ALERT! Το ίδιο σχέδιο που λαφυραγώγησαν την Γερμανία έχουν για την Ελλάδα.

Ήδη από τα 1918 η Γερμανία προετοιμαζόταν για πόλεμο από οικονομική και βιομηχανική άποψη. Η Γουόλ Στρητ χρηματοδότησε την δημιουργία του συστήματος των Γερμανικών Καρτέλ, ενώ δόθηκε τεχνική βοήθεια από πολύ γνωστές εταιρίες ώστε να δημιουργηθεί η Γερμανική Βέρμαχτ… Αυτή η οικονομική και τεχνική βοήθεια θεωρείται συχνά τυχαία στην στενή αντίληψη των Αμερικανών επιχειρηματιών. 


  Μπορεί όμως τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι. Παρόμοια –ατυχήματα- διεπράχθησαν από τους βιομηχάνους και τους Αμερικανούς τραπεζίτες, όταν δημιουργήθηκε η στρατιωτική δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης από το 1917 και μετά.
Αυτοί οι Αμερικανοί καπιταλιστές ήταν πρόθυμοι να χρηματοδοτούν και να υποστηρίζουν την Σοβιετική Ένωση ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ο πόλεμος του Βιετνάμ και γνώριζαν πως οι Σοβιετικοί τροφοδοτούσαν την άλλη πλευρά. Η συμβολή των Αμερικανών καπιταλιστών στις Γερμανικές πολεμικές προετοιμασίες πριν το 1940 μπορεί να χαρακτηριστεί μοναδική.

Για παράδειγμα στα 1934, η Γερμανία παρήγαγε μόνο 300,000 τόνους φυσικού πετρελαίου και λιγότερους από 800,000 τόνους συνθετικής βενζίνης. Το υπόλοιπο έπρεπε να εισαχθεί. Δέκα χρόνια αργότερα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά την παραχώρηση ευρεσιτεχνιών και τεχνολογίας από την Στάνταρτ Όιλ στην IG FARBEN η Γερμανία παρήγαγε 6,5 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου από τα οποία το 85% ήταν συνθετικό πετρέλαιο που παραγόταν με την διαδικασία της Στάνταρτ Όιλ.

Επίσης ο έλεγχος συνθετικού πετρελαίου στη Γερμανία πραγματοποιείτο από θυγατρική της IG FARBEN η οποία δημιουργήθηκε στα 1926 με την βοήθεια των χρηματοδοτών της Γουόλ Στρητ .. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο επέβαλε ένα τεράστιο βάρος επανορθώσεων στην ηττημένη Γερμανία.

Το οικονομικό αυτό βάρος οδήγησε τους Γερμανούς σε δυσαρέσκεια και στην αποδοχή του Χιτλερισμού και χρησιμοποιήθηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες προς όφελος τους. Βέβαια τον είχαν ετοιμάσει και για το ρόλο του μέσα από τις Μασονικές Εταιρίες…

Το Σχέδιο Ντάουες προτάθηκε στα 1924 με στόχο την ροή επωφελών δανείων στα Γερμανικά Καρτέλ . Αργότερα προστέθηκε το Σχέδιο Γιανγκ. Και τα δύο σχέδια προτάθηκαν από τους κεντρικούς τραπεζίτες που χειρίστηκαν τις επιτροπές για δικό τους όφελος. Οι ετήσιες πληρωμές των Γερμανών ήταν 123 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα και αποτελούσαν το ¼ των συνολικών εξαγωγών της Γερμανίας στα 1921….

Όταν η Γερμανία βρέθηκε ανίκανη να πληρώσει αυτές τις επανορθώσεις, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν την περιοχή του Ρούρ για να πάρουν διά της βίας αυτό που δεν μπορούσαν να πάρουν με την συγκατάθεση της Γερμανίας..

Στα 1924 οι σύμμαχοι ανέθεσαν σε μια επιτροπή τραπεζιτών με επικεφαλής τον Αμερικανό τραπεζίτη ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΑΟΥΕΣ να αναπτύξει ένα πρόγραμμα επανορθωτικών πληρωμών.
ΚΑΝΤΕ τις ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΒΓΑΛΤΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.

Το πρόγραμμα Ντάουες, σύμφωνα με τον καθηγητή του Τζωρτζτάουν Κάρολ Κήγκλυ ( ήταν ένα προϊόν σε μεγάλο βαθμό του Τζ. Π. Μόργκαν ). Το πρόγραμμα Ντάουες φρόντισε για μια σειρά εξωτερικών δανείων σε σύνολο 800 εκατομμυρίων δολαρίων. Έτσι στα μέσα του 1920 δημιουργήθηκε η γιγαντιαία χημική βιομηχανία IG FARBEN και η τεράστια Βιομηχανία Χάλυβος.

 Τα Καρτέλ αυτά όχι μόνο βοήθησαν τον ΧΙΤΛΕΡ να ανέβει στην εξουσία στα 1933 αλλά και παρήγαγαν τα πολεμικά υλικά που είχαν κρίσιμη σημασία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσα στα 1924 και στα 1931 η Γερμανία πλήρωσε στους συμμάχους γύρω στα 86 δισεκατομμύρια μάρκα σε επανορθώσεις. Την ίδια στιγμή η Γερμανία δανείστηκε, κυρίως από τις ΗΠΑ, γύρω στα 138 δισεκατομμύρια μάρκα. Κατά συνέπειαν το βάρος των Γερμανικών επανορθώσεων προς τους συμμάχους ικανοποιήθηκε από τα Γερμανικά ομόλογα που εξέδωσαν οι οικονομικοί οίκοι της Γουόλ Στρητ, με σημαντικό κέρδος γι’ αυτούς φυσικά.

Ποιοι ήταν οι διεθνείς τραπεζίτες της Νέας Υόρκης που ήταν υπεύθυνοι για το σύστημα αυτό; Ο Τσαρλς Ντάουες και ο Όουεν Γιάνγκ ήταν δύο φανεροί στην επιχείρηση αυτή. Ο Ντάουες ήταν αντιπρόσωπος του Μόργκαν και ο Γιάνγκ ήταν πρόεδρος της εταιρίας Τζένεραλ Ελέκτρικ, που τον υποστήριζε ο Τζ. Π. Μόργκαν . Και βέβαια πίσω από αυτούς ήταν , οι Ρεπτίλιανς Ροκφέλλερ και Ρότσιλντ. Τα μέλη της Επιτροπής Ειδικών της Γερμανίας ήταν εξίσου ενδιαφέροντα. Στα 1924 ο Χ. Σαχτ ήταν πρόεδρος της Ράιχμπανκ και ανέλαβε εξέχοντα ρόλο στην οργάνωση του Έργου Ντάουες. Το ίδιο και ο Γερμανός τραπεζίτης Καρλ Μελχιόρ.

Ένας Γερμανός αντιπρόσωπος στα 1928 ήταν ο Α. Βέκλερ του καρτέλ του Γερμανικού Χάλυβος. Εν συντομία οι δύο σημαντικές χώρες που συμμετείχαν ήταν η Γερμανία και οι ΗΠΑ και αντιπροσωπεύονταν η μία από τον Σαχτ και Βέκλερ και η άλλη από τους τραπεζίτες της Μόργκαν.

Και οι δύο αποτελούσαν κλειδιά στην άνοδο της ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ αλλά και του επανεξοπλισμού της. Τα μέλη και οι σύμβουλοι των δύο επιτροπών δεν συνδέοντο μόνο με τους οίκους της Νέας Υόρκης, αλλά όπως θα δούμε αργότερα ήταν διευθυντές εταιριών μέσα στα Γερμανικά καρτέλ που βοήθησαν τον ΧΙΤΛΕΡ να ανέλθει στην εξουσία.

Σύμφωνα με την οικονομική ιδιοφυία του Χίτλερ Χ. Σαχτ και τον ΝΑΖΙ βιομήχανο Φριτζ Τίσεν, το σχέδιο Γιάνγκ στα 1928 που διαδέχθηκε το σχέδιο Ντάουες δημιουργήθηκε από τον πράκτορα Όουεν Γιάνγκ της Μόργκαν. Αυτοί έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Ο Φρίτζ Τίσεν έγραψε:

***(Στράφηκα προς το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα αφού πείστηκα πως ο αγώνας εναντίον του σχεδίου Γιανγκ ήταν αναπόφευκτος εάν έπρεπε να αποτρέψουμε την πλήρη κατάρρευση της Γερμανίας)*******.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σχέδια ήταν πώς το σχέδιο Ντάουες απαιτούσε πληρωμές σε προϊόντα που παράγονταν στη Γερμανία και χρηματοδοτούντο από δάνεια του εξωτερικού, το σχέδιο Γιάνγκ απαιτούσε χρηματικές πληρωμές και **κατά την κρίση μου-έγραφε ο Τίσεν**** το οικονομικό χρέος που δημιουργείτο έτσι, θα οδηγούσε, σε κατάρρευση ολόκληρη την οικονομία του ΡΑΪΧ….***)

ΤΟ ΣΧΈΔΙΟ Γιάνγκ ήταν με βεβαιότητα μια εφεύρεση για να ΚΑΤΑΚΤΗΘΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ με αμερικάνικα κεφάλαια και να ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΗΘΕΙ μέσω των γιγαντιαίων ενεχύρων που θα φυλάσσονταν στις ΗΠΑ.

 Οι Γερμανικές εταιρίες που είχαν σχέσεις με τις ΗΠΑ απέφυγαν το σχέδιο εφευρίσκοντας την παροδική ξένη ιδιοκτησία. Για παράδειγμα, η AEG που σχετιζόταν με την Τζένεραλ Ελέκτρικ των ΗΠΑ πουλήθηκε σε μια Γαλλοβελγική τραπεζική εταιρία και απέφυγε τις υποχρεώσεις στο Σχέδιο Γιάνγκ. Πρέπει να σημειώσουμε πως ο όουεν Γιάνγκ ήταν μεγάλος οικονομικός παράγοντας που εργαζόταν για τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ και ο οποίος προσπάθησε να επβφεληθεί από τον υπερπληθωρισμό της Γερμανίας στα 1925.

Ο Όουεν Γιάνγκ ήταν υπεύθυνος για την άνοδο του Χίτλερ. Σύμφωνα με τον Φριτζ Τίσεν σε μια ανάκρισή του στον Σεπτέμβριο του 1945: ***(η αποδοχή του σχεδίου Γιάνγκ και οι οικονομικές τους αρχές αύξαναν την ΑΝΕΡΓΙΑ όλο και περισσότερο μέχρι που οι άνεργοι έφθασαν το ένα εκατομμύριο. Οι άνθρωποι ήταν σε απόγνωση. Ο Χίτλερ είπε πως θα τα βγάλει πέρα με την ανεργία , Η κυβέρνηση που βρισκόταν στην εξουσία την εποχή εκείνη ήταν πάρα πολύ κακή και η κατάσταση του λαού χειροτέρευε. Αυτή πραγματικά ήταν η αιτία που είχε τεράστια επιτυχία ο Χίτλερ στις εκλογές, όπου πήρε το 40% *)****.

 Ήταν ο Σαχτ και όχι ο Όουεν Γιάνγκ αυτός που συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας της Τράπεζας των Διεθνών Διευθετήσεων. Τις λεπτομέρειες τακτοποίησε μια ομάδα με πρόεδρο τον Τζάκσον Ρέηνολντς, μεγάλο τραπεζίτη της Νέας Υόρκης, μαζί με τον Μέλβιν Τρέηλορ της Τράπεζας Φερστ Νάσιοναλ του Σικάγο, τον Σερ Τσαρλς Αντις της τραπεζικής εταιρίας του ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ και της Σαγκάης και διαφόρων Γαλλικών και Γερμανικών τραπεζών.

Η τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων βρισκόταν κάτω από το Σχέδιο Γιανγκ για να προωθήσει τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Ο Σαχτ έδωσε στον όουεν Γιανγκ την ιδέα για την δημιουργία της μεταπολεμικής διεθνούς τράπεζας για την αναδόμηση και ανάπτυξη. Όλα αυτά δεν ήταν παρά η μία πλευρά ενός μεγάλου και φιλόδοξου σχεδίου συνεργασίας και διεθνούς συμφωνίας για τον παγκόσμιο έλεγχο.

 Το σύστημα αυτό δημιούργησε ένα παγκόσμιο σύστημα οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια και ικανό να κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστημα κάθε ΧΩΡΑΣ και στην οικονομία ολόκληρου του ΚΟΣΜΟΥ. Το Φεουδαρχικό αυτό σύστημα λειτουργούσε στα 1920 όπως λειτουργεί και ΣΗΜΕΡΑ μέσω των ιδιωτικών κεντρικών ΤΡΑΠΕΖΩΝ σε κάθε χώρα που ελέγχουν τα εθνικά νομισματικά αποθέματα στις ατομικές οικονομίες.

 Στα 1920 και 1930 τα τραπεζικά συστήματα των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας επηρέαζαν την πολιτική μηχανή των χωρών τους ευθέως μέσω ελέγχου των νομισματικών αποθεμάτων και τη δημιουργία του νομισματικού περιβάλλοντος. Μια πιο άμεση επιρροή πραγματοποιείτο με την παροχή ή την απόσυρση χρημάτων από πολιτικούς και πολιτικά Κόμματα. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος Χέμπερτ Χούβερ, για την ήττα του στα 1932 κατηγόρησε την απόσυρση βοήθειας από την Γουώλ Στρητ και την στροφή της προς τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ.

Οι πολιτικοί στραμμένοι προς τον οικονομικό καπιταλισμό και γεμάτοι με ιδέες για παγκόσμιο έλεγχο χρήσιμο προς τους διεθνείς τραπεζίτες, βρέθηκαν σε ένα σύστημα ανταμοιβών και ποινών. Στα 1930 το καθοδηγητικό όχημα αυτού του διεθνούς συστήματος οικονομικού και πολιτικού ελέγχου ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων στην Βασιλεία της Ελβετίας…

Η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων συνέχισε το έργο της στην Διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έτσι οι τραπεζίτες που προφανώς δεν βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους, συνέχισαν να ανταλλάσουν επωφελείς ιδέες, πληροφορίες και να σχεδιάζουν τον ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.

Ο πόλεμος δεν είχε καμία διαφορά για τους διεθνείς τραπεζίτες. Το γεγονός πως η τράπεζα είχε ένα πραγματικά διεθνές προσωπικό παρουσίαζε μια άκρως ανώμαλη κατάσταση σε εποχή πολέμου.

Ένας Αμερικανός Πρόεδρος πραγματοποιούσε την καθημερινή εργασία της τράπεζας μέσω ενός Γάλλου γενικού διοικητή που είχε έναν Γερμανό βοηθό, ενώ ο γενικός γραμματέας ήταν Ιταλός υπήκοος. Άλλα άτομα αλλοεθνή κατείχαν τις υπόλοιπες θέσεις.

Λέγεται όμως πως ο Χ. Σαχτ , πρόεδρος της Ραϊχμπανκ , διατηρούσε έναν προσωπικό αντιπρόσωπο στην Βασιλεία, κατά την διάρκεια ολόκληρης της θητείας του. Ήταν τόσο μυστικές οι συναντήσεις τους *συναντήσεις πιο μυστικές και από αυτές που πραγματοποιούνται ανάμεσα σε μασόνους της Βασιλικής Αψίδος ή από οποιοδήποτε άλλο Ροδοσταυρικό Τάγμα…*ανάμεσα στους κεντρικούς τραπεζίτες που βρίσκονταν στην κορυφή του ελέγχου, ώστε προκαλούσαν το έντονο ενδιαφέρον των δημοσιογράφων αν και σπάνια και για μικρό διάστημα μπορούσαν να διεισδύσουν πίσω από την μάσκα της μυστικότητα….