Η Τουρκία τη τελευταία δεκαετία έχει προβεί σε αλλεπάλληλες αλλαγές στην πολιτική της θεώρησης των διαβατηρίων με αρκετές χώρες.
Το αποτέλεσμα ήταν η εισδοχή πολύ μεγάλου αριθμού υπηκόων από τρίτες χώρες, οι οποίοι εν συνεχεία ...
μετέβησαν στην Ελλάδα παρανόμως είτε μέσω των χερσαίων συνόρων είτε των θαλασσίων, πρακτική που συνεχίζεται έως τη σήμερον.
Αρχής γενομένης της ανόδου του Ερντογκάν στην Πρωθυπουργία της Τουρκίας το 2002, η Άγκυρα άρχισε να αλλάζει άρδην το καθεστώς χορήγησης βίζας , με αρκετές χώρες, κυρίως του Ισλαμικού κόσμου.
Λόγου χάρη δεν υπάρχει βίζα μεταξύ Τουρκίας και κρατών όπως:
Ιράν (Διευκολύνεται η πρόσβαση Αφγανών και Πακιστανών εμμέσως),Λιβύη (εξαιρετικά χαλαρή-"τραγική" αντιμετώπιση δεδομένης και της κατάστασης στη χώρα), Μαρόκο, Μακάο (από όπου έρχονται κατά βάση οι Κινέζοι παράνομοι μετανάστες εν συνεχεία στην Ευρώπη), Τυνησία, Κένυα, Αζερμπαϊτζάν, Μογγολία,Γεωργία, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν Σαουδική Αραβία, Ομάν, Ταιλάνδη, Ινδονησία, Βολιβία, Ισημερινός, Νικαράγουα, Παναμάς, Βενεζουέλα, Παραγουάη, Περού, Γουατεμάλα, Ονδούρα, Ελ Σαλβαντόρ, Κιργιστάν, Κοσσυφοπέδιο αλλά και με τη Συρία (λόγω του πολέμου έτερο θέμα με την μαζική εισροή προσφύγων και Τζιχαντιστών υφίσταται).
Παραλλήλως, το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών προχώρησε από το 2002 και εντεύθεν στην απαίτηση βίζας από αρκετά κράτη, άμα την άφιξη των υπηκόων της στα αεροδρόμια και λοιπές εισόδους στη χώρα, με ελάχιστους περιορισμούς.
Συνοπτικά μπορούν να αναφερθούν: Ιορδανία, Δομινικάνικη δημοκρατία, Βραζιλία, Χονγκ Κονγκ, Ιράκ, Λίβανος, και αλλά. Περαιτέρω με χώρες με τις οποίες υφίσταται ο περιορισμός απόκτησης βίζας από τις Τουρκικές διπλωματικές αντιπροσωπείες όπως η Αλγερία, Αίγυπτος και λοιπές, αποδείχθηκε ότι αφενός δίνονταν σε μεγαλύτερο αριθμό, αφετέρου υπήρχε μετακίνηση των υπηκόων αυτών των κρατών υπό τη μορφή "τουριστών" προς τη Τουρκία σε δυσανάλογους αριθμούς, γεγονός που εν τέλει μεταφράστηκε σε εισροή λαθρομεταναστών στα Ελληνικά σύνορα όλα αυτά τα έτη.
Η Τουρκική αυτή στρατηγική, άνοιξε "τρύπες" στο διεθνές σύστημα μετανάστευσης, υποδαυλίζοντας στην ουσία την μετακίνηση πληθυσμών προς την Ελλάδα και την Ε.Ε.
Παραλλήλως, το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών προχώρησε από το 2002 και εντεύθεν στην απαίτηση βίζας από αρκετά κράτη, άμα την άφιξη των υπηκόων της στα αεροδρόμια και λοιπές εισόδους στη χώρα, με ελάχιστους περιορισμούς.
Συνοπτικά μπορούν να αναφερθούν: Ιορδανία, Δομινικάνικη δημοκρατία, Βραζιλία, Χονγκ Κονγκ, Ιράκ, Λίβανος, και αλλά. Περαιτέρω με χώρες με τις οποίες υφίσταται ο περιορισμός απόκτησης βίζας από τις Τουρκικές διπλωματικές αντιπροσωπείες όπως η Αλγερία, Αίγυπτος και λοιπές, αποδείχθηκε ότι αφενός δίνονταν σε μεγαλύτερο αριθμό, αφετέρου υπήρχε μετακίνηση των υπηκόων αυτών των κρατών υπό τη μορφή "τουριστών" προς τη Τουρκία σε δυσανάλογους αριθμούς, γεγονός που εν τέλει μεταφράστηκε σε εισροή λαθρομεταναστών στα Ελληνικά σύνορα όλα αυτά τα έτη.
Η Τουρκική αυτή στρατηγική, άνοιξε "τρύπες" στο διεθνές σύστημα μετανάστευσης, υποδαυλίζοντας στην ουσία την μετακίνηση πληθυσμών προς την Ελλάδα και την Ε.Ε.
Παρέχοντας το καθεστώς μη-βίζας με το Μαρόκο άνοιξε τις πύλες για την εισροή είτε συνδεόμενων υπηκόων κρατών με αυτό (Δυτική Σαχάρα), είτε Αφρικανών παράνομων μεταναστών που απέκτησαν πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα καθ'οδόν προς τη Τουρκία.
Η Ελλάδα έγινε πλήρες μέλος της συνθήκης Σένγκεν το 2001 και σχεδόν απευθείας απέκτησε μια εντονότατη πληθυσμιακή ροή που οφείλεται και στη Τουρκική στρατηγική που περιγράφηκε.
Εν συνεχεία και κατά τα έτη 2010 έως και 2013 ο Ερνογκάν ευθέως πρότεινε το λεγόμενο "Ισλαμικό Σένγκεν" που θα προέβλεπε την ολική κατάργηση της βίζας και την ελεύθερη μετακίνηση πληθυσμών εντός των κρατών του οργανισμού της "Ισλαμικής Διάσκεψης".
Οι στόχοι της Τουρκίας είναι να καταστεί η χώρα η αντίστοιχη "Γερμανία" του Ισλαμικού χώρου και η Κωνσταντινούπολη η αντίστοιχη "Νέα Υόρκη" από όπου θα διακινούνται δεκάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνων ετησίως, προσδίδοντας τόσο σε πολιτικό κύρος όσο και σε οικονομικά οφέλη στη χώρα. Άλλωστε η ταχύτατη εξάπλωση των Τουρκικών Αερογραμμών, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας-Ισλαμικού χώρου που επιτεύχθηκε μέσω και της χαλάρωσης του καθεστώς θεωρήσεων.
Τέλος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι η Τουρκία προχώρησε μαζικά σε κατάργηση της βίζας με πλείστα κράτη της Λατινικής Αμερικής, εάν και δεν διαθέτει δεσμούς εμπορικούς ή οικονομικούς με αυτά.
Στην ουσία αυτή η κίνηση διευκολύνει την έμμεση λαθρομετανάστευση υπηκόων έτερων κρατών γιατί είναι διαδεδομένη η χρήση και η εξεύρεση πλαστών εγγράφων ( ή και η απόκτηση κανονικότατων υπηκοοτήτων) σε κράτη όπως τον Παναμά, από όπου εθνικότητες όπως Πακιστανοί ή Αφρικανοί μπορούν να εισέλθουν στη Τουρκία.
Σε αυτήν την περίπτωση το όλο ζήτημα γιγαντώνεται και επιπλέον δημιουργεί περαιτέρω περιπλοκές στις σχέσεις Άγκυρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση καθόσον η συμφωνία επανεισδοχής παράνομων μεταναστών εκ μέρους της Τουρκίας, θα πρέπει να λύσει όλα αυτά τα θέματα που σχετίζονται με τις ταξιδιωτικές θεωρήσεις, κάτι που εάν και εφόσον επιτευχθεί θα πάρει αρκετά έτη και πολύπλοκες διαπραγματεύσεις.
Ως εκ τούτου μπορεί να εκτιμηθεί ότι μια τέτοια συμφωνία θα παραμείνει προς το παρόν κενό γράμμα, δίχως απτά αποτελέσματα σε ότι αφορά την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης.
Η Ελλάδα έγινε πλήρες μέλος της συνθήκης Σένγκεν το 2001 και σχεδόν απευθείας απέκτησε μια εντονότατη πληθυσμιακή ροή που οφείλεται και στη Τουρκική στρατηγική που περιγράφηκε.
Εν συνεχεία και κατά τα έτη 2010 έως και 2013 ο Ερνογκάν ευθέως πρότεινε το λεγόμενο "Ισλαμικό Σένγκεν" που θα προέβλεπε την ολική κατάργηση της βίζας και την ελεύθερη μετακίνηση πληθυσμών εντός των κρατών του οργανισμού της "Ισλαμικής Διάσκεψης".
Οι στόχοι της Τουρκίας είναι να καταστεί η χώρα η αντίστοιχη "Γερμανία" του Ισλαμικού χώρου και η Κωνσταντινούπολη η αντίστοιχη "Νέα Υόρκη" από όπου θα διακινούνται δεκάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνων ετησίως, προσδίδοντας τόσο σε πολιτικό κύρος όσο και σε οικονομικά οφέλη στη χώρα. Άλλωστε η ταχύτατη εξάπλωση των Τουρκικών Αερογραμμών, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας-Ισλαμικού χώρου που επιτεύχθηκε μέσω και της χαλάρωσης του καθεστώς θεωρήσεων.
Τέλος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι η Τουρκία προχώρησε μαζικά σε κατάργηση της βίζας με πλείστα κράτη της Λατινικής Αμερικής, εάν και δεν διαθέτει δεσμούς εμπορικούς ή οικονομικούς με αυτά.
Στην ουσία αυτή η κίνηση διευκολύνει την έμμεση λαθρομετανάστευση υπηκόων έτερων κρατών γιατί είναι διαδεδομένη η χρήση και η εξεύρεση πλαστών εγγράφων ( ή και η απόκτηση κανονικότατων υπηκοοτήτων) σε κράτη όπως τον Παναμά, από όπου εθνικότητες όπως Πακιστανοί ή Αφρικανοί μπορούν να εισέλθουν στη Τουρκία.
Σε αυτήν την περίπτωση το όλο ζήτημα γιγαντώνεται και επιπλέον δημιουργεί περαιτέρω περιπλοκές στις σχέσεις Άγκυρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση καθόσον η συμφωνία επανεισδοχής παράνομων μεταναστών εκ μέρους της Τουρκίας, θα πρέπει να λύσει όλα αυτά τα θέματα που σχετίζονται με τις ταξιδιωτικές θεωρήσεις, κάτι που εάν και εφόσον επιτευχθεί θα πάρει αρκετά έτη και πολύπλοκες διαπραγματεύσεις.
Ως εκ τούτου μπορεί να εκτιμηθεί ότι μια τέτοια συμφωνία θα παραμείνει προς το παρόν κενό γράμμα, δίχως απτά αποτελέσματα σε ότι αφορά την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης.
