" Εάν τα παρεληλυθότα μνημονεύεις, άμεινον περί των μελλόντων βουλεύσει". Ισοκράτης

Η ιστορική ζωή Λαών, όπως ο Ελληνικός δεν μετριέται με αι ώνες, γιατί το χρονικό αυτό διά στημα είναι ελάχιστο μπροστά στις χιλιετίες. Οι ιστορικοί σταθμοί μεγαλιώδους και θριαμβευτικής πορείας, δια μέσω των αιώνων, Πατρίδων όπως η Ελλάδα μας, δεν μετριώνται με μονάδες γιατί οι μονάδες είναι αμελητέα ποσότητα μπροστά στις εκατοντάδες.

 
Και το μέτρο της σημασίας ιστορικών γεγονότων όπως αυτά που γιορτάζουμε αυτό το τριήμερο, δεν είναι ούτε ο πατριωτικός ενθουσιασμός, ούτε η έξαρση της μιας στιγμής.

Οι εορτασμοί των γεγονότων της ζωής ενός Έθνους Μεγάλου όπως το δικό μας, πρέπει να δίνουν σαν αποτέλεσμα, την εθελοντική βούληση προς την κατεύθυνση της συντονισμένης και εντατικής προσπάθειας για την Εθνική περισυλλογή και την Εθνική ενότητα. Οι εορτασμοί των ιστορικών γεγονότων και των ιστορικών σταθμών πρέπει να αντηχούν σαν ενθουσιώδη σαλπίσματα- προσκλητήρια για την επίτευξη του σκοπού αυτού που δεν είναι τίποτε άλλο από την δημιουργία πλατιάς ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας ενώ η επανάληψη κάθε χρόνο των πανηγυρισμών αυτών, σκοπό έχει την ενδυνάμωση αυτής της καλλιέργιας του πνεύματος και της ψυχής των Ελλήνων σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν ευρίσκονται.

Αν ένας λαός έχει να επιδείξει σταθμούς που μπορούν να χαρακτηρισθούν σαν θρίαμβοι, τότε ο λαός αυτός και τους σταθμούς αυτούς δικαιούται να τους επιδεικνύει και τις επετείους των θριάμβων είναι υποχρεωμένος να γιορτάζει με λαμπρή αγαλίαση γιατί έτσι, με το γύρισμα των χρόνων, θα του θυμίζουν και τις περιόδους και τα γεγονότα που τον έφερναν κάθε φορά, πιο κοντά στον πολιτισμό και δεν είναι στην διακριτική ευχέρεια καμιάς υποταγμένης κυβέρνησης να μειώνει την αξία των γεγονότων και των θυσιών του λαού στο όνομα κανενός μνημονίου, όπως δεν είναι και υπόθεση κανενός προσκυνημένου κομμουνιστή ταγμένου σε παρωχημένη και αποτυχημένη βάρβαρη ιδεολογία να ζητά την κατάργηση των πανηγυρισμών. Ευτυχώς η τελευταία απόφαση Αβραμόπουλου σώζει κάπως την κατάσταση. Κάπως...

Και οι δύο (κυβέρνηση και κομμουνιστές) στο ίδιο αποτέλεσμα αποβλέπουν. Στην καταρράκωση του αισθήματος υπερηφάνειας και στην υπαγωγή μας στην κατηγορία του αδιάφορου και άπατρι πολυπολιτισμικού για να είμαστε του χεριού τους.

Το τριήμερο 26-28 Οκτωβρίου γιορτάζουμε δύο στιγμές μεγάλου θριάμβου του Ελληνικού λαού. Την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης μας από τους Τούρκους και την επέτειο του ιστορικού ΟΧΙ που βροντοφώναξε ο αείμνηστος κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς στις ορδές του φασισμού και του Ναζισμού δυο γεγονότα που ήλθαν να προστεθούν στις λαμπρές στιγμές δόξας της ιστορίας μας . Θα χρειαζόταν χρόνος πολύς για την εξιστόριση των γεγονότων και δεν είναι άλλωστε αυτός ο σκοπός μου.

Εγώ θέλω να σταθώ στο ότι η Ιστορία διδάσκει και φρονηματίζει και η δικιά μας, υπέρ-τρισχιλιετής Ιστορία με το πλήθος των ηρώων και των ημιθέων της, αποτελεί το τελειότερο δίδαγμα κοινωνικού, πατριωτικού, κρατικού, ιδιωτικού και γενικά ανθρώπινου βίου.

Η Ιστορία διδάσκει και φρονηματίζει ότι ο άνθρωπος έχει καθήκον να αγωνίζεται για το καλό και το αγαθό και για τα "τιμιώτερα και αγιώτερα των πραγμάτων" και αυτό έπραξαν οι πατεράδες μας. Ταυτόχρονα όμως διδάσκει και φρονηματίζει ότι δεν υπάρχει υψηλότερο και ωραιότερο από την εκδήλωση της ευγνωμοσύνης μας προς τους αθάνατους ήρωες που χρωμάτισαν με το τίμιο αίμα τους τις δυο αυτές σελίδες δόξας της Ελλάδας μας και αυτό καμιά κυβέρνηση πουλημένη σε κάθε Τρόικα και κανένας "προοδευτικός" κατσαπλιάς δεν μπορεί να μου το στερήσει. Δεν μπορεί κανένας τους στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων ή της άρνησης κάθε Εθνικού Ιδεώδους να με κάνει να πάψω να είμαι άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξεως.

Γενική είναι η πικρία για το ότι οι "σύμμαχοι" ξέχασαν γρήγορα και δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους. Μα, αφού εμείς οι ίδιοι ξεχνούμε και δεν τιμούμε το παρελθόν μας, δεν θα μας ξεχάσουν οι άλλοι; Το να μην εορτάζονται "όπως τους πρέπει" οι εθνικές επέτειοι δεν έχει σκοπό την εξοικονόμηση χρημάτων αλλά την αποξένωση του Έλληνα, εδώ και στην αλλοδαπή, από το παρελθόν της πατρίδας και άρα από την πατρίδα. Δεν έχει να κάνει με τα χρήματα αλλά με τις ιδέες.


Δεν έχει να κάνει με τα χρήματα γιατί αν είχε να κάνει τότε ο «αντιπρόεδρος» Βενιζέλος αντί να ασχολείται με το «πόσο στοιχίζουν οι παρελάσεις» θα έπρεπε να ασχολείται και τώρα ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ πόσο μας στοίχισαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και ο ασυγκράτητος και αδιάντροπος πλουτισμός των βρωμερών πολιτικών.


Δεν έχει να κάνει με τους σημερινούς Έλληνες αλλά κυρίως με τους απογόνους μας στην Ελλάδα και ιδίως στα ξένα.


Έχει να κάνει με την ελευθερία συνείδησης γιατί, πατρίδα ελεύθερη, μόνο ο συνειδητά ελεύθερος δικαιούται και καμία κυβέρνηση, καμμία τρόικα και κανένας κομμουνισμός, όσο και να προσπαθούν, δεν θα με κάνουν ενεργούμενο της νέας πραγματικότητας με αντικειμενικό σκοπό να με σβήσουν από τον χάρτη για να μην υπάρχει τίποτε που να θυμίζει Ελλάδα.

Θέλουν να με κάνουν, σε συνεργασία με την άβουλη και εκτός πραγματικότητος εκκλησιαστική ιεραρχία, έναν Άβελ υποτακτικό στα σχέδια των βρωμοσιωνιστών αλλά ήδη μέσα μου, ξύπνησε ο Κάιν διεκδικητής και εκδικητής και δεν θα τους περάσει.

Και με την ευκαιρία, καλά θα κάνει ο, ελέω πολιτικής και πολιτικών, «αρχιεπίσκοπος» των αλλοδαπών Ιερώνυμος να μην ελπίζει πλέον στο δικό μου ευρώ για το «φιλόπτωχο ταμείο» του. Ας το αναζητήσει στο Κατάρ με το οποίο έχει συναλλαγές, στην Σαουδική Αραβία ίσως και στην Τουρκία.

Η εποχή του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», πάρτε το είδηση, πέρασε ανεπιστρεπτί.

Είτε το θέλουν είτε όχι, οι δύο αυτές επέτειοι θα αποτελούν πάντα φωτεινό σταθμό και δεν μπορούν αδίστακτοι άνθρωποι να θυσιάζουν τις ιδέες στην σκοπιμότητα της συναλλαγής ανοίγοντας μπροστά μας δρόμους που οδηγούν στην αθλιότητα της εποχής μας η οποία κυριαρχείται από τις αθετήσεις του δικαίου, της λογικής και της ηθικής.

Οδυσσεύς Πάτσης, «Ήπειρος, η πατρίδα μας»