Ελληνική Οντολογία και χριστιανική άγνοια

1. Η Ελληνική Οντολογία

Η Ελληνική Οντολογία είναι η ενιαία και αυστηρή ταξινόμηση, της Βιολογίας των Ουρανών. Είναι τα αξιώματα της Ιεράς Φιλοσοφικής Παραδόσεως που συνθέτουν τον άξονα, τον πυλώνα, και την στέγη της Ελληνικής Θρησκείας και των πρακτικών της λατρείας μας. Οι βαθμίδες της Οντολογικής ιεραρχίας συνθέτουν την Ιερά Τετρακτύ κατά κατιούσα τάξη.

2. Το Εν

Το ΕΝ είναι η Ιερή Μονάδα. Φέρει μέσα του την δυική δημιουργική αρχή. Είναι το Θείο Πύρ. Πέρα από το Είναι θεώμενο τον εαυτό του ελκύει την οντογένεση. Η θέαση είναι ο ψίθυρος του Ενός στην ενορακοή του Όντος. Το Όν συνιστά την καθολική ορμή στο ιδείν. Δημιουργεί δια της αυτοθέασης τον Νου. Συνιστά την απόλυτη Ζεύξη. Είναι ο ύψιστος Ζευς. Καθιστά τον Νου ορατό, ως αντικείμενο θεάματος δωρίζοντάς του οντότητα.

3. Ο Νους

Ο Νους είναι ίχνος του Ενός και δεύτερος στην Οντολογική Ιεραρχία. Είναι Νοητό Κάλλος, ταυτόχρονα νοών και νοούμενος, θεατής και θέαμα. Προσβλέπει στο αρχέγονο άκτιστο φως, θεμέλιο του Κοσμικού Φωτός. Είναι ο Απόλλων, λόγος και Είναι. Όπως ο οφθαλμός αναγνωρίζει το φως, έτσι αναγνωρίζει ο Νους το Νοητό. Ό,τι αποτελεί ο ήλιος για το φως αποτελεί ο θεός για τον Νου. Το οντογενετικό βλέμμα του Νου, θεώμενο τον εαυτό του παράγει τα νοητά όπου κίνηση και ακινησία δεν αναμειγνύονται. Τα νοητά δεν αποτελούν αντικείμενο νόησης αλλά θέασης.

3. Η Ψυχή

Τρίτη στην κατιούσα κλίμακα της Οντολογικής Ιεραρχίας είναι η Καθολική Ψυχή. Προέλευσή της το οντογεννετικό βλέμμα των νοητών. Προορισμός της τα αισθητά που δημιουργεί με το βλέμμα. Η Καθολική Ψυχή είναι η ύλη του Νου, είναι ψυχική ύλη. Η θεά Ρέα-Κυβέλη ηγεμονεύει στο βασίλειο αυτό.

4. Ο Κόσμος

Ο Κόσμος είναι η τέταρτη Οντολογική αρχή στην Ιεραρχική κλίμακα. Η Θεά Δήμητρα επιστατεί σε αυτή την φύση. Βρίσκεται μέσα στην Καθολική Ψυχή όπως αυτή βρίσκεται μέσα τον Νού και αυτός μέσα στο Εν.

Εντός του Κόσμου και εκτός του Κόσμου τα πάντα τείνουν προς την θέαση. Είναι αμήχανο κάλλος, μια καθολική φωταψία. Εντός του αισθητού Κόσμου η Καθολική Ψυχή αποπτερούται. Ο κόσμος έγκειται από πτέρωμα ψυχής. Η πτερόρυση της Καθολικής ψυχής είναι υποστάθμιση των ανωτέρων αιτιών. Η κίνηση του Όντος αφορμάται από τον Νού, εισδύει στην Καθολική Ψυχή ως λόγος και την κάνει όμοιά του, την καθιστά νοερή.

Ο κόσμος δεν είναι πλήρες είδος, ιδέα και μορφή αλλά ατελές είδωλο, διακρίνει σκιές, μορφώματα ανάμικτα με ύλη. Όταν ο κόσμος εσωστρέφεται βλέπει μέσα του τον λόγο. Τα όντα δεν δημιουργούν για την πράξη αλλά για να δουν το αποτέλεσμα. Η δημιουργία είναι παραγωγή μορφών. Είναι πλήρωση του παντός με θέαση. Τα όντα είναι σε μείξη, ο Νους είναι αμιγής. Τα όντα αποτελούν έκτυπο και όχι αρχέτυπο, είναι συνυφασμένα από ύλη και μορφή.

5. Η Ψυχή του Παντός

Η ψυχή είναι αΐδιος νοητική ουσία. Η παράσταση είναι φάντασμα, παρακολούθημα της νοήσεως της ψυχής του εμβίου όντος. Είναι μεριστή περί τα σώματα. Η Καθολική Ψυχή υφαίνεται εξ αιθέρος, είναι η ενδελέχεια το τέλος ως πληρότητα και αίτιο. Η ψυχή του Παντός είναι η εντελέχεια το τέλος ως αιτιατό. Είναι η Ήρα στο αιθέριο βασίλειο της.

Η Καθολική Ψυχή προσβλέπει στο νοητό φως ενώ η Παγκόσμια Ψυχή στο διάχυτο φως. Η ψυχή ομοιώνεται του θεού όταν νοιώθει εαυτή αυτάρκη όπως η Κοσμική Ψυχή μέσα στο έμφυτο νοητό φως.

Ο έρως είναι η αγαθότης του θεού που τον διεγείρει στις ανθρώπινες ψυχές και καθιστά τους εραστές των θείων πραγμάτων μακαρίους. Ο λόγος είναι άμεση εικών, ο νους της εικόνος εκμαγείο. Η κάθοδος είναι βούληση δημιουργίας. Η τέλεια γνώση του εαυτού είναι έπαθλο, καρπός εκδηλώσεως της θείας χάριτος, του έρωτος. Ο τελικός σκοπός της κρίσεως είναι η επίτευξη της αμίκτου αγνότητος των αγαθών, μιας καταστάσεως τελειότητας των ωραίων. Το ήθος το μη διαλυθέν παραδίδεται στον δαίμονα, το αιθερόμορφο στην όραση, το πνευματικό αερώδες στην ακοή. Ουρανόθεν η δωρεά.

6. Τα Άστρα

Τα άστρα είναι συστατικά του σύμπαντος που δεν μπορούν να διαφύγουν και ακτινοβολούν νοητικές ενέργειες στον υλικό κόσμο. Κάθε άστρο έχει οντική ψυχή που εκπίπτει από την Καθολική Ψυχή του κόσμου και κείται εκτός του αστρικού σώματος. Η ψυχή των άστρων είναι αρχέγονη.

Οι θείες νοητές οντότητες που δρουν μέσα από την έκπτωτη Κοσμική Ψυχή των άστρων είναι οι Θεοί. Οι Θεοί εφορεύουν διαμέσου της οντικής ψυχής των άστρων. Οι ουράνιες σφαίρες είναι ανώτερες από τον άνθρωπο διότι μετέχουν στην ουράνια διακόσμηση και ευταξία.

Η Καθολική Ψυχή των άστρων είναι απόγονος των νοητών. Το ηλιακό όν υπερέχει του ανθρώπου λόγω της ευταξίας του αμετάβλητου και αιωνίου χαρακτήρος του. Ο ήλιος βρίσκεται πλησιέστερα στην αλήθεια από τον ολιγόζωο και υποκείμενο σε αυταπάτες άνθρωπο. Ο ήλιος έχει ανώτερο φρόνημα από την βραχύβια ανθρωπότητα.

Η έναστρη στρατιά είναι τα συμπυκνωμένα τμήματα του αστρικού φωτός που εξέπεσαν στην διαδικασία γέννησης στην βαρύτητα της ύλης περιδινούμενα αυτής. Ότι ανήκει στον πνευματικό κόσμο μάς προσεγγίζει δια των άστρων. Το αστρικό φως είναι Ανδρόγυνο και αποτελεί ισορροπία δύο αντιθέτων δυνάμεων. Οι ιδέες είναι ιδιότητες του Θείου Λόγου και οι δαίμονες ενδιάμεσα πλάσματα της θείας τελειότητος και της ανθρώπινης ατελείας.

7. Ο Έρωτας

Ο έρωτας είναι ορμή προς το νοητό κάλλος που γεννάται από αισθησιακό συγκλονισμό. Όταν τα αισθητά όντα ερωτεύονται ο έρωτάς τους ανακλάται στην νοητή ωραιότητα. Μεταξύ ασωμάτου ψυχής και σωματικού δοχείου κυοφορούνται αιθέρια και πνευματικά περιβλήματα που ενδύονται την νοερά ζωή.

8. Η ατομική Ψυχή

Η Καθολική Ψυχή κυβερνά το σώμα της χωρίς να μετέχει σε αυτό. Η ατομική ψυχή διοικεί το σώμα της μετέχοντας σε αυτό απορρέουσα από την πολλαπλότητα της ψυχής του Παντός. Διηνεκής μέριμνα της ατομικής ψυχής είναι η φροντίδα των συστατικών του σώματος. Διηνεκής μέριμνα της Καθολικής Ψυχής είναι η φροντίδα των συστατικών του σύμπαντος. Οι δύο ψυχές είναι δύο πτέρυγες: θεία και οντική.

Οι ψυχές είναι σύμμετρες και ισάριθμες προς τους απλανείς αστέρες. Οι απλανείς αστέρες είναι νεοτελείς, πολυθεάμονες, απαθείς και κεκαθαρμένοι, ήτοι ακήρατοι. Όσο αραιώνει η ύλη τόσο πυκνότερα κατοικείται. Ο αόρατος κόσμος είναι πυκνότερα κατοικημένος από τον ορατό.

9. Η Αλήθεια

Στην ενότητα νοούντος και νοουμένου έγκειται η Αλήθεια. Πέρα από αυτήν υπάρχουν απεικονίσεις και είδωλα για να την αναπαριστούν.

10. Η Μετάπτωση στην χριστιανική αθεΐα

Στην Αριστοτελική Μεταφυσική ταυτίζεται το Εν με τον Νού. Η Αριστοτελική Μεταφυσική σταθμίζει την Οντολογία με την μετάλλαξη των τεσσάρων παραδεδομένων Οντολογικών αρχών σε τρεις, σηματοδοτώντας την μετάπτωση της παράδοσης σε Επιστήμη.

Κληρονόμοι της Οντολογικής υποσταθμίδος οι Στωικοί που συστέλλουν περαιτέρω τις οντολογικές αρχές ταυτίζοντας τον Νού με την Ψυχή. Οι Γνωστικοί εισάγουν την αφιλοσόφητη δοξασία ότι ο άνθρωπος είναι το πιο νοήμων όν του αισθητού κόσμου. Ο θεός των Γνωστικών παραμελεί τον Κόσμο και επιμελείται των περιεχομένων του. Με αυτόν τον τρόπο η ψυχή είναι αθάνατη αλλά ο αστρικός κόσμος καθίσταται άψυχος. Ελπίδα του ανθρώπου η νέα Ιερουσαλήμ. Η έκπτωτη ψυχή των Γνωστικών φωταγωγεί το σκότος και δημιουργεί ένα αισθητό είδωλο του νοητού. Η αιώνια ζωή του προσώπου πλησίον του πατρός είναι η έγνοια που προβληματίζει τον Γνωστικό.

11. Η χριστιανική έπαρση

Η ιουδαϊκή υπόφυση του χριστιανισμού απορρίπτει τον θεωρησιακό χαρακτήρα της ψυχής. Εμφανίζει και προτείνει τελεσίδικα τον σωτηριολογικό σκοπό. Ο απόστολος Σαύλος κάνει θεό του κόσμου τον σατανά από την μείξη ανατολής και γνωστικισμού. Ο Φλάβιος Ιώσηππος και ο Πλίνιος ο νεώτερος κατασκευάζουν τα αρχικά ευαγγέλια στο τέλος του 1ου αιώνος.

Η χριστιανική εκκλησία βαθμιαία παίρνει την εξουσία και το δόγμα συμπυκνώνεται στην ρήση: «υπάκουε τον επίσκοπο σου». Ο χριστιανισμός είναι η πρώτη ιδεολογία με άλλοθι τον διάβολο, δηλαδή την λατρεία της αγνοίας και την σωτηρία από τον χριστιανικό ψευδοθεό. Ο Ποσειδώνιος και ο Κέλσος αντιλαμβάνονται και καταγγέλλουν τον χριστιανισμό ως κοσμοθεωρητική απειλή για την ανθρώπινη κοινωνία.

Ο Ωριγένης εμπνέεται ένα χριστιανισμό ως πλατωνισμό για ανδράποδα της μάζας. Η δημιουργία είναι, λέει ο Ωριγένης, έργο κατωτέρων ελλόγων όντων. Ο κόσμος είναι τεράστιο ζωντανό πλάσμα και υπάρχει ένεκα του λόγου και η ανάσταση είναι ένα επεισόδιο της ιστορίας του κόσμου. Ο Ωριγένης εισάγει την αλληγορική ερμηνεία των χριστιανικών γραφών. Η σωτηρία της ψυχής ισοδυναμεί με φυγή του ατόμου εκτός της πόλης. Τον τρίτο αιώνα η χριστιανική εκκλησία είναι κοινότητα αποκλήρων.

12. Η ιδεολογική μάχη

Σε αυτό το πνευματικό τέλμα οι νεο-Πλατωνικοί και νεο-Πυθαγόρειοι δίνουν την ύστατη ιδεολογική μάχη. Επαναφέρουν την Οντολογία ως Βιολογία του Ουρανού. Τον άνθρωπο δεν δημιουργεί το Εν αλλά οι ενδιάμεσοι νοητοί Θεοί. Οι προβεβιωμένοι βίοι φέρνουν συνάφεια μεταξύ Καθολικής και οντικής ψυχής. Η ψυχή προϋπάρχει του σώματος και ενδύεται τον σάρκινο χιτώνα βάση του χαρακτήρος της.

Η μοιραία συμμετοχή κάθε όντος ανάλογα με τις δυνάμεις του στην θεϊκή τελειότητα είναι η θεοφιλία. Ο Πλωτίνος καταγγέλλει τον μονοθεϊσμό ως απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο στένεμα του θεϊκού στοιχείου. Η περιφρόνηση στους Θεούς αποτελεί έπαρση της ανθρωπίνης φύσης και εγκατάλειψη του μέτρου, γιατί οι άνθρωποι είναι κατώτερα όντα του σύμπαντος. Πράττειν, Ποιείν, Δοκείν, Θεωρείν, είναι οι τέσσερις ποιότητες του Όντος για το σώμα, πνεύμα, ψυχή, και νου αντίστοιχα.

Η υπεραισθητή τέχνη δημιουργεί την αισθητή έκφανσή της. Το ρεύμα των ψυχών ρέει αδιάκοπα από τα λαγόνια της Θεάς Εκάτης, ενώ οι Ιερές βελανιδιές ξεραίνονται από την δηλητηριώδη ανάσα του χριστιανικού υλισμού.

Το δεκαπεντάτομο έργο του Πορφυρίου «κατά χριστιανών» αναχαιτίζει την άφρονη αποδοχή της χριστιανικής δόξης. Αρνείται την αλληγορία, το αγαπημένο καταφύγιο των χριστιανών. Τα «μυστήριά» τους δεν είναι παρά καταφανείς αντιφάσεις. Τα παράδοξά του δεν είναι τίποτε άλλο παρά εσφαλμένες περιγραφές αντικειμενικών γεγονότων.

Ο χριστιανισμός είναι πολύ απλοϊκός, τα ευαγγέλια έργα τσαρλατάνων, ο Τζεσουά κοινός εγκληματίας του ρωμαϊκού νόμου και αποτυχημένος ακόμη και με τα ιουδαϊκά μέτρα. Οι οπαδοί του τον πρόδωσαν. Ο αρχηγός της εκκλησίας του ήταν ο πιο δειλός. Η θαυματοποιία του υποδεέστερη του Απολλωνίου Τυανέως στην σύγκριση που κάνει ο Ιεροκλής. Οι χριστιανοί εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο τέλος του κόσμου ενώ στην πραγματικότητα θέλουν τον έλεγχο της αυτοκρατορίας. Αδύνατο να πολεμηθεί το έργο του Πορφυρίου ρίπτεται στην πυρά το +448. Η χριστιανική οντολογία είναι κολοβωμένη και προσαρμοσμένη για τον άξεστο ρωμαϊκό όχλο. Ο ιστορικός Φίλων σύγχρονος του Τζεσουά δεν αναφέρει τίποτε για αυτόν.

13. Η επικράτηση της αγνοίας

Χωρίς κείμενα, χωρίς μαρτυρίες, ο χριστιανισμός διαπέρασε τις κοινωνικές τάξεις με την διεθνιστική θεωρία του. Γυμνός από επιχειρήματα εκμεταλλεύεται την στωική απάθεια και την επικούρεια αποχή των δύο πολυπληθέστερων σχολών για να προσηλυτίσει. Απευθύνεται στις φτωχές μάζες με κατάρες και υποσχέσεις. Πολεμά τις άλλες γνωστικές αιρέσεις με τα επιχειρήματα των νεοπλατωνικών, πριν στραφεί εναντίον του. Ηττάται σε ιδεολογικό επίπεδο αλλά έχει κερδίσει την κρίσιμη μάζα. Η ρωμαϊκή κοινωνία είναι ανεκτική και ανεξίθρησκη. Οι διωγμοί επιλεκτικοί, σποραδικοί και βραχύβιοι.

Οι χριστιανοί έπεισαν τους διώκτες των ότι απολάμβαναν τον θάνατο. Ο αριθμός των μαρτύρων είναι μικρός και ελάχιστος σε σύγκριση με τις χριστιανικές διώξεις κατά Ελλήνων. Ο χριστιανισμός ορθώθηκε με το αίμα αυτών που τον έκριναν άξιο για να θυσιαστούν. Επικράτησε με τα διατάγματα και την γενοκτονία. Διατηρείται με την εθνοκτονία. Ο δογματισμός ήταν η δύναμή του. Απαιτούσε πίστη και χλεύαζε την γνώση.

Ο χριστιανισμός καταλαμβάνει την εξουσία με δόλο και καταδιώκει την Πατρώα Πίστη και τις Παραδόσεις. Κυλάει στο αίμα τα Έθνη που ανθίστανται στην εξουσία του. Οι Έλληνες αναφωνούν σπαρακτικά: αν εμείς είμαστε ζωντανοί τότε η ζωή είναι νεκρή…

Οι χριστιανοί δημαγωγοί απο-ιεροποιούν περαιτέρω τον κόσμο: Το Ηλιακό Όν δεν έχει πια οντική ψυχή. Σμικρύνεται στις διαστάσεις ενός απλού φωτιστικού σώματος κρεμασμένο από τον θεό για τον άνθρωπο. Η Γη γίνεται επίπεδη. Στην παλαιά διαθήκη βρίσκουν την πηγή τους, στον διάλογο ενός εγωιστή λαού και του ζηλότυπου θεού του, ερήμην του κόσμου.

Το σκοτάδι του μεσαίωνα άρχισε να πέφτει στην θεοθρέμμονα γη.

Μεγιστίας-Δωδωναίος Ιεροφάντης

5η Ισταμένου μηνός Πυανεψιώνος, έτους 2780 μετά πρώτην Ολυμπιάδα

Πηγή