Την εποχή της μεταπολίτευσης κυριάρχησε στην χώρα μας το δόγμα «Ανήκωμεν στην Δύση».
Εξ’ αίτιας αυτού του δόγματος είχαμε αλλεπάλληλες εθνικές ταπεινώσεις, (αρκεί μόνο να θυμηθούμε τα Ίμια), είδαμε αλλεπάλληλες προδοσίες από την πλευρά των «συμμάχων» μας,
που ποτέ δεν θέλησαν να υπερασπιστούν τα εθνικά μας δίκαια έναντι της τουρκικής επεκτατικής προκλητικότητας και, τέλος, είδαμε μια προδοτική πολιτική κλίκα που κυβέρνησε την χώρα επί δεκαετίες, στηριζομένη σε αυτούς τους δυτικούς «συμμάχους», να φέρνει την πιο στυγνή κατοχή, καταστρέφοντας την ελληνική οικονομία και στέλνοντας χιλιάδες Έλληνες στην απελπισία και στην αυτοκτονία.
που ποτέ δεν θέλησαν να υπερασπιστούν τα εθνικά μας δίκαια έναντι της τουρκικής επεκτατικής προκλητικότητας και, τέλος, είδαμε μια προδοτική πολιτική κλίκα που κυβέρνησε την χώρα επί δεκαετίες, στηριζομένη σε αυτούς τους δυτικούς «συμμάχους», να φέρνει την πιο στυγνή κατοχή, καταστρέφοντας την ελληνική οικονομία και στέλνοντας χιλιάδες Έλληνες στην απελπισία και στην αυτοκτονία.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι υποτιθέμενοι σημερινοί «Έλληνες» ηγέτες, καθημερινά δίνουν μάχη για να εκχωρηθούν στους Γερμανούς και στο αμερικανοκρατούμενο ΔΝΤ τα ενεργειακά μας κοιτάσματα, που μπορεί να αποτελέσουν και το μοναδικό πεδίο ανάκαμψης μιας χώρας που οι ίδιοι την οδήγησαν εκ του ασφαλούς στην οικονομική κατάρρευση και την μακροχρόνια χρεοκοπία.
Οι σχέσεις μας με την Ρωσία και στην μετασοβιετική εποχή κυριαρχούνταν πάντα από αυτό το δόγμα του «Ανήκωμεν στην δύση». Παρά του ότι ιστορικοί, θρησκευτικοί, αλλά και γεωπολιτικοί λόγοι συνδέανε περισσότερο τα εθνικά μας συμφέροντα με την Ρωσία, εμείς, (ή καλύτερα το δοσιλογικό πολιτικό κατεστημένο), κρατούσαμε μάλλον εχθρική στάση έναντι της ρωσικής πολιτικής.
Η Ρωσία ήταν η μόνη χώρα που τόσο έντονα μας συμπαραστάθηκε πάντα στο Κυπριακό, αλλά και στην διένεξη με την Τουρκία, αφού αποτελούσε τον εκ βορρά «μπαμπούλα» για τις προκλητικές κινήσεις της τουρκικής επιθετικότητας, σε αντίθεση με τους δυτικούς «συμμάχους» μας που πάντα μας ξεπουλούσανε με τον χειρότερο τρόπο.
Οι σχέσεις μας με την Ρωσία και στην μετασοβιετική εποχή κυριαρχούνταν πάντα από αυτό το δόγμα του «Ανήκωμεν στην δύση». Παρά του ότι ιστορικοί, θρησκευτικοί, αλλά και γεωπολιτικοί λόγοι συνδέανε περισσότερο τα εθνικά μας συμφέροντα με την Ρωσία, εμείς, (ή καλύτερα το δοσιλογικό πολιτικό κατεστημένο), κρατούσαμε μάλλον εχθρική στάση έναντι της ρωσικής πολιτικής.
Η Ρωσία ήταν η μόνη χώρα που τόσο έντονα μας συμπαραστάθηκε πάντα στο Κυπριακό, αλλά και στην διένεξη με την Τουρκία, αφού αποτελούσε τον εκ βορρά «μπαμπούλα» για τις προκλητικές κινήσεις της τουρκικής επιθετικότητας, σε αντίθεση με τους δυτικούς «συμμάχους» μας που πάντα μας ξεπουλούσανε με τον χειρότερο τρόπο.
Αν παρακολουθεί κανείς την τουρκική επικαιρότητα, (όπως ο υποφαινόμενος), θα διαπιστώσει το πόσο ανασχετικό παράγοντα στην προκλητικότητα των Τούρκων έναντι του ελληνισμού, αποτελούσε πάντα και αποτελεί η Ρωσία του Πούτιν (και να μην αναφέρουν κάποιοι καλοθελητές για την οικονομική συνεργασία Τουρκίας-Ρωσίας. Αυτή είναι συνεργασία λυκοφιλίας και οφείλεται ακριβώς στην δική μας προδοτική απουσία).
Η ίδια η σημερινή Ρωσία, με μια στιβαρή και ικανοτάτη ηγεσία, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να ορθώσει έντονα το ανάστημα της στην παγκόσμια επέλαση της Νέας Τάξης. Τώρα, με την περίπτωση της Ουκρανίας, έδειξε πως όχι μόνον δεν υποχωρεί άτακτα, όπως νόμισαν κάποιοι θερμόαιμοι στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο, αλλά αντίθετα επιβάλλει με την σιδερένια γροθιά της την δική της θέληση.
Το θράσος των Αμερικανών και Ευρωγερμανών να θελήσουν να κυκλώσουν της Ρωσία με το τελευταίο εγχείρημα στη Ουκρανία, έδειξε την παντελή τους έλλειψη διορατικότητας, αδυναμία κατανόησης της ρώσικης πραγματικότητας και κυρίως, το πόσο ηλίθια κινούν τα νήματα της παγκόσμιας πολιτικής τους. Το δίδαγμα της Συρίας δεν δίδαξε φαίνεται τίποτα στους Αμερικανούς, που βλέπουν την οικονομία τους να καταρρέει, τον στρατό τους να φεύγει ταπεινωμένος από το Αφγανιστάν, αφού προηγουμένως έφυγε από το Ιράκ παραδίδοντας την χώρα σε φιλο-ιρανικό καθεστώς.
Η ίδια η σημερινή Ρωσία, με μια στιβαρή και ικανοτάτη ηγεσία, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να ορθώσει έντονα το ανάστημα της στην παγκόσμια επέλαση της Νέας Τάξης. Τώρα, με την περίπτωση της Ουκρανίας, έδειξε πως όχι μόνον δεν υποχωρεί άτακτα, όπως νόμισαν κάποιοι θερμόαιμοι στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο, αλλά αντίθετα επιβάλλει με την σιδερένια γροθιά της την δική της θέληση.
Το θράσος των Αμερικανών και Ευρωγερμανών να θελήσουν να κυκλώσουν της Ρωσία με το τελευταίο εγχείρημα στη Ουκρανία, έδειξε την παντελή τους έλλειψη διορατικότητας, αδυναμία κατανόησης της ρώσικης πραγματικότητας και κυρίως, το πόσο ηλίθια κινούν τα νήματα της παγκόσμιας πολιτικής τους. Το δίδαγμα της Συρίας δεν δίδαξε φαίνεται τίποτα στους Αμερικανούς, που βλέπουν την οικονομία τους να καταρρέει, τον στρατό τους να φεύγει ταπεινωμένος από το Αφγανιστάν, αφού προηγουμένως έφυγε από το Ιράκ παραδίδοντας την χώρα σε φιλο-ιρανικό καθεστώς.
Αλλά και η γερμανική απληστία φαίνεται να ήρθε η σειρά της να πάρει και αυτή το μάθημα της. Δυο φορές στη παγκόσμια ιστορία οι Γερμανοί έσπασαν τα μούτρα τους αφού αιματοκύλησαν τον κόσμο. Τώρα προώθησαν κατοχικά ακόμα και νεοναζιστικά καθεστώτα, θέλοντας να επιβάλουν την οικονομική λεηλασία των λαών για να τους υποτάξουν ολοκληρωτικά. Καυτό παράδειγμα τα ερείπια που συσσώρευσαν στην χώρα μας. Στην Ουκρανία όμως, όπως φαίνεται, λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο!
Η Ουκρανία πρέπει να μας δείξει τον δρόμο για την χώρα μας. Τα συμφέροντα μας, ειδικά στην σημερινή εποχή δεν συμβαδίζουν με αυτά των Αμερικανών και των Γερμανών, ποτέ δεν συμβάδισαν. Δεν είναι αυτά που υπηρετεί η σημερινή προδοτική κατοχική πολιτική κλίκα. Είναι με την Ρωσία του Βλαδίμηρου Πούτιν, του παγκόσμιου ηγέτη που σήμερα αντιστέκεται και κυρίως μπορεί και το κάνει, στην παγκόσμια λεηλασία της Νέας Τάξης. Γι’ αυτό και πρέπει να στηρίξουμε μόνο τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που συστρατεύονται με τον πολιτικό «γίγαντα» της εποχής μας, τον Βλαδίμηρο Πούτιν της Ρωσίας. Είναι η μόνη μας ελπίδα να επιβιώσουμε σαν λαός και σαν έθνος...
* Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος
ΠΗΓΗ: Κοstasxan
Η Ουκρανία πρέπει να μας δείξει τον δρόμο για την χώρα μας. Τα συμφέροντα μας, ειδικά στην σημερινή εποχή δεν συμβαδίζουν με αυτά των Αμερικανών και των Γερμανών, ποτέ δεν συμβάδισαν. Δεν είναι αυτά που υπηρετεί η σημερινή προδοτική κατοχική πολιτική κλίκα. Είναι με την Ρωσία του Βλαδίμηρου Πούτιν, του παγκόσμιου ηγέτη που σήμερα αντιστέκεται και κυρίως μπορεί και το κάνει, στην παγκόσμια λεηλασία της Νέας Τάξης. Γι’ αυτό και πρέπει να στηρίξουμε μόνο τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που συστρατεύονται με τον πολιτικό «γίγαντα» της εποχής μας, τον Βλαδίμηρο Πούτιν της Ρωσίας. Είναι η μόνη μας ελπίδα να επιβιώσουμε σαν λαός και σαν έθνος...
* Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος
ΠΗΓΗ: Κοstasxan
