Η «ΜΑΣΤΙΓΑ» ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
Πολύ μελάνι ξοδεύτηκε ώστε να απαντηθούν οι ανιστόρητες και ιδιαίτερα προκλητικές δηλώσεις της βουλευτού κας Ρεπούση. Κάτι που δεν χρειαζόταν. Γιατί έτσι κινδυνεύει να μας διαφύγει ο ύποπτος χρόνος στον οποίον κάθε φορά η κα Ρεπούση δείχνει επιλεκτική ανησυχία για λεπτά εθνικά και κοινωνικά θέματα.
Σε πρόσφατη, λοιπόν, τοποθέτησή της σε τηλεοπτική εκπομπή, σχετικά με το σχέδιο του αντιρατσιστικού νόμου που έφεραν στη Βουλή η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, ερωτηθείσα ειδικώς για το θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, η κα Ρεπούση δεν έδωσε απάντηση στο εάν αναγνωρίζει ως ιστορικό γεγονός την γενοκτονία των Ποντίων και απευθυνόμενη προς «τα αγαπητά της» ποντιακά σωματεία, τους είπε «Να αφήσουν ήσυχη την ιστορία» και ότι η ιστορία είναι η επιστήμη που στο ρόλο της είναι να αναζητά «την άλλη άποψη». Χρησιμοποίησε πολλές φορές τη λέξη «μνήμη» αντί της λέξης «γεγονός», όταν μιλούσε για «ιστορικά γεγονότα» και συγκεκριμένα για το γεγονός του σφαγιασμού των Ελλήνων του Πόντου. Κατά έναν περίεργο τρόπο όλη αυτή η συζήτηση κατέληξε στην θέση της περί μη ποινικοποίηση της «μνήμης»!!!!
Είναι χρήσιμο λοιπόν να δούμε πάνω σε ποια διάταξη του προτεινόμενου νομοσχεδίου μιλούσε η κα Ρεπούση και τι ήταν ακριβώς αυτό που την βρήκε αντίθετη, σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις της.
Στο κατατεθέν λοιπόν κείμενο της πρότασης νόμου της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ ποινικοποιούνται συγκεκριμένες συμπεριφορές: «που συνίστανται στην κακόβουλη άρνηση ή εκμηδένιση ιστορικών γεγονότων, χωρίς, σε καμία περίπτωση, να επιδιώκεται η απαγόρευση ή ιδεολογική χειραγώγηση της επιστημονικής έρευνας. Γι' αυτό άλλωστε οι πράξεις αυτές τιμωρούνται μόνον εφ' όσον έχουν αναγνωριστεί ως εγκλήματα με αμετάκλητη απόφαση είτε ελληνικού είτε διεθνούς δικαστηρίου».
Με βάση λοιπόν την πρόταση νόμου αυτή της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, μόνο το Ολοκαύτωμα των Εβραίων εμπίπτει στο προστατευτικό του πεδίο, αφού μόνο αυτό είναι αναγνωρισμένο από διεθνές Δικαστήριο, ενώ η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου δεν έχει αναγνωρισθεί από κανένα διεθνές δικαστήριο, παρά μόνο από την Ελληνική Βουλή.
Κατόπιν τούτων: πρώτον, η κα Ρεπούση άρχισε τις συμβουλές της προς τα ποντιακά σωματεία «να αφήσουν ήσυχη την ιστορία» καθόν χρόνο γνώριζε, ότι το κόμμα της δεν περιλάμβανε στην προστατευτική ασπίδα του την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αφού αυτές δεν είναι αναγνωρισμένες από Δικαστήριο. Δεύτερον, δηλώνει ότι ανησυχεί για «την ποινικοποίηση της μνήμης» αλλά δεν δείχνει καμία ανησυχία για την ποινικοποίηση του φρονήματος που επιχειρείται με την παραπάνω πρόταση νόμου. Τρίτον, δεν εξηγεί γιατί είναι «μνήμη» η γενοκτονία των Ποντίων και δεν είναι «μνήμη» το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Ούτως ή άλλως καμία από τις θηριωδίες αυτές δεν είναι απλά μνήμη. Τέταρτον, με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνει σαφέστατα εθνικό διχασμό, σε χρόνο που ο λαός μας έπρεπε να είναι ενωμένος κατά των μνημονιακών δυνάμεων. Πέμπτον, αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη στη συγκυβέρνηση, αφού όλοι μας αυτές τις ημέρες δεν ασχολούμαστε με τίποτα άλλο παρά με τις δηλώσεις της.
Κλείνοντας τη θέση μου για τις δηλώσεις της κα Ρεπούση, ακούγοντάς τες ένιωσα πραγματικά τα ίδια συναισθήματα με τον George Horton, τον Γενικό Πρόξενο της Αμερικής στην Σμύρνη την εποχή της μικρασιατικής καταστροφής, ο οποίος στο βιβλίο του «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ» έγραψε : «Ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα, που πήρα μαζί μου όταν έφυγα από τη Σμύρνη, ήταν το συναίσθημα της ντροπής, γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!