Η «άρρωστη» προσωπικότητα των φανατικών της αριστεράς...

Η προσπάθεια ιδεολογικής κάλυψης των κομμουνιστών κατά τον 20° αιώνα τους προσέδωσε μια πνευματική δικαιολογία για τις πράξεις τους οι οποίες, αν και είχαν έναν ιδιάζοντα βάρβαρο φανατισμό που ενίσχυε την σκληρότητά τους, έτυχαν μιας περίεργης «ηθικής» υποστήριξης κορυφαίων ανθρώπων της παγκόσμιας διανόησης , όπως ο Σαρτρ, οι οποίοι ερωτώμενοι σχετικά (για τα γκούλαγκς πχ, ή τις επεμβάσεις των Σοβιετικών σε Αν. Γερμανία, Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία ή τις εν ψυχρώ δολοφονίες στην Σοβιετική Ένωση ) απέφευγαν να λάβουν θέση ενώ αντίθετα η κριτική τους εκδηλωνόταν πηγαία όταν είχε σαν στόχο τον δυτικό τρόπο ζωής. 

Δικαιολογημένα βέβαια διότι βάσει των πεποιθήσεών τους, όλες αυτές οι βάρβαρες πράξεις των κομμουνιστών, προβάλλονταν όχι σαν πράξεις ανάγκης και άτεγκτης «λογικής» αλλά σαν πράξεις συνειδήσεως και συμμόρφωσης προς άρθρα πίστεως που αποσκοπούσαν πάντοτε στην πραγματοποίηση της μόνιμης ειρήνης και της ευτυχίας της ανθρωπότητας. Τα πάντα, τα δικαιολογούσε η ιδεολογική νομιμότητα και αυτού του είδους ο φανατισμός δεν ήλθε σαν έκρηξη ενστίκτου αλλά σαν αναγκαιότητα εξ αιτίας λογικών λόγων των συμπαθούντων.

Έτσι ο φανατικός έγινε ο πλέον συνήθης ανθρώπινος χαρακτήρας μέχρι τις ημέρες μας αν δε θελήσουμε να κατατάξουμε στην, έστω και ευτελή μίμηση του πνεύματος, την εγχώρια «κιτς αριστερή διανόηση» καταλαβαίνουμε πολύ εύκολα και δικαιολογούμε τον άκρατο φανατισμό αυτών των ανθρώπων λαμβανομένου υπόψη του «επιπέδου» τους.

Ποιο είναι το επίπεδό τους;

Μα αυτό που περιέγραψε σαφώς ο Eric Hoffer («Ο Φανατικός», μετάφραση Γ. Βαμβαλά και εκδ. Μπουκουμάνη 1969). Του απογοητευμένου ανθρώπου (μπορεί και από τον εαυτό του), του αποτυχημένου (ηθοποιού), του ανεπιθύμητου σε άλλους χώρους (τηλεπαρουσιαστή), του βαριεστημένου (ποιητή), του φτωχού πνευματικά (σεναριογράφου, σκηνοθέτη), του απροσάρμοστου (συνθέτη), του φίλαυτου (δημοσιογραφίσκου), του φιλόδοξου (τραγουδιστή), του αμαρτωλού (ομοφυλόφιλου), του ένοχου (κλέπτη πνευματικής ιδιοκτησίας). Εκείνου που θέλει να λατρεύει και να υπηρετεί έναν άγγελο ή έναν δαίμονα ( Στάλιν, Μάο, Ομπάμα, Μέρκελ). Εκείνου που είναι εχθρός των πραγμάτων όπως αυτά είναι σήμερα (έχει δικό του κόσμο στο άρρωστο μυαλό του) και εκείνου που λόγω κόμπλεξ κατωτερότητας χάνεται μέσα σ΄ ένα μαζικό κίνημα για να υπηρετήσει μια ιερή υπόθεση (εγκαθίδρυση καθεστώτος Βορείου Κορέας). Δεν έβαλα ονόματα αλλά μόνον ιδιότητες φανατικών αριστερών Ελλήνων «διανοουμένων» όχι από φόβο αλλά γιατί θα έπρεπε να γράφω και να γράφω. Εσείς όποιον και να βάλετε με τον νου σας μέσα θα πέσετε!

Επίσης θέλω να πω στον καθηγητή του ΑΠΘ κ. Ορέστη Καλογήρου (θα τον διαβάσατε λίγο πιο πριν στο κείμενο «Στην πυρά, στην πυρά» ΕΔΩ που διαμαρτύρεται επειδή χρησιμοποιούμε τον όρο «διανοούμενος» γενικά και αόριστα, ότι τον χαρακτηρισμό του διανοούμενου τον δίνουν μόνοι τους στον εαυτό τους καθώς και οι φυλλάδες και τα ιστολόγια της παράταξής τους αναγκάζοντάς εμάς τους υπολοίπους να χρησιμοποιούμε τον όρο πράγματι σκωπτικά βάζοντάς τον ή όχι σε εισαγωγικά.

Κλείνω το σημερινό αφιέρωμα στους φανατικούς αριστερούς «διανοούμενους» και όχι μόνον, με τον κατά Γ. Οικονομάκο («Le Fanatisme», Athenes 1961, σελ. 6) ορισμό του φανατισμού που είναι: «Η υπερβολική και εμπαθής προσήλωσις ή αποστροφή, που επηρεάζουν βαθέως την διάνοιαν και την θέλησιν, διεγείρουν δε μιαν ευσυνείδητον διάθεσιν ανιδιοτελείας προσανατολίζοντας την ανθρωπίνην ψυχήν προς πράγματα και ιδέας θεωρουμένας ως αυταξίας» με την δική μου επισήμανση ότι αυτές οι «αυταξίες» καθορίζονται από την ΚΕ του κόμματος κάθε φορά και διαρκούν τόσο, όσο επιθυμεί και πάλι η ίδια ΚΕ. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε η Αριστερά εφηύρε την «αναθεώρηση της Ιστορίας» στα μέτρα της.

Οδυσσεύς Πάτσης, «Ήπειρος, η πατρίδα μας