ΘANAΣΙΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ για το κυπριακό κράτος και τους ‘Ελληνες της Κύπρου

Το 2004, ο Αναστασιάδης υπερασπίσηκε μέχρι τέλους την κατάλυση του κυπριακού κράτους, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους ξένους.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Θα μας λιώσουν στο τέλος εμάς τους ‘Ελληνες. Σε Ελλάδα και Κύπρο. Θα το καταφέρουν γιατί δεν είμαστε αξιοπρεπείς άνθρωποι. Δεν θα μας λυπηθεί κανείς, γιατί καταστρεφόμαστε με τις υπογραφές και με την ψήφο μας.
Ξεσηκώθηκαν – ορθώς - οι Νεοδημοκράτες βουλευτές εναντίον της δημευτικής φορολόγησης των ακινήτων τους. Αλλά δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα δημόσια νοσοκομεία που δεν χρησιμοποιούν, τις αγροτικές συντάξεις πείνας ή τις βιβλικές φιγούρες των ηλικιωμένων, που προσπαθούν να επιβιώσουν από το κρύο και την ανέχεια στους κεντρικότερους δρόμους των Αθηνών, επί ημερών Μνημονίου και της κυβέρνησής τους.

Η ελληνική ολιγαρχία συνεχίζει την επίθεση κατά του λαού, του κράτους, του έθνους της, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι θα πέσει και η ίδια θύμα των «προστατών» που υπηρετεί! Από την άλλη όμως, όπως λένε οι Γάλλοι, έχουμε την κυβέρνηση που αξίζουμε. Είναι άδικη η εξομοίωση ευθυνών περιπτερά και πρωθυπουργού, δούλου και αφέντη. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει τους πολίτες των ευθυνών τους. Δεν επέβαλαν τα τανκς το Μνημόνιο στην Ελλάδα, ούτε με τανκς θα επιβληθεί στην Κύπρο, αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και εκλεγεί ο Νίκος Αναστασιάδης ως (ελπίζουμε, όχι ο τελευταίος) Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μια μέρα διάβασα στη Washington Post μια ανάλυση για τη Μέση Ανατολή του αντιδραστικού, αλλά διεισδυτικού στη σκέψη του αμερικανού δημοσιογράφου David Ignatius. Ερμήνευσε τις ήττες του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ, την αδυναμία του να επιβληθεί στους Σουνίτες, με τη βαθιά ανάγκη των ανθρώπων για αξιοπρέπεια. Τον αναφέρω γιατί μόνο αν αναφέρεις κανέναν Αμερικανό του κατεστημένου μπορείς να αποφύγεις να σε πάρουν στο ψιλό, στην Ελλάδα, όταν θίγεις ζητήματα ηθικής.

Τρώμε τις σάρκες μας

Οι Κύπριοι όφειλαν να το ξέρουν, γιατί ο ολιγάριθμος αυτός λαός γονάτισε, με την ΕΟΚΑ, μια ολόκληρη Αυτοκρατορία. Φαίνεται όμως ότι το ξέχασαν. Κάθε φορά που οι Κύπριοι φίλοι μου θέλουν να δικαιολογήσουν μια πράξη εξωτερικής πολιτικής που θεωρούν κατά βάθος ανήθικη, μου λένε, πριν καν τους ασκήσω οποιαδήποτε κριτική, ότι δεν κατάλαβα το πνεύμα του … Θουκυδίδη! Τα έθνη έχουν μόνο συμφέροντα, λένε. Δεν φτάνει που καταστρέφουμε τη νεώτερη Ελλάδα, εξευτελίζουμε και τους Αρχαίους!
Στην πραγματικότητα, οι απόψεις αυτές για τη διπλωματία, αντανακλούν συνήθως προσωπική ηθική ατόμων. Που, επιδιώκοντας το καθένα το δικό του στενό, εγωϊστικό συμφέρον, π.χ. να διορίσει το παιδί του στο κράτος, στην απλούστερη περίπτωση, ψηφίζοντας το δικό του κόμμα, καταλήγουν να συμβάλουν τελικά στην εξαφάνιση του κράτους και των διορισμών του. Γίναμε όλοι μικροί καρκίνοι που τρώμε τις σάρκες μας.

 Το 2002, Παπανδρέου και Κληρίδης, με την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελλαδικού, κυπριακού και παγκόσμιου κατεστημένου, παρουσίασαν, μέσω του ΓΓ του ΟΗΕ, ένα πρωτοφανές, ανήκουστο σύνταγμα για την Κύπρο, το λεγόμενο «σχέδιο Ανάν». Το σχέδιο Ανάν διέλυε το κυπριακό κράτος και ανέθετε τη διακυβέρνησή του σε τρεις δικαστές, που θα εκπροσωπούσαν ΗΠΑ, Βρετανία και Ισραήλ. «Μόνο ένας παράφρων θα μπορούσε να το συντάξει» κατά τον συνταγματολόγο Τσάτσο (που μετά συνέστησε, όχι παραφρόνως, αλλά υπακούων στα ύψιστα συμφέροντα του κύκλου και της τάξης του, να το ψηφίσουμε!). ‘

Ένα σύνταγμα που μπορούσε κανείς να «ξετινάξει σε μισό λεπτό», από πλευράς «ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου», όπως είχε πει και ο συνταγματολόγος (τρομάρα του) Βενιζέλος, προτού συστήσει κι αυτός να το ψηφίσουμε – ξετινάζοντας, αντί για το σχέδιο, το ευρωπαϊκό, συνταγματικό και διεθνές δίκαιο! Λες και η Κύπρος είναι υπερδύναμη, να αδιαφορεί για την προστασία του δικαίου!

Αποφύγαμε την τελευταία στιγμή την καταστροφή στο δημοψήφισμα (2004), με ένα ‘Όχι που, ο Μίκης Θεοδωράκης, ορθώς συνέκρινε με το ‘Όχι του 1940 και του 1967, στην αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών. Αλλά δεν τιμωρήσαμε πολιτικά τους πρωταίτιους (όπως δεν τους τιμωρήσαμε και το 1974).  

Ο Γιώργος Παπανδρέου, που απέτυχε να καταλύσει το κυπριακό κράτος, έγινε Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 2009 και κατέλυσε το ελλαδικό, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές. Τώρα, οι Κύπριοι ετοιμάζονται να εκλέξουν Πρόεδρο όχι μόνο τον πρωταγωνιστή του «Ναι» στο σχέδιο Ανάν, αλλά και τον πολιτικό που δεν βλέπει την ώρα να έρθει η τρόικα στην Κύπρο, να γίνει το νησί αποικία των ξένων Τραπεζών και της Γερμανίας. Ταυτόχρονα άρχισε και μια καμπάνια «ιστορικού αναθεωρητισμού», που εκμεταλλεύεται τα σοβαρά πολιτικά λάθη της ηγεσίας της κυπριακής αριστεράς για να «ξεπλύνει» τις πολύ βαρύτερες αμαρτίες και προδοσίες μερίδας της κυπριακής «εθνικόφρονος δεξιάς».

Παρελθόν και μέλλον

Η Ιστορία δεν είναι πάντα αλάνθαστο κριτήριο για τη μελλοντική συμπεριφορά προσώπων. Το παρελθόν είναι μόνο ένδειξη για το μέλλον. Ο Γρίβας ήταν επικεφαλής μιας αντικομμουνιστικής συμμορίας δολοφόνων, πιθανότατα συνεργαζόμενης με τις γερμανικές αρχές κατοχής, για να γίνει λαμπρότατος στρατιωτικός ηγέτης ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο και να παίξει στη συνέχεια έναν πολύ πιο αμφίβολο ρόλο. Ο τρόπος όμως που μια κοινωνία αντιμετωπίζει την ιστορία της, είναι συνήθως αλάνθαστος δείκτης για το τι θα της συμβεί
Σε μια εποχή που ο Χριστόφιας ήταν ο αναμφισβήτητος κυρίαρχος στην κυπριακή πολιτική σκηνή επικρίναμε έντονα τις πολιτικές του επιλογές, συγκρίνοντάς τον μάλιστα με τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και προβλέποντας ότι μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή το κυπριακό κράτος και την κυπριακή αριστερά («Η Κύπρος σε παγίδα», Λιβάνης, 2008). Ο Γκορμπατσώφ έβαλε την ΕΣΣΔ σε τροχιά αυτοκαταστροφής, με «σοσιαλδημοκρατική» ιδεολογία και εκλαμβάνοντας τους εχθρούς της ΕΣΣΔ (Δύση, ιδίως ΗΠΑ) ως φίλους. Αλλά δεν μπορούσε να την ολοκληρώσει, να διαλύσει την ΕΣΣΔ, όπως και ο Χριστόφιας, λόγω των κοινωνικών δεσμών και των ιστορικών καταβολών του ΑΚΕΛ, δεν μπόρεσε ποτέ να πει το «ναι» στο σχέδιο Ανάν. Στην ΕΣΣΔ χρειάστηκε να έρθει ένας εμφανιζόμενος ως «εθνικιστής» πολιτικός, όπως ο Γέλτσιν, για να αποτελειώσει την καταστροφή.

Μαθήματα από την Ιστορία

Το 2004, ο Αναστασιάδης υπερασπίσηκε μέχρι τέλους την κατάλυση του κυπριακού κράτους, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους ξένους. Και βγήκε μάλιστα στην Ευρώπη, να επιτίθεται στην κυβέρνηση Παπαδόπουλου-ΑΚΕΛ, για ανύπαρκτες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις στο δημοωήφισμα. Αυτόν τον άνθρωπο ετοιμάζονται τώρα να ψηφίσουν οι Κύπριοι ψηφοφόροι, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, και αυτόν υποστηρίζουν οι πρώην συνεργάτες του Τάσσου Παπαδόπουλου, που δεν θα τους ήξερε κανένας, αν δεν τους είχε προωθήσει ο αείμνηστος Πρόεδρος και το ‘Όχι του.

Είναι συχνό φαινόμενο οι πολίτες να εμπιστεύονται έναν πολιτικό και αυτός να τους ξεγελάει. Αλλά εδώ οι Κύπριοι ετοιμάζονται να κάνουν κάτι μάλλον σπάνιο. Να εμπιστευτούν κάποιον που αποδεδειγμένα επεχείρησε να καταλύσει το κράτος του οποίου διεκδικεί την προεδρία!
Η ιστορία δεν είναι πάντα αλάνθαστο κριτήριο για τη μελλοντική συμπεριφορά προσώπων. Αρχηγός συμμορίας δολοφόνων, πιθανότατα συνεργάτης των κατοχικών αρχών, ο Γρίβας μετετράπη σε λαμπρό στρατιωτικό ηγέτη εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Ο τρόπος όμως που μια κοινωνία αντιμετωπίζουν την ιστορία τους είναι, συνήθως, αλάνθαστο κριτήριο για το μέλλον της.

Ποτέ στην ιστορία, οι κίνδυνοι για το κυπριακό κράτος δεν ήταν τόσο μεγάλοι όσο σήμερα. Στην σχετικά με τις άλλες μάλλον περιορισμένη τουρκική απειλή (το κυπριακό ουδέποτε ήταν κυρίως και πρωτογενώς ελληνοτουρκικό πρόβλημα, ήταν πρωτίστως αποικιακό) και στην απειλή επαναφοράς ενός νέου «σχεδίου Ανάν», προστέθηκαν τώρα ο κίνδυνος αποικιοποίησης μέσω Μνημονίων και οι κίνδυνοι από τον μονόπλευρο και επικίνδυνα υπερβολικό χαρακτήρα της σχέσης με το Τελ Αβίβ, που οικειοποιείται όλο και περισσότερες από τις ζωτικές λειτουργίες του κυπριακού κράτους, το οποίο κράτος κατέληξε να έχει στενότερες σχέσεις με το Ισραήλ παρά με την Ελλάδα!

Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, οι ‘Ελληνες δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν χωρίς ή με ανάπηρο ή υπονομευμένο κράτος στην Κύπρο. Πρώτον, γιατί ζούμε σε εποχή γενικευμένων μεταναστεύσεων λαών. Δεύτερο, γιατί ακόμα είναι ισχυρό στη συνείδηση το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης. Χρειάζεται δημογραφική αλλαγή για να αφαιρεθεί η νομιμοποίηση ενός λαού να αυτοκυβερνάται και άρα το κράτος του.

Μήπως αλήθεια ήρθε και ο καιρός να δοκιμαστεί η πρόσφατη σχέση με το Ισραήλ; Αυτό το κράτος έχει επαρκή δύναμη και επιρροή για να βοηθήσει την Κύπρο να αποφύγει τα αποικιακά δεσμά των Μνημονίων.

konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα
 http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/02/ana.html#.URUXzvL3Qyl