Με αφορμή την Ρεπούση. Είναι η Ιστορία επιστήμη; (Καραβάκι:Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, προετοιμάστηκαν με τις κατάλληλες αλλαγές στην παιδεία από το 1980)

Μπορούν να γράφουν την Ιστορία διαφορετικά οι Έλληνες και διαφορετικά οι κομμουνιστές;

Το Σάββατο, 19 Μαΐου 2012 έγραφα «ΕΔΩ»: «Μήπως πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με την περίπτωση της Ρεπούση; Να δούμε το πόθεν έσχες της παραδείγματος χάριν. Τους λογαριασμούς της σε ελληνικές και ξένες τράπεζες και ΚΥΡΙΩΣ τουρκικές τράπεζες; Μήπως να αναθεωρήσουμε και την άποψή μας ότι η Ιστορία είναι επιστήμη;».
Το «Καραβάκι της Ιστορίας» σχολίασε: «Όχι, αποδεδειγμένα είναι επιστήμη. Για το άλλο, συμφωνούμε...» παραπέμποντάς με και σε σχετικό σύνδεσμο.

Έναν χρόνο μετά, επ' ευκαιρία της μαύρης επετείου της «Άλωσης της Πόλης μας», αισθάνομαι την ανάγκη να απευθύνω τα ίδια ακριβώς ερωτήματα τόσο όσον αφορά την Ιστορία, όσο και το τσόφλι που έγινε βουλευτής με χίλιες πεντακόσιες (άλλοι έγιναν με λιγότερες) ψήφους για να αμφισβητεί την ελληνική Ιστορία έτσι, τουλάχιστον, όπως την διδαχθήκαμε, και να απαξιώνει με επαναλαμβανόμενες προκλητικές πράξεις τα υγιέστερα ίσως ελληνικά φύλλα, τους Ποντίους και
τους Μικρασιάτες.

Πεποίθησή μου είναι, και ας μου κάνει μήνυση, ότι η συγκεκριμένη δεν υπερασπίζεται την επιστήμη (είναι άραγε;) της Ιστορίας, ούτε και την προσωπική συνεισφορά της σ' αυτήν αλλά την τσέπη της. Από κάπου αυτή η γυναίκα χρηματίζεται, κάποιου είναι μισθοδοτούμενο όργανο. Της Τουρκίας, του Σόρος, της CIA θα σας γελάσω αλλά κάποιον υπηρετεί και οπωσδήποτε όχι την αλήθεια και όχι τον ελληνικό λαό.

Και έρχομαι στο θέμα της Ιστορίας σαν επιστήμης. Ήδη από το 1965 είχαν αρχίσει δειλά - δειλά οι «αναθεωρητές της Ιστορίας» κομμουνιστές, να υπερασπίζονται τις θέσεις του Ζαχαριάδη επί της Ιστορίας τους Έθνους μας, όπως αυτές περιελήφθησαν στο σχέδιο προγράμματος του ΚΚΕ που δόθηκε στην δημοσιότητα στις αρχές του 1954 όπου, όπως λέει ο σύντροφός του Δημήτρης Βλαντάς «...ο Ζαχαριάδης, με μεγάλη ευκολία "έκοψε" την ιστορική συνέχεια του ελληνικού λαού....

Ούτε μία φορά δεν αναφέρει τη λέξη Έλληνες, γράφει μόνο για ρωμιούς και γραικούς...

Η πνευματική συνεισφορά του Ζαχαριάδη δεν έχει καμμιά αξία....». Ο Ζαχαριάδης ξαναέγραψε την Ιστορία μας όπως βόλευε αυτόν και τον Στάλιν και οι κομμουνιστές εκπαιδευτικοί, ανάμεσα στις τόσες αποκαταστάσεις και «αφορισμούς» του από το κόμμα (ένα είναι το απόκομμα) τους, απεφάσισαν να μας τον «διδάξουν» αφού προσπάθησαν να στηρίξουν «επιστημονικά» το έργο(;) του.

Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι την Ιστορία την γράφει ο καθένας όπως τον βολεύει. Την ίδια Ιστορία, διαφορετικά την παρουσιάζουμε εμείς, διαφορετικά οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι ή οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι. Διαφορετικά οι Έλληνες και διαφορετικά οι κομμουνιστές!

Αν ήταν η ανθρωπιστική επιστήμη που « ασχολείται με την έρευνα και την ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων» δεν θα στηρίζονταν σε βάσεις γενικά παραδεκτές και μη επιδεχόμενες αμφισβήτηση από κανέναν; Θα μπορούσε ο κάθε Ρώσος, Σκοπιανός, Τούρκος ή Αλβανός και τα πληρωμένα όργανά τους να ξαναγράφουν Ιστορία κατά το δοκούν; Θα μπορούσε ο Όμηρος να μην είναι Όμηρος, αλλά Ομέρ; Θα μπορούσαν οι Σλάβοι να θεωρηθούν αυτόχθονες των Βαλκανίων; Θα μπορούσε η Βόρεια Ήπειρος να ονομασθεί Νότια Αλβανία;
Ή μήπως αυτό το «...και την ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων» εκμεταλλεύεται ο κάθε «σχιτζής» για να τα οικονομήσει;
Δεν ξέρω αν «λαϊκίζω» αλλά, ερωτήματα θέτω και ψάχνω απάντηση.

«Ήπειρος, η πατρίδα μας»

1 σχόλιο:

karavaki είπε...

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος:

1. Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το παρόν. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το μέλλον. Κάπου εκεί η ιστορία, σε συνδυασμό με άλλα μαθήματα (γεωγραφία-γλώσσα…) χρησιμοποιείται από τα κράτη για την διαμόρφωση των πάσης φύσεως συλλογικών συνειδήσεων. Στο στοιχείο αυτό βασίζεται εν μέρει και η θεωρία «έθνος=φαντασιακή κοινότητα».

2. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, προετοιμάστηκαν με τις κατάλληλες αλλαγές στην παιδεία από το 1980 (μαζί και με άλλες αλλαγές, όπως η καταστροφή της εθνικής οικονομίας). Αυτά που συμβαίνουν σήμερα, προετοιμάζουν τις αλλαγές που έχουν σχεδιαστεί για το αύριο (αναταραχές, πόλεμοι, αλλαγές συνόρων, παγκόσμια δικτατορία που την διαλαλούν καθαρά οι κυβερνήτες της δύσης, ονομάζοντάς την «νέα τάξη πραγμάτων»)

3. Αν πει κάποιος «η ιστορία δεν είναι επιστήμη» και εννοεί ότι με κάποια αντικειμενική μέθοδο δεν καταλήγεις σε αντικειμενικό αποτέλεσμα, αυτό είναι σωστό και μ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι ιστορικοί. Η φράση «η ιστορία είναι επιστήμη» σημαίνει ότι έχει (πρέπει να έχει) επιστημονική μέθοδο, δηλαδή το αποτέλεσμα να μην το προκαταλαμβάνει η συναισθηματική φόρτιση και οι σκοπιμότητες, οπότε μια διαδικασία που είναι εκ των πραγμάτων δύσκολη (είναι πολυσύνθετη, ασχολείται με την κρυφή διπλωματία), εύκολα κάποιος με επιλεκτική χρήση πηγών και κατάλληλα μαστορέματα μπορεί να την οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι αυτό νομίζω ότι θα το δεχθούν όλοι, όντως η μέθοδος έχει να κάνει με λογική επεξεργασία, όμως το αν όντως έγινε τέτοια επεξεργασία από έναν ιστορικό ΔΕΝ αποδεικνύεται μαθηματικά, μόνον συμπεραίνεται. Και μόνον όταν διαπιστωθεί σωρεία μεθοδεύσεων και ψεμάτων μπορεί να πεισθεί μια κοινωνική πλειοψηφία ότι ένας ιστορικός εκτελεί διατεταγμένο έργο. Συνεπώς:

4. Το να ισχυριζόμαστε ότι όλοι μπορούν να γίνουν ιστορικοί, αυτό είναι γενικά σωστό, λάβε υπόψη σου όμως και ποιος πείθει ευκολότερα περισσότερο κόσμο. Το να ισχυριζόμαστε ότι «η ιστορία δεν είναι επιστήμη», αν δεν το διευκρινίζουμε όπως πριν είπα, τότε δεν κερδίζουμε τίποτα, αντίστροφα, διεισδύουν στην κοινωνία ακόμα περισσότερο όσοι θέλουν να κατασκευάσουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Αυτοί, για να επιβάλλουν την άποψή τους ισχυρίζονται: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΣΟΒΑΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΨΗ, ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ. Αυτό το λένε, από τότε που διείσδυσαν σε σημαντικό βαθμό στα Πανεπιστήμια (20-30 χρόνια) και ψευδόμενοι, λένε στην κοινωνία: «είσαι αμόρφωτη», προσπαθώντας να την στριμώξουν στην γωνία, για να δεχθεί αδιαμαρτύρητα την άποψή τους. Όμως και αυτό σκοντάφτει στο γεγονός ότι αντιφάσκουν με τον εαυτό τους. Συνήθως όλοι τους είναι θερμοί υποστηρικτές του δυτικού διαφωτισμού και επικριτές της δυτικής μεσαιωνικής αυθεντίας. Με την θέση τους αυτή εμφανίζονται ως αυθεντίες. Το κλειδί, νομίζω, είναι να τεκμηριώνουμε απόψεις, φροντίζοντας να απεγκλωβίσουμε από τον φόβο τους υγιείς ιστορικούς που βρίσκονται σε άμυνα έναντι ενός φασιστικού συστήματος που επιτίθεται.

5. Όσο διάστημα η «εθνική ελληνική συνείδηση» ήταν απαραίτητη, το κράτος την παρείχε (ως ένα βαθμό βέβαια, και με χοντρά ψεύδη ως προς την δημιουργία του ελληνικού κράτους). Τώρα που δεν την χρειάζεται, την κατεδαφίζει (θρησκευτικά, ιστορία, γλώσσα ... και άλλα μαθήματα υφίστανται την γνωστή «πρόοδο»). Αυτό δείχνει και πού το πάνε, όσοι πραγματικά κυβερνούν. Αυτό και μόνον, φτάνει για να πιστοποιήσεις ότι η ιστορία χρησιμοποιείται. Πάντα γινότανε, σε διάφορους βαθμούς όμως και όχι πάντα με το ίδιο αγαθή πρόθεση. Εξάλλου, και οι ίδιοι οι νεωτερικοί ιστορικοί το λένε καθαρά: «η Ε.Ε. και η παγκοσμιοποίηση μας υποχρεώνουν να προσαρμοστούμε».

Αλλού λοιπόν είναι κατά την γνώμη μου το κεντρικό στοιχείο του προβληματισμού που θέτεις: Τι κερδίζουμε από μια δημόσια αντιπαράθεση πάνω στο «είναι - δεν είναι επιστήμη η ιστορία»; Ο χρόνος πιέζει.