Ο εργάτης δεν θέλει να παραμείνει εργάτης, ο χωρικός δεν θέλει πια να είναι χωρικός (ποιός θα δουλεύει αλήθεια;), ενώ ακόμη και ο τελευταίος μικροαστός δεν βλέπει δυνατή για το γιό του άλλη καριέρα, εκτός από εκείνη του μισθωτού δημοσίου υπαλλήλου.
Περαιτέρω, ο μεγαλοαστός επιλέγει συχνά την καριέρα του γιού του στην πολιτική, η οποία δυστυχώς δεν προσελκύει τους ανιδιοτελείς ικανότερους, αλλά όσους έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στους κομματικούς μηχανισμούς – πολλοί από τους οποίους δεν διαφέρουν καθόλου από τις κοινές «σπείρες κακοποιών».
Αντί λοιπόν η εκπαίδευση να προετοιμάζει τους νέους ανθρώπους έτσι ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίζουν μόνοι τους τις δυσκολίες της ζωής και να μεγαλουργούν, τους προετοιμάζει είτε για τις δημόσιες υπηρεσίες, είτε για την πολιτική – όπου για την επιτυχία δεν χρειάζεται ούτε η πιο μικρή αναλαμπή πρωτοβουλίας.
Το κράτος τώρα, το οποίο με τα εγχειρίδια του κατασκευάζει κάθε χρόνο πολλές χιλιάδες πτυχιούχους, έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί μόνο έναν περιορισμένο αριθμό από αυτούς – αφήνοντας αναγκαστικά πολλούς από τους υπόλοιπους να παραδέρνουν στην ανεργία.
Φροντίζει λοιπόν συνήθως να τρέφει με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο τους πρώτους, αυτούς που προσλαμβάνει δηλαδή στην υπηρεσία του, καθώς επίσης να αντιμετωπίζει ως εχθρούς τους δεύτερους – απομυζώντας παράλληλα όλους όσους έχουν την ανοησία να ιδρύουν επιχειρήσεις και να αποκτούν ακίνητη περιουσία“.
Άρθρο
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, ο σημερινός πρωθυπουργός της υπό πτώχευση Ελλάδας, θέλει αναμφίβολα να προσφέρει τα πάντα στην πατρίδα του – δυστυχώς όμως δεν μπορεί ούτε αυτός, ούτε η κυβέρνηση που έχει ο ίδιος επιλέξει με κομματικά, εντελώς μη αξιοκρατικά κριτήρια.
Συνεχίζοντας, λόγω της ατυχούς για όλους μας ανεπάρκειας του αυτής,κρίνοντας τον εκ του αποτελέσματος, έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες του στην καγκελάριο της Γερμανίας – η οποία πρόσβαλλε με θρασύτητα ακόμη μία φορά την πατρίδα μας λέγοντας ότι, “πρέπει να έχει κανείς υπομονή με την Ελλάδα” (εξ αιτίας προφανώς της ανεπαρκούς πολιτικής μας ηγεσίας).
Η ηγέτης της πρωσικής Γερμανίας όμως επιθυμεί απλά να κερδίσει χρόνο – γνωρίζοντας ότι, η μοναδική λύση της χώρας της είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη (σχέδιο β). Επειδή όμως δεν θέλει να ενοχοποιηθεί η Γερμανία (η οποία θα κατηγορούταν εύλογα ότι, για τρίτη φορά οδήγησε την Ευρώπη στην απόλυτη καταστροφή, εάν εγκατέλειπε το ευρώ και κατέρρεε η ένωση), δημιουργεί μεθοδικά εκείνες τις προϋποθέσεις, με βάση τις οποίες θα την ανάγκαζαν οι υπόλοιπες χώρες να αποχωρήσει – θα την έδιωχναν δηλαδή.
Ορισμένες από αυτές είναι η επίμονη άρνηση της καγκελαρίου να εκδοθούν ευρωομόλογα, οι αντιθέσεις της στην εκτύπωση νέων χρημάτων από την ΕΚΤ, η εμμονή της στο ισχυρό ευρώ, η εγκληματική πολιτική λιτότητας, η αλαζονική αντιμετώπιση των εταίρων της κοκ.
Παραμένοντας λοιπόν σταθερή στις θέσεις της, οι οποίες οδηγούν με βεβαιότητα πολλές από τις υπόλοιπες χώρες στη χρεοκοπία, είναι σχεδόν βέβαιη ότι θα την αναγκάσουν να εγκαταλείψει το ευρώ, υιοθετώντας ξανά το μάρκο – κάτι που φυσικά επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών.
Ένας επόμενος σημαντικός λόγος που δεν θα τολμούσε ποτέ η Γερμανία να εγκαταλείψει με δική της πρωτοβουλία το ευρώ, είναι η εκδίκηση εκ μέρους όλων των άλλων κρατών, τα οποία θα παρέμεναν στην Ευρωζώνη. Μεταξύ άλλων, όλες αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους προς τη Γερμανία, ιδιωτικά και δημόσια, απλά και μόνο τυπώνοντας πληθωριστικά ευρώ – αφού οι οφειλές τους δεν είναι σε μάρκα, αλλά στο κοινό νόμισμα.
Μία άλλη μορφή εκδίκησης θα ήταν η απαίτηση εξόφλησης των πολεμικών αποζημιώσεων, οι οποίες έχουν γίνει απαιτητές μετά την επανένωση της –ειδικά εκ μέρους της Ελλάδας, στην οποία η Γερμανία οφείλει τεράστια ποσά.
Ας μην ξεχνάμε εδώ πως οι Γερμανοί δεν έχουν διστάσει να χαρακτηρίσουν ως ναζί τους προγόνους τους, επιθυμώντας προφανώς να «αποποιηθούν» τις ευθύνες των δύο αιματηρών παγκοσμίων πολέμων – ειδικά του ολοκαυτώματος. Απλούστερα το ότι, οι Γερμανοί έχουν διαφοροποιήσει τη θέση τους από τους «ναζί», επειδή δεν θέλουν να πληρώσουν για τα λάθη τους – για τα απίστευτα εγκλήματα και τις καταστροφές που έχουν προκαλέσει, αναλαμβάνοντας έμπρακτα τις ευθύνες τους.
Ελλοχεύουν φυσικά πολλοί άλλοι κίνδυνοι (απομόνωση, «σαμποτάζ» των γερμανικών εξαγωγών κλπ.), τους οποίους γνωρίζει πολύ καλά η καγκελάριος. Ακριβώς για τους λόγους αυτούς έχει επιλέξει το «δόλιο μονοπάτι» – την προβοκατόρικη δηλαδή εκδίωξη της από την Ευρωζώνη, την οποία θα συνοψίζαμε με την ελαφρά διαμορφωμένη λαϊκή ρήση “διώξτε με και ας κλαίω“.
Υστερόγραφο: Για τον «Εφιάλτη του Καστελόριζου», ο οποίος παρέδωσε ενδοτικά την πατρίδα του στα νύχια του ΔΝΤ, ισχύουν εντελώς διαφορετικά πράγματα – ενώ είναι εντελώς ακατανόητη, εάν όχι απόλυτα ανόητη η στάση των Ελλήνων, οι οποίοι του επιτρέπουν να τριγυρίζει ατιμώρητος στη χώρα τους, εκλέγοντας τον στη Βουλή και πληρώνοντας του ακόμη βουλευτική αποζημίωση.
Ηχητικό 19.07.2013: Πρέπει να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 17. Αυγούστου 2013
viliardos@kbanalysis.com
