ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ

η αριστοκρατική εποχή

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς
Πριν μπω στο κύριο θέμα του άρθρου, θέλω να υπογραμμίσω , ότι επίτηδες χρησιμοποιώ τον όρο «διαλυτική διαδικασία», και όχι «διαδικασία αποδόμησης», διότι αυτή η τελευταία έννοια εκφράζει μία κατάσταση στην οποία ένα οικοδόμημα διασπάται στα επιμέρους δομικά υλικά από τα οποία έχει συντεθεί. Αντίθετα ο όρος διάλυση, εκφράζει μία κατάσταση στην οποία ακόμη και τα επιμέρους δομικά στοιχεία αποσυντίθενται. Οι κοινωνιολόγοι λοιπόν, χωρίζουν την δυτική ιστορία μετά το 400 μχ σε τρεις περιόδους:

Ι. Τη Μεσαιωνική εποχή: Η κληρονομικότητα του αίματος εξασφάλιζε τη διατήρηση της ανωτερότητας μιας κοινωνικής τάξης· γι’αυτό και μπορεί να ονομαστεί εποχή της αριστοκρατίας. Μία οικονομική ζωή χωρίς καπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Ένα σύστημα αξιών βασισμένο στο ηρωικό πνεύμα και στη μεταφυσική ανάταση. Μάλιστα, το ηρωικό πνεύμα μπορούσε να υπερβεί τους φραγμούς του αίματος και να χαρίσει τον αριστοκρατικό τίτλο και σε άτομα ταπεινής καταγωγής. Οι άνθρωποι διακατέχονταν από ένα αίσθημα οντολογικής σιγουριάς και αισιοδοξίας.


ΙΙ. Την αστική ή νεωτερική εποχή: Η κληρονομικότητα του αίματος παύει να αποτελεί προϋπόθεση κοινωνικής ανόδου και ταυτόχρονα το αξιολογικό σύστημα βασίζεται στην οικονομική ικανότητα του κάθε πολίτη. Η ερμηνεία της ζωής γίνεται με ορθολογικά κριτήρια και το πνεύμα του ηρωισμού και της μεταφυσικής ασκητικής δίνει την θέση του στην αναζήτηση «λογικών», δηλαδή γήινων επιδιώξεων. Στην πολιτική, θεωρείται σωστό και αληθές αυτό που αποφασίζει η πλειοψηφία του λαού. Δηλαδή η έννοια του Αληθούς και του Σωστού από ποιοτική γίνεται ποσοτική.



Η αστική εποχή

ΙΙΙ. Μετανεωτερική εποχή, που, προσέξτε, ενώ για τις προηγούμενες εποχές υπάρχει ένας όρος που φανερώνει τον χαρακτήρα τους (δηλαδή φεουδαρχική-αριστοκρατική, αστική-καπιταλιστική) για την μετανεωτερική εποχή υπάρχει μόνον αυτός ο όρος που την περιγράφει αποκλειστικώς χρονικά. (=η εποχή μετά την νεωτερικότητα). Να είναι άραγε τυχαίο αυτό; Παρακάτω θα δούμε ότι τυχαίο δεν είναι, και ότι απλώς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, διότι εάν χαρακτηριστεί, αμέσως θα...αποκαλυφθεί η πραγματική της ουσία.

Η μετάβαση από την αριστοκρατική εποχή στην αστική εποχή είναι χωρίς άλλο ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα παρακμής, διότι, πρώτα απ' όλα χάθηκε μια συνέχεια αίματος, που σε γενικές γραμμές, διασφάλιζε μια ανώτερη ανθρωπολογία. Επίσης χάθηκαν τα ιδανικά του ηρωισμού , της αυταπάρνησης, της θρησκευτικής ανάτασης. Δηλαδή, χάθηκε η αίσθηση της πορείας προς έναν ανώτερο προορισμό.

Παρά ταύτα , αυτή η μετάβαση δεν μπορεί ακόμη να ορισθεί ως διαλυτική διαδικασία, αλλά μόνον ως διαδικασία αποδόμησης. Και εξηγώ το γιατί: Ο αστός, για να μπορέσει να υπάρξει ως τέτοιος, δηλαδή κάποιος που βασίζει τον βίο του πάνω στην ανάπτυξη της επιχείρησής του, χρειάζεται ένα κοινωνικό περιβάλλον σταθερό και αρμονικό. Ένα περιβάλλον χωρίς εξτρεμισμούς και παραβατικότητες, διότι η εργασία στην επιχείρηση απαιτεί ασφάλεια, συγκέντρωση, μόχθο, υπολογισμό, και πρόβλεψη του μέλλοντος. Ταυτόχρονα χρειάζεται την απόκτηση γνώσης, δηλαδή σπουδές. Ο αστός χρειάζεται επίσης, να εμπνέει εμπιστοσύνη στους άλλους με τους οποίους συναλλάσσεται, άρα, έχει ανάγκη από ένα «καλό όνομα» στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, ο αστός μπορεί να έβαλε την θρησκεία σε δεύτερη μοίρα, στην ουσία όμως ποτέ δεν έπαψε να έχει μία θρησκευτική πίστη. Επίσης, για να ικανοποιήσει έναν παλαιό πόθο του, δηλαδή να γίνει σαν τους αριστοκράτες, αντέγραψε ως ένα βαθμό κάποια στοιχεία από την αισθητική τους και από τις συμπεριφορές τους. Και τέλος, η εμμονή του αστού στον ορθολογισμό, είχε μεν αρνητική επίπτωση όσον αφορά το ηρωικό πνεύμα και την μεταφυσική, από την άλλη όμως, τον συγκρατούσε από καταστάσεις ανεξέλεγκτου ασυνείδητου παρορμητισμού και ενστικτώδους εκτόνωσης ή αναζήτησης αιρετικών γνωστικών εμπειριών (όπως π.χ. εκείνες των χίπις). Εν ολίγοις, ο αστός, μπορούσε ακόμη να κρατήσει μία κοινωνία σε ένα ανεκτό επίπεδο.


θρησκευτικές αναζητήσεις της εποχής των Χίπις

Και τώρα ερχόμαστε στην μεγάλη καμπή: Τι είναι αυτό που όλοι παρατηρούν σήμερα; Την οικονομική καταστροφή της μικρο-μεσοαστικής τάξης. Αυτό είναι το τελευταίο στάδιο, διότι πριν την οικονομική καταστροφή, ο αστικός πολιτισμός καταστράφηκε, εν σχέση με το πώς ήταν παλαιότερα, με την είσοδο του μετανεωτερικού πνεύματος. Είναι ακριβώς αυτή η μετάβαση που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «διαλυτική διαδικασία». Αυτή η μετάβαση ξέβρασε πάνω στην αστική τάξη τέσσερα είδη στοιχείων (ή στοιχειών):

Α) Ένα ανορθολογικό πνεύμα – όχι όμως με την θετική μορφή που αυτό είχε στην μεσαιωνική περίοδο, αλλά με την αρνητική έννοια, της επιστροφής σε ανεξέλεγκτες καταδύσεις μέσα στα άδυτα του ασυνειδήτου και την αναζήτηση τεχνητών μορφών έκστασης: Από τις συνεδρίες σε «ψυχολόγους του ασυνείδητου» για τους πιο συγκρατημένους, έως τα ψυχεδελικά μουσικά ακούσματα και την χρήση ναρκωτικών για τους πιο προχωρημένους. Γίνεται μόδα να είσαι οπαδός νέων ψευδοθρησκειών και αιρέσεων γνωστικού τύπου, όπως η New Age, η Θεοσοφία κλπ.

Β) Η τάση να αντιμετωπίζεται η σεξουαλικότητα σαν ένα απλό καταναλωτικό αγαθό, αποκομμένη από κάθε διάσταση ανώτερης τάξης και φύσης.


προώθηση και θεσμοθέτηση της ομοφυλοφιλίας

Γ) Η σεξουαλική ανωμαλία θεσμοθετείται. (Νομιμοποιείται ο γάμος των ομοφυλοφίλων.) Απίστευτο αλλά αληθινό: Πριν μερικές εβδομάδες απαγορεύτηκε στην Σερβία η παρέλαση των ομοφυλοφίλων (Gay Pride Parade). Αμέσως, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, απείλησε με κυρώσεις την Σερβία, εάν δεν προχωρούσε αμέσως σε άρση της απαγόρευσης. Φανταστείτε πριν 60 χρόνια, σε μία συνάντηση με τους φίλους σας, να τους λέγατε ότι στο μέλλον μπορεί ο πρόεδρος της Ευρώπης να απειλήσει μία χώρα, γιατί δεν επιτρέπει την παρέλαση ομοφυλοφίλων: Αμέσως οι φίλοι σας θα είχαν καλέσει το 166 για να σας πάνε στο τρελοκομείο. Και όμως αυτή η παρέμβαση του Μάρτιν Σούλτς έχει ιδιαίτερη σημασία διότι αποδεικνύει ότι: 1. Η παραβατικότητα επιβάλλεται πλέον δικτατορικά. 2. Αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα δεν προέρχονται από αυθόρμητες διαδικασίες, όπως κάποιοι υποστηρίζουν,αλλά επιβάλλονται από κέντρα εξουσίας.

Δ) Η δημιουργία πολυφυλετικών κοινωνιών, και άρα η μελλοντική εμφάνιση μιγάδων. Είχαμε πει προηγουμένως ότι ενώ οι άλλες εποχές χαρακτηρίστηκαν από όρους που εκφράζουν την ποιότητά τους, δηλαδή, αριστοκρατική εποχή και αστική εποχή, η μετανεωτερικότητα χαρακτηρίζεται μόνον με ένα όρο που απλώς είναι ένας χρονικός προσδιορισμός. Είναι εύλογο γιατί συμβαίνει αυτό: εάν την χαρακτήριζαν ποιοτικά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν ένα όρο που θα αποκάλυπτε τον χαρακτήρα της, δηλαδή
ως «εποχή της παραβατικότητας.» (Επί το λαϊκότερο ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Η εποχή της ανωμαλίας, των παραισθήσεων, του εξωτισμού και των φυλετικών προσμίξεων.)




Η προώθηση της ανάμιξης των φυλών ως χαρακτηριστικό της μετανεωτερικότητας

Έτσι, και με την οικονομική καταστροφή του μικρο-μεσοαστού, βρισκόμαστε πλέον στο τελευταίο στάδιο της διαλυτικής διαδικασίας. Τι μπορεί να ακολουθήσει μετά; Συνήθως μετά την διάλυση, αρχίζει η....εξάτμιση! Θα μου πείτε πως μπορεί να γίνει αυτό; Τι να σας πω; Κάποιο τρόπο θα βρουν για να μας εξατμίσουν.



Αναρτήθηκε από Theodotus