ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΩΣ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ: «ΨΥΧΑΡΙΑ» ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΧΡΗΣΕΩΝ

Ευσταθίου Κυριώτη
Αυτή τη φορά θα αναλύσουμε το επίθετο Ψυχάρης. Όλοι θα έχουνε μάθει ότι ο κ.Ανδρέας Ψυχάρης, γιος του κ. Σταύρου Ψυχάρη, κληρονόμου του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, πλασσαρίστηκε δίπλα στον κ. Αντώνη Σαμαρά και έχει βάλει πλώρη για βουλευτής, υπουργός και (γιατί όχι;) πρωθυπουργός.

Εάν υπάρχουν άτομα που ακόμα αναρωτιούνται: «Μα καλά, πώς γίνεται αυτό, αφού ο ένας είναι αριστερός (ο Ψυχάρης) και ο άλλος δεξιός (ο Σαμαράς);» εντάξει, τον λόγο τον έχει ο αρμόδιος ψυχολόγος. Καλύτερα λοιπόν ούτε αυτός να διαβάσει τι θα πούμε στη συνέχεια ούτε εμείς να απαντήσουμε στις –εκ προοιμίου ανόητες- ερωτήσεις του. Αυτό που θα τονίσουμε εξαρχής όμως δεν είναι αυτό που ακόμα λέγεται «όλοι ίδιοι είναι» ή, όπως έλεγε παλιά η εφημερίδα Στόχος, «δεξιοί κι αριστεροί όλοι ίδιοι στο φαΐ».
Όχι, δεν είναι έτσι. Απλώς, όλοι τους μα όλοι τους είναι αριστεροί, έχουνε από πίσω τους τις τράπεζες που τους χρηματοδοτούνε και το παίζουνε, όποτε και εάν χρειαστεί κεντροδεξιοί ή και «δεξιοί» ακόμα, για να ξεγελάνε τους αφελείς. Ο Μαύρος Τζαφέρ είναι η περισσότερο κραυγαλέα περίπτωση – αλλά όχι η μόνη. Μόλις του Τζαφέρ του δώσανε το σύνθημα, έριξε τη μάσκα και εκδηλώθηκε: Πιο πασόκος από τους πασόκους! ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ. στην εξουσία, που λέει και ο Σπύρος Χατζάρας.

 Το ίδιο στυλ είναι και ο Σταύρος Ψυχάρης, του Δ.Ο.Λ. (Όπως λέει) κατάγεται από τη Μεσσηνία, άρα (θεωρητικώς πάλι) πρέπει να έχει γνωριμία με τον Α. Σαμαρά. Το θέμα είναι γιατί τον θυμήθηκε τώρα τον κ. Σαμαρά και του πλασσάρισε τον γιο του; Γιατί, να πούμε, δεν τον βοήθησε προηγουμένως με την ΠΟΛΑΝ (τη θυμάστε;) ή τον καιρό της σύγκρουσης του Σαμαρά με τον Μητσοτάκη; Ε, μην το ψάχνετε: Τώρα τα αφεντικά του Σταύρου Ψυχάρη τού έδωσαν το ελεύθερο. Και κυττάει, σαν καλός πατέρας, να βολέψει το στερνοπαίδι του, ο οποίος, όπως λέγανε και οι παλιότεροι, «δεν έχει δα ανακαλύψει και την πυρίτιδα». Μην ξεχνάτε ότι ο Σταύρος Ψυχάρης έχει και άλλο γιο, που ήδη είναι βαθύπλουτος, για αυτό και κανένας δεν μιλάει για αυτόν. Ο μικρός είναι το πρόβλημα, για αυτό και πάει να τον κάνει βουλευτή, να τον βολέψει άπαξ διά παντός. Έτσι είναι... Ξαναπαντρεμένος ο κ. Σταύρος Ψυχάρης (όχι με τη μητέρα του Ανδρέα βέβαια), με διάφορα στην πλάτη του, πάει τώρα να κάνει βουλευτή το στερνοπαίδι του, για να τον ευγνωμονεί (το στερνοπαίδι του).

 Αμέ! Να τι σημαίνει Ελληνική Δημοκρατία! Όποιος δεν το κατάλαβε και συνεχίζει να πιστεύει και να λέει ανοησίες του τύπου: «Λαϊκή κυριαρχία», «Ευρωπαϊκό Ιδεώδες», «η χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία και ο Πολιτισμός», καταντάει γραφικός πέρα και πάνω από κάθε ανεκτό όριο και πρέπει να τον πάνε σηκωτό στον πλησιέστερο ψυχίατρο.

Το θέμα μας όμως σήμερα δεν είναι οι διάφοροι γραφικοί με τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τα «δημοκρατικά ιδεώδη», την «πανανθρώπινη αδελφοσύνη» και τα λοιπά. Είναι η οικογένεια Ψυχάρη. Και αυτό, γιατί –να μου το θυμηθείτε- θα το παίξουνε αλά Καρατζαφέρη, «αρχαιοτάτη οικογένεια, τρισχιλιετούς ιστορίας, που κατάγεται απευθείας από τον βασιλιά των Μεσσηνίων Αριστομένη» και θα χάσκουνε με ένα στόμα νά οι εκ γενετής χάνοι. Να δούμε λοιπόν από πού βγαίνει το όνομα «Ψυχάρης», τονίζοντας βέβαια ακόμη μια φορά ότι η έρευνά μας είναι καθαρώς επιστημονική. Πριν μπούμε όμως σε αυτό, καλό θα ήταν να αναρωτηθεί κανείς από πού και ως πού ένας διπλωματικός (έστω και με πτυχίο δημοσιογραφίας από αμερικάνικο πανεπιστήμιο, όπως ο κ. Ανδρέας Ψυχάρης) μπορεί να προσκολλάται στο γραφείο πολιτικού αρχηγού. Κανονικά ο κ. Α. Ψυχάρης θα έπρεπε να δίνει μάχες για τα εθνικά μας θέματα στα διεθνή φόρα (ή έστω να προσπαθεί) και όχι να κοιτάει πώς θα γίνει βουλευτής στην Α΄ Αθηνών. Αλλά εδώ θα μου πείτε άλλος πρέσβυς, ο κ. Κοραντής, έγινε πρώτα διευθυντής της... Ε.Υ.Π. (αν είναι δυνατόν!) και μετά βουλευτής Επικρατείας του Μαύρου Τζαφέρη. Στον κ. Α. Ψυχάρη θα κολλήσουμε; Έλα ντε! Να τι θα πει «Δημοκρατία», αγαπητοί αναγνώστες, και άντε να δούμε πότε θα το καταλάβει ο ελληνικός λαός.


Η γεωργία αποτελούσε την παραδοσιακή ασχολία των Ψυχάριων

Λοιπόν, το «Ψυχάρης» προέρχεται από τη βυζαντινή λέξη «ψυχάριον» που σημαίνει «ψυχούλα». Τι ήταν τα «ψυχάρια»; Ήταν αιχμάλωτοι, χαμηλής διανοητικής στάθμης και νεαρής ηλικίας, από διάφορες φυλές της Μικρασίας π.χ., που οι Βυζαντινοί λυπόντουσαν να τους σφάξουνε. Έτσι τα παίρνανε τα καημένα και τα δίνανε δουλάκια σε διάφορες χριστιανικές οικογένειες, σε περιοχές «σίγουρες» σαν την Πελοπόννησο  π.χ., για να γίνουνε Χριστιανοί και να μετά να χρησιμοποιηθούνε ή στα χωράφια ή σε κάτι άλλο παρεμφερές. Δεν ήταν δηλαδή «ψυχές» χριστιανικές, ήταν «ψυχούλες» που θα γίνονταν χριστιανικές, μετά από μακρόχρονη και εντατική εκπαίδευση. Επειδή όμως, όπως είπαμε, τα παιδάκια αυτά των βαρβάρων ήταν χαμηλής νοητικής στάθμης τα εκπαίδευαν με τον χαρακτηριστικό τρόπο των Βυζαντινών, δηλαδή τα χαστούκια.

Το χαστούκι, ο «μπάτσος» που λέμε σήμερα, ήταν δείγμα της σοφίας των προγόνων μας του Βυζαντινού Μεσαίωνα. Δεν σκοτώνανε και ποτέ δεν χτυπάγανε στο κεφάλι. Βαράγανε στα μάγουλα, διότι το χαστούκι εκεί κάνει ήχο, προκαλεί εντύπωση, αφήνει σημάδι που γρήγορα όμως εξαφανίζεται και ποτέ δεν προκαλεί μόνιμη ζημιά. Το σύστημα το τελειοποίησαν αργότερα οι Τούρκοι, οι οποίοι, όπως μπορεί να θυμούνται κάποιοι από αφηγήσεις των παπούδων τους, δέρνανε στα πέλματα των ποδιών. Ο πόνος είναι αφόρητος, αλλά η βλάβη μηδαμινή και τα σημάδια μετά από λίγες ώρες εξαφανίζονται τελείως. Έτσι και να ήθελε ο δαρμένος να κάνει παράπονα στους «Φράγκους» με τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες κ.λ.π., τι παράπονα να έκανε, αφού δεν υπήρχαν σημάδια;

Από τέτοια «ψυχάρια» κατάγεται και ο κ. Σταύρος Ψυχάρης. Επειδή όμως χαστούκι στο χαστούκι (οι πρόγονοί του προφανώς θα ήταν πολύ βραδείας αντιλήψεως) μπορεί τελικώς να παρεμποδιστεί η σωματική ανάπτυξη, το σουλούπι αυτών των ψυχάριων της νότιας Πελοποννήσου βγήκε κοντό και στρουμπουλό. Όλοι τους ίδιοι είναι (προφανώς θα πέφτανε χαστούκια επί αιώνες) και έτσι εμφανίζονται σήμερα. Ο κ. Σταύρος Ψυχάρης λοιπόν ήταν, βέβαια, με τόσους μπάτσους που επί γενεές έτρωγε, αριστερός, δημοκράτης, φιλελεύθερος τελοσπάντων, οπότε τράβηξε την προσοχή της «αθέατης κυβέρνησης» και τον στρατολόγησαν. Ορθώς σκέφτηκαν: Αυτός θα έχει απωθημένα αιώνων και θα θέλει να τα βγάλει πάνω στους Έλληνες...

Οπότε τον πλασσάρανε στον Λαμπράκη, ξέρετε τον Μεγάλο Έλληνα που μας άφησε το Μέγαρο των Φίλων της Μουσικής και προετοίμασε, όπως και πάλι αποκάλυψε ο Σπύρος Χατζάρας, το πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο, και αυτός ανέθεσε στον Σταύρο Ψυχάρη την πρώτη του αποστολή: Να παρακολουθεί τον Νικόλαο Μακαρέζο.

Εντυπωσιάστηκε το Ψυχάριον! Από μια γωνιά της Μεσσηνίας όπου τα χαστούκια πέφτανε σύννεφο να βρεθεί δίπλα σε υπουργό της κυβέρνησης! Βέβαια ο Μακαρέζος ήταν «φασίστας», αλλά δεν βαριέσαι... εκεί θα κολλήσουμε; Κι αυτόν τον ελέγχανε οι αθέατοι. Έτσι λοιπόν ο Νικόλαος Μακαρέζος συνδέθηκε στενά με τον κ. Σταύρου Ψυχάρη (σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες έγινε κουμπάρος του) και μετά τον πήρε μαζί του στο ταξίδι του στην Κίνα, τον Μάϊο του 1973.

Ήταν η εποχή που ο Κίσσινγκερ έσπρωχνε τον Νίξον να κάνει άνοιγμα στο Πεκίνο, για να μπλοκαριστεί τελείως η Ρωσία. Ο Μακαρέζος πίστεψε πως η κινέζικη αγορά μπορούσε να ανοίξει και για την ελληνική βιομηχανία (ναι, ναι, τότε υπήρχε Ελληνική Βιομηχανία) και ταξίδεψε στη μακρινή Κίνα. Μαζί του είχε πάρει και τον Ψυχάρη (ο οποίος παρίστανε τον αριστερό που είχε ανανήψει και είχε κατανοήσει την αναγκαιότητα και το μεγαλείο της εθνικής ομοψυχίας και ενότητας). Φωτογραφίες Μακαρέζου-Ψυχάρη υπάρχουν (πίσω από τον... Τσου Εν-Λάϊ ποζάρει ο κ. Ψυχάρης)

Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Άλλο είναι σημαντικό: Το ταξίδι του Μακαρέζου αρχικά ήταν επιτυχία, αλλά τελικά κατέληξε μια τρύπα στο νερό. Οι Κινέζοι, παρά τα όσα είπανε για τα ελληνικά προϊόντα, τελικώς δεν έκαναν παραγγελίες στα ελληνικά εργοστάσια. Ο Μακαρέζος απόρησε, αλλά προτίμησε να κλείσει το στόμα του. Και αυτό, γιατί μόνο μια εξήγηση της αποτυχίας υπήρχε: Ο Ψυχάρης έδωσε αναφορά στον Λαμπράκη, ο Λαμπράκης έδωσε μήνυμα στους Αμερικανούς, οι Αμερικανοί που είχαν ήδη πάρει ανάποδες με την «χούντα», μήνυσαν στους Κινέζους: «Ελλάδα κομμένη».

Αυτή η «επιτυχία» ήταν η αρχή της ιλιγγιώδους ανόδου του κ. Σταύρου Ψυχάρη. Βέβαια, οι κακοήθεις, κακόβουλοι, φθονεροί και ζηλιάρηδες συμπατριώτες μας κάθε τόσο αποκαλούν τον κ. Σταύρο Ψυχάρη «το γιουσουφάκι του Λαμπράκη». Εγώ τώρα δεν θα σας πω τι σημαίνει «γιουσουφάκι». Ανοίξτε τον «Καπετάν Μιχάλη» του Καζαντζάκη και βρείτε το σχετικό χωρίον όπου το εξηγεί επακριβώς.
Έτσι, για να το εμπεδώσετε... και να μην αναρωτιέστε, όταν ο γιος του κ. Σταύρου, ο κ. Ανδρέας Ψυχάρης, βρεθεί υπουργός, υπερυπουργός, πρωθυπουργός κ.λ.π. «μα πώς έφτασε αυτός τόσο ψηλά;»
Ο Καζαντζάκης θα σας εξηγήσει την αρχή της ανόδου του Ψυχάρη και του κάθε Ψυχάριου σε αυτόν «τον ευλογημένο τόπο, όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία και ο Πολιτισμός».
Αναρτήθηκε από Theodotus