Ελληνική "Δημοκρατία" 2013: Από το αντάρτικο πόλης στο αντάρτικο βουνού; (1)

Του Σάββα Καλεντερίδη

Χρόνια τώρα η Δημοκρατία ή για την ακρίβεια το πολιτικό καθεστώς, όπως αυτό κατήντησε τη μεταπολιτευτική περίοδο, δοκιμάζεται από τις επιλογές της πολιτικής ελίτ, επιλογές που αν δεν επιβάλλονται, συναποφασίζονται ή στην καλύτερη περίπτωση υποστηρίζονται από την επιχειρηματική και πνευματική (sic) ελίτ του τόπου...

Όλοι οι προαναφερθέντες, μεθυσμένοι από τα θέλγητρα της εξουσίας, κόβοντας και ράβοντας στα μέτρα και τα ιδιοτελή τους συμφέροντα τους νόμους ακόμα και το ίδιο Σύνταγμα, τον καταστατικό χάρτη της χώρας, εξευτέλισαν τους θεσμούς, οι οποίοι, αν λειτουργούσαν σωστά και δημοκρατικά, θα ήταν η πραγματική ασφάλεια όχι μόνο για τους πολίτες, αλλά κυρίως για τους ίδιους (δοθείσης της φιλαυτίας και του φιλοτομαρισμού τους).

 

Οι αδυναμίες και η τραγική κατάσταση στην οποία οδήγησαν τη Δημοκρατία, δεν ήταν απολύτως ορατά όσο διαρκούσε η ευημερία ή για την ακρίβεια η κίβδηλη ευμάρεια που πρόσφεραν στο λαό, καθιστώντας τον κατά μια έννοια συνένοχο -κομπάρσο- στο έγκλημα που τελούνταν επί δεκαετίες στη Δημοκρατία και την ίδια την Ελλάδα, με πρωταγωνιστές τους ίδιους.

 

Η Δημοκρατία δοκιμαζόταν και η κοινωνία έβραζε, κάτι που δεν μπορούσαν να διακρίνουν οι ηγέτες μας, αφού το ‘μπουκωμένο στόμα’, εκτός των άλλων, βλάπτει σοβαρά και την όραση ή για την ακρίβεια τη διορατικότητα. 

 

Όμως την κατάσταση στην οποία διολίσθαινε η πατρίδα μας, την διέκριναν και την διαπίστωναν οι ξένοι, που παρακολουθούν με ιδιαίτερη προσοχή την Ελλάδα, αφού εδώ, σ’ αυτό το «χέρι» που εκτείνεται στη Μεσόγειο και στο «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στη θάλασσα», την Κύπρο, συναντώνται και συγκρούονται διαχρονικά τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Και είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, για να μπορούν  να εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντά τους.

 

Ο ξεχαρβαλωμένος κρατικός μηχανισμός και η διαλυμένη δημοκρατική συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, φάνηκαν ξεκάθαρα στις πυρκαγιές του 2007 και τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Τότε υπήρχαν ενδείξεις -ή και αποδείξεις- για την εμπλοκή ξένου παράγοντα και στις δυο περιπτώσεις. Όμως το ζητούμενο δεν είναι αυτό, αφού θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την επέμβαση ξένων παραγόντων, αν από μια τέτοια ενέργεια εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να μην καταλήξει κανείς σε μια τέτοια κατάσταση, που θα επιτρέπει στον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ να επωφελείται και να αναμειγνύεται στις καταστάσεις αυτές.

 

Όμως και πάλι η προαναφερθείσα τριπλέτα της ελληνικής ελίτ (πολιτικοί-επιχειρηματίες-διανοούμενοι), δεν μπόρεσε να δει τι επέρχεται -μπουκωμένο στόμα και μάτια γαρ-, αφού αμέσως μετά τα άγρια γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, όταν η χώρα ήδη είχε μπει στον προθάλαμο του σπιράλ του θανάτου, σημαντικό μέρος της ελίτ έδωσε ρεσιτάλ ανευθυνότητας, οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή και την υποδούλωση.

 

Για να γίνουμε συγκεκριμένοι, εννοούμε την αδυναμία της τότε κυβέρνησης να διαχειριστεί την κατάσταση και να βρει λύσεις, αυτό ήταν το καθήκον και η αποστολή της, και τις αθλιότητες της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία, αντί να ψέγει την κυβέρνηση που αργούσε να λάβει μέτρα, μιλάμε για την άνοιξη του 2009, τορπίλισε τις όποιες προσπάθειες για ανακοπή της πορείας προς το γκρεμό. Ποιος δεν θυμάται, άραγε, το συνδικαλιστικό ακτιβισμό του ΓΑΠ που φωτογραφιζόταν κλαίγων από τα δακρυγόνα, καθώς και ανεκδιήγητους πολιτικάντηδες που σκαρφάλωναν -κυριολεκτικά- στα κάγκελα, για να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης.

 

Μετά ήλθε το «λεφτά υπάρχουν» και η παρέα του ΓΑΠ και των κηπουρών του, που αποτελείωσαν ό,τι είχε απομείνει από τη χώρα και από τη Δημοκρατία, μένοντας να αποδειχτεί από μια υγιή ελληνική κυβέρνηση αν το έγκλημα οφειλόταν στη βλακεία ή ήταν από πρόθεση, δηλαδή προδοσία.

 

Την τελευταία πράξη του δράματος έπαιξαν-παίζουν οι κυβερνήσεις Πικραμένου-Σαμαρά, πλήττοντας και διαρρηγνύοντας τα τελευταία ψήγματα κοινωνικής συνοχής, με τα εξοντωτικά μέτρα που λαμβάνονται με απαράμιλλη ψυχρότητα και αναλγησία από τον άλλοτε συνεργάτη του Σημίτη, που θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός με το πιο διεφθαρμένο κύκλο στενών συνεργατών και εκ των βασικών υπευθύνων της καταστροφής της χώρας.

 

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, κανείς από τους ιθύνοντες δεν έχει καταλάβει (;) ότι η χώρα διολισθαίνει σταδιακά σε μια κατάσταση που ίσως είναι χωρίς επιστροφή!
 

Εκτός από τη γιγάντωση των άκρων -ας μη γελιόμαστε, άκρα είναι και η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ, απλά διαφέρουν ως προς την ιδεολογία- εξελίσσεται παράλληλα και ένα άλλο φαινόμενο, στις παρυφές του ενός άκρου. Και μιλούμε για τον αριθμό των ατόμων που συμμετέχουν σε εκδηλώσεις της λεγόμενης "ανυπακοής" αλλά και εκείνων που πείθονται από τους "στρατολόγους" και συμμετέχουν σε τρομοκρατικές οργανώσεις και σε ομάδες που επιλέγουν τη βία ως μορφή δράσης!

 

Ο αριθμός των -συλληφθέντων και μη- στελεχών των «Πυρήνων της Φωτιάς» καθώς επίσης ο αριθμός και τρόπος που έδρασε η «καταδρομική ομάδα» στις Σκουριές Χαλκιδικής, δείχνουν πολλά, που θα αναλύσουμε στο άρθρο μας της Κυριακής.

δημοκρατία

ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ