Ύπατου Στεργιάδη βρισκόταν οιοσδήποτε άλλος με ανθρώπινα αισθήματα μυριάδες συνανθρώπων του θα είχαν διαφύγει τον μαρτυρικό θάνατο. Θα μπορούσε να ζητήσει έντονα από την Κυβέρνηση την επίταξη κάθε πλωτού μέσου, ακόμη και τράτες και ψαρόβαρκες και τη ναύλωση κάθε πλοίου που βρισκόταν στην ανατολική Μεσόγειο για την σωτηρία των ανθρώπων. Όμως ο πρώτος υπεύθυνος της σφαγής των Ελλήνων της Ιωνίας δεν το έκανε. Δεν θέλησε να το κάνει.
Αν και ο Ύπατος Στεργιάδης είχε πλήρη επίγνωση των κοινωνικών του υποχρεώσεων, όπως δείχνει ένα αποκρουστικό περιστατικό που χρόνια μετά εξιστορεί ο πολιτικός διοικητής – Νομάρχης Προύσας Αλέξανδρος Σβώλος: «Μετά την ρητή και κατηγορηματική διαταγή, ότι όλοι πια θα φύγουμε για την Αθήνα, ξυριζόμουν σε ένα κουρείο της Σμύρνης. Όπως τελείωνα βλέπω στον καθρέφτη να σταματά αντίκρυ μια άμαξα και να κατεβαίνει ο Στεργιάδης. Μπήκε σαν κάτι σε στοά και βγήκε σε δύο λεπτά. Περίεργος πλησίασα και ένας μικρός που κατάλαβε την περιέργεια μου λέει ότι ο Στεργιάδης ήταν εκεί και ψώνισε. Το εκεί ήταν γαλλικό ανθοπωλείο και ο καταστηματάρχης μου εξήγησε ότι ο Ύπατος παράγγειλε μια ανθοδέσμη για τη «μαντάμ τάδε». Για την οποία ο αντιπρόσωπος της Ελλάδος – τέτοιες φρικτές ώρες – έκρινε επιβεβλημένο να μεταβεί προσωπικώς σε ανθοπωλείο για επιλογή και παραγγελία αποχαιρετιστηρίου ανθοδέσμης».
Τελευταίος από όλους τους αρμόδιους και υπεύθυνους, έμεινε στη Σμύρνη ο Ύπατος. Τρέμει με την ιδέα ότι δεν μπορεί να καταφύγει στην πατρίδα του. Ύστερα από μια τέτοια συμφορά δεν θα μπορέσει να αποφύγει την λογοδοσία. Η Μεγάλη Δύναμη, η Βρεττανική Αυτοκρατορία, την οποία χρόνια πρακτόρευε μεριμνά για την διάσωση του. Το θλιβερό δειλινό της 26 ης Αυγούστου 1922 μια ατμάκατος του βρεττανικού θωρηκτού «Αϊρον Ντυκ» μεταφέρει από την προκυμαία της Σμύρνης τον κύριο με το μαύρο κουστούμι, με τα χρυσά γυαλιά, το μπαστούνι με την ασημένια λαβή και κρατώντας στο χέρι ένα μικρό βαλιτσάκι. Ο Στεργιάδης έμεινε στο θωρηκτό εκείνο το βράδυ. Την άλλη μέρα οι πρώτοι Τσέτες έμπαιναν στη Σμύρνη για να αρχίσουν τις σφαγές. Εκείνες τις ώρες που άχνιζε το πρώτο αίμα στα καλντερίμια και την προκυμαία της Σμύρνης απομακρυνόταν από τα θύματα του ο θύτης Στεργιάδης.
Οι Άγγλοι τον επιβίβασαν στο ρουμανικό καράβι της γραμμής που έφευγε για την Κωνσταντινούπολη. Φρόντισαν να κρατήσουν μυστική τη διαδρομή του ανθρώπου τους. Αλλά μαθεύτηκε στην Πόλη όπου οι Έλληνες περικύκλωσαν το ρουμανικό πλοία με λέμβους έχοντας σκοπό να λυντσάρουν τον Στεργιάδη, ο οποίος διασώθηκε με την αποστολή ισχυρού αγγλικού αγήματος που απομάκρυνε τις λέμβους και εφρούρησε το ρουμανικό πλοίο.
Από την Πόλη ο Στεργιάδης βρέθηκε στη γαλλική Νίκαια, όπου θα ζήσει μέχρι το τέλος της ζωής του, άπραγος συνταξιούχος αλλά με άνεση χωρίς ποτέ να απολογηθεί για τις πράξεις του. Η άνεση του διακόπτεται κατά την γερμανική κατοχή της Γαλλίας όταν διακόπτεται η ταχυδρομική και τραπεζική επαφή με την Αγγλία.
Στη μοναδική συνέντευξη που έδωσε ο Στεργιάδης στον «εν Παρισίοις», δημοσιογράφο Α. Αποστολόπουλο και θα δημοσιεύσει η εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ (του Σπ. Σίμου) την Κυριακή 5 Ιανουαρίου 1930 μεταξύ άλλων θα πει: «Εις τις πιο σημαντικές, ιστορικές δια το έθνος περιστάσεις, είδα γύρω μου ωργανομένον έναν κόσμον του κακού. Κόσμον ιδιοτελειών και χυδαίων προσωπικών παθών, προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων, που έκρυπτεν από τον λαόν τις ιδιοτελείς προθέσεις του. Παρουσιάζουν αναλόγως των στιγμών διάφορα φαντακτερά σχέδια των οποίων μόνη η κεντρική, η έμφυτος ανοησία ήταν αρκετή να προκαλέσει την αντιπάθειαν και την αντίδρασιν του σοβαρώς και εντίμως σκεπτομένου, αλλά να εξασφαλίσει και την εξευτελιστικήν αποτυχίαν. Και δεν ήτο μόνον η από διπλωματικής απόψεως κουφότης των σχεδίων που επροκάλεσε την αντίδρασιν μου, αλλά θα έλεγα ακόμη περισσότερον η δολιότης, η διπλοπροσωπία και η ιδιοτέλεια των αυτοσχεδιαστών, που εγέννησαν εντός μου την αηδίαν… Ήτο φυσικόν επομένως να με βλέπουν ως εχθρόν, όσο και αν απέφευγαν να το φανερώσουν, αν και η εχθρότης των δεν ήτο το μόνο πράγμα που μου απέκρυπταν…»
Έχει γραφτεί ότι σ' ένα λεωφορείο της Νίκαιας, ενώ ο Στεργιάδης καθόταν σε θέση επιβάτου, τον πλησίασε μια κυρία, προφανώς Σμυρνιά. Σήκωσε το βέλος της και τον έφτυσε κατά πρόσωπο.
Στη Νίκαια, όταν ο Στεργιάδης αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες κάποια περίοδο φαίνεται ότι τον βοήθησε ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο οποίος τον επισκεπτόταν, όπως αποκαλύπτει η ιστορικός Β.Γ. Σολωμονίδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!