Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος!
του Σάββα Καλεντερίδη
Όπως ακροθιγώς αναφερθήκαμε στο άρθρο μας της Παρασκευής, η γεωπολιτική και η γεωστρατηγική αξία του ελληνικού χώρου είναι ασύγκριτη, κυριολεκτικά μια ευλογία για τον τόπο, η οποία μετατρέπεται σε κατάρα, αφού ακριβώς λόγω της συγκεκριμένης αξίας στον ελληνικό χώρο διασταυρώνονται και ενίοτε συγκρούονται τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η Ελλάδα, η Κύπρος και ο Ελληνισμός γενικότερα, από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, να μπαίνουμε συχνά - πυκνά στα δόντια της μυλόπετρας, να συνθλιβόμαστε από τους γίγαντες που έχουν συμφέροντα στην περιοχή μας και να πληρώνουμε τεράστιο τίμημα, το οποίο πολλές φορές γίνεται ακόμα μεγαλύτερο από άστοχους και ενίοτε προδοτικούς χειρισμούς των ιθυνόντων.
Αν γίνει μια προσεκτική και αντικεμενική ανάλυση όλων των πολιτικών επιλογών και χειρισμών των ελληνικών κυβερνήσεων, που κατέληξαν σε φιάσκο, προκαλώντας καταστροφές στον Ελληνισμό, θα διαπιστώσουμε ότι πίσω από αυτές κρύβονται πολιτικοί που είχαν ειδικές σχέσεις με ξένους παράγοντες, που ήθελαν να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φυσικά όχι τα συμφέροντα του Ελληνισμού.
Αν αναζητήσουμε δε τα αίτια της κακοδαιμονίας στην ελληνική πολιτική σκηνή, θα διαπιστώσουμε ότι τα άνθη του κακού, όπως η διαφθορά, ο νεποτισμός, ο αριβισμός, ο καιροσκοπισμός, η κακιστοκρατία και η δίψα για εξουσία που διακρίνει πολλούς από τους πολιτικούς μας, φυτρώνουν στους καλά «λιπασμένους» κήπους των πρεσβειών, που προσπαθούν να βρουν ερείσματα στο ελληνικό σύστημα εξουσίας για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
Γι’ αυτό έχουμε τονίσει ξανά στο παρελθόν σ’ αυτήν εδώ τη στήλη ότι, αν είχε θεσπιστεί ο εισαγγελέας Εθνικής Ασφαλείας, πολύ γρήγορα θα είχε ζητήσει βοηθούς, γιατί το έργο του θα ήταν τεράστιο και πάντως πολύ πιο δύσκολο από την κάθαρση της κόπρου του βασιλιά της Ηλιδος Αγείου, με τα 3.000 βόδια!
Ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η αντικειμενική κατάσταση αναφερόμαστε στο ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων για τον ελληνικό χώρο, πέραν της θεσμοθέτησης της θέσης του εισαγγελέα Εθνικής Ασφαλείας, και ενώ ήδη η συρρίκνωση του Μείζονος Ελληνισμού, που λειτουργούσε ως ένα δίχτυ ασφαλείας για την Κύπρο και την Ελλάδα, έχει φθάσει στο τελευταίο στάδιο, καθιστά επιβεβλημένη τη θωράκισή του με θεσμική αναβάθμιση της δημοκρατίας, κάτι που θα αναβαθμίσει τον ρόλο των πολιτών και θα καταστήσει λιγότερο ευάλωτους τους λαμβάνοντες αποφάσεις για τις τύχες του έθνους.
Ομως, ακόμα και αν με κάποιο… μαγικό τρόπο γίνουν τα παραπάνω, και πάλι η πατρίδα μας πρέπει να υιοθετήσει ένα δόγμα εξωτερικής πολιτικής, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα και η Κύπρος θα είναι σε θέση να παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις γεωπολιτικές εξελίξεις και θα είναι σε θέση να προβλέπουν και να προλαμβάνουν καταστάσεις, διατηρώντας το δικαίωμα και τη διακριτική ευχέρεια να κάνουν κάθε φορά τις επιλογές εκείνες που εξυπηρετούν καλύτερα τον τόπο και τα στρατηγικά συμφέροντα του Ελληνισμού.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;
Και μια που αναφερθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο μας στην περίπτωση του Γέρου του Μοριά, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος καταδικάστηκε από μίσθαρνα όργανα των Αγγλογάλλων, που τον θεωρούσαν κίνδυνο για την Αντιβασιλεία επειδή ήταν, λέει, «ρωσόφιλος», και επειδή και πάλι στις μέρες μας έχουν φτάσει στα αυτιά μας ότι ενοχλεί κάποιους κύκλους η δραστηριοποίηση του ποντιακής καταγωγής Ελληνορώσου επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη, οι οποίοι κύκλοι αναζητούν μίσθαρνα όργανα για να τον πλήξουν μέσω των κρατικών μηχανισμών της χώρας μας, να θυμίσουμε σε κάθε ενδιαφερόμενο τα εξής:
Ο Ιβάν Σαββίδης, παρότι στην αρχή είχε αρνηθεί, επειδή δεν τον ενδιέφερε επιχειρηματικά, να εμπλακεί στο θέμα της ιδιωτικοποίησης της συνεταιριστικής καπνοβιομηχανίας ΣΕΚΑΠ, που λειτουργεί στην πιο ευαίσθητη περιοχή της Ελλάδος, την Ξάνθη, όταν οι Τούρκοι είχαν ήδη κερδίσει τον διαγωνισμό και ήταν έτοιμοι να πάρουν τη βιομηχανία, εκλήθη και ανταποκρίθηκε.
Έτσι σε μια περίοδο όπου οι (Έλληνες) πλούσιοι, που κέρδισαν τα λεφτά τους στην Ελλάδα, τα έβγαζαν στο εξωτερικό, ο Σαββίδης, που τα κέρδισε στη Ρωσία, τα έφερε στην Ελλάδα, για να αγοράσει μια επιχείρηση που δεν τον ενδιέφερε, για εθνικούς λόγους, αντιμετωπίζοντας, μάλιστα δημοσίως τη χλεύη και τη μήνη του ίδιου του Πούτιν. Τα ίδια περίπου έγιναν με το ξενοδοχείο «Makedonia Palace» αλλά και με άλλες επενδύσεις.
Αυτά για τους προθύμους και τους χρήσιμους ηλίθιους, των οποίων η «δουλειά» τη φορά αυτή δεν θα είναι τόσο εύκολη!
κυριακάτικη δημοκρατία
του Σάββα Καλεντερίδη
